Ποια πιστεύεις ότι είναι η πηγή του προβλήματος στην απαξίωση του επαγγέλματος του εκπαιδευτικού; Με αφορμή την απεργία των εκπαιδευτικών της χώρας, διάβασα, σε όχι λίγα σχετικά άρθρα, έναν τεράστιο όγκο σχολίων που δεν περιείχαν παρά μόνο μίσος και απαξίωση για τους εκπαιδευτικούς και για το επάγγελμα γενικότερα. Άχρηστοι, τεμπέληδες, εργαζόμενοι μόνο το 9/12 μήνες ή και πολύ λιγότερο, κατά τα λεγόμενά τους, αποβράσματα του δημοσίου που θα έπρεπε να ντρέπονται που κάνουν και απεργίες. Δεν θα κρύψω ότι απογοητεύτηκα πάρα πολύ για όλα αυτά τα σχόλια. Άνθρωποι οι οποίοι η μόνη τους σχέση που είχαν με το σχολείο είναι ότι κάποτε πήγαν, κάνουν λόγο και κατακρίνουν τη δουλειά και την προσπάθεια άλλων ανθρώπων, χωρίς να έχουν κάποια σχετική γνώση επί του επαγγέλματος. Έχουμε ξεχάσει ότι οι πρώτοι εκπαιδευτικοί που συναντούν τα παιδιά όταν έρχονται στον κόσμο είναι οι ίδιοι οι γονείς τους. Από αυτούς τους εκπαιδευτικούς θα μάθουν να σέβονται και να εκτιμούν τους δεύτερους εκπαιδευτικούς της ζωής τους, τους δασκάλους. Δείχνοντας ασέβεια και περιφρόνηση προς τους εκπαιδευτικούς εμείς, δείχνουν και τα παιδιά μας. Δείχνοντας απαξίωση και άρνηση να συνεργαστούν με τους δασκάλους, επηρεάζονται οι σχέσεις εκπαιδευτικού – μαθητή. Είναι σχέσεις αλληλένδετες μεταξύ τους και πολλοί δεν το καταλαβαίνουν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σε επαφή με τα παιδιά τους κάθε μέρα από τις 8:00 το πρωί έως τη 13:15 το λιγότερο. Αντί να ενωθούμε χωριζόμαστε. Αντί να συνεργαστούμε ερχόμαστε σε αντιπαράθεση και το τίμημα πληρώνεται από τα ίδια τα παιδιά μας. Το δικό μας παράδειγμα ακολουθούν τα παιδιά. Γι’αυτό και δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η αντιμετώπιση. Υποβαθμίζοντας ο καθένας ξεχωριστά την εκπαίδευση, επηρεάζεται και η ίδια η εκπαίδευση. Προσπαθώ να καταλάβω πώς από εκεί που οι προηγούμενες γενιές σεβόντουσαν τόσο πολύ τους εκπαιδευτικούς έχουμε φτάσει να είμαστε όλοι όχι εκπαιδευτικοί, αλλά επικριτές εκπαιδευτικών. Σαφώς, σε κάθε επάγγελμα υπάρχει ο καλύτερος και ο χειρότερος, όποτε να τους βάζουμε όλους στο ίδιο σακί κάθε άλλο παρά θα καλυτερέψει τα πράγματα. Τη στιγμή που οι εκπαιδευτικοί των παιδιών μας κραυγάζουν για βοήθεια, όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και για τα παιδιά μας και το μέλλον τους, ποιος ο λόγος για τόσο μίσος και χλευασμό; Από πότε όλοι έχουν λόγο για τη διαπαιδαγώγηση λες και είναι ειδήμονες αυτής; Γιατί στεκόμαστε εμπόδια στο έργο τους και όχι αρωγοί;
-Ηλιάνα
Σε αυτή την ερώτηση απαντάει η φιλόλογος Εύα Ευσταθιάδου, με την οποία συμφωνώ απολύτως.
Αγαπητή Ηλιάνα, η ερώτηση σου μου έδωσε μεγάλη χαρά. Μακάρι η κοινωνία να νοιαζόταν ουσιαστικά για την εκπαίδευση των νεότερων μελών της και να στεκόταν δίπλα και όχι απέναντι στους δασκάλους. Πράγματι, υπάρχει μεγάλη απαξίωση προς τον κλάδο μας και αυτό δεν πληγώνει μόνο τα αισθήματα μας μας, αλλά βλάπτει τους άμεσους αποδέκτες της εκπαίδευσης, τα παιδιά. Πως θα μάθεις δίπλα σε κάποιον που έχεις πειστεί ότι είναι τεμπέλης; Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι πολλοί και ελπίζω να μπορέσω να δώσω μια πολύπλευρη απάντηση.
Αν το δούμε ιστορικά, μέχρι πριν κάνα αιώνα, οι δάσκαλοι ήταν οι γραμματιζούμενοι και οι άνθρωποι τους φέρονταν με σεβασμό, θεωρώντας τους “ανώτερους” τους. Οι δάσκαλοι ήταν πυλώνες της κοινωνίας, ειδικά σε περιοχές της επαρχίας αφού η μόρφωση, προνόμιο των λίγων, ήταν εισιτήριο για κοινωνική ανέλιξη. Άσε που ως “διαβασμένοι” μπορούσαν να βοηθήσουν με πολλά ζητήματα της τοπικής κοινωνίας. Δεν είναι περίεργο ότι το επάγγελμα μας αντιμετωπιζόταν ως λειτούργημα. Οι εποχές όμως άλλαξαν, ο αναλφαβητισμός μειώθηκε πολύ και οι περισσότεροι άνθρωποι στις δυτικές κοινωνίες, όχι μόνο ολοκληρώνουν την δευτεροβάθμια εκπαίδευση αλλά και πανεπιστημιακές σπουδές. Στην χώρα μας δε, το μεταπτυχιακό θεωρείται σχεδόν αυτονόητο επόμενο βήμα για τους νεαρούς απόφοιτους. Οπότε, ο δάσκαλος έχασε την αίγλη του, δεν είναι ο πιο “έξυπνος” ή διαβασμένος ανάμεσα στα μέλη της κοινωνίας.
Επίσης, στις καπιταλιστικές κοινωνίες που η απόδοση μετριέται με το κέρδος, δεν είναι εύκολα μετρήσιμο το αποτέλεσμα της δουλειάς μας. Δεν παράγουμε αντικείμενα, δεν φέρνουμε παραπάνω χρήμα αν προσπαθήσουμε παραπάνω, δεν είναι προφανές πως ωφελούμε την οικονομία παρότι (θα έπρεπε να) είναι σαφέστατο ότι το καλό σχολείο δημιουργεί καλούς ανθρώπους, δημοκρατικούς πολίτες και επιτυχημένους επαγγελματίες.
