Σήμερα έπιασα τον εαυτό μου να κάνει κάτι πολύ ακυρο: είμαι στη παιδική χαρά και οι 2 φίλες μαμάδες λένε πόσο τσιρίζει το παιδί, και πόσο τις ταλαιπωρεί πχ στο φαγητό για το τα πετάει όλα κάτω και πόσο δεν ασχολείται ο μπαμπάς κλπ. Και εγώ που δεν εχω πρόβλημα ούτε με το παιδί ούτε με τον μπαμπά του, πέρα των κλασικών φάσεων γκρινιας του μωρού και της κούρασης που την θεωρω μέσα στο προγραμμα, είπα ότι έχω. Γιατί το έκανα αυτό, αναρρωτιεμαι; Για να νιώσω ότι είμαι μέρος της παρεας; για να μη τις στενοχωρήσω που εγώ δεν εχω προβληματα; είναι κακό που το εκανα; μετά ενοιωθα λίγες τύψεις απέναντι στο μωρό, αλλά από την άλλη σκεφτόμουν ότι δεν θα ένιωθαν και πολύ ωραία οι φίλες μου αν τους ελεγα ότι εγώ δεν έχω κανένα παράπονο
Υπάρχει πάντα η λύση της σιωπής.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Σήμερα συνειδητοποιήσαμε με τον άντρα μου κάτι πολύ ενδιαφέρον. Μετά απο συνομιλία με γονείς ενός παιδιού που είναι στο ίδιο τμήμα του παιδικού σταθμού με το δικό μας παιδί, καταλάβαμε πως και τα δύο παιδάκια αντιδρούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στη μεγάλη αλλαγή που έζησαν τελευταία (μετάβαση απο μία ομάδα σε άλλη). Και τα δύο χρειάζονται μεγαλύτερη προσοχή και φροντίδα, αποζητάν τους γονείς τους τη νύχτα περισσότερο απο πριν, είναι πιο ευερέθιστα και έχουν ανάγκη περισσότερο ύπνο. Όλα αυτά εμείς τα θεωρήσαμε ως φυσική απόρροια της αλλαγής, μιας και το μυαλό του παιδιού καταβάλει προσπάθειες για να επεξεργαστεί τα… Διαβάστε περισσότερα »
Εξαιρετικό σχόλιο. Τα παιδιά έχουν μεν τα δικά τους στοιχεία, όμως η αντιμετώπιση και οι αντιδράσεις των γονιών είναι αυτή που καθορίζει τον χαρακτήρα τους ως μωρά, ως παιδιά και μετέπειτα ως ενήλικες.
Δεν ξέρω τα κίνητρά σου, αλλά ως μαμά παιδιών που δεν τα πάνε καλά με τον ύπνο και το ένα από τα δύο είναι δύσκολο στο φαγητό, σ’ευχαριστώ. Είναι φορές που ο συνομηλιτής μας είναι τόσο καταπονημένος που ένα λευκό ψέμμα ίσως να μην είναι κακή ιδέα. Όταν η άλλη μαμά π.χ. μου λέει ότι ο άντρας της δεν ασχολείται καθόλου με τα παιδιά, να της πω ότι ο δικός μου τα αναλαμβάνει και έχω το κεφάλι μου ήσυχο;
Ένα «καταλαβαίνω καλή μου» φτάνει και περισσεύει για να επιβεβαιώσεις ότι άκουσες το παράπονο της και να δείξεις empathy για την γυναίκα εκείνη την ώρα.
Είναι κάπως χειριστικό αυτό το «σε καταλαβαίνω καλή μου». βέβαια.
Μάλλον φοβήθηκες ότι είναι προκλητικό να τους πεις ότι εσύ δεν αντιμετωπίζεις αυτά τα προβλήματα και ότι θα φανεί σαν να τις επικρίνεις. Συμφωνώ με τη Λένα, καλύτερα σε αυτές τις περιπτώσεις να μη λες τίποτα.
