Έχω τελειώσει -πριν δέκα χρόνια- τη Φιλοσοφική(τμήμα ελληνικής Φιλολογίας). Σε κάθε μάθημα, μέσα στο αμφιθέατρο, ήμαστε πάντα πάνω από εκατό γυναίκες(μέχρι και τετρακόσιες, ανάλογα το μάθημα) και μετρήσιμοι στα δάχτυλα άντρες (συνήθως πέντε, ενώ στις πολύ διάσημες διαλέξεις, να πω το πολύ είκοσι) που παρακολουθούσαν. Στους καθηγητές πάλι, η αναλογία ήταν αντίστροφη. Και οι καθηγητές των άλλων σχολών που είχαμε μαθήματα επιλογής(ιστορία, φιλοσοφία, παιδαγωγικά,…) πάλι άντρες ήταν. Εφόσον η σχολή έχει τόσες φοιτήτριες γιατί οι καθηγητές είναι ως επί το πλείστον άντρες; Στα μεταπτυχιακά και διδακτορικά έχω ακούσει ότι πάλι η ίδια αναλογία ισχύει πάνω-κάτω. Δε γνωρίζω καθόλου πώς συνεχίζει από εκεί κι έπειτα κάποιος για να κάνει ακαδημαϊκή καριέρα. Υποβάλλουν αίτηση για βοηθοί καθηγητών; Κάτι τέτοιο; Και πώς φτάνουν να είναι οι περισσότεροι άντρες; Ή μήπως απλώς είναι επειδή τις δεκαετίες μεταξύ ’60 κι ’90 που σπούδαζαν οι τωρινοί καθηγητές, οι γυναίκες σταμάταγαν μετά το πρώτο πτυχίο για να κάνουν οικογένεια και σε πολύ λίγα χρόνια, που οι τωρινοί θα έχουν είτε συνταξιοδοτηθεί, είτε πεθάνει, η αναλογία θα γίνει 50-50;
–Ε.
Η απάντηση βρίσκεται στους προκαθορισμένους ρόλους που έχει μοιράσει η κοινωνία στα φύλα και που είναι τρομερά δύσκολο να καταπολεμηθούν από τον καθένα μας ξεχωριστά. Οι γυναίκες είναι καλό να παίρνουν ένα πτυχίο «γυναικείο» όπως είναι οι γλώσσες, τα παιδαγωγικά, γενικώς τα «διαβάσματα», οι άντρες παίρνουν πτυχίο «αντρικό» όπως είναι του πολιτικού μηχανικού. Μετά, οι γυναίκες κάνουν μαθήματα στα παιδάκια και προσέχουν τα δικά τους τα παιδάκια, οι άντρες βγαίνουν στην κοινωνία και κάνουν καριέρα, διεκδικούν θέσεις εξουσίας, παίρνουν αποφάσεις, γενικώς διοικούν τον κόσμο. Η απορία σου είναι ανάλογη με το «αφού οι γυναίκες μαγειρεύουν στα σπίτια, γιατί υπάρχουν μόνο άντρες διάσημοι σεφ;» Υπάρχουν πολλές αναλογίες, εσύ αντιλήφθηκες το θέμα στον χώρο που βρίσκεσαι. Όταν οι άντρες κάνουν καριέρα είναι δυναμικοί και ελκυστικοί, όταν οι γυναίκες κάνουν καριέρα είναι εγωίστριες, αντιπαθητικές, και κατά βάθος δυστυχισμένες, αφού δεν ολοκληρώνονται στο σπίτι τους.
Τα πράγματα όμως αλλάζουν. Μια μεγάλη ανανέωση έγινε φέτος στις αμερικάνικες εκλογές που για μένα, μεταξύ άλλων, δείχνει ότι οι γυναίκες αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι για να βγουν μπροστά πρέπει να συνεργαστούν μεταξύ τους. Χρειάστηκε να βγει ένας Τραμπ για να κινητοποιηθεί ένα μέρος του πληθυσμού, αλλά ίσως και να είχε έτσι κι αλλιώς ωριμάσει ο κόσμος. Ελπίζω σε ένα τέτοιο κύμα αφύπνισης και στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Είναι γνωστό ότι το 90% των καθηγητών Πανεπιστημίου κάνουν φωτογραφικές προσλήψεις τα παιδιά τους και κυρίως τους γιους τους στις θέσεις τους οταν ετοιμάζονται να αποσυρθούν. Αξέχαστο θα μου μείνει το σκάνδαλο με την κόρη του Σημίτη που είχαν βγάλει αγγελία για μία ολόκληρη μέρα ότι ψάχνουν (!!!) καθηγήτρια πανεπιστημίου και στην αγγελία είχε ακριβώς τα προσόντα της κόρης του Σημίτη. Η αγγελία αναρτήθηκε για 24 ώρες και την επομένη έγινε η πρόσληψη της κορούλας ως καθηγήτριας Πανεπιστημίου.
