Η ερώτηση μου ειναι πρακτικού και ηθικού περιεχομένου. Ας προσπαθήσω να τη θέσω σωστά. Εχω τρια παιδιά ηλικίας 15 έως 20 ετών και εκανα και ένα μωρό πρόσφατα. Σε συζήτηση η οποία δε θυμαμαι πως ξεκίνησε, δυστυχως η αυπνία εχει επηρεάσει το μυαλό μου, ειπε η μεγάλη κόρη εγω παντως αν πάθετε τίποτα δεν αναλαμβάνω το μωρό θελω να κάνω αλλα πραγματα στη ζωή μου. Η δίκη μου απαντηση ηταν οτι δε σου ζητήθηκε ποτε κατι τέτοιο και φυςικα μπορεις να κανεις οτι νομίζεις και να ζήσεις τη ζωή σου οπως θες. Αυτο εκανες και μεχρι τωρα δεν έχουμε άλλη απαίτηση απο εσένα. Της είπα οτι οταν δεν θέλουν συγγενείς τέτοια ευθύνη υπάρχουν δομές στην κοινωνία μας να αναλάβουν ένα παιδι. Βεβαια δεν ειμαι σίγουρη για το ποιες και πως γίνεται αυτο αλλα αν συμβεί κατι θα ενημερωθεί τότε για τις διαδικασίες αυτες. Ο άντρας μου δεν ειπε κατι αλλα το θεώρησε κάπως υπερβολικό αυτο που είπα. Ομως βρε α μπα μου γίνεται να φορτώσεις παιδι σε κάποιον αν δε θελει; Δεν το θεωρώ σωστό….μεχρι που φτάνει η ευθύνη των συγγενών σε τέτοιες περιπτώσει άραγε;;;
– Αναρωτιέμαι ακομα
Δηλαδή η μεγάλη κόρη πιστεύει ότι αν πάθετε εσείς κάτι θα τα βγάλει πέρα μόνη της χωρίς πρόβλημα; Ή, αν θα της δινόταν τέτοια υποχρέωση, θα μπορούσε να ανταπεξέλθει; Ή νομίζει ότι υπάρχει δικαστήριο που θα την ανάγκαζε, αν ήταν φανερό ότι δεν θέλει ή δεν μπορεί; Περισσότερο αντιδραστική/εμπρηστική δήλωση μου φάνηκε, παρά ουσιαστική. Κάπως εφηβική, αν και είναι είκοσι χρονών.
Όχι, δεν γίνεται να φορτώσεις παιδί σε κάποιον αν δεν θέλει. Υπάρχουν νόμοι και διαδικασίες για αυτές τις περιπτώσεις, αν σας ενδιαφέρει ουσιαστικά, μπορείτε να ορίσετε επίτροπο όποιον συγγενή θέλετε στη διαθήκη σας, ή με συμβολαιογραφική πράξη, αρκεί να συμφωνεί, και αν δεν συμφωνήσει τελικά αν γίνει το κακό, μπορεί να παραιτηθεί από την ευθύνη. Αν δεν βρεθεί επίτροπος, πάει στις δομές που λέγονται «ορφανοτροφεία», φαντάζομαι.
Δεν ξέρω τι θα πει «ο άντρας μου θεώρησε κάπως υπερβολικό αυτό που είπα». Τι θεώρησε υπερβολικό δηλαδή; Μήπως «υπερβολικό» δεν είναι η κατάλληλη λέξη; Δεν ξέρω και τι σημαίνει «μέχρι πού φτάνει η ευθύνη των συγγενών». Δεν είναι όλοι οι συγγενείς ίδιοι. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν είναι κάτι απλό η ανατροφή ενός παιδιού. Δεν αρκεί να θέλει κάποιος, ή να είναι στενός συγγενής, πρέπει να μπορεί κι όλας, και το «μπορεί» σημαίνει πάρα πολλά πράγματα, να έχει την σωματική υγεία, την πνευματική, να έχει λεφτά, χώρο… Να θέλει παιδί στο σπίτι του. Το περιγράφεις «ευθύνη» σα να είναι να κρατάει καθαρό το πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι του.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μήπως η κόρη το είπε αυτό από αγανάκτηση γιατί έχει φορτωθεί πολλές ευθύνες από το μεγάλωμα των τριών μικρότερων παιδιών και στερείται τα προσωπικά της παιδικά ανέμελα χρόνια; Γιατί καλά είναι τα παιδιά αλλά για να τα μεγαλώνουν οι γονείς, όχι τα αδέρφια, τα αδέρφια θα έπρεπε απλώς να έχουν βοηθητικό ρόλο και κυρίως ρόλο αδελφού/αδελφής. Το λέω αυτό γιατί έχω πρόσφατο παράδειγμα οικογένειας που οι γονείς έκαναν το ένα παιδί μετά το άλλο (τελικά έχουν 6) και το μεγαλύτερο παιδί ήταν περισσότερο γονιός από αυτούς, το οποίο είναι ξεκάθαρα λάθος.
