Αγαπητή Α, μπα, Μία φίλη μου από το σχολείο περνάει δύσκολα. Γνωριζόμαστε από τα 17 και τώρα είμαστε στα 26. Είχαμε επαφές, σπουδάσαμε σε άλλες πόλεις, και τους τελευταίους μήνες βρισκόμασταν πιο συχνά. Πριν λίγους μήνες διαγνώστηκε με ψυχιατρική διαταραχή. Παρακολουθείται από ψυχίατρο και είναι στην φάση προσαρμογής στα φάρμακα. Έκανε μια απόπειρα για την οποία μου μίλησε μια μέρα μετά. Το πέταξε σαν βόμβα αφού μου είχε μιλήσει απότομα για την κριτική που της έκανα για ένα ποστ της (συγκεκριμένα αφορούσε την κατάθλιψη και ότι “όλα στο μυαλό είναι” και εγώ της ειπα ότι κάτι τέτοια δίνουν πάτημα σε άσχετους να βγάζουν τους ψυχικά ασθενείς τρελούς. Γενικά είναι ένα θέμα που με τριγκάρει, λόγω κοντινών μου ανθρώπων). Μέσα σε όλα αυτά, πριν λίγες εβδομάδες έφυγε από το σπίτι της επειδή δέχθηκε βία. Μου το είπε λίγες μέρες αφού δεν απαντούσε σε μηνύματα, προσφέρθηκα να της δώσω συντροφιά εάν το επιθυμούσε. Μου απάντησε ότι πνίγεται γιατί την φιλοξενούν και θα ψάχνει για σπίτι, αλλά όταν ηρεμήσουν τα πράγματα θα μου πει. Γενικά όποτε δεν ένιωθε καλά θα ακύρωνε σχέδια και θα προτιμούσε να μείνει μόνη, οπότε εγώ την άφηνα. Τις επόμενες 20 μέρες δεν επικοινωνήσαμε. Της έστειλα μήνυμα αν είναι καλύτερα και μου απάντησε “νωρίς το θυμήθηκες.” Της είπα να με καλέσει αν νιώσει καλύτερα, μου απάντησε ότι δεν υπάρχει λόγος και αυτό ήταν. Προσπάθησα να μην το πάρω προσωπικά, δεδομένου ότι θα μπορούσε να βρίσκεται σε ανεξέλεγκτη κατάσταση, αλλά προβληματίζομαι για το πώς νιώθω. Η αντίδρασή μου όταν μου είπε για την απόπειρα ήταν, μετά το πρώτο σοκ, χλιαρή με μια δόση αποδοχής, αφού και η ίδια δύο μέρες μετά φερόταν σαν να μην συνέβη τίποτα. Η αντίδραση μου όταν μου μίλησε επιθετικά πριν δύο μέρες ήταν να απομακρυνθώ. Αυτό που νιώθω απέναντί της είναι μια αμηχανία με αρκετή δόση αναλγησίας ώστε να μην επηρεάζει (πολύ) την καθημερινότητα μου. Δεν θέλω να της μιλήσω εάν δεν βεβαιωθώ ότι θα είναι σε στοιχειωδώς νηφάλια κατάσταση και σε σχετικά ασφαλές περιβάλλον. Νιώθω παρτάκιας.
-Iris
Δεν υπάρχει ερώτηση, έτσι δεν είναι;
Ίσως να ρωτάς «μήπως είμαι παρτάκιας;»;
Ο καθένας μας έχει δικαίωμα να έχει στη ζωή του ή να μην έχει στη ζωή του για τους δικούς του λόγους, και η προστασία του και ο εγωισμός του είναι πολύ καλοί λόγοι.
