Άμπα μου καλησπέρα!Έχω τον εξής προβληματισμό. Με τον σύντροφο μου είμαστε 3μιση χρόνια μαζί και ετοιμαζόμαστε να παντρευτούμε το καλοκαίρι που μας έρχεται.Τον αγαπάω,τον λατρεύω και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι είναι αυτός που θα ‘θελα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί.Το θέμα μου είναι τα παιδιά. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι σε λίγες μέρες γίνομαι 30 και με έχει πιάσει υπαρξιακή κρίση,δεν ξέρω αν φταίει το ότι η σχέση θα επισημοποιηθεί,αλλά σκέφτομαι συνέχεια την προοπτική των παιδιών.Και δεν ξέρω αν τη θέλω,και αγχώνομαι.Αγχώνομαι γιατί πάντα έλεγα,όταν μιλούσα υποθετικά,ότι θέλω παιδιά αλλά με προυποθέσεις οι οποίες προυποθέσεις ήταν:1)Να βρω τον κατάλληλο σύντροφο τον οποίο θα θέλω για πατέρα των παιδιών μου,2)να έχουμε μια οικονομική κατάσταση η οποία θα μας επιτρέπει να τους προσφέρουμε μια σχετικά άνετη ζωή.Και τώρα έχω το πρώτο καθώς ξέρω ότι αν έκανα παιδιά, με αυτόν τον άνθρωπο θα ήθελα να τα κάνω κι έχω και το δεύτερο,η καρριέρα μου είναι στο επιθυμητό επίπεδο,το ίδιο και του συντρόφου και μια χαρά θα μπορούσαμε βάσει οικονομικής κατάστασης να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας. Απλά δεν ξέρω ρε συ Άμπα.Πώς είσαι σίγουρη ότι θες παιδιά?Δεν είναι ρούχο που αν δεν σ’αρέσει το πας πίσω το παιδί και προφανώς δεν πιστεύω το παραμύθι ότι μόνο χαρά φέρνουν τα παιδιά.Υπάρχουν πολλά ζωντανά παραδείγματα δυστυχώς που κάνουν αυτό το λαικό μύθο να μοιάζει αστείος,δεν είναι όλοι κατάλληλοι για γονείς. Προσωπικά,ποτέ δεν είχα αυτή την ιδιαίτερη σύνδεση με τα παιδιά που έχουν άλλες γυναίκες,ποτέ δεν τα έβρισκα απίστευτα χαριτωμένα ή έλιωνα στη θέα ενός μωρού.Όμως ξέρω και κοπέλες που ήταν σαν εμένα και όταν έκαναν δικά τους παιδιά έγιναν οι καλύτερες μητέρες του κόσμου και δηλώνουν ότι δεν θα άλλαζαν τη μητρότητα με τίποτα.Και δεν ξέρω,διχάζομαι γιατί μπορεί να είμαι σε αυτή την κατηγορία και να κάνω παιδί και να λέω “δεν ξέρω πως αμφέβαλλα ποτέ ότι το θελα” αλλά μπορεί και να μην είμαι και να κάνω και να καταλήξω να γίνω μια ανεπαρκής μητέρα γιατί πολύ απλά όλο αυτό δεν ήταν για μένα και δεν είχα την αυτογνωσία να το καταλάβω.Αλλά και να μην κάνω,πάλι μπορεί να φτάσω στα 50 μου και να μετανιώνω.Ξέρω τι θα μου πεις,όλοι όσοι έχουν παιδιά πήραν ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο(ανάλογα το επίπεδο αυτογνωσίας)ρίσκο στο συγκεκριμένο ζήτημα.Απλά εμένα μου φαίνεται βουνό αυτή η απόφαση,με βαραίνει η ευθύνη ακόμη κι υποθετικά μια ενδεχόμενης λάθος επιλογής,ίσως γιατί-αφελώς-πίστευα ότι όταν φτάσω στη φάση ζωής που είμαι τώρα θα ‘χα μια πιο ξεκάθαρη άποψη πάνω στο θέμα. Ο μέλλων σύζυγος δεν με πιέζει για να μην παρεξηγηθώ,δεν είναι αυτός η αιτία που νιώθω τόσο έντονο προβληματισμό τελευταία για το θέμα,ίσα ίσα μου ‘χει πει ότι ναι μεν ιδανικά θα ‘θελε παιδιά αλλά μπορεί να φανταστεί τη ζωή του και χωρίς αυτά αν εγώ είμαι αρνητική.
– Μέλλουσα μητέρα(?)
