Αγαπητή «Α, μπα»: Γίνεται να μην ήταν ευτυχισμένος μαζί μου και να κατέληξε να με μισεί γι αυτό;

Αγαπητή Αμπα, Πρώτη φορά στέλνω, αλλά σε διαβάζω φανατικά εσένα χρόνια τώρα! Υπερελπίζω να το δημοσιεύσεις σύντομα, παρά το μεγάλο όγκο του κειμένου, γιατί πραγματικά θέλω να ακούσω την άποψη σου και των σχολιαστών για το θέμα μου! Είμαι 25 και μόλις χώρισα από σχέση τεσσάρων ετών (με συνομήλικό), η 1η μεγάλη σχέση και για τους δύο. Αυτό συνέβη όταν αυτός πήγε σε μυστηριώδη χώρα του εξωτερικού (Ολλανδία) για σπουδές και προφασίστηκε την απόσταση ως αιτία χωρισμού. Για μένα ο χωρισμός άλλαξε την εικόνα που είχα για τον πρώην μου και με πλήγωσε, είδα μια αχαριστία και μια διάθεση να εκμηδενίσει τα όσα υπήρχαν μεταξύ μας για ασήμαντη αφορμή. Γενικά η σχέση μας είχε περάσει πολλά, εγώ είχα ξαναφύγει δυο φορές για δυο διαφορετικά εξάμηνα στο εξωτερικό, ενώ εκείνος είχε νοσηλευτεί σε ψυχιατρείο με αγχώδη διαταραχή (ίσως και κατάθλιψη δε μου το ξεκαθάρισε πλήρως ποτέ), αλλά πάντα ήμασταν εκεί ο ένας για τον άλλον. Και τώρα αυτός μέσα σε 3 βδομάδες στο εξωτερικό άρχισε τα “δε νιώθω πια το ίδιο, είμαι πιεσμένος και δε ξέρω αν θα το καταφέρουμε με την απόσταση αυτή τη φορά, αλλά θέλω να το προσπαθήσουμε (δε το προσπάθησε ποτέ)”. Εγώ όμως φανταζόμουν ότι ευθύνεται κάτι άλλο. Η κατάσταση αυτή κράτησε 2 βδομάδες, με μειωμένη και ψυχρή από μέρους του επικοινωνία και εμένα να ξενερώνω φουλ και τη μια να λέω “αν είσαι έτσι μαζί μου καλύτερα να χωρίσουμε” και την άλλη να κλαίω. Όταν χωρίσαμε τον ρώτησα αν έφταιγε και για το χωρισμό κάτι που έγινε το καλοκαίρι στις διακοπές. Συγκεκριμένα είχαμε πάει στο εξοχικό του σε μια λακωνική κωμόπολη και εκεί βρίσκονταν και τα ξαδέρφια του με τα οποία ως μοναχοπαίδι είναι πολύ δεμένος, σαν αδέρφια. Τα παιδιά αυτά τα είχα ξαναδεί 1-2 φορές και συμπαθιόμασταν, αλλά δε γνωριζόμασταν καλά. Όταν φτάσαμε εκεί είχαμε όλο το σπίτι δικό μας (τα ξαδέρφια μένουν αλλού) και το πλάνο στο οποίο συμφωνήσαμε ήταν να κάνουμε εκδρομές κοντινές κάθε μέρα, να πηγαίνουμε θάλασσα και όταν κάνουν κάτι τα ξαδέρφια να πηγαίνουμε μαζί. Τις πρώτες δυο μέρες όλα μια χαρά, την 3-4η μέρα είχε την έκλειψη Σελήνης και ήθελα να τη δω και μια φίλη μου που ήταν Μονεμβασιά μας είχε πει “ελάτε να τη δούμε”, όμως αργήσαμε να ξεκινήσουμε, καθώς ο φίλος μου ήθελε να περνάει τη μισή μέρα ξαπλωμένος στο κρεββάτι και μου λέει “μωρό μου καλύτερα πάμε σε μια ταβέρνα που θα πάνε και τα ξαδέρφια μου και βλέπουμε την έκλειψη από κει”. Εγώ με μισή καρδιά που μου χάλασε το ρομαντικό σκηνικό, λέω άντε πάμε εκεί. Γενικά δεν έκανε σχεδόν ποτέ ρομαντικές χειρονομίες και δεν ήταν γενικά γενναιόδωρος ενώ έχει χρήματα, πχ ποτέ δε μου είχε πάρει ολόκληρη ανθοδέσμη μόνο 1-2 λουλούδια, αυτό ήταν ένα παράπονο που το είχα εκφράσει αρκετά. Πάμε στην ταβέρνα, δε φαινόταν καν το φεγγάρι και σεληνιάζομαι και εγώ, δε μπορώ να μιλήσω με κανέναν, με