Άλλος λόγος για την απαξίωση των δασκάλων είναι το δημοσιουπαλληλίκι τους. Φυσικά, δεν είναι όλοι μόνιμοι, οι περισσότεροι είναι ταλαίπωροι αναπληρωτές, αλλά στα μάτια της κοινωνίας όλοι είμαστε το ίδιο. Καλό ωράριο, λίγες εργατοώρες, καλός μισθός, πολλές αργίες/διακοπές. Προφανώς, δεν είναι αυτή η αλήθεια ειδικά για τους αναπληρωτές αλλά χάριν της συζήτησης ας δεχτώ ότι όλοι είμαστε μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι. Η δουλειά μας, φαίνεται άνετη, μοιάζει σαν να πληρωνόμαστε πολύ για να καθόμαστε, την στιγμή που ο μέσος εργαζόμενος φτύνει αίμα για λιγότερα. Αν σε αυτό προσθέσουμε ότι αρκετοί συνάδελφοι πράγματι είναι τεμπέληδες, η ζωντανή ενσάρκωση του στερεοτυπικά βαριεστημένου δημοσιουπαλληλάκου και φαίνεται πόσο λίγο προσπαθούν, είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις γιατί μας παίρνει όλους η μπάλα. Δεν είναι όλοι τεμπέληδες, οι περισσότεροι προσπαθούν πάρα πολύ, αλλά οι κακές περιπτώσεις κάνουν τόση εντύπωση που καλύπτουν όλους τους υπόλοιπους. Δυστυχώς, όλο το οικοδόμημα του δημόσιου σχολείου, με την γραφειοκρατία, την ανελαστικότητα, την έλλειψη δημιουργικότητας, τον ωχαδερφισμό, την έλλειψη αξιολόγησης, επιτρέπει στους “κακούς” δασκάλους να τεμπελιάζουν χωρίς επιπτώσεις και να μας χαλάνε το όνομα. Θλιβερό, αλλά αληθινό.
Άλλος λόγος είναι η φαινομενική ευκολία της δουλειάς. Πόσες φορές έχω ακούσει το υπέροχο “έλα μωρέ και τι κάνετε;”. Πως να πείσεις κάποιον γονιό με πανεπιστημιακή μόρφωση και καλή δουλειά ότι ο νηπιαγωγός δεν παίζει κουκλοθέατρο όλη μέρα και οι φιλόλογοι δεν είμαστε απλά οι βαρετοί τύποι που βάζουν παιδιά να κλίνουν ρήματα μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Ήδη αναφέρθηκα στο πόσο εύκολο και συνάμα καλοπληρωμένο φαίνεται το επάγγελμα μας, αλλά αν το καλοσκεφτεις δεν θα έλεγες ποτέ σε έναν λογιστή “έλα μωρέ όλη μέρα κάνεις φορολογικές δηλώσεις” ή σε έναν παιδίατρο “σιγά μωρέ δίνεις αντιβίωση και αντιπυρετικά σε παιδιά”. Δεν είναι αλήθεια πως μεγάλο μέρος της δουλειάς των λογιστών είναι οι φορολογικές δηλώσεις και των παιδιάτρων οι απλές αρρώστιες; Γιατί δεν τους απαξιώνουμε και αυτούς; Όλοι έχουμε πάει σχολείο οπότε αυτόματα θεωρούμε ότι ξέρουμε τι γίνεται μέσα στην τάξη, χωρίς να αναλογιζόμαστε ότι έχουν περάσει μερικές δεκαετίες από τότε και στην καλύτερη θυμόμαστε τα πολύ τρανταχτά παραδείγματα καλών ή κακών δασκάλων. Οι πολλοί, οι κανονικοί, αυτοί που όντως μας έμαθαν όσα ξέρουμε, χάνονται από την μνήμη μας. Φαινομενικά, ο δάσκαλος μιλάει για 45 λεπτά, χάνει κάνα δεκάλεπτο να μπει στη τάξη & να μαλώσει τους άτακτους, εξετάζει το μάθημα και βάζει δυο ασκήσεις για το σπίτι. Ακόμα και αυτό όμως, απαιτεί χρόνια μελέτης και συχνή προετοιμασία. Για να μπορούμε να λέμε το μάθημα εύληπτα και κατανοητά, διατηρώντας την ψυχραιμία μας και κρατώντας την τάξη ήσυχη, απευθυνόμενοι σε ένα πολυπληθές και ετερογενές ακροατήριο νεαρής ηλικίας και διαβαθμισμένων μαθησιακών αναγκών, κάνουμε πολύ προσπάθεια (και διαβάζουμε διαρκώς). Πράγματι είναι εύκολο να κάνεις πρόσθεση ή να λες ένα ποίημα. ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΕΝΗΛΙΚΑΣ. Άραγε, πόσοι γονείς έχουν προσπαθήσει να μάθουν αυτά τα απλούστατα πράγματα στα παιδιά τους;
Άσε που με τα κακογραμμένα βιβλία, τα άσχημα κτίρια, τις ελλείψεις σε δασκάλους, την μεγάλη ύλη, τα πολλά μαθήματα και τις πολυπληθείς τάξεις, ακόμα και οι καλύτεροι από εμάς, δεν μπορούν να δείξουν τις ικανότητες τους. Όσο δάσκαλος του Γένους και αν είσαι, αν το γκολ έχει μπει από τα αποδυτήρια, δεν θα φανεί η δουλειά σου. Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι συχνά οι γονείς μας κατηγορούν για πράγματα που δεν είναι δική μας ευθύνη, αλλά οδηγίες του Υπουργείου. Μεγάλη συζήτηση αυτό.
Πέρα από όσα ήδη έχω πει, πιστεύω πως φταίει (και) ότι το επάγγελμα του δασκάλου θεωρείται γυναικείο επάγγελμα. Σε παλαιότερες εποχές, δάσκαλοι γίνονταν οι άνδρες, αφού οι γυναίκες δεν μπορούσαν να ολοκληρώσουν την εκπαίδευσή τους και άργησαν πολύ να γίνουν δεκτές στα διδασκαλεία. Είναι ολόκληρος κλάδος η ιστορία της εκπαίδευσης, αλλά long story short, όταν ο κλάδος έγινε γυναικοκρατούμενος, η απαξίωση γιγαντώθηκε. Δεν είναι καθόλου άσχετο, ότι στον συντριπτικά γυναικοκρατούμενο κλάδο της εκπαίδευσης, ειδικά στην πρωτοβάθμια, οι περισσότεροι διευθυντές ειναι άνδρες, παρότι αναλογικά είναι πολύ λιγότεροι. Σιγά το επάγγελμα μωρέ, αλλά αν είναι να δικοικούμε τις δασκάλες, θα βάλουμε τον άνδρα δάσκαλο, ξέρει καλύτερα.
