Γεια σου α,μπα, γεια και στην παρέα. Είμαι στεναχωρημένη. Πήγα για μπάνιο το μεσημέρι με μια φίλη μου. Η φίλη μου γράφει. Όχι από επάγγελμα. Γράφει τραγουδάκια και μικρά διηγήματα και γενικώς γράφει. Δεν τη λες συνεσταλμένη, αλλά σε αυτό το κομμάτι ψιλοντρέπεται, φαντάσου εκτός από μένα κ έναν φίλο μας δεν ξέρει άλλος κανείς από τον κύκλο μας αυτήν της τη δραστηριότητα. Πέντε χρόνια τώρα κάνουμε στενή παρέα και την εκτιμώ πολύ. Τα διηγήματα της (τουλάχιστον αυτά που μου έδειξε) δεν τα λέω σούπερ αλλά τα τραγουδάκια της είναι πολύ όμορφα και πρωτότυπα. Έχει κι ένα ιδιαίτερο χιούμορ και τα κάνει να δείχνουν πανέξυπνα. Τέλοσπάντων να μην μακρηγορώ εγώ τη θεωρώ ταλέντο. Πολλές φορές την έχω προτρέψει να το κυνηγήσει και τα τελευταία δύο χρόνια έκανε κάποιες κινήσεις μέσω διαδικτύου κι έστειλε κάποια σε καλλιτέχνες του είδους. Να ξεκαθαρίσω πως δε μιλάμε για τους ογκόλιθους αλλά για μέτριους καλλιτέχνες που μη σου πω πως τα στιχάκια της θα τους αναβάθμιζαν κιόλας. Δεν βγήκε τίποτα απολύτως. Όχι απλώς δε βγήκε αλλά κανείς δεν της απάντησε. Μου φαίνεται φρικτό, πως να το πω ρε παιδί μου, σε σταματάει ένας στο δρόμο να πάρεις χαρτομάντηλα και δε θες. Ένα «όχι, ευχαριστώ» θα το πεις, δε θα τον προσπεράσεις σαν να μην τον είδες. Κάθε φορά που κάνει μια κίνηση, δεν θέλει να το συζητάμε αλλά βλέπω πως έχει ελπίδες κι ύστερα περνάει ο καιρός κι απογοητεύεται. Είχαμε καιρό να το πιάσουμε αυτό το θέμα και σήμερα λίγο το ανέφερα απ έξω απ έξω κι είδα πόσο στεναχωρημένη ήταν. Μου είπε σα να μιλούσε στον εαυτό της, να μην τρέφω αυταπάτες και πως δεν μπορεί να δικτυωθεί και το θεωρεί απίθανο να την προσέξει κάποιος. Αρχικά πήγα να αντιδράσω, όχι δεν είναι έτσι και τέτοια. Και μετά με πλημμύρισαν σκέψεις. Αμέσως μου ήρθε στο νου… η Επίδαυρος. Θα μου πεις τι σχέση έχει. Να σου πω. Πηγαίνω πάντοτε στο Φεστιβάλ, είκοσι χρόνια τώρα. Να μην το κάνω προσωπικό, δεν έχει νόημα. Αλλά είδα ηθοποιούς που δεν είχαν καν το στοιχειώδες όργανο, τη φωνη δλδ γι αυτό το θέατρο κι ήταν πρώτα ονόματα. Και σκηνοθέτες που αναρωτήθηκα αν είχαν διαβάσει το έργο. Κι άλλα πολλά, δε συνεχίζω να αποφύγω το προσωπικό. Κι ύστερα θυμήθηκα την αδερφή μου. Γιατί όχι, ρε Α,μπα. Δεν είναι μόνο ζήτημα πολιτισμού. Η αδερφή μου είναι επιστημόνισσα. Διάβασε, σκίστηκε, έκανε μεταπτυχιακά, έκανε διδακτορικό, δούλευε κιόλας γιατί λεφτά γιοκ. Όπως η ίδια λέει είχε γίνει το π@@@@@κι του καθηγητή της. Του έκανε όλη τη λάτζα, έβγαζε δική του δουλειά, της φούσκωνε τα μυαλά με την αξία της και την αξία της, κι όταν ήρθε η ώρα πήρε άλλος τη θέση της. Που ήταν