Εδώ και δώδεκα χρόνια είμαι η ερωμένη ενός παντρεμένου. Ήμουν παντρεμένη και εγώ με δυο παιδιά όταν τον γνώρισα αλλά ο γάμος μου είχε ήδη τελειώσει οπότε το διαζύγιο μου ήταν αναπόφευκτο. Ποτέ δεν περιέγραψα την κατάσταση με αυτά τα λόγια ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Ήταν πάντα ο άνθρωπος που αγαπούσα, τα πάντα για μένα, ο ήλιος στη ζωή μου. Ήθελα πάντα να είναι καλά, να μην πονέσει, να μην ξεβολευτεί. Ήθελα να τον έχω για μένα αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα πως δεν θα τον έχω ποτέ. Στο διάστημα αυτό χωρίσαμε πάνω από πέντε φορές προκειμένου να λύσουμε αυτή την αδιέξοδη κατάσταση. Οι χωρισμοί αυτοί κρατούσαν δυό μέρες, μια εβδομάδα, ένα μήνα, την τελευταία φορά δέκα μήνες. Μάλιστα την τελευταία φορά μετά από τον χωρισμό μας των δέκα μηνών αυτός έφυγε από το σπίτι του για να είμαστε μαζί. Φυσικά το φευγιό του αυτό κράτησε τέσσερις μήνες καθώς ένα πλέγμα αδυναμίας να ζήσει μόνος του και τύψεων για την οικογένεια του τον οδήγησαν στην απόφαση να γυρίσει πίσω στην γυναίκα του. Αυτή ήξερε από την αρχή σχεδον για την σχεση μας την οποια της ομολογησε ο ιδιος αλλα δεν ηθελε για διαφορους λόγους να τον χωρίσει χωρίς ποτέ να αλλαξει αυτο ακόμη και τώρα που την εγκατέλειψε. Μου είπε οτί θα αποδεχθεί τον εαυτό του και την αδυναμία του (παρεπιπτόντος ηλικιακά πλησιάζει τα εξήντα!!!) και ότι δεν θέλει να συνεχίσουμε άλλο, αλλά θα κλαίει σιωπηλά από μέσα του. Αυτά τα λόγια ήταν ένα μαχαίρι στην καρδιά μου που με έκαναν να ξυπνήσω, να καταλάβω οτί στην πραγματικότητα αυτος ο άνθρωπος δεν μου έδωσε ποτέ κάτι διαφορετικό από αυτό που μου έδωσε στο τέλος, απλά ΔΕΝ ΑΓΑΠΟΥΣΑ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ. Δεν έχω κάτι να σε ρωτήσω, ήθελα απλά να περιγράψω την κατάσταση στην οποία ζούσα τόσα χρόνια πιο πολύ για να την ακούσω η ίδια, πόσο γελοία είναι όταν περιγράφεται με λόγια.
-Η ερωμένη
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Όλα…ΟΛΑ ξεκινάνε από την σχέση μας με τον εαυτό μας. Παλεύω να αγαπήσω ,να αποδεχτω και να καταλάβω τον εαυτό μου. Από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κανει ποτέ. Μερικές φορές φανταζομαι τι δρόμους, σχέσεις, φίλους κτλ θα είχα αν είχα μεγαλώσει διαφορετικά. Δύσκολο ταξίδι. Κάλιο αργά παρά ποτέ φίλη μου.
Σε ευχαριστώ για αυτό το σχόλιο
Κι εγώ σ ‘ευχαριστώ!Θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ αυτό το σχόλιο ακριβώς με τα ίδια λόγια.Το ίδιο ταξίδι κάνουμε…Κουράγιο…
Είναι πολύ όμορφο που όλοι σας βρηκατε/είδατε κάτι δικό σας σε αυτά. Σίγουρα δεν είμαστε τόσο μονοι. Να ειστε ολοι καλά!! Καλή τύχη και δύναμη 🙂
Τί ωραίο αυτό το σχόλιο… Το έγραψα στο μπλοκάκι μου να το θυμάμαι όταν παλεύω κι εγώ με τους δαίμονές μου.
Επίσης προσυπογράφω… αλλά είναι τόσο ωραίο να αγαπάς τον εαυτό σου με δική σου πρωτοβουλία και με τα δικά σου όπλα. Κοντεύω πενήντα και τώρα άρχισα να με αγαπώ πραγματικά σιγά σιγά. Δε φταίει μόνο ο τρόπος που έχουμε μεγαλώσει, είναι και θέμα χαρακτήρα. Αν τον εαυτό σου δεν τον χάσεις δεν τον βρίσκεις…… Για μένα , αγάπη εαυτού δεν είναι η μόνιμη προφύλαξη αλλά η έκθεση και το τσαλάκωμα, για να φτάσεις σε ένα σημείο και να πεις ναι ρε φίλε σε αγαπάω …….
J.Brian η τελευταία σου πρόταση είναι η μεγαλύτερη μάχη της ζωής μου. Κι ακόμα παλεύω, αλλά τα τελευταία χρόνια έχω κάτι εκλάμψεις αισιοδοξίας οτι θα βγω νικήτρια. Δεν είμαι σίγουρη αν τελειώνει κάποτε αυτό το ταξίδι, ελπίζω όμως να φτάσω στο σημείο που οι άσχημες μέρες θα είναι ένα μικρό διάλειμμα μέσα στις καλές.
Το τσαλακωμα ειδικά j.brian είναι τρομερά δύσκολο όταν έχεις χτίσει μια εικόνα που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα αλλά κάπως σου επέτρεψε να επιβιώσεις μέσα από ορισμένες δυσμενείς συνθήκες. Μια “πανοπλία, ένα “όπλο” που καλούμε τώρα να θάψω.