γράφουν όλοι (δεν είμαι attention whore), δακρύζω λόγω του ότι το αγόρι μου δε με σκέφτεται και ότι άλλων τα αγόρια σκίζονται γι αυτές (ακόμα και αν είναι σκύλες, άσχημες κλπ και εγώ τι έχω και δε τα κάνει αυτά για μένα) και πάω έξω να περπατήσω να πάρω λίγο αέρα, μετά από αρκετή ώρα ήρθε κ με βρήκε, με παρηγόρησε λίγο και ξαναπηγαμε, τα ξαδέρφια εκεί οκγουορντ/αδιάφορα και μετά από λίγο αυτός επέμενε να φύγουμε και να πάμε βόλτα στο λιμάνι. Πήγαμε και ήταν μίζερη φάση, με αυτόν να λέει όπως πάντα για το τι θα σπούδαζε, τον τάδε γνωστό του που κάνει την τάδε δουλειά κ βγάζει καλά λεφτά (γενικά ήταν κολλημένος με αυτά), να μου λέει κάτι για ανασφάλειες φωτογραφίζοντας εμένα και εγώ να συμφωνώ (κούφια η ώρα) και να ακούω σκεπτόμενη “αυτό ήταν το καλοκαίρι που περίμενα μαζί του έπειτα από μια πολύ κουραστική χρονιά λόγω μεταπτυχιακού”; Από εκείνη την μέρα δε ξανακαναμε σεξ στις διακοπές και μου έλεγε όταν τον ρώταγα τι φταίει ότι απλά δε του έβγαινε εκείνη τη στιγμή και το έπαιζε ερωτευμένος. Άλλο σκηνικό στις διακοπές και αφού μου είχε ήδη κόψει το σεξ (εγώ προσπαθούσα) ήταν μια μέρα που πήγαμε σε κάτι σαν πανηγύρι στο πιο έντεχνο (δεν μ αρέσουν ούτε τα έντεχνα ούτε τα πανηγύρια, είμαι της αγνής ξένης μεινστριμιάς) που έπαιζαν τα ξαδέρφια του (έχουν συγκρότημα) και εκεί με άφησε μισή ώρα μόνη ,ενώ δεν ήξερα κανένα, και μίλαγε με μια κοπέλα και μετά ήπιε πολύ και μας γύρισα εγώ σπίτι. Του έκανα μια μικρή σκηνή ζήλιας πιο πολύ στην πλάκα ,γιατί όντως δε φλέρταραν, αλλά με ενόχλησε που με άφησε μόνη μου ενώ ήξερε ότι η φάση δε μ αρέσει και ότι πήγα εκεί γι αυτόν. Το τελευταίο σκηνικό στις διακοπές μας και ενώ αυτός γινόταν όλο πιο ψυχρός και όταν βγαίναμε με τα ξαδέρφια του και την παρέα τους που με έγραφε και αυτός και τα ξαδέρφια του (και οι λοιποί παρατρεχάμενοι τους, παρέα 10-15 άτομα ,σαν αίρεση με αυτούς τους “μουσικούς” στο κέντρο, μόνο με κάτι τέτοιο μπορώ να το παρομοιάσω), ενώ εγώ έκανα μια προσπάθεια να τους προσεγγίσω. Ήταν μια μέρα που δεν άντεχα άλλο γράψιμο και αυτόν να περνά τη μισή μέρα στο κρεββάτι (χωρίς καν να κάνουμε σεξ και το λέω συνέχεια, γιατί παλιά δεν υπήρχε περίπτωση να ανεβαίναμε σε κρεββάτι και να μην γινόταν) και να πηγαίνει όπου πηγαίναμε με μισή καρδιά και ξέσπασα. Όμως στο ξέσπασμα αυτό δεν τον κατηγόρησα, αλλά το έριξα όλο πάνω μου λέγοντας ότι δεν είναι διαχυτικός μαζί και συγγνώμη που δεν είμαι ταλαντούχα και χίπισσα για να με γουστάρουν τα ξαδέρφια του (ειλικρινά αυτό πίστευα ότι φταίει, μόνο για λαιβ τους μίλαγαν και ελεύθερο κάμπινγκ και εγώ δεν είμαι της φάσης και μετά από λίγο ήταν ξινοί μαζί μου) γενικά έβγαλα όλες μου τις ανασφάλειες εκείνων των ημερών και του άνοιξα την καρδιά μου και το μετανιώνω τώρα, που ήταν κάτι που δε το έχω ξανακάνει καθώς ποτέ αυτός ο άνθρωπος δε μου προκαλούσε και ανασφάλεια μέχρι τότε. Πάμε στο τώρα, ενώ μετά από κει κάναμε