Παρτάκιας είσαι όταν σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου, αγνοώντας τις ανάγκες των άλλων. Τώρα δεν εφαρμόζεται αυτό, γιατί έχεις προσφερθεί να βοηθήσεις, αλλά η προσπάθεια σου έχει απορριφθεί πολλαπλώς. Τι να κάνεις, να πας να την βοηθήσεις με το ζόρι;
Η αντίδραση σου στην απόπειρα δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να ακολουθήσει συγκεκριμένη πορεία. Σε αυτά τα ζητήματα είμαστε όλοι απροετοίμαστοι, πρέπει να το έχει ψάξει/ερευνήσει/μελετήσει κανείς για να ξέρει ποια είναι η σωστή αντίδραση. Πιθανόν να μην ήταν σωστή η δική σου, αλλά χρειάζεται επαγγελματική βοήθεια η φίλη σου για να μάθει να διαχειρίζεται τις λάθος αντιδράσεις από τους γύρω της, που δεν έχουν τις γνώσεις και τα εργαλεία να αντιδράσουν σωστά. Όπως φαίνεται, τη λαμβάνει, οπότε, δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Για μένα ενα πολύ δυσκολο κομμάτι των ψυχικών ασθενειών ειναι πως διαχωρίζεις τον χαρακτήρα του ανθρωπου απο την ίδια την ασθένεια. Πολλοί άνθρωποι περνάνε δύσκολα αλλά παραμένουν ευγενικοί και αξιαγαπητοι. Άλλοι γίνονται εξαιρετικά δυσκολοι. Ειναι ο χαρακτήρας; Είναι η αντίδραση στην αρρώστια; Είναι η ίδια η αρρώστια; Τελικά όσο και αν θέλουμε να βοηθήσουμε πιστεύω πως ειναι σημαντικό να έχουμε και εμείς τα όρια μας. Δεν γίνεται να δεχόμαστε εκβιασμούς και ψυχολογική βία για να βοηθήσουμε και ας νιώθουμε λίγο παρτάκιδες που βγάζουμε την ουρά μας απέξω.
Δεν νομίζω ότι μπορείς να το διαχωρίσεις δυστυχώς. Δεν ξέρω σε τι βαθμό μπορεί να δώσει απαντήσεις η νευροψυχολογία, προσωπικά θα είχα μεγάλο ενδιαφέρον να μαθω.
Αυτό που το κάνει ακόμη πιο δύσκολο ειναι οτι η χρονική στιγμή της διάγνωσης δεν συμπίπτει με την εκδήλωση της ασθένειας. Και ίσως η ίδια η ασθένεια να βρίσκεται ήδη απο την παιδική ηλικία σε κάποια κομμάτια που δομούν τον χαρακτήρα. Οποτε ακόμη και αν ξέρεις κάποιον απο παιδί, πάλι το μπερδεμα ειναι μεγάλο. Και εμένα θα με ενδιέφερε να μάθω.
Πολύ εύστοχος ο προβληματισμός Cloud. Είναι κάτι πολύ δύσκολο νομίζω. Ίσως σε περιπτώσεις που με τον άλλο έχεις πολύ στενή σχέση και τον ξέρεις καλά να μπορείς να διακρίνεις κάποια πράγματα αλλά και πάλι είναι δυνατός και πολυπαραγοντικός γρίφος.
Εγώ είχα πολύ θυμό που οφειλόταν σε αδιάγνωστο αυτοανοσο. Μόλις βρήκα την αιτία ηρέμησα κατά πολύ.
Πολύ σωστό και, ενα μεγάλο θεμα είναι, το κατα πόσο και το άτομο που ταλαιπωρείται απο την ασθένεια, ειναι διατεθειμενο να δουλεψει επισης το κομμάτι του σε αυτο. Να μάθει δηλαδη να αναγνωρίζει στον εαυτό του τις συμπεριφορές και να κανει απο μεριας του προσπάθεια για πιο υγιή επικοινωνια. Πολύ συχνά δεν υπάρχει αυτη η προσπάθεια απο αυτόν που ασθενεί, με αποτέλεσμα να του δινεται μια απαλλαγή με συνταγή γιατρού για να συμπεριφέρεται όπως του βγαίνει χωρις να αναλαμβάνει ευθύνη και, εκεί ειναι που θελει προσοχή στα όρια!
Αυτό το θέμα που θίγεις ειναι πολύ σημαντικό αλλά πιστεύω πως έχει να κάνει και με το είδος της νόσου. Κάποιες ειναι πιο εύκολες απο άλλες. Εχω διο παραδείγματα στο κοντινό μου περιβάλλον. Και στα δυο δεν υπάρχει η προσπάθεια απο τον ασθενή. Στο ένα ομως ειναι θέμα χαρακτήρα (πιστεύω…) και χρησιμοποιεί τη νόσο για να φέρεται ακόμη χειρότερα απο οτι πριν, ενώ στην άλλη ακριβώς επειδή η αντίληψη της πραγματικότητας εχει αλλιωθεί λόγω της ασθένειας, το ατομο απλά δεν μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά. Σε καμια απο της δύο περιπτώσεις όμως δεν το άντεξα.