Ελπίζω να σε κάλυψα, μου βγήκε λίγο σεντονάκι η απάντηση και δεν νομίζω καν να ακούμπησα όλα τα αίτια του φαινομένου.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Στα μικρατα μου εργάστηκα 3 χρονια ως καθηγητρια σε δημόσια σχολεια και στην ιδιωτική εκπαίδευση. Αυτό που συνάντησα στους εργαζόμενους στην εκπαίδευση,στατιστικά, ήταν ακριβώς το ίδιο με αυτό που συνάντησα στα corporate περιβάλλοντα αργοτερα: υπήρχαν κάποιοι λίγοι φωτισμένοι εργαζόμενοι που έκαναν την διαφορά στην ποιότητα της δουλειάς αλλά και σε όλους όσους άγγιζαν στην καθημερινότητα τους, υπήρχαν πάρα πάρα πολύ μέτριοι εργαζόμενοι που απλά έβγαζαν τη δουλειά βαριεστημένα και υπήρχαν και κάποιοι λίγοι που έπρεπε να απολυθούν με συνοπτικές διαδικασίες. Το πρόβλημα με τους δασκάλους είναι ότι η μετριότητα και η κάτω του μετρίου απόδοση έχει επίπτωση στα παιδιά. Ενώ… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι κατα βάση μέτριοι με εξαιρέσεις, όπως συμβαίνει σε όλα τα επαγγέλματα Η πιο σωστή ατάκα. 10 χρόνια ως επαγγελματίας έχω συναντήσει εκπαιδευτικούς, ψυχολόγους, λογοθεραπευτές, ειδικούς παιδαγωγούς, εργοθεραπευτές. Άλλοι στο δημόσιο και άλλοι δουλεύουν ιδιωτικά. Ακριβώς όπως το λες. Μέτριοι είναι οι περισσότεροι. Λαμπρές εξαιρέσεις υπάρχουν, και ευτυχώς Α/βάθμια τουλάχιστον που δουλεύουν πολλοί νέοι άνθρωποι, όσο πάει και βελτιώνεται το επίπεδο. Βέβαια εδώ να πω ότι δεν υπάρχει κίνητρο. Είτε στο Δημόσιο, είτε ιδιωτικά στην Ελλάδα, ειδικά επαρχία. Από επαγγελματισμό και δεοντολογία καταλήγουμε οι περισσότεροι να κάνουμε το κάτι παραπάνω, να εξειδικευόμαστε σε κάτι πρωτοποριακό κτλ κτλ και συνήθως δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ ενδιαφέρον το σχόλιο σου Alles goed. Ωστόσο, επειδή το επάγγελμα έχει γίνει πολύ απαιτητικό αυτά τα leader skills που περιγράφεις μπορει να ειναι χρήσιμα και στο χώρο της εκπαίδευσης. Ο εκπαιδευτικός πρέπει να παίρνει γρήγορες αποφάσεις, να εποπτεύει ομάδες εργασιας και να ξέρει να προλαμβανει και να διαχειρίζεται συγκρούσεις.
Από την προσωπική μου εμπειρία, οι καθηγητές που είχα ήταν πράγματι ψιλό άχρηστοι, δεν είχαν καμία όρεξη για δουλειά, συντηρητικοί, φοβικοί. Δεν απαντούσαν σε ερωτήσεις, έκαναν μια ανάγνωση το μάθημα της ημέρας κι αυτό ήταν όλο. Άντε και καμιά ασκησούλα. (Και η προσωπική μου εμπειρία είναι 10 χρόνια πριν. Δεν ξέρω κατά πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα σήμερα και η εικόνα που έχω είναι απαρχαιωμένη) Ελάχιστους καθηγητές θυμάμαι να έκαναν πράγματι κάτι ουσιαστικό μέσα στην αίθουσα, να μη φαινόταν από χιλιόμετρα ότι βαριούνται. Δυστυχώς ήταν λίγοι αυτοί που γνώρισα εγώ τουλάχιστον. Φαντάζομαι ότι θα τους ήταν πολύ δύσκολο να εργάζονται… Διαβάστε περισσότερα »
Προσωπικά από το σχολείο έχω ανάμεικτες αναμνήσεις. Θύμαμαι αδιάφορους καθηγητές, θυμάμαι και εξαιρετικούς καθηγητές. Το θέμα είναι όμως άλλο. Οι ίδιοι οι γονείς απαξιώνουν την Παιδεία που προσφέρεται στα παιδιά τους. Το έχω αναφέρει και σε παλαιότερο post. Ψηφίστηκε νόμος να αυξηθούν τα παιδιά ανά τμήμα από 22 σε 25+10% (δηλαδή 27 παιδιά). Οι εκπαιδευτικοί έκαναν απεργία. Εγώ προσωπικά έκανα (η μοναδική απεργία που έκανα φέτος) και ενημέρωσα και τα παιδιά για ποιο λόγο κάνω. Ε, ελάχιστοι γονείς βρέθηκαν δίπλα στους εκπαιδευτικούς. Ποιος ζημιώνεται; Ο εκπαιδευτικός; Όχι, βέβαια. Άντε οι αναπληρωτές που θα κοπούν θέσεις. Τα παιδιά ζημιώνονται. Ο σωστός… Διαβάστε περισσότερα »
Granita Lemoni, δεν μπορεί να γίνει η ίδια ποιοτική δουλειά με τα 20 και τα 25 παιδιά, όσο και να κουραστεί ο εκπαιδευτικός. Η μετωπική διδασκαλία, αυτό που οι γονείς ονομάζουν “παραδοση” αντικαθίσταται σιγά σιγά από άλλες μεθόδους διδασκαλίας, που προϋποθέτουν μεγαλύτερη συμμετοχή από το μαθητή. Προσωπικά αν μιλήσω συνεχόμενα 3 λεπτά στην τάξη και εξηγήσω κάτι, τα παιδιά με κοιτούν με ενδιαφέρον, τύπου σταματήστε λίγο κάτι λέει. 20 παιδιά για το δημοτικό είναι ήδη πάρα πολλά και υποβαθμίζεται η ποιότητα της δουλειάς μας.
Αυτό είπα κι εγώ ότι θα πέσει η ποιότητα. Απλά λέω ότι ο ευσυνείδητος επαγγελματίας είτε με 10 είτε με 20 είτε με 30 παιδιά θα προσπαθήσει να κάνει σωστά τη δουλειά του (άλλο που το αποτέλεσμα δεν θα είναι το ίδιο). Θα κουραστεί παραπάνω με 30 από ότι με 10 παιδιά αλλά θα συνεχίσει να προσπαθεί όπως προσπαθούσε και πριν. Τα παιδιά λοιπόν ζημιώνονται ουσιαστικά
Granita Lemoni σε πολλά επαγγέλματα οι άμεσα ενδιαφερόμενοι δεν είναι δίπλα στους επαγγελματίες όχι απαραίτητα επειδή δε νοιάζονται.
Συμβαίνει σε πολλά, πάρα πολλά επαγγέλματα αυτό.
Με την ίδια λογική φαντάζομαι ότι θα πηγές κι εσύ στις διαδηλώσεις των συνταξιούχων ή των φοιτητών ή σε ό, τι άλλο.
Δεν είναι δεδομένο ότι γνωρίζουν όλοι οι γονείς τι σημαίνει αυτή η αύξηση των μαθητών και σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω πως αν ερχόταν μερικοί γονείς ακόμη θα γινόταν κάτι.
Όπως και να έχει, δεν βρίσκω λογική στη γενίκευση ότι οι γονείς απαξιώνουν την παιδεία που προσφέρεται στα παιδιά τους.