μια βδομάδα ο καθένας χωριστές διακοπές με τις παρέες μας και υποτίθεται ήμαστε κομπλέ και γυρίσαμε, χαιρετηθηκαμε, κάναμε και σεξ και μου έλεγε πόσο θα του λείψω και μου ζήτησε να πάω στο αεροδρόμιο να τον χαιρετήσω, και μετά από ένα μήνα που αυτός εγκαταστάθηκε Ολλανδία, με χωρίζει. Την ώρα του χωρισμού τον ρωτάω συγκεκριμένα αν φταίει και η (ανύπαρκτη) σχέση μου με τα ξαδέρφια του και μου λέει ναι έπαιξε και αυτό το ρόλο του. Και εκεί εγώ τρελαίνομαι, ξενέρωσα τόσο που δε στεναχωρήθηκα καν για το χωρισμό (ενώ άλλη φορά που είχαμε χωρίσει για λίγο έκλαιγα για ένα μήνα)! Και ρωτάω εγώ τώρα, είναι δυνατόν να με είδε με την οπτική των ξαδέλφων του ή οποιουδήποτε άλλου και να άλλαξε άποψη για το ποιον μου ως άτομο και να με απαξίωσε έπειτα από τόσα χρόνια που με ξέρει και του είχα σταθεί τόσο (σε όποιον σε έλεγα ότι μπήκε σε ψυχιατρείο ένα μήνα μου έλεγε άφησε τον και εγώ τον περίμενα με αγωνία πότε θα γίνει καλά); Είχε δει ακόμα και τις χειρότερες πτυχές του χαρακτήρα μου και ήξερε ότι δεν είμαι γλυκούλα και σούπερ κοινωνική και ότι όταν νιώθω άβολα μπορεί και να γίνω και λίγο ξινή και δεν είχε ποτέ θέμα, ίσα ίσα με στήριζε όταν φίλες μου ή οι γονείς μου θα με έκραζαν. Η κολλητή μου είπε ότι είχε αρχίσει μάλλον να βαριέται και ότι έκανα άρχισε να τον ενοχλεί. Επίσης, άλλη ερώτηση, εδώ και 10 μέρες δε μου έχει στείλει τίποτα να ρωτήσει τι κάνω και από κει που δεν ασχολείται υποτίθεται με τα σόσιαλ μπήκε άλλαξε φωτό προφίλ και έβαλε καινούρια με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και διέγραψε από την 1η μέρα όλες μας τις (5-6 μαξ) φωτό από το Facebook, και ρωτάω είναι λογικό να πετάει μέσα σε μέρες 4 χρόνια κοινής ζωής και αγάπης; Παίζει μήπως άλλη (όταν χωρίζαμε έλεγε πως δε παίζει κάτι τέτοιο με την καμία) ή θέλει να ρίξει άλλη και δε θέλει να δει φωτό μας ή απλά θέλει να με διαγράψει απ τη ζωή του; Παίζει να την ψώνισε που πήγε εξωτερικό και να θέλει ψηλές, ξανθές Ολλανδές και εγώ η άνεργη πλέμπα στην Ελλάδα να μην του κάνω πια (δεν τον έχω για τέτοιο άτομο αλλά πλέον αμφισβητώ τα πάντα); Δε θα αντέξω να κάνει περισσότερα για κάποια άλλη, ενώ για μένα δεν έκανε τίποτα (πχ είχε πάρει 20 κιλά και δεν αδυνάτιζε και είχε αρχίσει να με απωθεί σε κάποια φάση και εγώ η ηλίθια με έπεισα ότι δε με πειράζει) ή να νιώθει ότι μαζί μου δεν ήταν ευτυχισμένος ενώ με άλλη θα είναι. Γίνεται να μην ήταν ευτυχισμένος μαζί μου και να κατέληξε να με μισεί γι αυτό; Γενικά η σχέση μας ήταν πολύ καλή και υπήρχε επικοινωνία, σεβασμός και κατανόηση. Έπειτα από 4 χρόνια δε θα έπρεπε να ρωτήσει έστω τι κάνω, να μου ζητήσει ένα συγγνώμη για τον τρόπο του και να μου πει ένα ευχαριστώ που τον στήριξα; Σε παρακαλώ μη μου πεις για ψυχολόγο, ήδη έχω κλείσει να πάω, και ελπίζω να μην πάρω hateful απαντήσεις από σχολιαστές για το ότι είμαι εγωίστρια ή κτητική, θέλω μια κατανόηση έπειτα από όλο αυτό το χάλι. Θένξ!