άντρας. Κι είχε και μπαμπά με γνωριμίες. Κι αδερφή μου έφυγε έξω. Το στόχο της τον επαγγελματικό τον έφτασε και πάντοτε τη θαυμάζω. Αλλά άφησε τη σχέση της, την οικογένεια, τη ζωή, τους φίλους της, κι είναι σε μια χώρα που στο βάθος δε γουστάρει. Κι έκτος απ την Επίδαυρο και την αδερφή θυμήθηκα κι έναν θείο του άντρα μου. Ηχολήπτης χρόνια ήταν, μορφωμένος άνθρωπος, δούλεψε με διάφορους. Είχαμε μια παρόμοια κουβέντα κάποτε και μου είπε «Πάντα έτσι ήταν το σύστημα. Απλά τότε πρώτα κάποιος γινόταν φτασμένος καλλιτέχνης κι ύστερα τα έκανε πλακάκια με την κυβέρνηση. Τώρα πρώτα τα κάνεις πλακάκια με την κυβέρνηση». Και καταλήγω βρε α, μπα γιατί σε κούρασα κι εσένα. Γιατί δεν αφήνουμε τους ανθρώπους να ανθίσουν; Γιατί πίσω από τα πάντα υπάρχει μια κλίκα ανθρώπων; Γιατί γεμίσαμε με γόνους, ατάλαντους, κλέφτες συγγραφείς, αδιάβαστους λόγιους κλπ; Μήπως είμαι απόλυτη; ρομαντική; υπερβολική; τρελή τελοσπάντων; θα μου πεις η φίλη μου μπορεί να μην έχει ταλέντο και σιγά και το δικό μου το αλάνθαστο κριτήριο. Δεν είναι όμως η φίλη μου το θέμα τελικά. Είναι η φίλη μου, η αδερφή μου, και κάθε γυναίκα σαν κι αυτές που αγωνίζεται κι αγωνίζεται και προσπαθεί κι έχει αξία γαμώτη μου. Γιατί τη φίλη την πιστεύω. Και την αδερφή μου. Και την καθεμιά που είναι στη μοίρα να μην ΄χει μπάρμπα στην Κορώνη. Τελικά, της είπα την επόμενη φορά να υπογράψει ως άντρας μήπως σταθεί πιο τυχερή. δεν ξέρω καν γιατί το είπα. Δεν ξέρω καν αν είναι σωστό. Αυτά θα λέω και στην κόρη μου αύριο μεθαύριο; κάνε τον άντρα να προκόψεις; Γιατί είναι τόσο σκατά ο κόσμος;
Ο λόγος που η Ελλάδα δεν έχει (όση) αξιοκρατία (έχουν άλλες συγκρίσιμες ευρωπαϊκές χώρες) εξηγείται ιστορικά, αλλά την τελευταία φορά που ζητήσαμε από ιστορικό, καθηγήτρια πανεπιστημίου να μας γράψει σχετικά στο «Α, μπα» αρκετοί παρεξηγήθηκαν. Η αυτοκριτική δεν είναι το βασικό μας πλεονέκτημα, θα έλεγα. Πάντως, αν σε ενδιαφέρει, υπάρχει απάντηση στο «γιατί υπάρχει τόσο μεγάλο στη θέμα αξιοκρατίας στη χώρα που ζω».
Στην ερώτηση «γιατί είναι τόσο σκατά ο κόσμος» που είναι υπαρξιακή και φιλοσοφική, η απάντηση που δίνω εγώ είναι «γιατί να μην είναι;»
Και τώρα σε αυτό που δεν ρωτάς, αλλά θέλω να απαντήσω. Το τι κάνεις με αυτό το δεδομένο (της έλλειψης αξιοκρατίας, στην γενικότερη ματαιότητα της ζωής) είναι θέμα χαρακτήρα. Μπορείς να κάθεσαι και να το αναμασάς, ενώ στο βάθος παίζει βιολί. Μπορείς επίσης να κρατήσεις τα δεδομένα και να δεις τη μπορείς εσύ να κάνεις με αυτά στη ζωή σου.
Είμαι της δεύτερης κατηγορίας. Δεν λέω να γίνεις κι εσύ, αυτά δεν τα επιλέγεις ακριβώς (λίγο όμως, ναι).