Το θέμα δεν είναι μόνο ότι δεν είναι κοντά στους εκπαιδευτικούς. Το θέμα είναι ότι όχι μόνο δεν στήριξαν την απεργία που έγινε για το πολυνομοσχέδιο, αλλά βγήκαν στα social media (μαζί με μεγαλοφροντιστηριούχους και μεγαλοϊδιοκτήτες ΚΔΑΠ και λοιπών δομών) και έκραζαν τους τεμπέληδες εκπαιδευτικούς που αμάν κάθονται τόσο καιρό και πάλι απεργίες κάνουν (που στην απεργία χάνεις το ημερομίσθιό σου σημειωτέον).
Οι απεργίες είναι μοχλός πίεσης και δημοκρατικό δικαίωμα. Από κει και έπειτα τι εννοείτε όταν λέτε να γίνεται το σωστό είτε παράλληλα με την υπάρχουσα κατάσταση είτε με ανυπακοή; Πώς θα μπορούσαν να κάνουν το σωστό οι εκπαιδευτικοί όταν αυξάνεται ο αριθμός μαθητών ανά τάξη; Θα σπάσουν τα τμήματα στη μέση με το έτσι θέλω; Και να το κάνουν, το Υπουργείο δεν θα προσλάβει επιπλέον εκπαιδευτικούς. Ή με τι θα γινόταν με το άρθρο (που βγήκε από το πολυνομοσχέδιο ύστερα από πίεση στη δημόσια διαβούλευση του νόμου) ότι από μια ηλικία και πάνω (20 αν θυμάμαι) δεν μπορείς να γραφτείς… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν γίνονται αυτά που λέτε. Είναι ΠΑΡΑΝΟΜΑ. Δηλαδή θα πάει μέσα ο διευθυντής για δήλωση ψευδών στοιχείων; Μα και να ήθελε δεν μπορεί να περαστεί στο myschool μαθητής με άλλη ημ/νια γέννησης. Θα κινδυνεύσουν με μήνυση οι εκπαιδευτικοί επειδή δέχτηκαν παρανόμως εξοσχολικούς στην τάξη; Και οι εθελοντές αδιόριστοι δάσκαλοι που λέτε πώς θα ζήσουν; Με αέρα και εθελοντισμό; Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τη συλλογιστική σας και θα ήθελα να μου το εξηγήσετε λίγο περισσότερο. Δηλαδή σας πειράζει η απεργία και δεν θέλετε να συμμετέχετε και να τη στηρίξετε ως πολίτης. Οκ, δεκτόν. Αν οι εκπαιδευτικοί παρανομήσουν με τις προτάσεις που κάνατε,… Διαβάστε περισσότερα »
Τους καθηγητές που είχες τους είχε διαμορφώσει έτσι το ίδιο το σύστημα της απαξίωσης
Εχω βρει μια στανταρ απάντηση για όλους αυτούς που μου κάνουν profession shaming: “Γιατί δεν το κάνεις κι εσυ? Γιατί δεν γίνεσαι κι ΕΣΥ εκπαιδευτικός, αφού είναι τόσο εύκολο, έχει τόσο καλό μισθό και έχει μεγάλες διακοπές? Βέβαια πρέπει να δώσεις πανελλήνιες, να τελειώσεις το πανεπιστήμιο, καλό θα ήταν να κάνεις ένα μεταπτυχιακό, να διαβάσεις εντατικα για τον ΑΣΕΠ γιατί είναι από τους ελάχιστους κλάδους του Δημοσίου που δεν χρειάζεσαι μέσον, να μετακομίσεις για λίγα χρόνια στην επαρχία, κατά προτίμηση σε παραμεθόριο περιοχή χωρίς τα προνόμια των στρατιωτικών (κατοικίες για στρατιωτικούς, λέσχες για φαγητό, οικονομική βενζίνη από πρατήριο του στρατού,… Διαβάστε περισσότερα »
Έτσι ακριβώς!
Με το καινούργιο σύστημα αιτήσεων αν δεν έχεις τουλάχιστον ένα μεταπτυχιακό ή δεύτερο πτυχίο δεν έχεις καμία ελπίδα να σε πάρουν σαν εκπαιδευτικό
Μεγάλο ρισπεκτ στους δασκάλους. Μια φορά πήγα να κάνω μάθημα βουρτσίσματος δοντιών στην τάξη μιας φίλης δασκάλας για μια ώρα. Υπήρχαν περίπου 15 παιδάκια, ηλικίες εκεί γύρω στα 6. Έκανα ένα ολόκληρο απόγευμα να συνέλθω από την ενέργειά τους. Ερωτήσεις, φωνές, παιχνίδια, μια γενικότερη κινητικότητα γύρω μου που ήταν εξαντλητική. Ήταν υπέροχα τα παιδάκια, πολύ γλυκά και με περιέργεια να μάθουν. Είχαν φτιάξει και ζωγραφιές για δόντια και τέτοια, πολύ ζουζούνικα όλα τους. ΑΛΛΑ θέλει άπειρη ενέργεια να είσαι μαζί τους τόσες ώρες. Οπότε όποι@ ξαναπεί έλα μωρέ τι κάνετε εσείς οι δάσκαλοι να τ@ βάλουμε σε μια τάξη με… Διαβάστε περισσότερα »
Μου έλεγε πως κουράζεται στη δουλειά, οπότε κάτι είχα ψιλιαστεί, αλλά όχι αυτό το πράμα.
Είναι λίγο οδοστρωτηρας η αλήθεια είναι…
Ηλιάνα έθιξες ένα θέμα φωτιά και σε ευχαριστώ γι’ αυτό. Μακάρι να σκέφτονταν έτσι οι περισσότεροι. Δύο προσωπικά παραδείγματα θα αναφέρω 1. Γυρίζω σπίτι. Η κούρασή μου μάλλον αποτυπώνεται στο πρόσωπό μου γιατί με βλέπει γειτόνισσα και με ρωτάει τι έχω. Απαντώ κουράστηκα πολύ σήμερα και παίρνω τη θεϊκή απάντηση: “γιατί καλέ, τι κάνεις εσύ; Απλά κάθεσαι σε μια καρέκλα και μιλάς.” 2. Είμαι αναπληρώτρια σε σχολείο μακριά από το σπίτι μου, οπότε κάθε μέρα φτάνω με τα γνωστά γκρουπάκια των καθηγητών. Προτρέπω μαθητή έξυπνο αλλά τεμπελάκο, να διαβάζει περισσότερο. Η απάντηση:”Σιγά κυρία! Ο μπαμπάς μου μού είπε, τι θα… Διαβάστε περισσότερα »
Την ίδια ατάκα είπε μαθητής σε συνάδελφο. Σιγά που θα γίνω δάσκαλος να τρέχω για 800 €…
Αυτό εν τω μεταξύ με ξεπερνάει , λες και ο πληθυσμός της χώρας μεταξύ 20-35 κάνει δουλειές με λίγο κόπο και τεράστιες απολαβές. Δεν βλέπουν τι γίνεται γύρω μας; Από τη μια ζηλεύουν τους δασκάλους για τις λίγες εργατοώρες (θεωρητικά) από την άλλη οι περισσότεροι παίρνουν εντελώς δυσανάλογος μισθούς για τις ώρες δουλειάς τους
Επειδή διαβάζω για μακρυνές αποστάσεις, υποψιάζομαι επαρχία και τουριστική περιοχή, δυστυχώς εκεί παίζει πολύ η απαξίωση αυτού του τύπου από τους τοπικούς εισοδηματίες του τουρισμού, γενικά για τις σπουδές, τη μόρφωση και τα σχετικά επαγγέλματα.