Καταλήγω πάντως πως όποτε κάποιος αναρωτιέται αν είναι παρτάκιας, 9 στις 10 φορές η απάντηση είναι “όχι”. Στην αντίπερα όχθη, για όλους αυτούς που κάνουν δηλώσεις “εγώ για τους φίλους μου γίνομαι χαλί”, συνήθως γελάνε και οι πέτρες.
Amen sistah!!!
Για να λες οτι θέλεις να τη δεις σε ασφαλές περιβάλλον σημαίνει πως φοβάσαι για σένα οπότε καλά κάνεις και ακους το ενστικτό σου. Μια συμβουλή μόνο :δεν μου φαίνεται ωραίο να λες σε κάποιον “να βρεθούμε όταν θα είσαι καλύτερα”. Εμένα προσωπικά με εξοργίζει αυτή η ατάκα. Πες του “να βρεθούμε οταν θα θες/μπορεις”. Ίσως να ειναι ατυχής η συγκριση με τον εαυτό μου καθώς δεν έχω σοβαρά θεματα αλλά όταν είπα σε δικό μου άνθρωπο ( όχι τοσο πολύ δικο μου, σχεση 2 μηνων που δήλωνε όμως ξετρελαμένος και έκανε βαρύγδουπες δηλώσεις) οτι σήμερα δεν έχω καλή διάθεση… Διαβάστε περισσότερα »
@έτσι ακριβώς σουσουράδα.
Νομίζουν κάποιοι άνθρωποι οτι μόνο η χαρά υπάρχει και μοιράζεται. Μην τους χαλας και τη ζαχαρένια με τα μούτρα σου ή τα κλάματά σου πχ.
Θα το δω απο την δικη μου οπτικη. Οταν ειμαι χαλια, δεν θελω να δω κανεναν. Δεν εχω ορεξη να βγω, να βαφτω, να ντυθω. Θελω να ειμαι σπιτι, να κανω ενα χαλαρωτικο ντουζ, ενα ποτηρι κρασι και μετα να κοιμηθω για να ξεχασω. Αν καποιος μου ελεγε να τα πουμε αν νιωσω καλυτερα θα το εκτιμουσα παρα πολυ. Για μενα θα σημαινε παρε τον χρονο σου να βιωσεις αυτο που νιωθεις χωρις να σε πιεζει κανεις. Ανασυνταξου, ανεπνευσε μονη και μολις παρεις τις δικες σου ανασες ειμαι εδω για να το συζητησουμε . Εγω ετσι το βλεπω
Θα κάνεις αυτό που μπορείς – όπως και έκανες- και θα κάνει και η φίλη σου αυτό που μπορεί- όπως και κάνει-. Οι ψυχικές ασθένειες είναι ακριβώς αυτό: ασθένειες. Δεν μπορούν οι συμπεριφορές των ψυχικά ασθενών ανθρώπων να λογίζονται όπως αυτές των υγιών. Μην βαράς τον εαυτό σου όμως, δεν είσαι γιατρός φίλη της είσαι.
Καμιά φορά πρεπει να σε αφήνει κ ο άλλος να τον βοηθήσεις.
Δεν είμαι σίγουρη ακόμα ότι η ψυχοθεραπεία κ η αγωγή από μόνα τους, χωρίς ανθρώπους δίπλα σου, μπορούν να βοηθήσουν αποτελεσματικα τη θεραπεια.
Τουλάχιστον βοηθήσουν στο να δέχεσαι πιο ευκολα ανθρώπους δίπλα σου.
Μακρυς αγώνας.