Ας πούμε: η αδερφή σου, θα έπρεπε να ξέρει, και ίσως το ξέρει αλλά όχι σε βάθος, ότι είναι πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο να γίνει καθηγήτρια σε πανεπιστήμιο, και ακόμα πιο πάρα πολύ δύσκολο καθηγήτρια στην Ελλάδα. Η διαδικασία του διδακτορικού, του είλωτα δηλαδή, είναι αυτή, είτε θέλεις να ακολουθήσεις ακαδημαϊκή καριέρα, είτε όχι. Δεν υπάρχει εξίσωση που λέει «όσες πιο πολλές εξυπηρετήσεις κάνεις στον καθηγητή σου τόσο πιο πολύ πιθανό είναι να πάρεις θέση καθηγητή», κι αυτό, γιατί ακόμα και αν είχε κάθε καλή θέληση ο καθηγητής σου να σε κάνει καθηγήτρια, δεν εξαρτάται μόνο από τον ίδιο. Όλοι οι καθηγητές κάποιον θέλουν να κάνουν καθηγητή. Η μάχη γίνεται εκεί, και το ποιος υπερισχύει έχει να κάνει βεβαίως με γνωριμίες και θέση του καθένα, αλλά κυρίως με την ισχύ του κάθε καθηγητή σε αυτή τη μάχη. Δηλαδή δεν είναι μόνο ότι πήραν κάποιον με γνωριμίες απλώς, πήραν κάποιον που ΕΤΥΧΕ, σε αυτή την συγκεκριμένη μάχη να έχει τις γνωριμίες που έπρεπε να έχει. Ήταν εξαιρετικά απίθανο, στατιστικά και μόνο, να είναι η αδερφή σου αυτό το πρόσωπο, ακόμα και αν είχε γνωριμίες και πατέρα με όνομα.
Πήρε όμως την θέση που ήθελε, αν κατάλαβα καλά, και πολλά συγχαρητήρια για την προσπάθεια της και τις ικανότητες της και για το θάρρος της. Τώρα η στάση «ναι όμως έφυγε από τη χώρα της» δεν μου αρέσει. Μιλάς σα να της χρωστούσε το πανεπιστήμιο ή η Ελλάδα θέση στον πανεπιστήμιο επειδή έκανε διδακτορικό, και την ξεγέλασαν. Η χώρα είναι μικρή, τα πανεπιστήμια είναι λίγα και οι θέσεις μετρημένες. Αν ήθελε να γίνει καθηγήτρια, μάλλον έπρεπε να φύγει, αν ήθελε να μείνει, τότε έπρεπε να κάνει άλλη δουλειά. Αν δεν της αρέσει η χώρα που βρίσκεται, τότε να ψάξει δουλειά σε άλλη χώρα. Δεν είναι αξιοκρατία να βρίσκεις δουλειά εκεί που σε βολεύει την χρονιά που σε βολεύει.
Για τη φίλη σου, έχω να πω τα εξής. Αυτό που κάνει δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Τι περιμένει να γίνει στέλνοντας δουλειές σε εν δυνάμει ανταγωνιστές; Να πει ο μέτρια φτασμένος τραγουδιστής «α να μια που είναι καλύτερη από μένα. Ας την προωθήσω». Αυτοί που προωθούσαν παλιότερα ήταν οι δισκογραφικές και τα μουσικά περιοδικά. Τότε, εκεί ήταν η «δικτύωση». Τώρα, υπάρχει το ίντερνετ. Μπορεί να προωθήσει τον εαυτό της μόνη της. Αν έχει στήριξη του κοινού, δεν χρειάζεται κανέναν. Έχει τα κότσια να εκτεθεί; Έχει τη θέληση να δημιουργήσει κάτι ολοκληρωμένο τεχνικά και αισθητικά και να το παρουσιάσει, και να περιμένει την σκληρή κριτική του κοινού που θα είναι τσεκουράτη;
Για τον θείο που είναι ηχολήπτης, δεν ξέρω τι να πω γιατί λες ότι δούλεψε με διάφορους. Άρα, καλά δεν τα κατάφερε;