Μα είναι ξεφτίλα τα 800 ευρώ. Αν σκεφτείς ότι ο ωρομισθιος παίρνει πολύ λιγότερα και σπάνια θα βρίσκεται στον τόπο του… Γιατί ένας γιατρός που δεν έχει πάρει ακόμη ειδικότητα να παίρνει πολλά περισσότερα; Ας παίρνουν τους εκπαιδευτικούς ως ωρομισθιους πριν ακόμη τελειώσουν τη σχολή, αλλά όταν την τελειώσουν και αν στο μεταξύ αποκτήσουν μεταπτυχιακά κλπ να παίρνουν και τα ανάλογα! Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε τόσα τμήματα που βγάζουν κάθε χρόνο εκπαιδευτικούς που δεν τους χρειαζόμαστε. Ο φαύλος κύκλος συνεχίζει να υπάρχει.
Αυτή την ατάκα με τα 900€ την πιστεύουν και την λένε μαθητές και γονείς σε όλες σχεδόν τις τουριστικές περιοχές. Βέβαια μέσα στην καραντίνα επιχειρηματίες που αυτά που βγάζουν οι δάσκαλοι σε ένα χρόνο, τα βγάζουν αυτοί σε ένα μήνα, μας κοιτούσαν με μισό μάτι.
Στο γυμνάσιο-λύκειο ένα παιδί μπορεί να κρίνει μόνο του τους καθηγητές. Στο δημοτικό θεωρώ ανεπίτρεπτο οι γονείς να σχολιάζουν αρνητικά την δασκάλα των παιδιών τους μπροστά στα παιδιά. Όταν το παιδί ακούει “τι χαζή είναι η δασκάλα σου γιατί βάζει λίγες /πολλές ασκήσεις κτλ” τι γνώμη θα σχηματίσει;
Ας γίνουν πωλητές για 500€…
Μια κατά δήλωσή της εκπαιδευτικός, είχε πει στο ραδιόφωνο ότι τα χρήματα ειναι λίγα για ότι έπρεπε να κάνουν και πολλά για όσα κάνουν. Πάντως όποιας/όποιου δεν του αρέσει τα καθεστώς αναπληρωτή ας μην πάει ώστε να ανέβουν ίσως κάποια στιγμή οι μισθοί.
Τα χρήματα είναι πολύ καλά για την εποχή μας και ειλικρινά έχοντας περάσει από ιδιωτικό τα εκτιμώ. Αλλά είναι λίγα αναλογικά αν σκεφτείς ότι μιλάμε για μισθό Δημοσίου (παραδοσιακά πιο πάνω από τον μισθό του ιδιωτικού τομέα τα τελευταία χρόνια) και για πτυχιούχους πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, τη στιγμή μάλιστα που στο Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα υπάρχουν θέσεις με πολύ καλύτερες απολαβές.
Επίσης ζώντας σε ένα τουριστικό μέρος, προσυπογράφω αυτό που λέει η Andromeda.
@Observer, εγώ σταμάτησα να πηγαίνω γιατί θεωρώ χυδαίο το εργασιακό καθεστώς του αναπληρωτή κι ελπίζω με αυτή τη μικρή μου συμβολή να ανέβουν οι μισθοί.
Μόνο με κοινωνικούς αγώνες ανεβαίνουν οι μισθοί
Σωστά. Αλλά άντε να απεργήσουν όλοι μαζί οι αναπληρωτές…(ακόμα έχω τη σελίδα στο fcb για να βλέπω τα καμμένα που γράφουν και να μη μου περνάει στιγμή από το μυαλό να ξαναγυρίσω).
Για τον ίδιο λόγο αρνήθηκα κι εγώ το εργασιακό καθεστώς του αναπληρωτή, οπότε ήμασταν δύο!
Αν το κράτος θέλει να προσελκύσει ακόμα καλύτερους και υψηλότερων προσόντων εκπαιδευτικούς ας ανεβάσει τους μισθούς. Δεν καταλαβαίνω πως θα ανέβουν οι μισθοί αν δεν πάνε να εργαστούν όσοι τους αρέσει αυτό το επάγγελμα αλλά δεν τους αρέσουν οι συνθήκες.
Το κράτος δεν θέλει να προσελκύσει καλύτερους και υψηλότερων προσόντων εκπαιδευτικούς. Αν ήθελε οι θέσεις θα ήταν με φάκελο υποψηφίου, όπως Αγγλία (βέβαια τίθεται το θέμα αν θα προσλάμβαναν τους πραγματικά άξιους ή τους δικούς τους). Το κράτος θέλει να υπόσχεται θέσεις εργασίας για να τους έχει όλους στο περίμενε. Θέλει να ασκεί κοινωνική πολιτική μοριοδοτώντας τα παιδιά ως κριτήριο διορισμού (λες και αν είσαι μάνα ή πατέρας είσαι αυτόματα αξιότερος εκπαιδευτικός) και όχι προσφέροντας ουσιαστική στήριξη σε νέες οικογένειες: σοβαρά επιδόματα, άδεια ανατροφής, δωρεάν δομές φύλαξης, ευκαιρίες επιχειρηματικότητας σε νέους (ώστε να αποφασίσουν να γίνουν γονείς) ευέλικτο ωράριο στους… Διαβάστε περισσότερα »
Συνταξιοδοτούνται σιγά σιγά οι εκπαιδευτικοί, που διορίστηκαν με την επετηρίδα τουλάχιστον στη δευτεροβαθμια. Στο γυμνασιο εχουν σταματησει εδω και παααρα πολυ καιρο να παιρνουν εκπαιδευτικους μονο με το πτυχιο.Είναι πλέον πολλοί αυτοί με ΑΣΕΠ η με προϋπηρεσία. Το θεμα ειναι φυσικα για ποιο λογο δεν προκηρύσσει διαγωνισμό, να γράψει κάνεις αυτά που ξέρει, να δείξει και ένα σχέδιο μαθήματος? Γιατί δεν θέλει το κράτος να πληρώσει υπαλλήλους. Συμφέρει περισσότερο να έχεις τον αναπληρωτή λάστιχο, που θα τον τρέχεις από νησί σε νησί παρά να προσλαβεις κόσμο σε μια αξιοπρεπή θέση εργασίας. Θλιβερό.