Μου δίνεις ένα λινκ σε παρακαλώ; Κάτι παρόμοιο είχα διαβάσει και για τη Μπέτυ, και κοιτάζοντας λίγο το CV της, την σχολή και το είδος της θέσης, κατάλαβα εύκολα (ως ακαδημαϊκός που ξέρει την πιάτσα) ότι δεν υπήρχε καμία είδηση εκεί. Με τον μισθό και την μετακίνηση είναι επόμενο ότι μόνο κάποιος με υψηλό εισόδημα από άλλη πηγή θα ξεκουβαλούσε για ένα ή δύο εξάμηνα.
https://www.in.gr/2004/11/30/greece/eisaggeliki-parembasi-gia-to-diorismo-tis-marilenas-simiti-se-panepistimio/
Ευχαριστώ. Τσεκάροντας στα γρήγορα τις δημοσιεύσεις της, δεν είναι κι άσχημο το βιογραφικό. Και, να,ι φαίνεται ότι όντως διαθέτει τα τυπικά προσόντα. Φυσικά δεν ξέρω τι είχαν οι υπόλοιποι. Γενικά, το επιχείρημα ‘θέλει βύσμα’ το ακούω λίγο καχύποπτα. Όχι γιατί δεν πιστεύω ότι είναι αλήθεια. Το αντίθετο, ΕΙΝΑΙ αλήθεια. Αλλά υπάρχει κι άλλος δρόμος (το να είσαι εξαιρετικός στη δουλειά σου), και υποπτεύομαι ότι το ‘άσε μωρέ, θέλει βύσμα’ κάμποσοι το λένε ως μάντρα στον εαυτό τους, είτε για να μην προσπαθήσουν πολύ, είτε για να χρυσώσουν το χάπι (τύπου τα σταφύλια είναι ξινά). Έχω υπόψη μου αρκετές περιπτώσεις επιτυχίας… Διαβάστε περισσότερα »
Εβελίνα, πάντως στην δική μου τη σχολή όταν είχα πάει σε καθηγητή μου να ζητήσω συστατική επιστολή, έχοντας στο μάθημά του τον καλύτερο βαθμό στο εξάμηνό μου, όπως και στο μάθημα επιλογής που προσέφερε, μού είχε πει επί λέξει “Εμείς τα δικά μας παιδιά τα προωθούμε”. Τώρα τι εννοούσε δεν ξέρω. Συστατική πάντως δεν πήρα.