Επανέρχομαι γιατί μάλλον στο τέλος θα παρεξηγηθώ. Δεν αμφισβητώ την έλλειψη αξιοκρατίας. Περισσότερο για την στάση απέναντι σε αυτό το δεδομένο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Προφανώς και υπάρχει θέμα αξιοκρατίας στην Ελλάδα, μαζί με πολλά άλλα θέματα, αλλά επίσης δεν υπάρχει και μέρος στον κόσμο που το να στέλνεις πεντέξι φορές στιχάκια σε τραγουδιστές θα φέρει οποιοδήποτε αποτέλεσμα ή που είναι εύκολο να γίνεις καθηγήτρια πανεπιστημίου. Η Ελλάδα έχει πολλά προβλήματα, αλλά ταυτόχρονα είναι μικρή αγορά και αυτό σημαίνει ότι έχει και ευκολίες. Αν πιστεύεις ότι στη Βόρεια Ευρώπη η επιτυχία είναι εύκολη ή εξασφαλισμένη, απλά δεν έχεις έρθει σε επαφή. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε πάρει εκαντοντάδες απορρίψεις, ειδικά στα καινούρια ξεκινήματα και ακόμα περισσότερες φορές δεν πήραμε καν απάντηση. Κάναμε δουλειές που δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Exactly! Σε αγγλόφωνα πανεπιστήμια συναγωνίζεσαι όχι μόνο με ντόπιους διδάκτορες αλλά με την παγκόσμια αγορά. Επίσης αν μιλάμε για χώρες όπως η Αγγλία, ο μέσος postdoc έχει ήδη καναδυό φοιτητικά δάνεια στο κεφάλι του άρα και ανάγκη για μεγαλύτερο μισθό σε σχέση με κάποιον που έχει σπουδάσει στην Ελλάδα. Η αδερφή σου και η φίλη σου έχουν δύο πολύ δύσκολους στόχους με πολλούς “ανταγωνιστές” και σχετικά μικρές πιθανότητες επιτυχίας. Δεν είναι απαραίτητο ότι τις αδικεί το σύστημα.
Ακριβώς, και επίσης δεν υπάρχει μέρος στον κόσμο όπου το να κρύβεις μέχρι και από τους φίλους σου το ότι ασχολείσαι με το γράψιμο είναι μια καλή μέθοδος για να προωθήσεις τη δουλειά σου…
Πες τα βρε Άννα! Αυτό το τροπάριο που στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζονται οι υπερταλεντάρες και αδικούνται που δε φεύγουν εξωτερικό (γιατί δε φεύγουν;;) έχει κουράσει. Άμα δουλεύεις (ΠΟΛΥ) και είσαι ευέλικτος (ΠΟΛΥ), η στατιστική λέει ότι θα πετύχεις όπου κι αν ζεις. Με τα χλιαρά στιχάκια συγγνώμη αλλά δεν πας πουθενά, τώρα για την αδερφή σου με το διδακτορικό, ας μην έκανε διδακτορικό. Δεν είναι για όλους, ο ακαδημαϊκός χώρος είναι πολύ σκληρός και αν δε το ξέρεις αυτό πριν ξεκινήσεις απλώς ονειροβατείς. Κουράστηκα να κράζουμε την Ελλάδα και να νομίζουμε ότι στο εξωτερικό σου στρώνουν κόκκινο χαλί με το… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν λέω σε καμία περίπτωση ότι η προσπαθεια πάντα επιβραβεύεται, ούτε ότι δεν υπάρχει έλλεψη αξιοκρατίας (μαζί με πολλά άλλα προβλήματα) στην Ελλάδα.
Λέω ότι υπήρχε προ κρίσης η βεβαιότητα ότι θα περάσουμε καλύτερα από τις προηγούμενες γενιές “επειδή έτσι” και το “επειδή έτσι” είναι καλός λόγος όταν οι συνθήκες ευνοούν. Ε, αυτές οι συνθήκες αυτές δεν υπάρχουν πια και τα αντανακλαστικά πολλών παραείναι αργά.
Ναι καταλαβαίνω απόλυτα τι λες, πήρα αφορμή για να γράψω τα δικά μου 😁 Φυσικά και χρειάζεται και τύχη, αλλά από το να γράφεις κρυφά στιχάκια μέχρι το ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της είναι μια παράνοια δρόμος.
