Αγαπητή Α, μπα, Θέλω να σου περιγράψω τα προβλήματα της αδερφής μου και όσο είναι δυνατόν μιας που έχεις μία παραπάνω γνώση πάνω σε αυτά να με κατευθύνεις. Λοιπόν, έχω μια αδερφή κατά 11 χρόνια μεγαλύτερη μου και έναν αδερφό κατά 9 χρόνια μεγαλύτερο μου. Συνεπώς μεγάλωσαν μαζί. Η αδερφή μου στα πρώτα δύο χρόνια της ζωής της έπαιρνε την προσοχή όλων καθώς ήταν το πρώτο παιδί, αργότερα όμως όταν ήρθε ο αδερφός μου αναγκαστικά η οικογένεια ασχολούνταν περισσότερο μαζί του λόγω ηλικίας, όσο να πεις ένα μωρό θέλει πιο πολλή φροντίδα από ένα ήδη δύο χρονών παιδί. Το αποτέλεσμα ήταν να νιώθει συχνά παραμελημένη. Εγώ δεν έχω εισπράξει ποτέ κάποια ιδιαίτερη προτίμηση των γονιών μου σε κάποιον από τους τρεις μας, αν θέλουν να πάμε κάπου θέλουν να πάμε όλοι μαζί όχι π.χ. μόνο εγώ και όχι εκείνη και τις ίδιες συμβουλές που έδιναν σε εκείνους έδιναν και σε εμένα. Βέβαια σε όλη μου τη ζωή είχα περισσότερη προσοχή από εκείνους καθαρά και μόνο γιατί όταν εκείνοι ήταν ήδη ενήλικες εγώ ήμουν ακόμη μικρό παιδί. Επίσης όταν έλειπαν κάποιο διάστημα αρκετά από το σπίτι λόγω δουλειάς τους πρόσεχε η γιαγιά μας, όχι και ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο, νευρικιά και ευέξαπτη, με την οποία η αδερφή μου συνεχώς μάλωνε μαζί της, ακόμη και όταν πια ήταν πολύ μεγάλη. Μαζί, όταν ήταν στην εφηβεία, δεν είχαμε και πολύ καλές σχέσεις διότι ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο και δεν με ήθελε μέσα στα πόδια της, αλλά αργότερα έφτιαξαν πολύ οι σχέσεις μας και πλέον είμαστε αρκετά καλά, βγαίνουμε για καφέ, μιλάμε και γενικά είμαστε πολύ εντάξει. Τέλος πάντων για να μην τα πολυλογώ, η αδερφή μου είναι πολύ οξύθυμη. Όταν θυμώνει ουρλιάζει απίστευτα, χαλάει τον κόσμο κι αρχίζει να φωνάζει “μαμά, μπαμπά!” λες και είναι κανένα νήπιο. Επίσης εκμεταλλεύεται την αδυναμία που δείχνουν οι γονείς μας σε εκείνη (λόγω του ότι ήταν δυσλειτουργική στο σχολείο με τα μαθήματα και είχε μια έντονη εφηβεία πάντα της φέρονταν πολύ προσεχτικά). Για παράδειγμα κλείνουν ραντεβού να πάει στην οικογενειακή επιχείρηση στις 9 το πρωί και πηγαίνει 2 το μεσημέρι, κι αυτό το κάνει συστηματικά. Πολλές φορές φωνάζει και βρίζει τη μητέρα μου, έχουν έντονους καυγάδες και γενικότερα μία σχέση μεγάλης έντασης μεταξύ τους. Επίσης έχει πρόβλημα χαμηλής αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης, συχνά θεωρεί τον εαυτό της ανίκανο και είναι σε κάποια πράγματα όπως π.