Απλώς δεν ταιριάζατε. Κι επειδή δεν ταιριάζατε, δεν ταίριαζαν και οι παρέες σας, και επειδή δεν ταίριαζαν ούτε τα γούστα, ούτε οι παρέες, δεν περάσατε καλά στις διακοπές, και έτσι αυτός αποφάσισε να την κάνει.

Δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο στη ιστορία – δε νομίζω ότι σου αρέσει το σχόλιο, αλλά το λέω για καλό – που χρειάζεται κάποια περίτεχνη ερμηνεία. Η δυσκολία βρίσκεται στην ικανότητα – ή ανικανότητα – που έχεις να δεις την ιστορία με ψυχραιμία και σχετική αντικειμενικότητα, αλλά είναι λογικό να μην σου περισσεύει το ένα ή το άλλο, λόγω ηλικίας και λόγω έλλειψης εμπειριών. Ήταν η πρώτη σου μεγάλη σχέση και είχες επενδύσει πολλά. Στην πρώτη μεγάλη σχέση είμαστε τόσο έκπληκτοι που έχουμε μεγάλη σχέση, που δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν αυτή η σχέση μας κάνει. Μας φέρνει ευτυχία η ιδέα της σχέσης από μόνη της. Έχουμε σχέση! Που κρατάει περισσότερο από δυο μήνες! Είναι κάπως σα να φοράμε τη γούνα της μαμάς στον καθρέφτη. Ποιος νοιάζεται αν μας πάει, σημασία έχει ότι φοράμε τη γούνα, όπως οι μεγάλοι.

Η φίλη σου το συνόψισε πολύ πετυχημένα. Άρχισε να μην περνάει καλά και ό,τι και αν έκανες τον ενοχλούσε. Ή, ό,τι και αν έκανες άρχισε να τον ενοχλεί, κι έτσι δεν περνούσε καλά. Τώρα αυτό που σε καίει είναι το ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ ΓΙΑΤΙ δεν περνούσε καλά, μήπως ήταν το ένα, μήπως ήταν το άλλο. Σταμάτα να αναρωτιέσαι. Δεν είναι το ένα και το άλλο, είναι όλα μαζί από λίγο, και κανένα ταυτόχρονα. Όταν δεν περνάς καλά δεν μπορείς πάντα να εξηγήσεις τι ακριβώς είναι αυτό που ενοχλεί. Αν βρεις το ΓΙΑΤΙ δεν θα αποκτήσεις τον έλεγχο της ιστορίας. Και πάλι, δεν θα μπορέσεις να του αλλάξεις γνώμη, δεν θα αποκτήσει περισσότερο νόημα όλο αυτό, θα μείνει έτσι η πίκρα, δεν θα σου την απαλύνει η απάντηση στο γιατί. Μερικές φορές οι άλλοι δεν μας θέλουν, είναι δικαίωμα τους, γούστο τους και καπέλο τους, έτσι, χωρίς εξήγηση. Πρέπει να το καταπιείς χωρίς να μάθεις το γιατί. Θα καταλάβεις πολλά χρόνια αργότερα, όταν σταματήσει να σε ενδιαφέρει η απάντηση, και μην εκπλαγείς αν τότε πεις «μα τι έκανα εγώ με αυτόν».

Και κάτι ακόμα που λένε πολλοί όταν τελειώνει μια ιστορία, πολύ πιο μεγάλοι από σένα. Όταν κάποιος φαίνεται να ξεπερνάει μια σχέση, δεν σβήνει το παρελθόν. Δεν μπορεί να σβήσει το παρελθόν, όσες φωτογραφίες και αν σβήσει από το φβ. Ούτε το ξεχνάει, ούτε το ξεγράφει, ούτε τίποτα. Θέλει να συνεχίσει όμως τη ζωή του, και το ίδιο συστήνω και σε σένα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News