Συμφωνώ, Άννα, και το θέμα τελικά δεν είναι αν στην Ελλάδα υπάρχει λιγότερη αξιοκρατία ή όχι. Το θέμα είναι να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε μέσα στις συνθήκες στις οποίες ζούμε. Με τα κοινωνικά δίκτυα και τις πλατφόρμες όπως το youtube η κοπέλα μπορεί να βρει συνεργάτες και με κάποιο τρόπο να δείξει τη δουλειά της. Το πρόβλημα είναι ότι 1) δεν πιστεύει στον εαυτό της άρα δεν ρίχνεται στη μάχη, και 2) περιμένει τον από μηχανής θεό να τη σώσει. Δεν θα κάνει τίποτα έτσι. Αυτό πρέπει να καταλάβει και η ίδια και η γράφουσα. Πάντως, Εντελβάις, το σχόλιο… Διαβάστε περισσότερα »
Εκανα λογαριασμο για να απαντησω σε αυτο το κειμενο ενω διαβαζω τη στηλη χρονια.. Οταν τελειωσα τη σχολή μου προ 10ετιας, ειχα ήδη συνειδητοποιήσει πως για να βρω δουλειά στο χώρο μου επρεπε να εχω γνωριμίες και να ζητήσω χάρες, κατι που ήταν τελειως αντίθετο με το χαρακτήρα μου..Και έφυγα λοιπόν και δεν ξαναγύρισα γιατι ξέρω ότι εγώ δεν μπορώ να λειτουργήσω έτσι.. Δεν θεωρώ ότι οφείλουν να είναι όλοι τόσο συνειδητοποιημένοι όσο ήμουν εγώ στην ηλικία αυτή, αλλά γενικά συμφωνώ με τη Λένα ότι πρεπει να κοιτά κανεις τι μπορεί να κάνει με τα δεδομένα που εχει αντί να… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ θα πιαστώ από την αδερφή για να τοποθετηθώ σε κάτι άλλο. Η δουλειά του καθ ηγητή Πανεπιστημίου περιβάλλεται από μια αχλή μεγαλείου και όχι άδικα, καθώς είναι η πλέον αποδεκτή δουλειά σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, δε φαντάζομαι δηλαδή να είπε ποτέ Έλληνας γονιός στο παιδί του “ό,τι θέλεις κάνε, κ αθηγητής Πανεπιστημίου μη γίνεις”. Είναι μια δουλειά με βολικά ωράρια, καλά λεφτά, πρωτοβουλία στην διαχείριση χρόνου, κοινωνική αποδοχή και εξουσία. Αυτοί που να γίνουν καθηγητές Πανεπιστημίου ξέρουν ότι ο ανταγωνισμός είναι κάτι παραπάνω από αδυσώπητος, καθώς αυτός ο δρόμος οδηγει (οδηγούσε) σε εξασφάλιση και σε μια σχετικά εύκολη… Διαβάστε περισσότερα »
Πές τα δήθεν! Τρελά ωράρια, δουλειά που δε σταματάει ποτέ και εργασιακά δικαιώματα φοιτητή οπότε και ελάχιστο περιθώριο για παράπονα… Αυτά γιά όσους νομίζουν ότι η ακαδημαική πορεία είναι εύκολη. Ξεφεύγουμε λίγο από το θέμα αλλά είπα να πω κι εγώ τον πόνο μου!
@diana ναι πράγματι, δε μ’αρέσει ούτε εμένα.
Όχι,δε μπορώ να καταπιώ αμάσητο ότι πρέπει να φύγεις από τη χώρα σου για να επιβιώσεις.
Βάλτε με στην πρώτη κατηγορία, δε με νοιάζει, λέω και θα λέω πως είναι άδικο και σκληρό.
Ήμουν έκτη δημοτικού όταν η δασκάλα της γεωγραφίας μου έβαλε ένα αδικιολόγητο 9 , προκειμένουν να γίνει σημαιοφόρος η κόρη της φίλης της. Όταν τελείωσα τη σχολή κ έγινα δεκτή για μεταπτυχιακό στην Ελλάδα κ στη Γερμανία η αίσθηση της αδικίας που με ακολοθούσε από τότε αποτέλεσε έναν παράγοντα για την απόφασή μου, ήθελα να τα καταφέρω με την αξία μου κ να αναγνωριστεί. 10 χρόνια μετά έχει αναγνωριστεί με το παραπάνω κ χαίρομαι για αυτήν την απόφαση. Η αδερφή σου αναρωτιέμαι έπρεπε να τελειώσει το διδακτορικό για να καταλάβει ότι η φάση στην Ελλάδα είναι τέτοιο χάλι;
Ναι, για την 28η Οκτωβρίου καληώρα. Για την 25η μετράνε οι βαθμοί τριμήνου της έκτης.