Wow. Θλιβερό 🙁
Εχω την τύχη να γνωρίζω αρκετούς εξαιρετικούς επιστήμονες από διαφορετικούς τομείς. Οι τρεις από αυτούς είναι από τους καλύτερους στην Ελλάδα. Ας μην μακρηγορήσω για το πώς και τι, ας το πάρουμε σαν δεδομένο. Σπούδασαν έξω και ήρθαν με τεράστιες περγαμηνές από μεγάλα πανεπιστήμια της Ευρώπης για να εργαστούν στη χώρα μας. Είχαν πολλά περισσότερα προσόντα από τα ατομα που ειδανε να παιρνουν τη θέση τους ομως εκείνοι είχαν το ίδιο επώνυμο με τον προκάτοχό τους. Αυτή τη στιγμή όλοι τους διδάσκουν σε Πανεπιστήμια σε κάποιες απο τις μεγαλύτερες πρωτεύουσες του κόσμου και τους έχουν στα όπα όπα γιατί θεωρούνται… Διαβάστε περισσότερα »
Μα προφανώς ξέρεις τρεις σε αυτή τη κατηγορία. Κι εγώ ξέρω πέντε. Αυτό αναιρεί το ότι ξέρω άλλους πέντε που δεν έχουν κοινά επίθετα με το βύσμα τους; Δύσκολα ένα πανεπιστήμιο δεν θα σε πάρει αν φέρνεις μαζί σου external grant εκατομμυρίων ευρώ. Το χρήμα κινεί την έρευνα…
Βρε, Εβελίνα, όταν φίλος μου όταν έγραψε από τα μεγαλύτερα σκορ σε εισαγωγικές εξετάσεις για μεταπτυχιακό και δεν ήταν ανάμεσα στους επιτυχόντες γιατί τον χαντάκωσαν στην συνέντευξη και από την άλλη γνωστή μου ήταν μες στην τρελή χαρά κι έλεγε σε φίλους και γνωστούς ότι ο καθηγητής που είχε ως επιβλέποντα στην πτυχιακή της την βοήθησε να μπει στο μεταπτυχιακό (λέγοντας της τι “προσέξει” για τις εξετάσεις και βοηθώντας την στην συνέντευξη) για ποια αξιοκρατία μιλάμε; Και μιλάμε για φοίτηση σε μεταπτυχιακά όχι για μόνιμη θέση (θεσάρα τους παλιούς καλούς καιρούς) στο Δημόσιο. Για την ιστορία ο φίλος μου το… Διαβάστε περισσότερα »
Μπορεί η οικογενειοκρατία να είναι πρόβλημα – δεν αντιλέγω καθόλου, και ειδικά στην Ελλάδα – αλλά το θέμα που αντιμετωπίζει ο ακαδημαϊκός χώρος είναι ευρύτερο. Είναι παγκόσμιο και έχει να κάνει με συνειδητές και υποσεινήδητες προκαταλήψεις σχετικά με τα δύο φύλα που προέρχονται και από τα δύο φύλα. Ακόμα και αν αφαιρέσουμε από την εξίσωση όλες τις περιπτώσεις ευνοούμενων προσλήψεων, η ψαλίδα παραμένει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η τοποθέτηση του Πρύτανη Δανέζικου πανεπιστημίου που εμέσως πλην σαφώς είπε (σε ημερίδα για τις γυναίκες στην επιστήμη): ‘Βλέπουμε το πρόβλημα το οποίο είναι λιγότερες γυναίκες σε υψηλότερες θέσεις. Η λύση είναι απλά να… Διαβάστε περισσότερα »
Και τους γαμπρούς τους! Και τους γαμπρούς τους! Είχαμε τέτοιες περιπτώσεις στη σχολή μας.
Για να γίνει κάποια-ος καθηγήτρια ή καθηγητής, πρέπει να κάνει μεταπτυχιακό, διδακτορικό, έρευνα, διάβασμα νυχθημερόν, δημοσιεύσεις, ταξίδια για συνέδρια και να κερδίζει παράλληλα τα προς το ζην. Μία γυναίκα που θέλει να τα συνδυάσει αυτά με παιδιά, πρέπει να έχει κάποιον να “βάλει πλάτη” στην φροντίδα των παιδιών – είτε ο σύζυγος (good luck with that), είτε μια κοτσονάτη γιαγιά, ή πληρώνοντας νταντά. Οπότε πολλές γυναίκες φτάνουν στο διδακτορικό, αλλά δύσκολα συνεχίζουν. Εγώ μεγάλωσα με μαμά καθηγήτρια, αλλά η γιαγιά έμενε μαζί μας και η μαμά πολλά απογεύματα τα περνούσε κλεισμένη στο γραφείο πάνω απ’ τα βιβλία – καί ταξίδευε… Διαβάστε περισσότερα »
Αφήνω κι αυτό το πολύ εύστοχο άρθρο εδώ:
https://medium.com/s/jessica-valenti/kids-dont-damage-women-s-careers-men-do-eb07cba689b8
Ένα απόσπασμα:
“Women are told that we need to choose between our jobs or our children, or that we’ll spend our most productive work years “juggling” or performing a “balancing act.”
For those of us uninterested in circus tricks, a bit of perspective: It’s not actually motherhood or kids that derail women’s careers and personal ambitions — it’s men who refuse to do their fair share.”
Αμην!