Λίγο αυθαίρετο το συμπέρασμα, αλλά η αλήθεια είναι ότι κι εμένα εκεί πήγε το μυαλό μου.
τρια ειναι μαζι με την κορη και ειναι σε κοντινες ηλικιες. δεν μπορει να ειχε αναλαβει το μεγαλωμα κανενος… το τεταρτο ειναι το μωρο.
Συμφωνώ με Den ksero ti na valo👍. Κι εγω ξερω οικογένεια που είχαν 4 παιδια και ολα τα μικρότερα τα μεγάλωσε η μεγάλη κόρη. Εγω είμαι με το μέρος της κόρης. Καλα απάντησε. Στην τελική δικο της ειναι το μωρο ή της μάνας και του πατερα και την ευθύνη την έχουν αυτοι? Αυτο. Άλλο να τους βοηθήσει και άλλο να αναλάβει αυτη εξολοκλήρου το μεγάλωμα. Το έχω πει κι αλλη φορά. Υπαρχουν ρόλοι μέσα σε μια οικογένεια και αυτοι οι ρόλοι πρεπει να ειναι διακριτοί μεταξύ τους. Αλλιώς χαλάει η όποια ισορροπία και η κόρη για παράδειγμα γίνεται μανα, χανοντας… Διαβάστε περισσότερα »
Στα παλια χρόνια αυτός ήταν ο ρόλος του νονού. Δεν ήταν μόνο δώρα και λαμπάδες, αλλά και ανάδοχος γονιός σε περίπτωση που πάθαιναν κάτι οι γονείς.
Η απάντησή σου είναι, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετική. Όντας η μεγάλη αδερφή, πάντα βοηθούσα στο σπίτι και με τα παιδιά και ήμουν βασικά η μόνη που το έκανα πέρα από τη μάνα μου. Ξαφνικά η μαμά μου είχε την απαίτηση και να τα κρατάω αρκετές φορές “γιατί άλλα παιδιά κρατάνε τα αδέρφια τους και μπλα μπλα μπλα….”. Είχαμε τσακωθεί ουκ ολίγες φορές γιατί προφανώς και τσίνιζα. Γιατί πολύ συχνά έπρεπε να γυρίσω σπίτι πιο νωρίς, ή να βγω πιο αργά, ή να μην βγω καν (που δεν έβγαινα και τόοοσο συχνά πια) ή να μου διακοπεί η ροή του… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ πάντως καταλαβαίνω τη πλευρά της κόρης (αφού είμαι κοντά στη θέση της), και έχω κάνει αντίστοιχη δήλωση στους γονείς μου . Γιατί μερικοί άνθρωποι οσο μεγαλώνουν αρχίζουν και ζουν σαν να μην υπάρχουν συνέπειες στη ζωή … όποτε είναι κάπως ξεκάθαρο οτι το βάρος-κλήρος της συνεπείας θα πέσει σε μας ( τα παιδιά τους ). Στην ουσία ελευθεριά ζητάμε !!