Στην πρωτοβάθμια την τελευταία δεκαετία οι προσλήψεις των αναπληρωτών γινόταν από τους πίνακες των αναπληρωτών, βάσει ημερομηνίας πτυχίου και βάσει προϋπηρεσίας (την οποία αποκτούσες απλά και μόνο επειδή αποφοίτησες από τη σχολή, μπήκες στον πίνακα και ήρθε η σειρά σου). Η προϋπηρεσία στη β/βάθμια γνωρίζω από γνωστούς μου ότι αποκτήθηκε από πολλούς μέσω της ενισχυτικής όπου είχες γνωστό διευθυντή, σε έπαιρνε για ενισχυτική και μάζευες μόρια. Τα δυσπρόσιτα μετρούν διπλά μόρια προϋπηρεσίας και πάει λέγοντας. Και φυσικά κανείς δεν έλεγχε αν έκανες ή όχι σωστά τη δουλειά σου. Οπότε η προϋπηρεσία από μόνη της δεν λέει κάτι. Αυτό φυσικά δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Το μόνο αδιάβλητο σύστημα στην Ελλάδα είναι ο γραπτός διαγωνισμός, ο οποίος συνοδεύεται από φάκελο προσόντων. Για ποιο λόγο δεν έχει προκηρυχθεί διαγωνισμός την τελευταία 10ετια, τη στιγμή που υπάρχουν ανάγκες? Γιατί θέλουν πιο φθηνό προσωπικό. Είναι δίκαιο αυτό για όλους εμάς, που καταθέσαμε φάκελο προσόντων, που σκιστηκαμε στο διάβασμα και βρήκαμε δουλειά στο δημόσιο μετά από γραπτό διαγωνισμο?
Το κράτος δεν ενδιαφέρεται να έχει καλύτερους εκπαιδευτικούς. Αυτό είναι ολοφάνερο από κάθε πολιτική που εφάρμοσε το εκάστοτε υπουργείο παιδείας, από τα βιβλία, από όλα τέλος πάντων. Ούτε και οι γονείς ενδιαφέρονται να γίνει καλύτερη η εκπαίδευση (εξ ου και τα εξ αμάξης που ακούγαμε πολύ συχνά όσοι απεργούσαμε -οι οποίοι α προπό χάναμε τον ήδη χαμηλό μισθό μας εκείνη την ημέρα αλλά αυτό, μπα, δεν τους έλεγε κάτι). Οι γονείς κατά κύριο λόγο ενδιαφέρονται να αφήνουν κάπου τα παιδιά. Υπάρχουν και κάτι άλλοι ξεκούδουνοι αλλά τι να το κάνεις, μόνοι τους είναι κι αυτοί.
Alethiometer, για ποιο λόγο θεωρούμε ότι de facto δεν έχουμε καλούς εκπαιδευτικούς? Μήπως αυτή η μονοδιάστατη θεώρηση, ότι για όλα φταίει ο κακός εκπαιδευτικός μας απομακρύνει από τα πραγματικά προβλήματα στην παιδεία? Τεράστια ύλη σε συνδυασμό με μηδαμινές απαιτήσεις και απουσία κανόνων ομαδικής ζωής, για να αναφέρω ενδεικτικά ένα δομικό πρόβλημα. Για ποιο λόγο χρεώνεται ο εκπαιδευτικός όλες τις δυσλειτουργίες?
Δεν είπα ότι δεν έχουμε, είπα ότι το κράτος δεν ενδιαφέρεται να έχει καλύτερους εκπαιδευτικούς. Έχουμε καλούς εκπαιδευτικούς, μέτριους και κακούς. Και καθόλου δεν το ρίχνω στον κακό εκπαιδευτικό, με παρεξήγησες. Παρωχημένα προγράμματα σπουδών στο πανεπιστήμιο, ύλη του παραλόγου, υπερβολικά μεγάλος αριθμός παιδιών στην τάξη, κτίρια και αίθουσες φτιαγμένα από τους απογόνους του Ηρώδη, βιβλία που ντρέπεσαι να τα βλέπεις όχι και να τα διδάξεις και πόσα άλλα, δεν ξέρω από πού να το πρωτομαζέψω. Ο δε εκπαιδευτικός ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις να έχει συνθλίβεται από ένα σύστημα πανίσχυρο. Να μη συζητήσω για τους μισθούς όπου αν δεν έχεις… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ. Και μέσα σε όλα αυτά η κοινωνική και θεσμική απαξιωση διογκώνει το πρόβλημα.
Στη δική μου τάξη έχει πει μαθητης: “Σκάστε ρε, έτσι κι αλλιώς τζάμπα είναι.”
Συμφωνώ απολύτως με ολη την απάντηση αλλά πιστεύω παραλείπει και ένα εξαιρετικά σημαντικό σημείο (για τη δευτεροβάθμια): την απαξίωση που τροφοδοτεί το ίδιο το σύστημα παραγωγής εκπαιδευτικών στην Ελλάδα. Είμαστε πλεον νομίζω η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που μπαίνεις πχ στο μαθηματικό και βγαίνεις, άκουσον άκουσον, δάσκαλος μαθηματικών, με 1-2 μαθηματα διδακτικής κι αυτά οχι πάντα υποχρεωτικά. Ειναι στη διακριτική ευχέρεια του καθενός να κανει μεταπτυχιακά κλπ, κυρίως επειδή μοριοδοτούνται, αλλα το να ειναι τόσο ελλιπής η εκπαίδευση των εκπαιδευτικών (δευτεροβαθμιας) ειναι καταστροφικά ανεύθυνο. Όπως όλοι οι τομείς, και η παιδαγωγική εξελίσσεται. Ειναι αδιανόητο να πετάς έναν επιστήμονα μέσα σε μια… Διαβάστε περισσότερα »
Οι εκπαιδευτικοί των θετικών επιστημών συμπληρώνουν ένα χρόνο υποχρεωτικά σε μια σχολή παιδαγωγικών. Δεν ξέρω αν αφορά σε όλους τους κλάδους των θετικών επιστημών, το ξέρω σίγουρα για τους μηχανικούς.
Λου, δεν ισχύει αυτό. Γενικά οι περισσότερες σχολές που βγάζουν εκπαιδευτικούς (με εξαίρεση νηπιαγωγών, δασκάλων και ΦΠΨ) έχουν ελάχιστα ή και καθόλου μαθήματα. Έχω φίλους μαθηματικούς και φυσικούς που δεν είχαν καν υποχρεωτικό μάθημα διδακτικής του αντικειμένου τους. Υπάρχει τεράστια έλλειψη σε θεωρητικές γνώσεις παιδαγωγικών στις καθηγητικές σχολές.
Οι υπόλοιπες ειδικότητες (κυρίως καθηγητές ΕΠΑΛ) πρέπει να κάνουν ένα σεμινάριο ΑΣΠΑΙΤΕ ή όπως είναι μόδα τα τελευταία χρόνια ένα μεταπτυχιακό (εξπρές μέχρι πρόσφατα) από γειτονικά κράτη που σου δίνει πακετάκι διδακτική επάρκεια + συνάφεια στην ειδική αγωγή.
Για τους μηχανικούς το ξέρω σίγουρα ότι χρειάζεται ένας χρόνος στη Σελετε η Ασπαιτε. Εμείς στη σχολή (γερμανική φιλολογία) είχαμε πολλά παιδαγωγικά και μετά ήταν και εξεταζόμενο μάθημα στον ΑΣΕΠ.
