Αγαπητή «Α, μπα»: Γιατί υπάρχει στην Ελλάδα η ταμπέλα του ρουφιάνου;

Είχα χτες μια συζήτηση με το αδερφό μου και έναν φίλο μας για το ότι φοβούνται το ενδεχόμενο ότι ο 1 ετών γιος του αδερφού μου να καταλήξει επιθετικό παιδί γιατί ήδη έχει ένα αβαντάζ σε ύψος και πιθανότατα να το διατηρήσει.

Εγώ δεν έχω παιδιά, αλλά επειδή δεν ζω πίσω απ’τον ήλιο είπα πως πρέπει από τώρα να εξηγούν στον μπέμπη ότι δεν κάνει να πονάμε τους άλλους γιατί το παιδί μπορεί να μην αντιλαμβάνεται ότι προκαλεί πόνο στον μπαμπά του πχ ενώ του τραβάει τα μαλλιά. Αυτό ας πούμε μου το είπε ο κτηνίατρος όταν του πήγα το γατάκι μου 2 μηνών, “μάθε του να μη σε πονάει”.

Η συζήτηση συνεχίστηκε για τα επιθετικά παιδιά στο σχολείο στο οποίο και ο αδερφός μου και ο φίλος μας είπαν ότι θεωρούν ότι είναι οκ να χτυπάς κάποιον που σε χτυπάει. Διαφώνησα ξανά λέγοντας ότι ποτέ δεν είναι οκ η βία για κανέναν λόγο και όταν με ρώτησαν τι προτείνω σε τέτοιες περιπτώσεις είπα να μάθεις το παιδί να αντιδράει με λόγια και αν συνεχίσει να δέχεται επίθεση να το πει στη δασκάλα.

‘-Να τον κάνουμε ρουφιάνο δηλαδή’, ήταν η απάντηση που πήρα.

Δεν θέλω προφανώς να ρωτήσω για το αν είναι οκ τα νήπια να δέρνουν το ένα το άλλο, θέλω να ρωτήσω τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα με την ταμπέλα του ρουφιάνου, που πάντα καταλήγεις κερατάς και δαρμένος. Μου έχει συμβεί να με απομονώσουν (κοινωνικά) σε δουλειά γιατί είπα σε προϊστάμενο ότι το δεύτερο άτομο στην ομάδα εργασίας μου αργεί 2 ώρες να έρθει στη δουλειά και όταν έρχεται τρεις ώρες χαζολογάει και η δουλειά μας πάει πίσω (δημόσιο) ή πέφτει όλο το βάρος πάνω μου.

Με έχουν απομονώσει by proxy γιατί (σε άλλη δουλειά) φίλη μου συνάδελφος έκανε κάτι αντίστοιχο, άρα τέτοια ρουφιάνα θα είμαι κι εγώ. Δεν έχω καμία εύνοια σε καμία δουλειά, ούτε το δίκιο μου βρήκα ποτέ, ούτε οι συνάδελφοι έστρωσαν. Ο ανιψιός μου μάλλον θα δέρνει παιδάκια. Ευτυχώς που δεν με δέρνει κι εμένα κανένας δηλαδή.

Για την ερώτηση αυτή απευθυνθήκαμε στην Έφη Κάννερ, η οποία είχε την καλοσύνη να μας απαντήσει. Η Έφη Κάννερ είναι επίκουρη καθηγήτρια Τουρκικής Ιστορίας στο τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στο συγγραφικό και ερευνητικό της έργο έχει ασχοληθεί εκτεταμένα με σημαντικά κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα όπως η φτώχεια και οι έμφυλες σχέσεις τόσο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία όσο και στην Τουρκική  Δημοκρατία. Το τελευταίο βιβλίο που επιμελήθηκε (Τουρκία: Βία, αντίσταση και πολιτική στο καιρό της κρίσης) δίνει μία ολοκληρωμένη εικόνα γύρω από την έμφυλη βία στη γείτονα χώρα εξετάζοντάς το φαινόμενο πολυπρισματικώς ενώ παράλληλα ρίχνει φως στις πολλαπλές πτυχές των γυναικείων και φεμινιστικών κινημάτων στην σύγχρονη Τουρκία”

Στην ύστερη οθωμανική περίοδο το παραδοσιακό οθωμανικό διοικητικό σύστημα διερχόταν κρίση και η κεντρική εξουσία είχε αποδυναμωθεί, με αποτέλεσμα την αυθαιρεσία από πλευράς των τοπικών αρχόντων. Επίσης με τη σταδιακή απώλεια εδαφών, τα έσοδα από τους φόρους μειώνονταν, με αποτέλεσμα τα κρατικά ταμεία να αδειάζουν και το κράτος να φορολογεί όλο και πιο βαριά τους υπάρχοντες πληθυσμούς. Η αυθαιρεσία αυτή εκδηλωνόταν εντονότερα απέναντι στους Χριστιανικούς πληθυσμούς που ήταν και οι πιο ευάλωτοι. Έτσι για να αποφύγουν τη βαριά φορολογία, οι κάτοικοι προσπαθούσαν να κρύβουν τα εισοδήματά τους από τις αρχές, πράγμα το οποίο ήταν ηθικά αποδεκτό, σε αντίθεση με την κατάδοση της πραγματικής κατάστασης κάποιου/ων.

Την ίδια αυτή περίοδο, στα πλαίσια της κρίσης του παραδοσιακού οθωμανικού διοικητικού μηχανισμού, αναδύεται το κοινοτικό σύστημα που προσέφερε πολλά προνόμια στους προεστούς, αρματολούς κλπ., οι οποίοι κατέστησαν ουσιαστικά κυρίαρχοι στις περιοχές της δικαιοδοσίας τους. Έτσι, οι ομάδες αυτές δεν ήταν καθόλου εξοικειωμένοι με την έννοια της κεντρικής εξουσίας, εφόσον η σουλτανική εξουσία ήταν κάτι μακρινό για αυτούς. Για το λόγο αυτό, αργότερα, με τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, τόσο ο Καποδίστριας, όσο και οι Βαυαροί, που αποτέλεσαν ουσιαστικά την πρώτη μορφή κεντρικής εξουσίας στην Ελλάδα, συνάντησαν σφοδρή αντίδραση κυρίως από τις παλιές ομάδες εξουσίας. Μέλη της οικογένειας Μαυρομιχάλη (οικογένεια προεστών) ήταν αυτοί που δολοφόνησαν τον Καποδίστρια.

Όλα τα παραπάνω δημιούργησαν, πιστεύω, μια επιφύλαξη στους ελληνικούς πληθυσμούς (αλλά και γενικότερα στους Βαλκανικούς, σε ένα βαθμό) απέναντι στην έννοια της κεντρικής εξουσίας.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News