χ. στο να υπερασπιστεί τον εαυτό της, πολύ αδύναμη. Θέλει συνεχώς επιβεβαίωση της αγάπης μας, κάτι που εισπράττει καθημερινά από τους γονείς μας. Έχω μιλήσει επανειλημμένα στην ίδια ότι πρέπει να σταματήσει να συμπεριφέρεται σαν έφηβο 15χρονο. Όταν είναι ήρεμη συζητάει, παραδέχεται τα λάθη της και υπόσχεται να μην τα ξανά επαναλάβει, όμως φτου κι απ’ την αρχή την άλλη μέρα. Έχω πει και στους γονείς μου πολλές φορές ότι δείχνοντας τόση ανοχή απέναντι στην τόσο άσχημη της συμπεριφορά μόνο κακό της κάνουν, την κακομαθαίνουν με αποτέλεσμα να νομίζει ότι ο κάθε άνθρωπος θα την ανέχεται έτσι όπως ο μπαμπάς κι η μαμά, αλλά κάθε φορά λένε ότι παιδί τους είναι και ότι αυτή είναι η δουλειά τους, να την ανέχονται. Όταν κατάλαβα ότι δεν πρόκειται ποτέ να βγάλουμε άκρη μόνοι μας, πρότεινα να πάει σε ψυχολόγο. Της το πρότειναν και οι γονείς μας και μάλιστα προσφέρθηκαν να καλύψουν οι ίδιοι τα έξοδα, αλλά δεν θέλει. Παρόλο που έφηβη είχε επισκεφθεί και την είχε βοηθήσει, δεν δέχεται να ξανά πάει και υποστηρίζει ότι δεν έχει κάποιο πολύ μεγάλο θέμα. Αλλά είναι μεγάλο θέμα όταν νευριάζει κι αρχίζει να πετάει ότι υπάρχει γύρω της, βρίζει ανεξέλεγκτα και δεν δείχνει κανένα σεβασμό απέναντι στην οικογένεια. Τις προάλλες πάλι πήγε στη δουλειά δύο ώρες αργότερα και τους καθυστέρησε όλους, άρχισε να μαλώνει με την μητέρα μας και να λέει ασχετοσύνες, τύπου εσύ φταις που όλοι είναι άχρηστοι εδώ μέσα, και που κανείς δεν κάνει σωστά τη δουλειά του και που είσαι ανίκανη να επιλέξεις εργαζομένους. Πάντα φταίει όλος ο πλανήτης εκτός από την ίδια. Τι πιστεύεις πρέπει να κάνω Α,μπα; Μέχρι και αγωγή χαπιών έχω σκεφτεί ότι πρέπει να παίρνει ώρες-ώρες έτσι όπως είναι τα νεύρα της, δεν μπορείς να φανταστείς. Πιστεύεις ότι είναι ωφέλιμο να επισκεφθούμε εμείς σαν οικογένεια έναν ψυχολόγο που να μας κατευθύνει στο πως να της συμπεριφερόμαστε πιο σωστά και στο πως να την πείσουμε αργότερα να επισκεφθεί η ίδια έναν; Δεν θέλω να κάνει κάτι με το ζόρι και θέλω πολύ να την βοηθήσω γιατί σκέφτομαι το μέλλον, και τη ζωή της χωρίς τους γονείς μας που ανέχονται κάθε της καπρίτσιο. Αλλά τι μπορώ εγώ να κάνω; Πιστεύω θέλει και η ίδια να βοηθήσει τον εαυτό της, απλά στο μυαλό της ο ψυχολόγος είναι ταμπού, για εκείνη σημαίνει ότι για να πηγαίνεις είσαι ψυχάκιας ή κάτι τέτοιο. Δεν μπορεί να καταλάβει πόσο μπορεί να την βοηθήσει. Πώς να την κάνω να καταλάβει;
— Απεγνωσμένη αδερφή
Δεν μπορείς να την κάνεις να καταλάβει.
Αυτό που προτείνω να κάνεις είναι να αφαιρέσεις τον εαυτό σου από αυτή τη υπόθεση και να μην το σκέφτεσαι σα να είναι κάτι που λύνεται, που λύνεται από σένα, και αυτό που φταίει είναι ότι δεν έχεις βρει εσύ τον τρόπο. Επίσης, πρέπει να αφαιρέσεις τον εαυτό σου από την οικογένεια και να καταλάβεις ότι είσαστε ομάδα μεν, αλλά μια ομάδα αποτελείται από διαφορετικές μονάδες, και αυτό δεν αλλάζει – ούτε η μονάδα γίνεται ομάδα, ούτε η ομάδα γίνεται ένας άνθρωπος.