Συμφωνώ με την απάντηση της κ. Ευσταθιάδου και να προσθέσω ότι έχω παρατηρήσει και το εξής σε όλα τα επαγγέλματα που ασχολούνται με το παιδί: θεωρούνται από την κοινωνία ως λειτούργημα κι αυτό αυτόματα μεταφράζεται στο “Έχεις υποχρέωσει να διδάξεις/φροντίσεις/βοηθήσεις τα παιδιά. Δεν δικαιούσαι να αμείβεσαι καλά γι’ αυτό που κάνεις. Είπαμε ασκείς λειτούργημα.” Και το έχω δει και στον ιδιωτικό τομέα πολύ. Ένα άλλο θέμα είναι επίσης ότι πολλοί γονείς θεωρούν το ιδιωτικό αυτόματα και καλό (και πάλι βέβαια όπως προανέφερα οφείλουν οι ιδιώτες να είναι οικονομικοί). Το δημόσιο σχολείο έχει πολλές παθογένειες. Δεν το αρνείται κανείς αυτό. Όσοι… Διαβάστε περισσότερα »
Πολλοί εκπαιδευτικοί σε ιδιωτικά σχολεία έχουν χρησιμοποιήσει την εμπειρία τους στον ιδιωτικό τομέα για να διοριστούν. Συγκεκριμένα στις εξετάσεις για τον ΑΣΕΠ εκτός από τα θεωρητικά μαθήματα πρέπει να γράψεις αναλυτικό σχέδιο μαθήματος. Τα θεωρητικά οκ τα μαθαίνεις στη σχολή, για να φτιάξεις σχέδιο μαθήματος πρέπει να έχεις περάσει ώρες μέσα στη σχολική αίθουσα, δεν μπορείς να μάθεις μόνο στη σχολή. Θυμάμαι την περίοδο που δούλευα σε μεγάλο ιδιωτικό σχολείο της Αθήνας με βαρύγδουπο όνομα οι συνάδελφοι έφευγαν ο ένας μετά τον άλλο αναζητώντας καλύτερες εργασιακές συνθήκες στο δημόσιο. Μετά από εξι χρόνια και τρεις προσπάθειες κατάφερα να γραψω κι… Διαβάστε περισσότερα »
Πρέπει να είσαι αρκετά μεγαλύτερή μου γιατί εγώ δεν πρόλαβα ΑΣΕΠ. Δεν είπα ότι οι ιδιώτες δεν είναι καλοί επαγγελματίες. Στο κάτω-κάτω κι εγώ τόσα χρόνια ιδιωτικά δούλευα και δουλεύω. Επειδή όμως γνωρίζω από ιδιωτικό τομέα, γνωρίζω και σχολεία-φροντιστήρια-ΚΔΑΠ που προσφέρουν υπηρεσίες χωρίς να έχουν εξειδικευμένο προσωπικό (μέχρι και μουσικοθεραπεία έχω ακούσει και η άλλη ήταν με ένα τρίμηνο σεμινάριο). Έχω γνωρίσει εργαζόμενους και δη ιδιοκτήτες σε κέντρα ειδικών θεραπειών που αφήνουν το παιδί με ένα παζλ μόνο του και κάθονται και μιλούν στο τηλέφωνο στην ώρα της συνεδρίας. Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου. Τα έχω δει με… Διαβάστε περισσότερα »
Επιπλέον να συμπληρώσω ότι στον ιδιώτη θα έρθει ο γονέας που έστω και λίγο το έχει ψάξει και θα ενδιαφερθεί ένα τσικ παραπάνω για το παιδί του. Στο δημόσιο σχολείο αντίθετα οι εκπαιδευτικοί έρχονται αντιμέτωποι με αδιάφορους γονείς, με γονείς που παραμελούν τα παιδιά τους έως και με γονείς που κακοποιούν τα παιδιά τους. Και φυσικά με παιδιά από όλα τα κοινωνικοοικονομικά στρώματα. Παιδιά πρόσφυγες, παιδιά μετανάστων κτλ κτλ.
Συμφωνώ μαζί σου granita lemoni! Αυτό που ήθελα να πω και ίσως δεν κατάφερα να το διατυπώσω σωστά είναι ότι θεωρούμε αυτόματα τους εκπαιδευτικούς του Δημοσίου χαμηλότερων προσόντων από το ιδιωτικό και ξεχνάμε ότι συχνά μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους!!!! Θυμάμαι μια μαμα να ωρύεται για το βαθμό της κόρης της και για να με προσβάλλει μου είπε ότι η κόρη της κάνει ιδιαίτερα με σούπερ καθηγήτρια από φροντιστήριο! Μα κι εγώ εκεί ήμουν που ήταν η σούπερ ντουπερ καθηγήτρια του φροντιστηρίου. Μόνο που ήμουν εκεί στην αρχή της καριέρας μου, οπότε τι έρχεσαι ακριβώς να μου πεις τώρα?? Ελπίζω… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι, Lou, τώρα το κατάλαβα και συμφωνώ απολύτως. Η πλάκα είναι ότι επειδή φέτος πήγα πρώτη χρονιά αναπληρώτρια και δούλευα παράλληλα κάποιες ώρες ιδιωτικά, έκανα την ίδια ακριβώς δουλειά και στα 2 πλαίσια. Απλά στο δημόσιο με απαξίωναν περισσότερο οι γονείς…
Εγώ θυμάμαι τα πρωινά να δουλεύω στο ιδιωτικό σχολείο και το απόγευμα στο φροντιστήριο. Για το σχολείο έριχνα τρελό διάβασμα, άπειρες ώρες προετοιμασίας τα σκ, τις γιορτές και το μάθημα έβγαινε χάλια. Δεν ηθελαν τα παιδια, ιδιωτικο σχολειο, εκαναν ιδιαιτερα. Ηταν και πολλα στην ταξη. Στο φροντιστήριο δεν έκανα καμία προετοιμασία, τίποτα, μηδέν, και το μάθημα κυλούσε ρολόι. Υπαρξιακο κοντευα να παθω.
Κάποια στιγμή πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι ΔΕΝ κάνουμε λειτούργημα. Η εκπαίδευση είναι επάγγελμα και μάλιστα πολύ απαιτητικό και σε προσόντα, και σε ικανότητες, και σε ψυχική δύναμη. Η δουλειά μας πρέπει να έχει την ανάλογο κοινωνικό και οικονομικό στάτους. Λειτούργημα Μπορεί να ήταν τον 19ο αιώνα.