Δύσκολο θέμα. Προσωπικά ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ τα άτομα που όταν τους λες ένα πρόβλημα γουρλώνουν τα μάτια και σπεύδουν να ενημερώσουν πόσο ΔΕΝ σε καταλαβαίνουν και πόσο γαμάτοι είναι οι ίδιοι σε αυτόν τον τομέα. Θα μου πεις πως αυτό έχει μία απόσταση από το να κράξεις την οικογένειά σου. Προσωπικά ούτε η σιωπή θα με ικανοποιούσε. Εγώ όταν οι φίλες μου μαζεύονται και συζητάνε ένα κοινό πρόβλημα που τις απασχολεί, λέω κι εγώ ένα παράπλευρο θεματάκι και πώς το χειρίζομαι. (πχ: -Πωπω τα παιδιά δεν κοιμούνται και ο άντρας δε βοηθά – Σε καταλαβαίνω, κι εμένα όταν έβγαζε δόντια ο μικρός,… Διαβάστε περισσότερα »
Μμμμ και εγώ το έκανα αυτο, παλαιότερα ειδικά με το πρώτο παιδι. Ειναι μια ενδομυχη αναγκη να μετεχεις σε μια ομαδα υποθετω (τωρα το γραφω και συνειδητοποιω τι χαζα κολληματα τρωει ο ανθρωπος,ουφ…). Η σιωπή όντως ειναι η καλυτερη λυση, γιατι δεν λες ψεμματα, δεν προσβαλλεις (το γνωστο συνδρομο το δικο μου το παιδι ειναι καλυτερο) και γενικα δεν συμβαλλεις στο να φρικαρει ο συνομιλητης που λεει τον πονο του.
Εφοσον ειστε φιλες εξηγεις τη γνωστη αληθεια: καθε παιδι εχει τα δικα του θέματα/κολλληματα, τα οποια θέματα/κολλήματα αλλάζουν με την παροδο του χρονου, οποτε δεν υπαρχει θεμα συγκρισης.
Οπως η ρειτσελ που προσπαθουσε να συμμετεχει στα τσιγαρομπρεικ
Ευχαριστω μαυρο γατι.
Παρεπιπτόντως, ειμαι μεγαλη φαν σου
Αναρωτιέμαι γιατί θα ήσουν εκτός παρέας αν έλεγες ότι δεν έχεις πρόβλημα ούτε με τον πατέρα ούτε με το παιδί. Τι ενώνει την παρέα;
Ίσως ένιωσες ότι όφειλες να συμπάσχεις με τις φίλες σου που περνάνε δύσκολα. Για το μωρό ένιωσες τύψεις, για τον πατέρα του μωρού που τον παρουσίασες έτσι, δεν ένιωσες; Εκτός αν δεν είναι όλα καλά, δεν ξέρω, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Ισχύει ότι νιώθεις έτσι,καταρχάς?γιατί αν ισχύει την αλήθεια είπες δεν έκανες κ κάνα σφάλμα επειδή ήσουν ειλικρινής…
Τώρα αν δεν ισχύει μάλλον ζητάς την αποδοχη τους γ κάποιο λόγο.. αυτό το λόγο τον ξέρεις εσύ..
το είπε και μόνη της ότι δεν ισχύει.
Κι εγώ έτσι είμαι (στην πραγματική ζωή, όχι απαραίτητα εδώ από ότι φαίνεται). Δεν λέω ότι είμαι καλύτερη/ τα καταφέρνω καλύτερα/ έστω ότι έχω την τύχη να έχω καλύτερο παιδί από τους άλλους. Και αυτή η στάση έχει επιπτώσεις. Ειδικά στην δουλειά μου. Νομίζω ότι κερδίζω στην “ασφάλεια” της καλής σχέσης, αλλά δεν προμοτάρω τον εαυτό μου, κάποιοι έχουν την εντύπωση ότι δεν έχω αρχηγικές ικανότητες (καμμία σχέση) κτλ. Γιατί όντως θυμάμαι ένα παράδειγμα όταν με πολύ σωστό τρόπο εξέφρασα πόσο καλά αντιμετωπίζω κάποια θέματα (θεωρώντας ότι έτσι θα βοηθήσω) αντιμετώπισα ζήλια. Και φοβάμαι την ζήλια. Γιατί κάποιοι άλλοι δεν… Διαβάστε περισσότερα »