Αγαπητή «Α, μπα»: H μητέρα μου με πληγώνει

Αγαπητή α,μπα διαβάζω τη στήλη σου εδώ και λίγο καιρό (ένα 6μηνο περίπου) και είναι η πρώτη φορά που σου στέλνω με αφορμή ενός τηλεφωνήματος που έλαβα από τη μητέρα μου. Είμαι 32 χρονών, ανεξάρτητη οικονομικά και ζω με τον σύντροφο μου σε διαφορετική πόλη. Με πήρε τηλέφωνο το μεσημέρι λέγοντας μου ότι δε θέλει να με φορτώνει αλλά μόνο σε εμένα μπορεί να τα πεί (βέβαια έχει και μια αδερφή με την οποία έχουν πολύ καλές σχέσεις και μοιράζονται πράγματα) και να μου παραπονεθεί για τον πατέρα μου, ότι γκρινιάζει, της μιλάει απότομα τον τελευταίο καιρό και ότι τον “έπιασαν” τα ψυχολογικά του, ότι προσπαθεί να τον πείσει να πάει σε ψυχολόγο ξανά. Οι γονείς μου παρότι συναισθηματικοί, εκδηλωτικοί και στήριγμα προς εμένα είναι και οι 2 αρκετά αγχώδεις, επεμβατικοί, επικριτικοί και χειριστικοί και παρόλο που στο παρελθόν έκαναν ψυχανάλυση, η οποία κατά τη γνώμη μου τους βοήθησε πολύ, έχουν σταματήσει εδώ και πολύ καιρό να κάνουν συνεδρίες, παρά μόνο 1-2 φορές το χρόνο, αλλά παίρνουν αγχολυτικά. Ξέρω, ότι έχουν ένα κώδικα επικοινωνίας (λανθασμένο σε πολλά σημεία), μπορεί να μαλώσουν λίγο για ασήμαντη αφορμή και ότι ποτέ δε φταίει μόνο ένας καθώς επίσης ότι από τη μητέρα μου θα ακούω πάντα μόνο τη δική της πλευρά, η συμπεριφορά της οποία μπορεί να είναι και η αιτία για μια ένταση. Τα Χριστούγεννα που τους είχα επισκεφτεί είχα μια διαφωνία με τη μητέρα μου για μια ασήμαντη αφορμή που κατάληξε σε εμένα να της λέω ότι δε γίνεται να κανονίζει πράγματα που με περιλαμβάνουν χωρίς να με ρωτάει και εκείνη να παρεξηγείται με τον απότομο τρόπο μου. Με δική μου προτροπή κανονίσαμε την επόμενη συνάντηση με την ψυχολόγο που επισκεπτόταν. ώστε να μιλήσουμε για τα προβλήματα στη σχέση μας. Η ψυχολόγος όντως αναγνώρισε ξανά στη μητέρα μου όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά που έχει και τόνισε ότι η τόση επικριτικότητα και επεμβατικότητα με βλάπτει, με αποτέλεσμα να θυμώσει και να θεωρήσει ότι την ακυρώνει ως μητέρα, ενώ περίμενε ότι εμένα θα “κατσάδιαζε” η ψυχολόγος για τον τρόπο μου. Ως αποτέλεσμα ήταν πολύ στενοχωρημένη και όταν γυρίσαμε σπίτι και πήγα στο δωμάτιο μου, την άκουγα να περιγράφει θυμωμένα στον πατέρα μου για το τι ειπώθηκε στη συνεδρία με όλες τις λεπτομέρειες χαρακτηρίζοντας με εμένα ως αχάριστη και ότι δεν την αγαπώ και συμφώνησαν ότι η ψυχολόγος είναι μια ξένη που δεν ξέρει το καλό της οικογένειας. Τώρα, με το τηλεφώνημα αυτό, της θύμισα το περιστατικό και της είπα ότι δύσκολα θα πείσει τον πατέρα μου να πάει σε ψυχολόγο, όπως θέλει, όταν η ίδια ήταν τόσο αρνητική και τους έβγαλε γενικά άχρηστους μπροστά του όταν ειπώθηκαν πράγματα που δεν της άρεσαν. Παρεξηγήθηκε και πριν μου κλείσει το τηλέφωνο, μου είπε μελοδραματικά, ότι τελικά αντί να μου λέει τα προβλήματα της θα τα γράφει απλά σε ένα χαρτί, όπως έκανε όταν ήμουνα μικρή. Καταλαβαίνω ότι ήθελε ένα στήριγμα εκείνη τη στιγμή, αλλά με είχε πληγώσει πολύ το εν λόγω περιστατικό και ήθελα να της δείξω ότι δε γίνεται να μεταφέρει λόγια από τον έναν στον άλλο και να αλλάζει γνώμη κατά το δοκούν. Από την ώρα εκείνη προσπαθώ να σκεφτώ αν ήταν σωστός ο τρόπος μου και αυτά που της είπα και ήθελα να σε ρωτήσω αν φέρθηκα εγωιστικά ή αν θα έπρεπε απλά να της δείξω ότι τη νοιάζομαι και να το θέσω το θέμα κάποια άλλη στιγμή. Και αν πραγματικά αν έχει νόημα γενικότερα να παίρνω θέση ή αν τελικά δεν πρόκειται να βγει άκρη και μόνο αντιδράσεις προκαλώ… Ευχαριστώ για το χρόνο σου!!
– Α

Αυτό που έχει νόημα είναι να ξέρεις ποια είναι τα όρια σου και να τα περιφρουρείς.

Αναγνωρίζεις την παρεμβατικότητα της, όλοι την αναγνωρίζουν, αλλά δεν ξέρω αν έχεις σκεφτεί «ωραία, έχω μια μητέρα που είναι επικριτική και παρεμβατική, τι πρέπει να κάνω για να προστατευτώ». Η επικριτικότητα της (μαζί με πολλά άλλα) σε έχει κάνει να σκέφτεσαι πρώτα τι έκανες λάθος και είναι επικριτική μαζί σου, τι έκανες λάθος και είναι απογοητευμένη μαζί σου, τι έκανες λάθος και δεν είναι ανοιχτή, καλοπροαίρετη και ήρεμη μαζί σου. Ε, δεν μπορεί να είναι, ούτε με σένα, ούτε με τον εαυτό της, ούτε με κανέναν. Εσύ, τι θα κάνεις με το θέμα;

Η ατάκα «δεν θέλω να σε φορτώσω αλλά μόνο σε σένα μπορώ να τα πω» είναι ΚΑΜΠΑΝΑ. Είναι μεταφορά ευθύνης και προειδοποίηση: «μην διανοηθείς να μου φέρεις αντίρρηση». Αν δεν έχει πού να τα πει, να κάνει θεραπεία, και να αναλογιστεί γιατί δεν έχει πού να τα πει (άσε που δεν ισχύει καν). Το παιδί της δεν μπορεί να διορθώσει τα λάθη που έχει κάνει στη ζωή της.

Θυμώνω πολύ με τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν τα παιδιά τους ως σάκους του μποξ και βασικά, κάνουν παιδιά ακριβώς γι’αυτό, για να βγάλουν τα σπασμένα. Αναρωτιέμαι γιατί δεν σου έχει περάσει ακόμα από το μυαλό να κάνεις εσύ θεραπεία για την σχέση σου με τους γονείς σου. Δεν είναι λίγο να έχεις μεγαλώσει με παρεμβατικούς, αγχωμένους, επικριτικούς γονείς που είναι και χειριστικοί. Αφήνει σημάδια. Δεν χρειάζεται να τα έχεις για πάντα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News