για εξηγησε το ομως. γιατι πεφτει σε σας το βαρος;
Ας δώσω λοιπόν 1,2 παραδείγματα όλοι γνωρίζουμε ότι η διατροφή και ο τρόπος ζωης επηρεάζει έντονα την υγεία πχ. αν οι γονείς σου καπνίζουν και πίνουν και δεν τρώνε σωστά θα χουν απαίτηση αν αρρωστήσουν να είσαι εκεί διπλά τους με ότι κόστος για τη προσωπική σου ζωή . Και ας πω ακόμα ένα λιγότερο αμφιλεγόμενο ελπίζω, αν οι γονείς σου ξοδεύουν τα λεφτά τους αλόγιστα στο μέλλον από σένα θα έρθουν να ζητήσουν , ξανά με κόστος της προσωπικής σου ζωής . Η λογική μου είναι απλή και δίκαιη ζήσε τη ζωή σου όπως θες αρκεί να είσαι έτοιμος… Διαβάστε περισσότερα »
Θεωρώ ότι απάντησες πολύ σωστά. Δεν είναι ο σύντροφος σου, με τον οποίο πήρατε κοινή απόφαση να κάνετε παιδιά. Είναι το παιδί σου. Όπως δεν μπορεί να έχει ευθύνη για την ανατροφή των μικρότερων του τώρα, έτσι δεν μπορεί να έχει και ευθύνη σε περίπτωση που κάτι σας συμβεί. Είναι πολύ σημαντικό να είναι απαλλαγμένο ένα παιδί από αυτό το συναισθηματικο βάρος. Πολύ ώριμη η απάντηση σου και μπράβο!
Στο παιδί σου λες οτι η δικλείδα ασφαλείας για το αδερφάκι του είναι η πρόνοια?
Και αυτό είναι ώριμη απάντηση που απαλλάσει από το συναισθηματικό βάρος?
Ναι. Ακριβώς όπως το κατάλαβες είναι. Ρώτα έναν ψυχολόγο.
Πάντως πολύ κωλοπαιδίστικη δήλωση ολόκληρη κοπέλα ενώ σε βλέπει να ζορίζεσαι με το νέο μέλος.
Κωλοπαιδίστικη;! Αυτό είναι το πρόβλημα της ελληνικής οικογένειας και είναι τόσο δυσλειτουργική. Το ότι θεωρεί τα παιδιά της επέκταση του εαυτού της με τις ίδιες ευθύνες και υποχρεώσεις. Μόνο απίστευτο θυμό μου προκαλεί αυτό το σχόλιο.
Δεν έχουμε καθόλου context της συζήτησης και του τρόπου που λειτουργεί συνολικά η οικογένεια. Οπότε λογικό (έως ένα βαθμό) ο ένας να βγάζει τη μεγάλη κόρη κ…δο και ο άλλος να τη βγάζει ζηλιάρα και ο παραπέρα φορτωμένη από τα οικογενειακά βάρη. Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να βγάλω κανένα συμπέρασμα προς καμία κατεύθυνση έτσι όπως είναι γραμμένη η ερώτηση.
συμφωνω. δεν ξερουμε καθολου τις σχεσεις μεταξυ τους. μπορει να υπαρχει κοντρα και η κοπελα να σχολιαζει αντιδραστικα και οχι απο κακια. μπορει ακομα αν και πολυτεκνοι, να θεωρουνται απο την κορη ανευθυνοι στην συμπεριφορα τους ειτε για οικονομικους ειτε για αλλους λογους, η πιεστικοι με ευθυνες που αποδιδουν στην ιδια. υποθετικα παντα..
δεν μπορουμε να βγαζουμε συμπερασματα αν δεν ξερουμε τις σχεσεις τους, την ζωη τους, τις καταστασεις στο σπιτι.
Δεν κατάλαβες, Aloutero, εγώ δεν είμαι καθόλου της αγίας ελληνικής οικογένειας (νομίζω το χω δείξει πολλάκις εδώ) – είμαι όμως κατά της σκληρότητας στο πώς μιλάμε σε καποιον δικό μας που ολοφάνερα περνάει δύσκολα. Βλέπεις τον αλλον κάτω και τον κλωτσάς, γιατί? Δεν της ζήτησε βοήθεια. Υπάρχει το σωστό timing κ ο σωστός τρόπος για τα όρια.
Neverlander μια τέτοια δήλωση, όπως αυτή που έκανε η κόρη, έχει πίσω της πράγματα που δεν είναι καθόλου δύσκολο να τα “διαβάσεις”. Μπορεί να αναρωτιόμουν τι την έκανε να μιλήσει έτσι αλλά μόνο κωλόπαιδο δεν θα την έλεγα. Είναι χυδαίος χαρακτηρισμός για ένα κορίτσι 20 χρόνων, που ξεκαθάρισε τη θέση της. Άραγε γιατί ένιωσε την ανάγκη αυτή; χμμμ
δεν της το ζητησε βεβαια, κανεις. μονη της τα λεει..
