Φιλιά καλή μου Α,μπα και υπέροχη παρέα. Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο ερώτημα, εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που στέλνω και αν κρίνω από το γεγονός ότι δεν δημοσιεύτηκαν οι προηγούμενες ερωτήσεις μου, θεωρώ ότι και αυτό το κείμενο θα μείνει χαμένο στους αλγόριθμους του διαδικτύου. Δεν με ενοχλεί όμως, μου αρέσει να στέλνω απορίες και ερωτήματα, νιώθω πιο ήρεμη όταν γράφω και βλέπω τις σκέψεις μου αποτυπωμένες είτε σε χαρτί, είτε σε ιστοσελίδα. Σήμερα γράφω καθώς μετά από πολύ καιρό και εθελοτυφλία κατάλαβα πόσο άσκοπο είναι να ασχολείσαι και να αφιερώνεις σκέψεις και ενέργεια σε άτομα που δεν στο ζήτησαν ποτέ. Είμαι μία από τις εκατομμύρια περιπτώσεις ανθρώπων που ατύχησαν και ένιωσαν αισθήματα τα οποία ήταν παγερά αδιάφορα για τον αποδέκτη. Και ενώ χτυπούσαν καμπανάκια, βασικά όλο το κωδωνοστάσιο της Παναγίας των Παρισίων χτυπούσε, συνέχιζα σαν κρετίνος να φαντασιώνομαι και να θεωρώ ότι τα ψήγματα ενδιαφέροντος ήταν ενδείξεις αισθημάτων. Τίποτα από αυτά δεν ίσχυε. Και αυτό που με πείραξε περισσότερο είναι ότι ενώ είμαι άτομο με τις ασπίδες άμυνας πάντα σε επιφυλακή, πάντα σηκωμένες, σε αυτό το γελοίο σκηνικό ξέχναγα εγωισμό, υπερηφάνεια και έβρισκα δικαιολογίες ώστε να συνεχίζω μια έξη η οποία με πλήγωνε και με έκανε να λυπάμαι τον εαυτό μου. Πού θέλω να καταλήξω; Δεν ξέρω ακόμα, απλά θέλω να ελπίζω ότι δεν είναι έτσι ο έρωτας, είναι κάτι άλλο, όμορφο, με ανταπόκριση, και στην πορεία θα βρεθεί κάτι που θα με κάνει να ξεχάσω αυτή την θλίψη που νιώθω και την απογοήτευση που δεν κατάφερα να προστατεύσω τον εαυτό μου. Αλλά και ακόμα αν δεν βρεθεί, θέλω να πιστεύω ότι και πάλι καλά θα είναι και θα νιώθω καλά με εμένα. Αναρωτιέμαι όμως, τελικά τι ερωτευόμαστε, τον άνθρωπο, την φαντασίωση, τον εαυτό μας όταν είναι σε έξαρση λόγω του μεθυσμένου από τις ορμόνες εγκεφάλου; Και γιατί έχω την έντονη ανάγκη και επιθυμία να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να μην επιτρέψω τίποτα από αυτά, τα ασήμαντα για κάποιον αλλά σημαντικά για μένα, να συμβούν;
Νομίζω ότι θα σε βοηθούσε αν δεν έπαιρνες τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά. Κανείς δεν γλιτώνει από τη χυλόπιτα. Κανείς. Δεν υπάρχει αποτελεσματική προστασία κατά της χυλόπιτας. Δεν πειράζει που σε απέρριψαν. Πειράζει δηλαδή, αλλά δεν είναι κάποια αποτυχία που μπορούσες να προλάβεις. Έτσι είναι αν σου αρέσει κάποιος, δεν ακούς τις καμπάνες. Ιστορία παλιά όσο η άμμος. Γιατί πιστεύεις ότι εσύ θα έπρεπε να εξαιρείσαι;
Δεν πειράζει αν τσαλακώνεται ο εγωισμός σου μερικές φορές. Το δύσκολο είναι να βρεις μια ισορροπία μεταξύ του ρίσκου και της αυτοπροστασίας. Το να γίνεσαι ευάλωτος όμως είναι ικανότητα, όχι κάποιο πρόβλημα που πρέπει να λύσεις. Ερωτευόμαστε και τον άνθρωπο, και τη φαντασίωση, και τον εαυτό μας, όλα μαζί. Θέλεις να γυρίσεις τον χρόνο πίσω γιατί για σένα μια χυλόπιτα είναι μειωτική για την αυτοπεποίθηση σου. Για όλους είναι, αλλά αν αγαπάς τον εαυτό σου τόσο πολύ και καυχιέσαι ότι είσαι τόσο καλός στην άμυνα, πρέπει να μάθεις και να εκλογικεύεις την απόρριψη. Δεν αρέσουμε σε όλους. Τι να κάνουμε, πονάει, αλλά πρέπει να ζούμε με αυτή τη γνώση.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Σου στέλνω διαδικτυακή αγκαλιά και δράττομαι της ευκαιρίας να ξεδιπλώσω πανωσέντονο σκέψεων για το “μετανιώνω” και “γυρίζω το χρόνο πίσω”. Τι ακριβώς σημαίνουν; Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό που εννοούμε είναι ότι “θα δρούσα διαφορετικά”. Εδώ όμως μπαίνει το παράδοξο. Ο άνθρωπος που είσαι τώρα, ο εαυτός σου αυτός, δημιουργήθηκε κατά ένα μέρος και από τις συνέπειες αυτής σου της επιλογής. Η σκέψη ότι θα έκανες κάτι διαφορετικό πηγάζει αποκλειστικά και μόνο από το γεγονός ότι ΗΔΗ έκανες μια επιλογή, είδες που οδήγησε, δεν ήταν εκεί που επιθυμούσες – οπότε σκέφτεσαι ότι, αν έκανες κάτι άλλο, ίσως απέφευγες το δυσάρεστο βίωμα.… Διαβάστε περισσότερα »
Υπνερωτομαχία, απαντησάρα φοβερή και τρυφερή.Καρδούλωμα.