Biskof, νομίζω δε χρειάζεται να θάψεις τίποτα, απλά πρέπει να καταλάβουμε, ότι δεν υπάρχει ένας και μόνο εαυτός. Δεν υπάρχει γιατί δεν υπάρχει μία και μόνη δραστηριότητα. Οι ρόλοι που παίζουμε, εμείς είμαστε. Το πιο σημαντικό είναι να τους αγαπήσουμε και να τους παίξουμε με συνέπεια στο μέσα μας…. Αλλά αυτό βρίσκεται στην πορεία. Αλίμονο σε αυτόν που ξέρει τον εαυτό του από τα 18…. ξέρω πολλούς τέτοιους και πιο παλιά με ψαρώνανε. Σήμερα ξέρω ότι απλά δεν ξέρουν την τύφλα τους… Προσωπική εκτίμηση βέβαια …
απλώς θα ήθελα να πω ότι ναι, κάνουμε λάθη και ναι, η συνειδητοποίηση είναι οδυνηρή. Ας μάθουμε (αργά η γρήγορα, αμφότερα έχουν κάτι να προσφέρουν) να συμφιλιωνόμαστε με αυτά, να μην βασανίζουμε τον εαυτό μας, να ξεφορτωνόμαστε πού και πού καμιά τύψη και να μας συγχωρούμε. Α ναι, και να μας αγαπάμε.
Γιατί χωρίς ούτε ένα σχόλιο από τη Λένα;
Κοπέλα της ερώτησης, ελπίζω να κρατήσεις αυτή την καθαρή ματιά όσο κι αν σε πονάει και να μην είναι άλλο ενα μεγάλο διάλειμμα πριν γυρίσεις στην ίδια αδιέξοδη κατάσταση. Ποτέ δεν είναι αργά για να καταλαβαίνουμε τα λάθη μας, να αναγνωρίζουμε τις αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές μας, να αρχίζουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. Από εμένα καλή συνέχεια και καλή δύναμη!
Ξεκινάς λέγοντας ότι εδώ και δώδεκα χρόνια *είσαι* η ερωμένη ενός παντρεμένου. Στο τέλος όμως φαίνεται ότι έχεις ξυπνήσει και μας γράφεις για το παρελθόν σου. Δεν κολλάω στις λέξεις αλλά μην κάνεις το παρελθόν παρόν, αυτό θέλω να πω. Ξεκίνα από τις λέξεις. Άλλη ιστορία και άλλο παρόν αφηγείται το “Εδώ και δώδεκα χρόνια είμαι η ερωμένη ενός παντρεμένου” και άλλη το “Για δώδεκα χρόνια ήμουν η ερωμένη ενός παντρεμένου”. Διαβάζοντας σκόπευα να γράψω ότι όλα έχουν να κάνουν με το τι σχέση έχουμε με τον εαυτό μας και κάνουμε σχέσεις που νομίζουμε μας γεμίζουν αλλά ουσιαστικά υποβαθμίζουν τη… Διαβάστε περισσότερα »
Κανείς δεν μπορεί να γίνει κριτής τέτοιων ιστοριών, το βασικό ζήτημα είναι ότι γνωρίζεις ακριβώς την κατάσταση. Το να παραδέχεσαι πως δεν αγαπάς τον εαυτό σου και γι αυτό έχεις υποστεί όλα αυτά, είναι πολύ σημαντική αρχή. Αν όμως αυτό θέλεις να το αλλάξεις, σίγουρα θα χρειαστείς βοήθεια.
Εύχομαι να έχεις τη δύναμη να αγαπάς τον εαυτό σου. Επίσης να σου πω ότι θα ήθελα να σε αγκαλιάσω γιατί διακρινω τη θλίψη μέσα από το κείμενο σου και δεν ξέρω εάν έχεις ανθρώπους να σου συμπαρασταθούν δίχως να σε κρίνουν.
Το καλύτερο που έχεις να κάνεις, αν δεν το κάνεις ήδη, είναι να πας σε ψυχολόγο.
Απλως δεν ειχες τη δυναμη να πιστεψεις οτι σου αξιζε κατι καλυτερο απο αυτο που ειχες με τον συγκeκριμενο.
Έχεις μια διαδικτυακή αγκαλιά από μένα! Όλοι κάνουμε τα λάθη μας κι όλοι φάγαμε και τρωμε ακόμα το στραπάτσο μας ακριβώς επειδή δεν είμαστε τέλειοι και σε όλη μας τη ζωή συνεχώς προσπαθούμε να βελτιωνόμαστε και να γινόμαστε καλύτεροι αγκαλιάζοντας τον εαυτό μας με όλα του τα καλά και τα στραβά. Θες χρόνο. Όλα θα πάνε καλά, όλα θα περάσουν αφού έγινε η αρχή της συνειδητοποίησης! ❤️
Κάλως ήρθαμε όλοι στην ενηλικίωση. Αυτό είναι αγαπημένη φίλη που πονάει. Πώς τώρα σιγά σιγά καταλαβαίνεις πως πρέπει να γίνεις ο γονιός του εαυτού σου. Και συγχαρητηρία. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωπο ξοδεύουν όλη τη ζωή τους χωρίς να το καταλάβουν. Τώρα έχει δύσκολο δρόμο μπροστά και μοναχικό. Αλλά με ωραία μοναξιά. Όχι σαν αυτή που ένιωθες όλα αυτά τα χρόνια.