Ακριβώς
Η Λένα τα λέει πολύ καλά, και σου στέλνω και μια ελπιδοφόρα ανταπόκριση από Τμήμα Φιλολογίας: σ’ αυτή τη φάση οι καθηγήτριες είναι λίγο περισσότερες από τους καθηγητές, ο άντρας Πρόεδρος του τμήματος διαδέχθηκε μια γυναίκα, η γυναίκα Κοσμήτορας διαδέχθηκε μια άλλη γυναίκα. Για τη θέση του/της Πρύτανη θέλει λίγο ακόμα σπρώξιμο (καμία γυναίκα ώς τώρα), αλλά θα φτάσουμε κι εκεί.
Ας βάλω και μια μικρή υποσημείωση εδώ όμως, για να μην ξεχνιόμαστε: ελάχιστες απ’αυτές τις γυναίκες έχουν παιδιά (κι όχι επειδή δεν τ’ αγαπούν – αλλά αυτό είναι ένα ολόκληρο ποστ)
ΠΚ alert 😀
Τμήμα Φιλολογίας μυστηριώδους εξωτικού νησιού! 🙂
Είναι το λεγόμενο scissor gap του ακαδημαϊκού χώρου. Η ψαλίδα υπάρχει σε όλα τα πεδία και μεγαλώνει ακόμα περισσότερο στις θετικές επιστήμες. Θα πρότεινα να ψάξεις και για το gender equality vs gender equity για μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα.
Για να γίνεις καθηγητής πανεπιστημίου θες διδακτορικό , άρα 18 ξεκινάς σπουδές , 24 τελειώνεις αν είσαι άριστος , 25 ξεκινάς μεταπτυχιακό αν έχεις λεφτά αλλιώς γύρω στα 26-27 , 27-29 τελείωσες το μεταπτυχιακό . Το διδακτορικό είναι αλλά 3-5 χρόνια σπουδών άρα κάπου στα 32-33 μπορείς να έχεις τελειώσει . Αυτή είναι η εποχή που επιθυμεί η κοινωνία να κάνεις παιδιά άρα είτε θυσιάζεις την καριέρα σου είτε ασχολείσαι να κάνεις παιδιά . Η γυναίκα είναι αυτή που 9 μήνες είναι με τη κοιλιά κ άλλο ένα χρόνο να προσέχει το παιδί . Ωστόσο ο άντρας όσο η γυναίκα… Διαβάστε περισσότερα »
Τα ρχας δεν θελω να σου κανω επιθεση αλλα οι υπολογισμου σου ειναι αμιγως ελκληνικοι (μην πω ελληναραδικοι). Γιατί 18-24 το πρώτο πτυχίο; 4 χρονια είναι οι σχολές, 5 το Πολυτεχνείο , άρα 22 ή 23. Αλλά ακόμα και στα 24 να πάρεις πτυχίο γιατί να ξεκινήσεις για μεταπτυχιακό ένα χρόνο μετά στα 25; ξεκινα το αργότερο 24 (αφού έχουμε βάλει και 2 χρονάκια έξτρα στο πρώτο πτυχιο). Στα 26 που τελειώνεις έχεις ήδη ξεκινήσει διαδικασίες για διδακτορικό και αν όχι το πολύ στα 27 ξεκινάς και 3 χρόνια μετά τελειώνεις. Το 4+2 (γιατί πότε θα ξαναεισαι φοιτητής) ή το… Διαβάστε περισσότερα »
AllesGoed, νομίζω υπερβάλεις λίγο, όπως και ο/η Rainbow. Είναι δύσκολο να ξεκινήσεις κατευθείαν μεταπτυχιακό, εάν δεν έχεις οικονομική στήριξη, Άσε που πολλά μεταπτυχιακά ζητούν 2 χρόνια εμπειρία στον κλάδο. Άρα ακόμη και στα 22 να τελειώσει κάποιος τη σχολή, λίγοι θα ξεκινήσουν μεταπτυχιακό πριν τα 24. Εγώ π.χ. για να μαζέψω την εμπειρία και τα χρήματα που χρειαζόμουν έφτασα τα 25+. Το διδακτορικό Ελλάδα νομίζω είναι 4 χρόνια το μίνιμουν. Οπότε, εάν μιλάμε για Ελλάδα ή για distance μεταπτυχιακό που είναι μίνιμουμ 2 χρόνια, κάποιος που ξεκίνησε μεταπτυχιακό στα 24, τελειώνει στα 26. Από εκεί και ύστερα, με την προϋπόθεση… Διαβάστε περισσότερα »
4+2 αναφερόμουν στο πρώτο πτυχίο όχι στο διδακτορικό.