Δεν γίνεται, λοιπόν, να λες «να πάμε μαζί στον ψυχολόγο για να ξέρουμε πώς να την αντιμετωπίσουμε», γιατί αν εξαρτάται αυτό από την σύμφωνη γνώμη όλων, είναι καταδικασμένο, και ακόμα και αν συμφωνούν όλοι, δεν έχουν όλοι τις ίδιες δυνατότητες ή την ίδια αποφασιστικότητα.
Αν εσύ θέλεις να μάθεις τι να κάνεις για να βοηθήσεις τον εαυτό σου, είναι να κάνεις εσύ θεραπεία για να δεις και τη θέση σου στην οικογένεια, και τις ευθύνες που όντως έχεις (σε αντιδιαστολή με αυτές που φαντάζεσαι ότι έχεις) και πώς θα γίνει να πάρεις την κατάλληλη απόσταση. Μόνο τον εαυτό σου μπορείς να διαχειριστείς, απολύτως κανέναν άλλον.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εδώ ο ομοιοπαθής, με παρόμοια αδερφή , δύο χρόνια μεγαλύτερη. Σε εμάς ήταν ένα υπεπροστατευμένο παιδί , που ήταν κολλημένη με τη μάνα μας, η οποία ήταν κολλημένη με την αδελφή μου. Υποτίθεται ότι ο γονιός δείχνει μεγαλύτερη προσοχή στο παιδί , που φαίνεται πιο αδύναμο. Η αδελφή μου λοιπόν, ζητούσε προσοχή συνέχεια , οπότε και η μάνα μου της την έδινε. Ο πατέρας μου επενέβενε κάποιες φορές , αλλά αδιάφορα και βαριεστημένα γιατί βαριόταν…..Τέλος πάντων, μεγαλώνοντας έγινε όπως η δικιά σου. Εμένα με θεωρούσε κουκλάκι για να παίζει. Πάντα αυτή είχε λόγους να φέρεται άσχημα. Πάντα έφταιγαν οι άλλοι… Διαβάστε περισσότερα »
Πόσο λυπάμαι J.Brian. Τώρα οι σχέσεις σας;
Ευτυχώς 4 φορές το χρόνο, λέμε χρόνια πολλά από το τηλέφωνο. Αλλά μου πήρε πολλά χρόνια να αποβάλω τις ενοχές και το θυμό και πάλι μου έρχεται καμιά φορά και φαντάσου είμαστε 49 με 52…..
Μου θύμισες την απάντηση της μητέρας μου όταν με κλάματα της είχα πει να παρέμβει όταν η αδερφή μου με υποτιμούσε σε καθημερινή βάση:
“Είναι μια φάση της, κάνε υπομονή και θα της περάσει.”
Δεν της πέρασε – ακόμη και τώρα συμπεριφέρεται άθλια – αλλά μου πέρασε εμένα η οποιαδήποτε κατανόηση που της είχα και έφυγα από το σπίτι για να μείνω μόνη μου.
Αντίστοιχη περίπτωση και η δική μου αλλά με ξαδέρφη που μεγαλώσαμε σε σχεδόν συμβιωτική σχέση. Μη τη συνερίζεσαι, κάνε οτι σου ζητάει, μικρή είναι και άλλες άσχετες δικαιολογίες για να κάθομαι και να ανέχομαι απίστευτα πράγματα. Τελικά είχε βαθιά ψυχολογικά προβλήματα, κάποια στιγμή έγινε το μπαμ, και πλέον η κατάσταση μόνο τον κατήφορο έχει πάρει. Και όλα αυτά γιατί οι ενήλικες της οικογένειας δεν μπορούσαν από την αρχή να πάρουν τις ευθύνες τους.