Ε τότε θα ήταν Πέμπτη..έχει περάσει κ λίγος καιρός κ ξέχασα,αλλά το ψυχολογικό μου μεινε 😛
Γενικά με τη σημαία έχουν παιχτεί πολλές αδικίες
Διαλεχτή, δεν χρειάζεσαι χιλιάρικο αν κάνεις ebook, ιδιαίτερα αν μπορείς να κάνεις μόνη σου κάποια πράγματα, όπως σχεδιασμό εξωφύλλου. Το βγάζεις στην amazon με μια χαμηλή/φιλική τιμή, στήνεις κι αν λογαριασμό φβ για να το διαφημίσεις και voila!! ποιητική συλλογή! Μπορείς να το διαφημίσεις κι εδώ αν δεν έχουν αντίρρηση οι συντελεστές (κι αφού είσαι μια τόσο συστηματική σχολιάστρια). Βάλτο μπροστά!
👍👍👍
Για αρχή. Δεν είμαστε εκπαιδευμένοι στην τέχνη. Είναι σχεδόν αστείο αν ψάξεις τα μπαγκραουντ ανθρώπων που κρίνουν τεχνη. Το κοινό, εμείς , είμαστε μπερδεμένοι ακόμα, γιατί ή θα μας βγει « καλά, αυτό το κάνω κι εγώ» ή « πωπω! Απίστευτο». Δεν είμαστε εκπαιδευμένοι και είναι μεγάλη κουβέντα το γιατί. Μέχρι τότε κρατά ότι οι πολιτικές γνωριμίες, στην Ελλάδα, παίζουν τον ρόλο του μπαμπά και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις παίζουν τον ρόλο της μαμάς. Όλα γυρίζουν γύρω από αυτό το δίπολο. Δικαιοσύνη, κοινωνία, οικογένεια, καριέρα. Όλα . Η Επίδαυρος ήταν ένα πολύ καλό παράδειγμα για να τονίσεις τι σημαίνει αξιοκρατία στην… Διαβάστε περισσότερα »
Δούλεψα και δουλεύω πολύ σκληρά για να προχωρήσω. Όμως η οικογένεια μου από μικρή μου είχε φουσκώσει τα μυαλά οτι ο μπαμπάς μου έχει γνωριμίες και θα μου ανοίγουν πόρτες. Έτσι στην Ελλάδα δεν έμαθα ποτέ πως να δείχνω την αξία μου, γιατί νόμιζα οτι με το επίθετο μου θα μου έδιναν αυτόματα και αξία (το επίθετο μου δεν το ήξερε φυσικά κανείς εκτός από το σόι μου). Όταν έφυγα εξω έμαθα τους τρόπους να προβάλω τη δουλειά μου και προχώρησα πολύ και γρήγορα. Τώρα στην Ελλάδα είναι γνωστό το όνομα μου στους κύκλους που με ενδιαφέρουν, αλλά ουδεμία σχέση… Διαβάστε περισσότερα »
Ε μα ναι! Σόρυ κιόλας το να ΄γίνει το π@@@@@κι του καθηγητή της΄ δε σημαίνει ότι έπρεπε να γίνει καθηγήτρια πανεπιστημίου, αυτό βασίζεται στην ίδια λογική του ρουσφετιού (ένα χέρι νίβει τ’ ‘αλλο). Υπάρχουν κριτήρια και κουκιά για να μετρηθούν αυτά τα πράγματα την ώρα της κρίσης ενός υποψήφιου. Δε λέω ότι δε γίνεται να σε πετάξουν έξω, γίνεται και παραγίνεται (και το ξέρω από ίδια πείρα), απλά σημειώνω την έκταση του ρουσφετιού στη χώρα ως κοινωνικό φαινόμενο (η ίδια η ‘καταγγέλουσα’, φαίνεται να το βρίσκει φυσιολογικό κατά περίπτωση)
Αυτό μου φάνηκε και μένα αντιφατικό στο κείμενο.Η αδελφή της γραφουσας καταγγέλει έλλειψη αξιοκρατίας,ενώ την ίδια στιγμή έκανε χάρες στον καθηγητή για να την προωθήσει.