Σ’ευχαριστώ, αγαπημενότατη <3
Υπέροχο το σχόλιο σου, υπερσχόλιο θα έλεγα.
μπράβο!
Μα όσοι θέλουμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, ακριβως έτσι θελουμε να το κάνουμε, εχοντας την γνωση, αλλιως δεν εχει νόημα. Οπως λέει και το ρητο “στερνη μου γνώση να σε ειχα πρωτα”. Δεν ξέρω ποιος την ξεκίνησε αυτη την παρηγοριά στον άρρωστο, οτι ταχα εγινες αυτο που εισαι, απο τις κακες σου εμπειρίες και άν γυρισεις πίσω δεν θα είσαι αυτος που είσαι σημερα κτλ κτλ. Σαν λόγια λαιφ κοουτς μου ακούγονταν πάντα. Μα δεν θέλουν να ειναι αυτο που ειναι τωρα, αυτο σας λενε. Συμφωνα με αυτη τη λογικη, ζητατε κι εσεις να σας συμβουν άσχημα πραγματα, για… Διαβάστε περισσότερα »
Heliotropium, ειλικρινά το σχόλιό σου με άφησε μαλάκα. Όχι τόσο γιατί είναι αρκετά επιθετικό, αλλά κυρίως γιατί νιώθω ότι είναι λες και απαντάει σε άλλο σχόλιο, δεδομένου ότι διάβασες ό,τι ήθελες, στην καμία ό,τι είπα. Aρχικά είναι απλά ένα γεγονός ότι όλα μας τα βιώματα μας διαμορφώνουν σαν χαρακτήρες. Και τα αρνητικά πολύ περισσότερο από τα θετικά – ακριβώς γιατί έχουν πολύ ισχυρότερο impact επάνω μας, πώς να το κάνουμε; ΚΑΘΕ βίωμα που έχεις σε φτάνει σ’αυτό που είσαι στο σήμερα. Ο καθένας μας είναι ένα puzzle από βιώματα, κι αυτό δεν έχει καμία σχέση με μοιρολατρία, life coaching, κτλ.… Διαβάστε περισσότερα »
Πάντως γράφει όμορφα η κοπέλα.
ενοχλει κανεναν αλλον το “εστειλα αλλα δεν απαντησες;” το κοβω λιγο παθητικο-επιθετικο. Σχωρατε με αν κανω λαθος αλλα στο μυαλο μου μπηκε στην ιδια κατηγορια με την μυστηριωδη πολη.
Περισσότερο σαν παράπονο, το εκλαμβάνω μερικές φορές, παρά σαν κατηγορία
Γράφουσα, όσο περισσότερο χρόνο και ενέργεια ξοδεύεις για μία άσκοπη υπόθεση, τόσο πιο άσχημα νιώθεις στο τέλος. Αισθάνεσαι οτι εκτίθεσαι χωρίς λόγο ουσιαστικά και αυτό έχει το κόστος του. Δεν πειράζει. Στην ζωή, θα παίξουμε σε όλους τους ρόλους. Και εκείνου που απορρίπτεται και εκείνου που απορρίπτει. Το αμοιβαίο, δεν το συναντάς κάθε μέρα.
Πάνω απ όλα να θυμάσαι, ότι δεν πρόκειται για δικιά σου αποτυχία, γιατί δεν είναι στον έλεγχό σου, τα συναισθήματα του άλλου. Ούτε του άλλου, ούτε τα δικά μας.