Βρισκόμαστε στην καρδιά της καραντίνας. Έχω στείλει το sms μου (θυμάστε;) και ανηφορίζουμε να πάρουμε ψωμί, εγώ και τα 2 παιδιά μου. Η κόρη μου (Κ) στα 11 και ο γιος μου (Γ) στα 7. Στο σημείο αυτό πρέπει να πω ότι η Κ έχει μπει στην προεφηβεία και όπως καταλαβαίνεις το σώμα της έχει αρχίσει να αλλάζει. Εκεί που προχωράμε και συζητάμε, η Κ κάπως δυσανασχετεί και μου λέει: -“Μπαμπά με ενοχλεί πολύ το σουτιέν που φοράω”. -“Και γιατί αγάπη μου έβαλες σουτιέν;” ρωτάω εγώ. -Η μαμά μου το είπε, για να μη φαίνονται οι ρόγες μου. Σοκ Παγωμάρα Θυμός Τα επόμενα 3 δευτερόλεπτα πέρασαν από την σκέψη μου σχεδόν μηχανικά πια, όλα τα μάντρα του Αμπα, τα στερεότυπα, η πατριαρχία, ο μισογυνισμός (εσωτερικευμένος και μη), η κουλτούρα του βιασμού, το victim blaming, οι παντός τύπου ανισότητες λόγω φύλου, οι παντός τύπου αδικίες λόγω φύλου, το βάρος που κουβαλάει μια γυναίκα γιατί έτυχε να είναι γυναίκα κλπ. κλπ. κλπ. Μήπως είμαι υπερβολικός; ΌΧΙ Συνεχίζω, ευχαριστώ -“Και τί έγινε που φαίνονται οι ρόγες σου;” απάντησα. -“Και οι δικές μου φαίνονται και του Γ φαίνονται και εν πάση περιπτώσει όλοι έχουμε ρόγες που φαίνονται, εμείς και όλα τα θηλαστικά του κόσμου”, ολοκλήρωσα την απάντηση. Η συζήτηση με την Κ σταμάτησε εκεί αλλά εγώ σκεφτόμουν τη συζήτηση που έπρεπε να κάνω με την γυναίκα μου. Όταν γυρίσαμε σπίτι, την ρώτησα γιατί έπρεπε η Κ να βάλει σουτιέν και γιατί δεν πρέπει να φαίνονται η ρόγες της. Η γυναίκα μου (πολύ προοδευτικός άνθρωπος, αλήθεια) μου είπε ότι η κοινωνία που ζούμε είναι επικίνδυνη, ότι κυκλοφορούν διάφοροι και πρέπει να είμαστε υποψιασμένοι και πως έτσι προστατεύει την Κ (δεν είναι εύκολο να αποβάλλουμε ό,τι μας έχουν φυτέψει από γεννησιμιού μας, μην κρίνετε ίνα μην κριθήτε). Μήπως είναι υπερβολική ως προς την επικινδυνότητα της κοινωνίας; ΟΧΙ. Συνεχίζω, ευχαριστώ Στο σημείο αυτό, η συζήτηση έγινε πιο έντονη και πήρε τη μορφή μονόλογου από μέρους μου, με μια εσάνς από καυγά: -“Και για να προστατέψουμε το παιδί μας πρέπει να το γεμίσουμε ενοχές για το σώμα του; επειδή μπορεί να υπάρχει εκεί έξω ένας μαλάκας που ερεθίζεται (άλλη λέξη είπα, καταλαβαίνεις) με τις ρόγες μιας εντεκάχρονης, πρέπει το παιδί μου να ζήσει ανελεύθερο; με αυτή τη λογική να μην ξαναβάλει κοντό σορτσάκι, να μην ξαναδείξει την κοιλιά της, να μην ξαναβάλει μπικίνι στη θάλασσα και να κάθεται πάντα σταυροπόδι μην τυχόν και την πούνε τσούλα.” Συνεχισα λέγοντας την εξής ατάκα: -“Αλλά έτσι είναι, ξεκινάμε από της ρόγες και φτάνουμε μέχρι την μπούρκα, νομίζεις ότι έχει μεγάλη διαφορά;” -“Εδώ νομίζω πως υπερβάλεις” είπε η γυναίκα μου. -“Σχηματικά το είπα, η ρόγα είναι το 1 στην κλίμακα των περιορισμών και η μπούρκα είναι το 10” απάντησα. Στο σημείο αυτό έχω την ανάγκη να ρωτήσω: Μήπως είμαι υπερβολικός; ΌΧΙ Ευχαριστώ, συνεχίζω. Να μη στα πολυλογώ, η γυναίκα μου