Εγώ συμφωνώ με Neverlander. Σιγά τώρα, μπορούσε να πει κάτι διπλωματικό η κόρη, δεν χρειαζόταν να κάνει τέτοια εμπρηστική δήλωση. Στο κάτω κάτω τι φταίει το αδερφάκι; Όσο μπιπ κ να είναι οι γονείς, μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για ένα παιδί.
Και η άλλη κόρη ένα παιδί είναι. Αλλά για κάποιο λόγο έχετε απαίτηση να σκεφτεί όχι μόνο σαν ώριμος ενήλικας αλλά και σαν να είναι οι αποφάσεις κάποιου άλλου, δική της υποχρέωση. Απελπισία!
Η κόρη σου σου λέει οτι φοβάται τις συνέπειες των επιλογών σου που μπορεί (δίκαια ή άδικα) να τις θεωρεί απερίσκεπτες.
Αυτό σου το εκφράζει λέγοντας οτι δε θα ήθελε να αναλάβει την πιθανή ευθύνη ενός μικρού παιδιού στο μέλλον.
Κι εσύ της απαντάς οτί οκ, μην αγχώνεσαι, το δίνουμε και στο ορφανοτροφείο.
Σε ποιό παράλληλο σύμπαν είναι αυτό νορμάλ απάντηση??????????
Νομίζω ότι κάπως αναστατώθηκαν οι ισορροπίες σας με το μωρό σας 🙂 Η κόρη σου κάτι έχασε, προσοχή, σιδερωμένο παντελόνι την ώρα που το θέλει, το φαγητό που της αρέσει, δεν ξέρω, γι’αυτό νομίζω ότι θέλει να σας πει ότι αυτή δεν την αφορά τι κάνετε, είναι δικό σας θέμα οι επιλογές σας. Οι άντρες επίσης, επειδή δεν έχουν μάθει να περιγράφουν τα συναισθήματά τους καθώς συνιστά αδυναμία, χρησιμοποιούν γενικόλογους χαρακτηρισμούς για καταστάσεις που δεν περιγράφουν την ουσία του ζητήματος. Εμένα μου δίνει την εντύπωση ότι του φάνηκε προβοκατόρικη η δήλωσή σου αλλά δεν καταλαβαίνει γιατί ένιωσε έτσι οπότε ξεμπέρδεψε… Διαβάστε περισσότερα »
Την καταλαβαίνω την κόρη που χάλασε τη βολή της και που νιώθει πως έχασε ότι μέχρι τώρα θεωρούσε δεδομένο αλλά 20 ετών δεν είναι κακή ηλικία να μάθει, και μάλιστα με καλό τρόπο, πως η ζωή μπορεί να σου φέρει τα πάνω κάτω με απροσδόκητο τρόπο. Μπορεί να πεθάνουν οι γονείς σου στα 14, να χάσεις αδέρφια, οικονομική άνεση, να υπολογίζεις να σπουδάσεις κι ένας καρκίνος να σου χαλάσει τα σχέδια. Ουυυ όρεξη να έχεις και η ζωή έχει άπειρη φαντασία. Όσο είστε γεροί λοιπόν, φροντίστε για την καλή σχέση των παιδιών σας και κάντε ανθρώπους υπεύθυνους. Και φροντίστε να… Διαβάστε περισσότερα »
Ως τέταρτο παιδί που προσγειώθηκε ουρανοκατέβατο με διαφορά 13,11 & 9 χρόνων με τα αδέρφια του και έχοντας με μεγαλώσει κυρίως οι αδερφές (γι αυτο θα γραψω σε αλλο σχόλιο αργότερα), αλλά και ως γυναίκα που με απασχόλησε το ότι αν κάνω παιδί στα 40, δε θέλω ούτε να το χρεωθεί κάποιος ούτε να νιώσει ποτέ ότι το χρεώθηκαν, βρίσκω το σχόλιό σου άψογο.
Μεταξύ αστείου και σοβαρού την έχουμε κάνει κι εμείς την αντίστοιχη κουβέντα στο σπίτι (για το αν πάθουμε κάτι ποιος θα αναλάβει το παιδί) και έχουμε καταλήξει ότι είτε (α)θα μεγαλώσει μόνη της σε στυλ Home Alone (β)θα γίνει κάποιο σκηνικό που θα μοιάζει με κομεντί των 80s πχ “τρεις άνδρες ένα μωρό”. Γιατί κοντινός συγγενής αρκετά υπεύθυνος δεν υπάρχει στα υπόψιν.