Επειδή έχω περάσει κι εγώ από όλη τη διαδικασία και είμαι στον χώρο ακόμα, το 5 χρόνια διδακτορικό δεν είναι καθόλου ελληνική πατέντα, και αν πιστεύεις ότι είναι τότε ή όντως είσαι η εξαίρεση ή είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα στον τομέα σου (ποιος είναι αυτός; Εγώ είμαι στις Ανθρωπιστικές Επιστήμες). Στο τωρινό μου πανεπιστήμιο στη Νορβηγία, ο μέσος όρος ολοκλήρωσης διδακτορικού είναι τα 5 χρόνια. Στην Ισπανία που ήμουν πριν, όταν τελείωσα το διδακτορικό στα 3, με κοίταγαν λίγο έκπληκτοι, διότι είναι σαφώς κάτω από το μέσο όρο. Μιλώ πάντα για ανθρώπους που στοχεύουν σε ακαδημαϊκή καριέρα όπως είπες.
Και το μεταπτυχιακό ΣΥΝ φουλ δουλειά ΣΥΝ παιδί νήπιο είναι δύσκολο και ίσως εκτός μέσου όρου αλλά γινεται. Όπως και το διδακτορικό 3 ετών γίνεται όπως και πρωτο πτυχίο στα 4 χρόνια γίνεται. Το ότι δεν είναι συνηθισμένο μου κάνει εντύπωση. Τέλος πάντων έχω και εγώ τα κολλήματά του ίσως επειδή γενικά πιεστηκα στην ζωή μου και κάνω projection ότι αν κάτι είναι η δουλειά σου τότε πρέπει να την κάνεις.
Όλοι projection τις εμπειρίες μας δεν κάνουμε ομως;
Σαφώς και κάνουμε όλοι προτζέκτ σε ένα βαθμό, αλλά εγώ μίλησα για το στατιστικό μέσο όρο που μας έστειλε τις προάλλες το πανεπιστήμιο. Τα 33 τα πιάνεις εύκολα, ακόμα κι αν δεν έχεις διακόψει με άδεια μητρότητας (που στη Νορβηγία πιάνει πάνω από 9μηνο σίγουρα).
Συγγνώμη, δική μου παρανόηση. Πάντως είναι δύσκολο να είσαι διδάκτορας στα 30. Προφανώς και όχι ακατόρθωτο, αλλά αν σκεφτείς π.χ. ότι στον τομέα της εκπαίδευσης (όπως είμαι εγώ) μπορεί να χρειαστούν και πάνω από 6 μήνες για να πάρεις άδεια απο το ΙΕΠ ώστε να κάνεις έρευνα σε σχολεία, εκεί ή αναγκάζεσαι και παίρνεις παράταση (οπότε τα 2 χρόνια μεταπτυχιακό πάνε περίπατο) ή κάνεις έρευνα σε μικρότερη κλίμακα, μέσω συγγενών και φίλων. Εγώ π.χ. που έκανα το μεταπτυχιακό μου σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού, αλλά ήθελα να κάνω έρευνα σε ελληνικό πληθυσμό, πρώτα παρέδωσα διπλωματική (έχοντας κάνει recruitment μόνη μου σε… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν είναι η εγκυμοσύνη που εμποδίζει τις γυναίκες να κάνουν καριέρα. Η εγκυμοσύνη είναι 9 μήνες και η πλειοψηφία των γυναικών δουλεύει τους περισσότερους από αυτούς. Το μετά είναι το θέμα. Ποιος έχει τον μεγάλο όγκο της φροντίδας των παιδιών και του σπιτιού και ποιανού η καριέρα και οι επιλογές ζωής είναι σε προτεραιότητα.