Γνωριζω εκπαιδευτικους με 30ετη εμπειρια που ζουν στην παραμεθωριο και θα πω αυτα που εχουν μοιραστει μαζι μου. Δυστυχως τα τελευταια χρονια δεχονται στο γυμνασιο παιδια που δυσκολευονται πολυ με την αναγνωση και τη γραμματικη,το οποιο ειναι ανεπιτρεπτο. Θεωρω οτι δε φταινε τα παιδια, ουτε καν το γεγονος οτι πολλα ειναι απο οικογενειες μεταναστων γιατι και παλιοτερα υπηρχαν κι ομως ειχαν περισσοτερες βασικες γνωσεις οταν εφταναν το γυμνασιο, ακομα κι αν οι γονεις τους δε μιλουσαν καλα ελληνικα. Οταν εδινα πανελληνιες ηθελαν ολοι να γινουν δασκαλοι λογω του οτι θα διοριζονταν γρηγορα κι οχι επειδη το αγαπουν. Κι αυτο ισως… Διαβάστε περισσότερα »
Απαντάω βάσει της εμπειρίας μου στο σχολείο και ως εκπαιδευτικός, καθώς κάνω ιδιαίτερα μαθήματα. Δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών είναι άνθρωποι που επέλεξαν καθηγητικές σχολές για να μπουν στο δημόσιο. Ειδικά στην πρωτοβάθμια, τα προηγούμενα (τελευταία χρόνια), ακόμα πάρα πολλοί επέλεγαν τη σχολή για μία σίγουρη και εύκολη αποκατάσταση. Με εξαίρεση 3-4 καθηγητές, που θα έλεγα ότι ενδιαφέρονταν και προσπαθούσαν, δε με συγκλόνισε κανείς. Ούτε από τους δασκάλους, που είχα μόνο έναν αξιόλογο (πάλι καλά, θα μου πεις) και μία δασκάλα εξαιρετική, που όμως μας αναλάμβανε περιστασιακά, δεν την είχαμε επί μονίμου βάσεως. Αυτοί που προσπαθούν, που θέλουν να… Διαβάστε περισσότερα »
Ισχύει, ότι η εκπαίδευση ήταν μια καλή λύση για επαγγελματική αποκατάσταση. Το έχω ζήσει στο σόι μου, που στις ηλικίες των γονιών μου και των θείων μου, ήταν το πιο δημοφιλές επάγγελμα. Παιδιά που τα έπαιρναν τα γράμματα, αλλά με φτωχούς γονείς, επαρχιώτες του δημοτικού. Δεν είχαν ούτε τις γνωριμίες, που χρειάζονται άλλα επαγγέλματα, ούτε χρήματα για μακροχρόνιες σπουδές ούτε κάποιο κομπόδεμα για ένα μαγαζί ή την αγορά απαραίτητου εξοπλισμού για άλλες δουλειές. Δεν είχαν να προσφέρουν κι άλλες παραστάσεις στα παιδιά τους, ώστε να δουν τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν. Δεν είχαν καν την υποστήριξη από το σχολικό… Διαβάστε περισσότερα »
Απαντω στην κα Ευα Ευσταθιαδου με αφορμη αυτο που ανεφερε : “πριν κάνα αιώνα, οι δάσκαλοι ήταν οι γραμματιζούμενοι και οι άνθρωποι τους φέρονταν με σεβασμό, θεωρώντας τους “ανώτερους” τους.” Κ Ευσταθιαδου μου.. κατι σας διαφευγει απο το παρελθον.. Τα παιδια (στην ηλικια των γονιων μας) ετρεμαν τους δασκαλους. Επεφτε πολυ ξυλο με το παραμικρο και σκληρες τιμωριες. Ολοι οι ενηλικες (ειδικα στην επαρχια) εχουν να διηγηθουν περιστατικο με δασκαλο που τους πλακωσε στο ξυλο αλυπητα Στο σχολειο των γονιων μου, το ζευγος δασκαλων που ηταν αντρογυνο, εφερνε το μωρο παιδι τους, να το φροντισουν εναλλαξ τα παιδια (που φυσικα… Διαβάστε περισσότερα »
Ενδιαφέρουσα άποψη, έχω ακούσει κι εγώ πολλες ιστοριες για το σαδισμό των δασκάλων στη Μακεδονία τουλάχιστον, απο οπου καταγονται οι γονείς μου. Νομίζω όμως ότι αφορά κυριως ανθρώπους που γεννήθηκαν δεκαετία 1960 και πίσω, δηλ. ανθρώπους που δεν τεκνοποιουν πλέον. Απο το 1980 και μετά, τα σχολεία έγιναν πιο ανθρώπινα.
Εγώ είμαι μεγαλωμένη στη δεκαετία του ’80 στην επαρχία. Όχι, ανθρωπιά δε θυμάμαι, θυμάμαι να μετράω ποιο κλαδί μυγδαλιάς είχε τους λιγότερους κόμπους. Ακόμα και τώρα όταν βλέπω μυγδαλιές ασυναίσθητα με πιάνω να μετράω τους κόμπους.
Εγώ που δεν είμαι από την Μακεδονία, βεβαιώνω ότι υπήρξε και σε άλλες περιοχές η κακοποίηση. Οι γονείς μου πραγματι γεννήθηκαν πριν το 1960, αλλά εγώ που γεννήθηκα το 1980 έφαγα χαστουκια επειδή δεν ήξερα το μάθημα. Γνωστοί μου από αλλά σχολεία, τους χτυπησαν με βέργα, τους τράβηξαν τα μαλλιά, επίσης έφαγαν χαστουκια. Ηλικιακά λοιπόν, ταιριάζει η θεωρία μου. Να προσθεσω ότι στο γυμνάσιο ξυλο δεν είχαμε, αλλά είχαμε αδιαφορία και μέτριους βαθμούς, όσων οι γονείς μας ήταν αγρότες η κτηνοτρόφοι. Και στο σχολείο μου, ήμασταν η πλειοψηφια. Από τότε ακόμη μας είχαν κατατάξει και προδιαγραψει το μέλλον μας, και… Διαβάστε περισσότερα »
Σημερα ειναι το ακριβως αντιθετο.
To θέμα είναι ότι από το ένα άκρο πήγαμε στο άλλο. Παλιά σε μάλωνε ο δάσκαλος και έπεφτε και μετά ξύλο στο σπίτι. Τώρα σου βάζει ο δάσκαλος 9 και έρχεται ο γονέας να τον βρίσει. Από μία κοινωνία που αντιμετώπιζε τα παιδιά ως εργατικά χέρια, ως αναλώσιμα τώρα φτάσαμε στον άκρατο παιδοκεντρισμό. Κάπου στην πορεία για να έχουμε ευτυχισμένα και ισορροπημένα παιδιά χάσαμε τον δρόμο…
Αυτό με το παπούτσι στο ποτάμι πολύ πολύ σκληρό για το μαθητή με τις τότε δυσκολίες.
Γνωρίζω το αλυπητο ξυλο που έπεφτε στις παλαιότερες δεκαετίες, αλλα το δέχονταν ολοι ως κομμάτι της παιδαγωγικής. Ακόμα και σήμερα, η μαμά μου, έχει να θυμάται παλαβά σκηνικά απο το σχολείο, παρόλα αυτά τα περιγράφει ως πραγματικότητα, ως κάτι που γινόταν. Μπορεί ο “σεβασμός” να ήταν απότοκο του φόβου ή της ανάγκης, αλλά όντως οι πάντες έσκυβαν το κεφάλι μπροστα στο δάσκαλο. Μπορεί να μην τον εκτιμούσαν ή να μην τον συμπαθούσαν, αλλα ο λόγος του περνούσε.