Γιατί η σκέψη του πρώην μου μου προκαλεί απέχθεια και αηδία; Αγαπητή α, μπα και αγαπητή παρέα, νιώθω αρκετό καιρό έτσι και λόγω μιας πρόσφατης αφορμής, είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Ξέρω ότι οι εμπειρίες σας και οι απόψεις σας θα με βοηθήσουν. Είμαι 29 χρονών και έχω χωρίσει 2,5 χρόνια τώρα, έπειτα από σχέση 7 ετών. Η σχέση είχε πάρει μια φθίνουσα πορεία πολύ πριν το χωρισμό, αλλά λόγω αγάπης(;), συνήθειας(;) το προσπαθούσαμε. Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι μέσα σε αυτά τα 7 χρόνια είχαμε μεγαλώσει και εξελιχθεί σε διαφορετικά επίπεδα ως άτομα, με αποτέλεσμα η σχέση να είναι ανισόρροπη και το βάρος έπεφτε πάνω μου. Εγώ σπούδασα, έκανα παρέες, ταξίδευα, ξεκίνησα την επαγγελματική μου πορεία, είχα διάφορες δραστηριότητες και γενικά περνούσα τα χρόνια μου όπως τα ήθελα. Ο πρώην προσπαθούσε να πετύχει επαγγελματικά ως μουσικός, χωρίς όμως επιτυχία. Παράλληλα δούλευε σε διάφορα πόστα, άσχετα με τη μουσική, που όμως δεν κρατούσαν για πολύ. Μέσα σε αυτή την προσπάθεια δεν ήθελε να έχει παρέες (γιατί απαιτούσαν χρόνο που ήθελε να αφιερώσει στη μουσική), δεν ήθελε να βγαίνουμε πολύ έξω, ούτε εννοείται πολυέβγαινε με τις δικές μου παρέες. Μου μιλούσε συνέχεια για τη μουσική του και δυστυχώς οι γνώσεις του για οτιδήποτε άλλο ήταν περιορισμένες. (Θα μου πείτε τι καθόμουν και γω μαζί του; Μικρή ήμουν δεν ήξερα, πρώτη σχέση άλλωστε, νόμιζα ότι κάναμε και καλό σεξ.) Το τέλος της σχέσης πλησίαζε όταν είχα αναλάβει πλέον ρόλους επαγγελματικού συνεργάτη, μάνατζερ, ψυχολόγου. Από ένα σημείο και μετά αυτοί οι ρόλοι κυριαρχούσαν έναντι του ρόλου της συντρόφου. Εκείνος αντιθέτως, δεν μου έδινε τόσα και παράλληλα ένιωθα ότι με κρατούσε πίσω. Με δική μου πρωτοβουλία χωρίσαμε και χωρίς να το θέλει, αλλά για εμένα ήταν μονόδρομος. 2 βδομάδες μετά το χωρισμό βρεθήκαμε για να μου δώσει κάποια πράγματα μου. Ακόμα δεν είχε καταλάβει γιατί είχαμε χωρίσει. Ερχόμαστε στο σήμερα. Δεν έχουμε κρατήσει επαφές, ούτε και θα το επιθυμούσα. Το θέμα μου είναι ότι όποτε δημιουργηθεί στο μυαλό μου σαν στιγμιαία σκέψη η ύπαρξη του, μου έρχεται μια αίσθηση αηδίας και σιχαμάρας. Γιατί; Γιατί έχει αυτή την επιρροή, έστω και στιγμιαία; ΥΓ. Είμαι σε νέα σχέση εδώ και 1,5 χρόνο, είμαι ευτυχισμένη, νιώθω πως συμβαδίζουμε και εξελισσόμαστε μαζί. Μια άτυπη σύγκριση στο μυαλό μου με βοήθησε να καταλάβω πόσα “προβλήματα” είχε η προηγούμενη σχέση μου. ΥΓ. 2. Η πρόσφατη αφορμή ήταν ότι πέτυχα τη μητέρα του στο δρόμο, τη χαιρέτησα βιαστικά (εφόσον δεν πρόλαβα να την αποφύγω) και έφυγα τρέχοντας. Κυριολεκτικά, γιατί είχα βγει για τρέξιμο. Ευχαριστώ που διαβάσατε το σεντονάκι μου
Τα αρνητικά συναισθήματα είναι απαραίτητα, είναι χρήσιμα, μας μαθαίνουν πολλά, μας επισημαίνουν αυτά που δεν θέλουμε να μας επισημάνουν άλλοι, και μας προειδοποιούν. Επειδή είσαι σε μια σχέση και είσαι καλά σε αυτή, δεν σημαίνει ότι το παρελθόν σου έγινε αυτόματα ουδέτερο.