κατανόησε τον λόγο που είχα ένταση και κατάλαβε τις ενστάσεις και τους προβληματισμούς μου. “Και τώρα τι κάνουμε;” αναρωτηθήκαμε αμφότεροι, ” πως θα προστατέψουμε τα παιδιά μας από τους κινδύνους που παραμονεύουν χωρίς να εκποιήσουμε την ελευθερία έκφρασης και το δικαίωμα τους να αυτοπροσδιορίζονται; Αυτή είναι πάνω κάτω η ερώτηση που θέλω να σου κάνω. Πως μπορούμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας χωρίς συμβιβασμούς; ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και η παρενόχληση που κάποια στιγμή θα υποστούν φαντάζει δεδομένη. Συζητάμε πολύ, προσπαθούμε να φτιάξουμε ανθρώπους που να πατάνε στα πόδια τους, να έχουν λόγο και άποψη, να είναι ανεξάρτητοι, να αναγνωρίζουν τον κίνδυνο όταν τον αισθανθούν, να εμπιστεύονται το ένστικτο τους. Μετά σκέφτομαι ότι είναι παιδιά και είναι πολύ εύκολο να παρασυρθούν. Δεν σου κρύβω ότι όταν η Κ φορέσει κανένα κοντό σορτσάκι σκέφτομαι εάν θα είναι τυχερή και δε βιώσει κάποια άσχημη εμπειρία. Το μόνο που βρήκαμε σαν λύση είναι να ξεκινήσουν τα παιδιά κάποια μορφή πολεμικής τέχνης (βγάζω σπυριά) που να βασίζεται στην αυτοάμυνα. Άλλες ιδέες; Για την ιστορία, σε διαβάζω από την πρώτη πρώτη ερώτηση πριν από 15(;) χρόνια. Έχεις διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που ζω, σκέφτομαι και φέρομαι. Προσπαθώ να αποτινάξω τα οφίτσια που μου έχουν δοθεί απλόχερα και άκοπα ένεκα πατριαρχίας. Να ξέρεις δεν είναι εύκολο, οι πειρασμοί είναι πολλοί. Παλιά έκανα δουλειές στο σπίτι και περίμενα κάποιος να μου πει ευχαριστώ σαν να μου το χρωστούσε. Σήμερα κάνω δουλειές γιατί πρέπει να γίνουν. Update ιστορίας, έχουν περάσει 2 μήνες από τότε και η Κ δεν έχει βάλει ξανά σουτιέν. Ακόμα.
-Πετρούκιο
Είναι από τα πιο ωραία που έχω διαβάσει ποτέ στο α μπα. Όχι επειδή έχω απάντηση, αλλά επειδή είσαι ο πατέρας που αποτελεί μέρος της λύσης.
Δεν μπορώ να σου πω ότι υπάρχει τρόπος να προστατέψεις την κόρη σου από τα πάντα, μπορείς όμως να της πεις όλα αυτά που ξέρεις, και θα είναι πολύ πιο προετοιμασμένη από όλες όσες διαβάζουμε αυτή στιγμή μαζί. Όλες εμείς έπρεπε να σκάψουμε με τα νύχια μας σπηλιές για να βγούμε από την άλλη μεριά. Η κόρη σου θα έχει όλες τις πληροφορίες από την εφηβεία και όταν ενηλικιωθεί θα αποφασίσει μόνη της πότε θα φοράει σουτιέν αν φοράει σουτιέν και τι σουτιέν θα είναι αυτό.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο που έβαλαν σε εμάς ήταν η τυραννία του «καλού κοριτσιού». Το «καλό κορίτσι» δεν είναι όμως αυτό που κάνει καλό στον κόσμο διοικώντας χώρες και γράφοντας σπουδαία μυθιστορήματα, είναι αυτό που είναι χρήσιμο και αόρατο. Μάθε στην κόρη του να διεκδικεί, ξεχνώντας ότι είναι κορίτσι, κι εννοώ να το ξεχάσεις εσύ, όχι αυτή. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι. Αυτή είναι η δική μου θεωρία για το «πώς να την προστατέψεις».