Άριστα έκανες που έφυγες, αλλά ίσως πρέπει να επεξεργασθείς το τραύμα της κακοποίησης και της αδικίας που σου έγινε. Εγώ μένω μόνη μου από 17 και αρχικά έμεινα στο ίδιο σπίτι με την αδερφή μου που είχε περάσει πρώτη. Ήταν τέτοια η κακοποίηση που μου έκανε που σηκώθηκα και έφυγα, έχοντας χάσει 2 πολύτιμα χρόνια από τη σχολή και όσο κι αν πήγα μακρυά και αυτή επίσης, ένοιωθα ΄πάντα την απειλή ότι θα ξαναγυρίσει και θα με κακοποιήσει πάλι με την ανοχή των γονιών μας, Πράγμα που έγινε βέβαια στο μέλλον πολλές φορές, με εμένα να χάνω την ισορροπία μου… Διαβάστε περισσότερα »
Παστούλα, για όνομα του Θεού δηλαδή…… κάνε υπομονή μέχρι να της περάσει να σε κακοποιεί…… Ελπίζω να έχεις κάνει τη σχετική επεξεργασία και να είσαι υγιείς ψυχικά και να μην έχεις πολλά θέματα …. μάλλον είσαι η μικρότερη
Κ εγώ στο ίδιο κλαμπ ανήκω :p. Εμείς πήγαμε ομαδικά κ σε ψυχολόγο (χωρίς την αδερφή φυσικα γιατί σιγά μην ερχόταν) κ κάναμε μια τρύπα στο νερό. Οι δικοί μου κοσμάρα κ όσα χρόνια κρατάει η κατάσταση αυτή (δλδ καμια 20ετία όχι κ πολύ) η μάνα μου μια ζωή να δικαιολογεί ότι το παιδί περνάει φάση κ θέλει υποστήριξη κ πάρτην μαζί σου για καμιά βόλτα (έπρεπε να μην πιω για να την γυρνάω σουρωμένη που ήθελε να οδηγεί κιόλας) ή πάρτην διακοπές με τις φίλες σου (μας έκανε μύλος κ γκρίνιαζε τόσο πολύ που από την 2η μέρα της… Διαβάστε περισσότερα »
Πάλι καλά που η αδερφή σου κατάλαβε να πάει σε ψυχολόγο. Η δικιά μου είναι βίαιη στο εσωτερικό περιβάλλον , αλλά στο εξωτερικό περιβάλλον , φαίνεται το καλό παιδί… Είναι διπρόσωπη, χωρίς αυτό να σημαίνει κακό ή καλό. Μετά από πολύ διάβασμα και χρήμα που έδωσα για να κάνω ψυχοθεραπεία, έμαθα ότι η διπροσωπία είναι σύμπτωμα των ψυχικά αρρώστων, αλλά άντε να το αποδείξεις αυτό
Θέλω να σε κάνω μια αγκαλιά γιατί φαντάζομαι θα έζησες κ εσύ πολλές στιγμές που θα ένιωσες όσο μόνη ένιωθα κ εγώ. <3
Διαβάζω την ερώτηση και μου φαίνεται σαν να πλανάται από πάνω η ανησυχία για το ποιο παιδί είναι πιο χαϊδεμένο τελικά. Η αδερφή σου ήταν τα 2 πρώτα χρόνια (παράξενη πληροφορία για σένα) αλλά μετά δεν ήταν, γιατί ήρθε ο αδερφός. Εσύ δεν είχες καμιά ειδική μεταχείριση αλλά είχες την προσοχή όλων. Τελικά όμως οι γονείς έχουν αδυναμία σε εκείνη, γιατί ήταν δυσλειτουργική στο σχολείο. Σαν διαγωνισμός είναι… Μου φαίνεται δηλ. σαν να ξέρετε ότι το πρόβλημα της αδερφής είναι ότι έχει νιώσει παραμελημένη κι εσύ προσπαθείς να το αποβάλεις αυτό από πάνω σου και να πείσεις ότι αυτή ήταν… Διαβάστε περισσότερα »
Δε μπορείς να αναλάβεις ευθύνη ούτε για την αδερφή σου ούτε για το πώς της συμπεριφέρονται οι γονείς σας.
Μόνο να προστατεύσεις τον εαυτό σου μπορείς, κρατώντας αποστάσεις συναισθηματικές και φυσικές.