Το πιθανότερο είναι ότι το έπαθες επειδή θα γίνεις τριάντα. Αφελώς πίστεψες κι εσύ ότι το τριάντα είναι κάποιο βαρυσήμαντο όριο ηλικίας για μια γυναίκα. Οι προϋποθέσεις που είχες θέσει όπως βλέπεις δεν ήταν αρκετές γιατί είναι αρκετά πιο περίπλοκο το θέμα. Αφού δεν ξέρεις ακόμα, περίμενε. Οπωσδήποτε μην περιμένεις να καταλάβεις από το τι λένε ότι έπαθαν ή δεν έπαθαν οι γνωστές σου. Μην πιστεύεις τίποτα από όσα ακούς, εκτός αν πρόκειται για πολύ δικό σου άνθρωπο που σε βάζει στο σπίτι του συνέχεια, όχι μόνο στις γιορτές και στα γενέθλια.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Φήμες λένε ότι αν διαβάζεις α,μπα συστηματικά, όλες σου οι απορίες θα απαντηθούν χωρίς να στείλεις. 🙌🙌
Νομίζω το γεγονός ότι γίνεσαι 30 σε συνάρτηση με το ότι παντρεύεσαι είναι αρκετός λόγος για να φρικάρει κάποιος. Δε χρειάζεται να βάλεις και τα παιδιά στην εξίσωση για την ώρα αφού και ο άντρας σου δε σε πιέζει για κάτι. Θα δεις ότι και τα 30 είναι μια νοητή γραμμή που δε σημαίνει απολύτως τίποτα και ο γάμος το ίδιο. Απόλαυσε τις στιγμές σου όσο μπορείς! Με τον καιρό ίσως τα παιδιά να είναι φυσικό επακόλουθο, ίσως και όχι, όπως και να έχει το θέμα για την ώρα είναι να είσαι ευτυχισμένη με τον άνθρωπο σου.
Με αφορμή αυτήν την ερώτηση να πω κάτι: Κορίτσια, το αν βλέπετε μωρά και λιώνετε δεν έχει καμία σχέση με τον αν θα γίνετε καλές μητέρες. Είμαι κι εγώ 30 και αγαπώ τα μωρά. Τα βρίσκω υπέργλυκα και χαριτωμένα και παίζω κι ασχολούμαι μαζί τους με ευχαρίστηση. Το ίδιο και με παιδάκια διαφόρων ηλικιών (τα παιδάκια βέβαια θα πρέπει να τα συμπαθώ κιόλας, και όχι, δεν τα συμπαθώ όλα). Ξέρω όμως ότι επ’ ουδενί δε θέλω δικό μου μωρό. Γιατί ξέρω τι σημαίνει να έχεις μωρό και ξέρω πως για τα προσεχή 15 χρόνια (ή ίσως και ποτέ) δε θέλω… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ καλό αυτό που λες Μανδάμ Φρου Φρου! Εγώ πάλι δεν τρελαίνομαι καθόλου με μωράκια και παιδάκια που βλέπω στο δρόμο. Δεν τους κάνω γλύκες ούτε “ζουζουνιές”. Δε μου βγαίνει καθόλου. Το πολύ πολύ να σκάσω κανά χαμόγελο.
Υ.Γ.: Έχω 2 μικρά δικά μου.
Ναι βρε ξανθομαλλούσα, το ξέρω.
Το να είσαι καλός γονιός δεν έχει σχέση με την αποδοτικότητα στα παιχνίδια και τις ζουζουνιές.
Ο πατέρας μου ήταν πάντα ο πρώτος στα παιχνίδια, τα παραμύθια, τις ζουζουνιές, όλα. Πάντα ο αγαπημένος θείος για τα άλλα παιδιά. Σαν πατέρας όμως, άσε μην περιγράψω καλύτερα.
Γι’ αυτό όταν με ρωτούν “Εσύ πότε;” και απαντώ “μάλλον ποτέ” και λαμβάνω την απάντηση “μα γιατί, αφού τα αγαπάς”, θέλω να τραβήξω τα μαλλιά μου.
Έλα ντε! Λες και το ίδιο είναι να παίξεις 5 λεπτά με τα μικρά με το να έχεις παιδιά για μια ζωή!
Πες τα χρυσοστομη χρυσομαλλούσα!
Αυτές οι κρίσεις ηλικίας πότε θα με πιάσουν εμένα;
Ούτε στα 30, ούτε στα 40. Τι διάολο! Θέλω μια υπαρξιακή κρίση κι εγώ.
Επίσης, αν είναι ανοιχτοί οι ουρανοί και πραγματοποιούνται οι ευχές, θέλω κι ένα εκατομμύριο ευρώ, παρακαλώ.
μα πραγματικά !!!!!!