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Η κόρη σου είναι τυχερή που έχει εσένα για πατέρα 🙂
ΝΑΙ!!
Χαιρετώ την Αμποπαρέα. Είμαι ο Πετρούκιο της ερώτησης και αυτή τη στιγμή που γράφω είμαι ιδιαίτερα φορτισμένος συναισθηματικά. Δε φανταζόμουν ποτέ ότι αυτή μου η ανάρτηση θα προκαλούσε τόσο έντονα συναισθήματα. Νομίζω πως σήμερα κατανόησα τη δυναμική αυτής της κοινότητας. Λένα, ευχαριστώ πολύ για την απάντηση! Κρατάω την τελευταία παράγραφο ως κόρη οφθαλμού. Αγαπημένες/οι σχολιάστριες/ες του Αμπα, τα σχόλιά σας με έχουν συγκινήσει βαθιά. Η αλήθεια είναι ότι είχα φτάσει σε ένα σημείο να σκέφτομαι εάν αξίζει όλη αυτή η προσπάθεια να επισημαίνω διαρκώς και αδιαλείπτως πατριαρχικές, σεξιστικές και μισογυνιστικές απόψεις και συμπεριφορές των γύρω μου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε… Διαβάστε περισσότερα »
Πετρουκιε εμείς ευχαριστούμε!
Εγώ ως κόρη και ως γυναίκα πλέον θα σου πω ΜΟΝΟ ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ.
Αντιλαμβάνομαι την τεράστια δυσκολία , όποτε προσωπικά αισθάνομαι ότι αν δεν είναι προς υπεράσπιση της κόρης σου ή γενικότερα κάποιου συγκεκριμένου ανθρώπου , όταν σε κουράζει, μην ασχολείσαι κρατά δυνάμεις για τα σημαντικά.
Και μια ερώτηση, αν δεν γίνομαι αδιάκριτη.
Θεωρείς ότι εκτός των όσων δυσκολιών έχεις αντιμετωπίσει, δεν έχει επηρεαστεί κάποιος θετικά από τον τρόπο σήμπεριφορας σου ; (Για την οικογένεια σου δε ρωτάω ,ξέρουμε όλοι)!
Δεν νομίζω πως έχω επηρεάσει κάποιον τόσο πολύ ώστε να αλλάξει οπτική. Σίγουρα εγώ φυτέψει σπόρους αλλά για να ανθίσει ο καρπός χρειάζεται χώμα και νερό.
Πολύ με συγκινήσατε άι στο καλό, η πιο ωραία ερώτηση από τότε που πρωτοδιάβασα αμπα <3
το μόνο σχόλιο είναι ” ο πατέρας όπως θα έπρεπε να είναι”. τα παιδιά σας είναι πολύ τυχερά…
Το πόδι στη λεκάνη όλα τα λεφτά😂
Εγώ λέω να σε κλωνοποιησουμε, μαζί με τον άντρα μου που έχει τις ίδιες απόψεις, τον μπαμπά μου και πεντέξι ακόμα, και λύθηκε το πρόβλημα της κοινωνίας μας. Σε ευχαριστούμε πολύ για το γράμμα. Τέτοιοι άνθρωποι μας κάνουν να νιώθουμε πιο ασφαλείς. 💛
Είμαι έτοιμος να με δωρίσω στην επιστήμη😁😁. Ευχαριστώ για τα καλά λόγια
( Έτερος φεμινιστής μπαμπάς με κόρη λίγο μικρότερη διαβάζει post και απάντηση. Χαμογελαστός χειροκροτεί ).
Υπάρχουν κι άλλοι; Να κάνουμε σύλλογο φεμινιστών μπαμπάδων
Να κάνετε!!
μη ξεχασετε κ μενα!!!
Θα έπρεπε να μπει πρώτο στο βιβλίο της Αμπα!!!
Μου φαίνεται τόσο αισιόδοξο ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που επιβεβαιώνει το ρητό πως η ελπίδα γεννιέται αδιάκοπα.