Προφανώς δεν είσαι παρτάκιας. Πρόσφερες τη βοήθειά σου απλά προς το παρόν η φίλη σου φαίνεται να μη μπορεί να σε αντιμετωπίσει με διαύγεια και ωριμότητα. Κάτι πολύ λογικό για κάποιον που ασθενεί, χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο η συμπεριφορά της να είναι και κομμάτι του χαρακτήρα και της ιδιοσυγκρασίας της, του ποια είναι εν γένει. Εσύ τώρα, αν και μόνο αν θέλεις, μπορείς να την προσεγγίσεις ξανά με νηφαλιότητα και ενσυναίσθηση και να της δείξεις ότι είσαι εκεί αν σε χρειαστεί. Κι εσύ άνθρωπος είσαι όμως και έχεις δικαίωμα να έχεις στη ζωή σου ανθρώπους και καταστάσεις που αντέχει… Διαβάστε περισσότερα »
Εγω θα απαντησω ως ανθρωπος που εχει βρεθει στη θεση της φιλης σου. Για πολυ μεγαλο διαστημα παλευα (και παλευω) με ψυχικες διαταραχες. Καποιοι φιλοι δε το δεχτηκαν κι εκαναν σαν να μην τρεχει τιποτα με αποτελεσμα να μη θελουν να με ακουσουν οταν δεν ενιωθα καλα, αλλοι δηλωναν διακριτικα την παρουσια τους, αλλοι απομακρυνθηκαν τελειως απο μονοι τους χωρις να ξερω το γιατι. Ωστοσο, αυτο που μου εκανε τρομερα κακη εντυπωση ηταν η σταση κολλητης φιλης η οποια εκτος του οτι αδιαφορουσε πληρως για το τι περνουσα, μου ετριβε στα μουτρα και την “ευτυχια” της, σχεσεις, σπιτια, δουλεια και… Διαβάστε περισσότερα »
Καθόλου παρτάκιας δεν εισαι. Έκανες ο,τι μπορούσες για να βοηθήσεις τη φίλη σου και απέρριψε τις προσπάθειές σου. Πρέπει η ίδια να βοηθήσει τον εαυτό της με την επίσκεψη σε κάποιον ειδικο
Νομίζω ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι απλά να είσαι εκεί και να προσπαθήσεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία και την ανεκτικότητά σου. Για να στε φίλες τόσα χρόνια, ξέρεις τί άνθρωπος είναι και μέχρι τώρα σου άρεσε αυτός ο άνθρωπος. Μη την κρίνεις λοιπόν με βάση αυτή την περίοδο, γιατί είναι άρρωστη, δεν είναι ο εαυτός της. Βέβαια, κι εσύ άνθρωπος είσαι και έχεις τα όριά σου. Δεν είσαι γιατρός για να τη γιατρέψεις, ούτε ειδικός για να ξέρεις πώς ακριβώς να την αντιμετωπίσεις. Και δεν είναι αυτός ο ρόλος σου. Απλά δώσε της να καταλάβει ότι παραμένεις… Διαβάστε περισσότερα »
πολύ ωραίο σχόλιο. Αυτό ακριβώς με είχε συμβουλεύσει μία ψυχολόγος όταν είχα ρωτήσει πως να βοηθήσω μια φίλη μου που είχε ψυχολογικά προβλήματα εκείνη την εποχή. Εμείς δεν είμαστε γιατροί, δεν μπορούμε να δώσουμε τη λύση, όσο καλή πρόθεση και να έχουμε. Δηλώνουμε διακριτικά την παρουσία μας και αφήνουμε στον άλλο την πρωτοβουλία να επικοινωνήσει, όταν και αν θέλει. Κι αν φυσικά δημιουργείται πρόβλημα από την επικοινωνία πχ να σε κάνει να αισθανθείς άσχημα ή ακόμα και μη ασφαλής τότε είναι οκ να απομακρυνθείς.
Μία πολύ καλή μου φίλη αντιμετωπίζει εδώ και χρόνια κρίσεις πανικού και διαγνωσμένη κατάθλιψη, κάτι το οποίο δεν φαίνεται ακόμη να έχει αποδεχτεί. Δυστυχώς έχουμε απομακρυνθεί αρκετά παρότι έχω κάνει πολλές προσπάθειες να είμαι δίπλα της αλλά τρώω διαρκώς πόρτα. Επειδή η κατάσταση με στεναχωρούσε ιδιαίτερα στο παρελθόν το συζήτησα με την ψυχοθεραπεύτριά μου και κράτησα αυτό που μου είπε πολλές φορές έκτοτε: δεν μπορείς να βοηθήσεις κάποιον που δεν θέλει να βοηθηθεί. Έκανες τις προσπάθειές σου, δεν μπορείς να πιέζεις. Όμως από τη στιγμή που τα άκουσες κιόλας αποπάνω είναι δικαίωμά σου να απομακρυνθείς. Δεν είσαι παρτάκιας σε καμία… Διαβάστε περισσότερα »