Μέλλουσα μητέρα, 30 είσαι πολύ νέα. Δεν αλλάζει τίποτα επειδή μπαίνει το 3 μπροστά στην ηλικία σου. Περίμενε και συζήτα το θέμα. Με κοντινούς σου ανθρώπους, με ειδικούς, με κοπέλες που έχουν παρόμοιους ενδοιασμούς κτλ. Θα τη βρεις την άκρη σου αργά ή γρήγορα αν θέλεις ή δε θέλεις παιδιά. Εγώ πχ χρειάστηκε να πάω σε ψυχολόγο για αυτό το θέμα γιατί ομοίως είχα καταμπερδευτεί για να δω τί ήθελα. Παρόλα αυτά να τονίσω ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ.
Θα σου πω εγώ την οπτική μου γιατί βρήκα πολλά κοινά στοιχεία Παντρεύτηκα στα 30, τον άνθρωπο που ήθελα. Δεν ήξερα αν θέλω παιδί, έλεγα πως δεν θέλω, πως θελω να ζήσω μαζί του πρώτα, να ταξιδέψουμε, να χορτάσουμε, να να να.. Πάρε μια εγκυμοσύνη στο κεφάλι αμέσως μετά τον γάμο, πριν προλάβω να ανοίξω τα δώρα που λένε! Κλάμματα, κ άλλα κλάμματα και ακόμα λίγα. Οταν στέρεψαν τα κλάμματα κ άρχισε να φουσκώνει η κοιλίτσα, το πήρα απόφαση πως καλύτερα έτσι γιατί δεν θα ήμουν σε θέση ποτέ να ορισω την κατάλληλη στιγμή για κάτι τόσο μεγάλο. Κ μια… Διαβάστε περισσότερα »
αν νιωθεις ετσι…μην κανεις…τουλαχιστον οχι τωρα…εχεις χρονο μπροστα σου για να ξεκαθαρισεις πως νιωθεις….το παιδι δεν ειναι αξεσουαρ *χωρις τσαντα δεν ειναι ολοκληρωμενο το ντυσιμο που λενε* συγκεντρωσου καλυτερα στην σχεση με το συντροφο σου και στην νεα φαση του ‘εγγαμου βιου’. one step at a time.
αγαπητή μου φίλη είσαι ούτε 30! είσαι μικρή ακόμα, ούτε ότι 30αριζεις ούτε ότι θα παντρευτείς, ούτε ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις σημαίνει ότι πρέπει να πας στο βήμα αυτο από τώρα. αν θες, μπορείς να το κανεις και σε 5 και σε 10 χρόνια! οι σκέψεις σου μου φαίνονται υγιείς και λογικές. απλώς αστες προς το παρόν και απόλαυσε τη ζωή σου όπως τη θέλεις τώρα.
Τι συμβαίνει βρε παιδιά με αυτό το περιβόητο ορόσημο των 30 .
Ποιος σε υποχρεώνει να έχεις κατασταλλαξει???
Γιατί βάζετε παγίδες μόνοι σας στον εαυτό σας?
Κάποτε, όταν είσαι παιδί, τα 30 φαντάζουν τόσο μακρυά που λες μέχρι τότε εγω θα κάνω αυτό εκείνο το άλλο σα ένα μακρινό σημείο στο μέλλον. Πολλοί, όταν πλησιάσουν αυτό το σημείο επικίνδυνα λοιπόν και δουν ότι δεν ήρθαν στη ζωή τα πράγματα όπως τα ονειρεύτηκε το παιδικό τους μυαλουδάκι παθαίνουν. Αρκετοί βέβαια απλά μετατοπίζουν το σημείο και λένε ε οκ στα 40,50,60 κοκ
Αγαπητή γράφουσα, πάντα ήθελα να κάνω οικογένεια σε μικρή ηλικία αλλά έφτασα τριάντα και παιδιά δεν έχω. Όταν γέννησε η αδερφή μου σοκαρίστηκα όταν διαπίστωσα πως δεν μπορώ να περάσω αυτή τη διαδικασία, με τρόμαξε τόσο η γεννά (ήταν τόσο γλαφυρή στις περιγραφες) όσο και η διάρκεια της εγκυμοσύνης. Κάθε μήνα μου μετέφερε το άγχος για κάθε εξέταση κ για το εάν θα πάει κάτι στραβά και εάν το ένα εάν το άλλο. Από την άλλη ο πατέρας μου διαγνώστηκε με χρόνιο πρόβλημα υγείας που σημαίνει ότι δεν θα έχω την πολύτιμη βοήθεια τους στο μεγάλωμα των παιδιών μου αλλά… Διαβάστε περισσότερα »