Η αηδία κάτι προσπαθεί να σου πει, άκουσε τον εαυτό σου και μην προσπαθείς να τη συνθλίψεις με σκέψεις όπως «μα έχει περάσει τόσος καιρός» «μα τώρα είμαι σε άλλη σχέση». Δεν είναι η «δική του επιρροή» αλλά ο εαυτός σου που προσπαθεί να σε αναγκάσει να σκεφτείς περισσότερο εκείνο το διάστημα, όχι ως προς το τι ήταν αυτός, αλλά ως προς το τι ήσουν εσύ. Όταν αποδεχτείς τη συμπεριφορά σου (όπως το «νόμιζα ότι κάνουμε καλό σεξ») και συγχωρήσεις τον εαυτό σου, θα υποχωρήσουν και τα αρνητικά συναισθήματα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θα επιχειρήσω μια μαντεψιά, ξέροντας ότι ίσως πέφτω τελείως έξω. Ο λόγος που στη θύμησή του σου έρχεται αίσθημα αηδιας δεν είναι ότι τόσο κακοπαθησες, άλλωστε όπως γράφεις εξελίχτηκες με τον τρόπο που ηθελες ολα αυτά τα χρόνια, είχες άλλες παρέες, πέτυχες επαγγελματικά κλπ. Ούτε σε κακοποίησε με κάποιον τρόπο ώστε να δικαιολογείται τέτοια αποστροφή. Νομίζω απλά τον θεωρείς αποτυχημένο, τον θεωρουσες και τότε και η θύμησή του σε κάνει να νιώθεις άσχημα για την επιλογή σου. Είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην παγίδα του να ανεβάζεις ή να κατεβάζεις την αξία σου σαν μετοχή, αναλόγως με τον άντρα, ή… Διαβάστε περισσότερα »
η γράφουσα λέει ότι “νόμιζε ότι έκανε καλό σεξ” και αυτό, νομίζω, ότι υποδηλώνει κάτι. Μπορεί να μην υπήρχε κακοποίηση αλλά κάτι περίεργο αντιλήφθηκε
Κ εγώ το ίδιο πράγμα ένιωσα κατά την ανάγνωση του κειμένου και θα συμφωνήσω μαζί σου Κοτσυφι
Αγαπητή φίλη, την ίδια ακριβώς αντίδραση έχω κι εγώ αν τύχει και σκεφτώ τον πρώην που είχα την πρώτη μου ολοκληρωμένη σχέση. Ένα αυτόματο κριντζάρισμα και μια έκφραση αηδίας διαγράφεται στο πρόσωπό μου. Σε φάση “τι σκεφτόμουν τότε και ήμουν μαζί του;”. Ξέρω την απάντηση φυσικά, είναι πάνω κάτω αυτά που είπες κι εσύ. Λίγο η ηλικία, λίγο ότι δεν είχα άλλη σεξουαλική εμπειρία πριν. Μην ανησυχείς πάντως, φυσιολογική αντίδραση είναι!
Εγώ θα ήθελα να πω κάτι εκ πείρας, ασχέτως της σχέσης που περιγράφεται, μόνο σαν αφορμή. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να θες να ασχοληθείς επαγγελματικά με κάτι που οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν και δεν κατανοούν το πόσο σωματικά και ψυχολογικά δύσκολο είναι, και τις περισσότερες ημέρες δεν έχεις με ποιον να μιλήσεις και να σε καταλάβει. Θέλει απίστευτη αφοσίωση και πειθαρχία για οποιαδήποτε τέχνη αν θες να έχεις την παραμικρή επιτυχία, που δεν θα έρθει κι αμέσως. Φράσεις και χαρακτηρισμοί όπως “ασχολείται χωρίς επιτυχία” και “αποτυχημένος” πονάνε, είναι άδικοι και αχρείαστοι. Αποτυχημένος είναι ο άνθρωπος που αφιερώνει μετρημένες ώρες περιμένοντας… Διαβάστε περισσότερα »