Ενταξει, διαγνώσεις δεν γίνονται απο ενα γραμμα, αλλα υπαρχουν ανθρωποι με διαταραχές προσωπικότητας με λιγότερα χαρακτηριστικά απο αυτα που αναφερεις για την αδερφη σου. Δυο γονείς που παρήγαγαν την διαταραχή κ την συντηρούν γιατι υποσυνειδητα μπορει κ να τους εξυπηρετεί σε κάτι, κ εσύ 11 χρονια μικροτερη απο την αδερφή σου κ πόσα μικροτερη απο τους γονεις σου, εχεις παρει ολο το βαρος κ την ευθυνη του προβληματος στην πλατη σου κ προσπαθείς να προστατεύσεις τους πάντες. Νομιζεις οτι εχεις βγει αλώβητη απο ενα τετοιο περιβάλλον; Καποτε ενας ψυχολογος μου ειχε πει οτι οταν πας στον ψυχολόγο κατα καποιο τροπο… Διαβάστε περισσότερα »
Όταν ο θυμός της αδερφής σου κατευθύνεται προς εσένα, χρησιμοποιεί κακοποιητικές φράσεις όπως αυτές που αναφέρεις; Αν ναι, τότε χρειάζεσαι προστασία και θα σε βοηθούσε η θεραπεία ώστε να δεις πως θα απομακρυνθείς από ένα τοξικό περιβάλλον.
– Σταμάτα να φέρεσαι σαν 15χρονο – έχεις δίκιο, δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τώρα! Αυτό περιμένεις να συμβεί όταν λες αυτήν την κουβέντα στην αδελφή σου; Οι σχέσεις μεταξύ δύο ανθρώπων μέσα σε μια οικογένεια δεν μπορούν να γίνουν απολυτως κατανοητές από κανένα άλλο μέλος της οικογένειας, όσο κοντά κι αν είναι. Οι σχέσεις της μαμάς σου και της αδελφής σου μπορεί να έχουν ένα υπόβαθρο που ποτέ δεν μπορείς να φανταστείς. Μπορεί η αδελφή σου να έχει μεγάλο θυμό γιατί οι γονείς σου δούλευαν και σας μεγάλωσαν οι παππούδες σας. Μπορεί να ένιωσε εγκατάλειψη κάποια στιγμή στη ζωή… Διαβάστε περισσότερα »
Είχαμε μία δικαστική διαμάχη με ένα πολύ προβληματικό άτομο. Είχαμε προσπαθήσει να επικοινωνήσουμε με την αδερφή του αν θα μπορούσε να καταθέσει ως μάρτυρας σχετικά.
Κι αυτή ανταποκρίθηκε πολύ λακωνικά
“ό,τι και να πείτε έχετε δίκιο, δεν έχω σχέσεις με αυτό το άτομο, δε μπορώ να σας βοηθήσω”.
Εντάξει, δε λέω να μην της ξαναμιλήσεις, αλλά φέρνω ένα παράδειγμα ανθρώπου που προστάτεψε τον εαυτό του.
Νομίζω η συμπεριφορά της αδερφής σου είναι κακοποιητική. Αν αισθάνεσαι ότι σε επηρεάζει στην καθημερινότητά σου, ένας ειδικός θα μπορούσε να σε βοηθήσει σε αυτό που βιώνεις.
Αχ αυτή η μάστιγα των γονέων , η αδυναμία προς το αδύναμο μέλος είναι μια πολύ εύθραυστη κατασταση και δημιουργεί συχνά προβλήματα όπως την έλλειψη ευθυνων. Η αδερφή σου “πάσχει” από αυτό , δεν έχει βιώσει τις συνέπειες των ευθυνών και των πράξεών της. Πάντα είχε και έχει ακόμα μια ειδική μεταχείριση (παιδιού) που την αποτρέπει από το να φερθεί ως ενήλικας. Για παράδειγμα το να φωνάζει στη δουλειά και να μην είναι την ώρα της είναι ειδική μεταχείριση διότι κανένας εργαζόμενος δεν θα έμενε ατιμώρητος αν το εκανε. Η οικογενειακή κατάσταση μεταφέρεται στη δουλειά και σε αυτό έχουν συμβάλει… Διαβάστε περισσότερα »
.
Βαθυστόχαστο σχόλιο
αχαααχαχα τιποτα αυτο