Παραβλέπεις οτι για να γίνεις καθηγητής πανεπιστημίου, στην Ελλάδα που είναι δημοσίου δικαίου θέση, χρειάζεται να έχεις εκπληρωμένες στρατιωτικές υποχρεώσεις. Οπότε οι γυναίκες έχουν ξεκάθαρο αβαντάζ γενικά στο θέμα “διορισμός”. Από προσωπικό παράδειγμα οταν τελείωσα το πρώτο πτυχίο και επειδή ήθελα να κάνω και μεταπτυχιακό έφτασα 28 για να ολοκληρώσω τις στρατιωτικές υποχρεώσεις (γιατί και οι χρόνοι δεν προσαρμόζονται και όπως τα θες, δεν μπορείς να πας στον ΕΣ όποτε βολεύεσαι και να πεις “γεια σας ήρθα”). Στην τετραετία που μου πήρε να ξεμπερδέψω, οι συμφοιτητρίες μου είχαν κυριολεκτικά άπασες διοριστεί σε θέσεις δημοσίων υπαλλήλων την ίδια ώρα που εγώ… Διαβάστε περισσότερα »
Και στη Νομική τα ίδια ακριβώς. 600 φοιτήτριες, πενήντα φοιτητές σε κάθε έτος. Αλλά αυτούς τους πενήντα ήξεραν όλοι/όλες κι εμείς ήμαστε καλές για όμορφες γλαστρούλες (όχι όλες φυσικά) ή πολύφερνες νύφες. Σε επίπεδο μελών ΔΕΠ, οι καθηγητές σαφώς περισσότεροι (ειδικά όσο ανέβαιναν οι βαθμίδες) από τις καθηγήτριες. Και οι γνωστές γυναίκες δικηγόροι ελάχιστες σε σύγκριση με τους γνωστούς άνδρες. Ο λόγος φυσικά είναι οι διαφορετικές φιλοδοξίες που μαθαίνουν να έχουν τα δύο φύλα. Αν είσαι γυναίκα, ξέρεις πολύ καλά ότι στο ελεύθερο επάγγελμα και σε ακαδημαϊκά δεν κάνεις τίποτα κουβαλώντας παιδιά. Αυτά είναι η νούμερο ένα προτεραιότητά σου: θα… Διαβάστε περισσότερα »
Ακόμα θυμάμαι στη σχολή, μια καλή καθηγήτρια να μας δειχνει στατιστικούς πίνακες με την αναλογία ανδρών γυναικών στα πανεπιστήμια σε διαφορες θέσεις. Ακόμα και σε απολυτως γυναικοκρατούμενες σχολές όπως το παιδαγωγικό/νηπιαγωγων οι περισσότεροι καθηγητές είναι άνδρες. Στα σχολεία, οι περισσοτεροι διευθυντες ειναι ανδρες. Ο λόγος είναι αυτός που ειπε η Λενα. Ακόμα και αν υπάρχουν 2 ανδρες αναμεσα σε 1000 γυναίκες ειναι πιθανοτεροι αυτοι να θεωρηθουν πιο ικανοι, να πάρουν τις προαγωγές ακόμα και να ψηφιστουν απο γυναικες συναδέλφους σε θέσεις ευθυνης. Αν το σκεφτειτε οι μισοι ανθρωποι στην ελλαδα ειμαστε γυναικες αλλα ουτε εμεις οι ιδιες δεν ψηφιζουμε αρκετες… Διαβάστε περισσότερα »
Σε γιορτινό τραπέζι, ενώ συζητουσα με έναν καλεσμένο για το ότι θέλω να κάνω διδακτορικό και το ενδιαφέρον μου στην έρευνα (επειδή ασχολείται και ο ίδιος με κάτι σχετικό), γυρνάει η γυναίκα του, κάτοχος η ίδια μεταπτυχιακου σε παρόμοιο αντικείμενο, και μου λέει: “Αστα αυτά για τους άντρες, κοίτα εσύ να βρεις μια δουλειά 9-4 να μπορείς να κάνεις οικογένεια”. Ηλικίας 30κατι.
Εξαιρετική απάντηση της Λένας.
Εγώ να προσθέσω ότι για να κάνει κάποιος ακαδημαϊκή καριέρα πρέπει να δουλέψει πολύ και όταν αρχιζει να πέφτει η πολύ δουλειά για την ακαδημαϊκή ( περίπου στα 30) είναι η φαση που η κοινωνία περιμένει από τις γυναίκες να κάνουν παιδια και οικογενεια, καταλαβαίνεις λοιπόν.
Στην ακαδημαϊκή κοινότητα ισχύει ότι ισχύει και στην κοινωνία , τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο, απλώς βλέπεις συχνότερα φωτεινές εξαιρέσεις .
Δεν περιμένει η κοινωνία ακριβώς.Είναι η βιολογία που κάνει το αντίθετο,δεν περιμένει.