Σου προκαλεί ακόμα αηδία γιατί, μάλλον, αηδιάζεις με τον εαυτό σου, που προσπάθησες και τράβηξες από τα μαλλιά όσο δεν πήγαινε μια εντελώς ασύμβατη σχέση για σένα, μέχρι που συνειδητοποίησες ότι δεν πήγαινε άλλο. Αηδιάζεις, ίσως, συγκρίνοντας το παρελθόν με το παρόν σου. Οφείλεις να σε συγχωρήσεις και, στην πορεία, να κρατήσεις ό,τι πολυτιμότερο έμαθες από εκείνη τη σχέση: τα όριά σου. Κι ότι χάρη σε εκείνη τη δυσάρεστη εμπειρία, κατανόησες καλύτερα τον εαυτό σου, τι δεν θέλεις, τι ονειρεύεσαι και τι προσδοκάς από μια συντροφική σχέση. Δώσε συγχωροχάρτι στον εαυτό σου και στο δικαίωμα του λάθους, άλλωστε στην πλειονότητα… Διαβάστε περισσότερα »
Προφανώς, αυτά τα δυόμισι χρόνια πήρες τις αποστάσεις σου, είδες με πιο καθαρό βλέμμα το παρελθόν και βγήκαν στην επιφάνεια συναισθήματα που καταπίεζες ή δεν συνειδητοποιούσες τότε που ήσασταν μαζί. Κοινώς, τώρα σου βγήκε βρε παιδί. Let it go. Αν σε καθησυχάζει, εμένα μου βγήκε ΦΈΤΟΣ κάτι πολύ παρόμοιο με αυτό που περιγράφεις, πολύς θυμός κι απέχθεια για έναν πρώην με τον οποίο χώρισα πριν 19 (!) χρόνια, με φιλική τότε διάθεση. Είχαμε μια σχέση τέτοια ακριβώς, πηγάδι χωρίς πάτο, του έκανα μια ζωή τον μάνατζερ, τη μαμά, την ψυχολόγο και τα άκουγα από πάνω πως είμαι χειριστική, κι είχε… Διαβάστε περισσότερα »
Φίλη μου είναι λογικό αυτό που νιώθεις και να σου πω την αλήθεια η ερωτησή σου μοιάζει με μια που ήθελα εδώ και πολύ καιρό να στείλω, δεν το έκανα αλλά η απάντηση με έκανε να καταλάβω πολλά. Έχω χωρίσει από προηγούμενη σχέση εδώ και 5 χρόνια αλλά τις ελάχιστες φορές που έχει τύχει να τον συναντήσω τυχαία στο δρόμο νιώθω ένα τρέμουλο… ναι ήμουν σε κακοποιητική σχέση χωρίς να το αντιλαμβάνομαι τότε και ακόμα όσο και αν εχει προχωρήσει η ζωή μου υπάρχουν κομμάτια που δεν έχω απολύτως επεξεργαστει και κατανοήσει ώστε να μου κάνω το ταπ ταπ που… Διαβάστε περισσότερα »
Η νέα σου σχέση δε διαγράφει αυτόματα την προηγούμενη. Έχεις το δικαίωμα να νιώθεις αποστροφή, σιχαμάρα ή οτιδήποτε άλλο. Δεν υπάρχει νόημα να καταπιέζεσαι. Ήσουν σε μια κακή σχέση, με ένα σύντροφο συναισθηματικά απόμακρο, προσηλωμένο μονάχα στη μουσική του, χωρίς ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Εσύ από την άλλη άνοιξες τα φτερά σου, δεν έμεινες στάσιμη μόνο στο αντικείμενό σου αλλά άδραξες τις ευκαιρίες σου.
ΥΓ: μήπως είσαι η κοπέλα από προηγούμενη ερώτηση όπου το αγόρι ήθελε να γίνει μουσικός και μάλιστα γνωστός και είχε αφοσιωθεί μόνο σε αυτό;
Νομίζω ότι έχεις εξελίχθεί σαν άτομο μέσα σε αυτά τα χρόνια και η αηδία όπως λες προέρχεται απο τη σκέψη του ”γιατί ήμουν με αυτό το άτομο ενώ τώρα δεν θα του ρίχνα δεύερη ματιά..Τα στανταρ μας αλλάζουν και στους φίλους και στις παρέες εκέι γυρσω σστην ηλικια των 25 που εχουμε ξεμπερδεψει συνηθως απο σπουδες και έχουμε άλλες προτεραιοτητες.Στην τελική και τα ρούχα απο το γυμνάσιο αηδία μας φέρνουν καμιά φορα:P
Εγω παντως αυτο το παθαινω με τον τοπο που μεγαλωσα.
Δεν είναι κάτι, το νιώθω κι εγω για έναν πρωην με κορμι κολαση και μυαλο φιρίκι. Κυρίως γιατι ξέρω ότι ήταν μια ασύμβατη επιλογή και με είχε βαρέσει ο έρωτας στο δόξα πατρι. Τελοσπαντως είναι η μόνη φορά που είχα τόσο λάθος κρίση- μια χαρα περάσαμε και εύκολα τον ξεπέρασα, αλλα κριντζάρω όταν το σκέφτομαι, σαν να αυτολογοκρίνομαι!