Μπράβο μπράβο μπράβο
Κλαίω από τη χαρά μου
Και εγώ το ίδιο! Ευχαριστώ τόσο..
η στο νέο βιβλίο με τις καλύτερες ερωτήσεις
Συγκίνηση!
Συγκίνηση, όχι γιατί σκέφτεσαι και ενεργείς όπως θα «έπρεπε».
Συγκίνηση γιατί ο κόσμος αλλάζει.
Γιατί η αλλαγή σου, δε σε μείωσε ή ευνούχισε.
Διαβάζω για την οικογένεια που θα ήθελα. Μια ομάδα . Όχι τέλεια, αλλά ομάδα. Την οικογένεια που εύχομαι να δημιουργήσω , την οικογένεια που θα ήθελα να βλέπω γύρω μου.
Συγκίνηση και για ότι έζησα. Βρόμικη και μολυσμένη από τα 5 μου. Έτσι ένιωθα..
χαίρομαι πολύ ! 😁
Μα τι ευχάριστη έκπληξη αυτή η ερώτηση και πόσα μπράβο σου (σας) αξίζουν γι’ αυτήν την αντιμετώπιση που είναι τόσο μα τόσο σπάνια! Το σημείο που προσωπικά με συγκίνησε: “επειδή μπορεί να υπάρχει εκεί έξω ένας μαλάκας που ερεθίζεται με τις ρόγες μιας εντεκάχρονης, πρέπει το παιδί μου να ζήσει ανελεύθερο;”. Ανέκαθεν θυμάμαι τον πατέρα μου να μου κάνει παρατηρήσεις που έχω τα πόδια μου πάνω στην καρέκλα, ανοιχτά, οκλαδόν, οτιδήποτε, γιατί “δεν ξέρεις τι έχει στο μυαλό του ο καθένας γύρω σου και τι μήνυμα μπορεί να πάρει από αυτό”. Κι εγώ να σκέφτομαι μα είναι δυνατόν, αν συμβεί… Διαβάστε περισσότερα »
Η κόρη σου είναι το πιο τυχερό κορίτσι στον κόσμο. Και αυτό θα της δώσει πολλή δύναμη για όσα έρχονται μετά.
Ότι πιο ελπιδοφόρο έχω διαβάσει. Πόσο τυχερή κόρη! Το σουτιέν ήταν από τις χειρότερες εμπειρίες της μετάβασης μου. Κανείς δεν είχε ασχοληθεί για το πότε πρέπει να βάλω, μέχρι που κάποια μέρα στα 11 το ζήτησα απο τη μαμά μου γιατί δεν άντεχα να με πειράζουν τα αγοράκια αλλά και γιατί ήταν αυτονόητο στο παιδικό μυαλό μου πως αυτό πρέπει να κρυφτεί. Η μαμά μου δούλευε και μια μέρα γύρισα από το σχολείο και μου το είχε αφήσει στο τραπέζι στην σακούλα του, και έτρεξα στο δωμάτιο μου να το βάλω. Μέσα λοιπόν σε μια κατάσταση ανάμεικτων συναισθημάτων, λίγο ντροπής… Διαβάστε περισσότερα »
Συγχαρητήρια! Δεν έχω λόγια! Τέτοιοι γονείς χρειάζονται στον κόσμο μας. Τι άλλο καλύτερο να κάνεις από αυτό που ήδη κάνεις: συζητάς, προβληματίζεσαι, ψάχνεις για εναλλακτικές, ενημερώνεις. Και μόνο που η κόρη σου σου είπε “μπαμπά με ενοχλεί το σουτιέν” (κάτι που οι περισσότερες κόρες στην Ελλάδα, ακόμα και σήμερα, θα ντρέπονταν να πουν στον πατέρα τους) είναι καλό. Σου το είπε αβίαστα και αθώα, άρα σε εμπιστεύεται. Κι αν της τύχει κάποιο κακό συναπάντημα, αμέσως θα τρέξει να σου το πει, είμαι βέβαιη. Και -για αρχή- δε θα νιώσει ένοχη ούτε βρόμικη αν της φερθούν πρόστυχα γιατί κανένας ξένος δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου, να είσαι καλά