@ Κοσμική Νεράιδα, δεν ξέρω εάν αυτή είναι η ανάγνωση της γράφουσας, ή η αδελφή της επίσης το έβλεπε έτσι. Πάντως είναι άλλη μια στρεβλή εικόνα. Το διδακτορικό μέτά από ένα σημείο είναι και λίγο συνεργασία επιβλέποντος-υποψήφιου δρ. και σε κάθε περίπτωση, όταν υπάρχει μια υγιής βάση (όχι εκμετάλλευσης) η συνεργασία είναι επωφελής και για τους 2. Δεν βρίσκω ότι ο επιβλέπων χρωστά και μια θέση καθηγητή στον υποψήφιό του, συγγνώμη! Όποιος έκανε διδακτορικό για να γίνει δημόσιος υπάλληλος κακώς το έκανε! ΥΓ (για να προλάβω ίσως κάποιους) να πω ότι δεν μιλάω καθόλου εκ του ασφαλούς, το αντίθετο μάλλον.… Διαβάστε περισσότερα »
@δήθεν, η δική μου εμπειρία είναι ιδιαίτερα καλή, αλλά εννοείται αυτό είναι τόοοσο υποκειμενικό που άλλο δεν πάει (όχι μόνο το τμ. παίζει ρόλο, μέσα σε ερευνητική ομάδα 5-6 ατόμων πιθανότατα με κάποιους μπορεί να μην μπορείς να συνεργαστείς, ενώ με άλλους να έχεις άριστη επικοινωνία). Δυσκολεύομαι να σου απαντήσω επομένως έτσι ελαφρά τη καρδία, θα πω μόνο ότι εγώ στην παρούσα φάση της ζωής μου είμαι αρκετά ικανοποιημένη εδώ. Αν θέλεις δώσε πιο πολλά στοιχεία, πχ δεν ξέρω καν που θα πας (εγώ είμαι στον ηλιόλουστο νότο). Αν χρειάζεσαι βοήθεια με πρακτικά θέματα, στείλε μειλ στη Λένα να σου… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν γράφει κάπου πως έκανε χάρες για να την προωθήσει. Απλώς ότι έλεγε με πικρία πως έχει γίνει το π*****κι του καθηγητή, δηλαδή (όπως το κατάλαβα εγώ) ότι τη χώνει και κάνει ένα σωρό αγγαρείες και δεν τολμά να του πει και κουβέντα, όπως γίνεται συνήθως με τους διδακτορικούς φοιτητές. Και βέβαια, όταν θέτουμε υποψηφιότητα για θέση, η στήριξη του καθηγητή μας στο διδακτορικό είναι απαραίτητη, όχι κανένα ειδικό χατίρι.
@Αιλουροειδέστατο, σε παραπέμπω στην απάντησή μου προς την κοσμική νεράιδα παραπάνω.
Για το τελευταίο σημείο, όπου λες ‘η στήριξη του καθηγητή μας στο διδακτορικό είναι απαραίτητη’, φυσικά και ναι, τι, με το ζόρι; Συνεργασία είναι, δεν γίνεται χωρίς συναίνεση…
Οι επιβλέποντες έχουν το όνομά τους πάνω στο διδακτορικό, είναι μέντορες (ή τουλ θα πρέπει να είναι), καθοδηγητές και κρίνονται και οι ίδιοι από την ποιότητα της δουλειάς. Νομίζω ότι αυτά είναι αυτονόητα
Αν και η απάντηση της Λένας με καλύπτει εντελώς, έχω να προσθέσω τα εξής: πρώτον, η ελληνική κοινωνία δεν έχει παράδοση όχι μόνο στην αξιοκρατία, αλλά επίσης ούτε στον συνδικαλισμό ούτε στην αλληλεγγύη πέρα από τα στενά πλαίσια του σογιού. Νομίζω πως η ερώτησή σου είναι λιγότερο “γιατί είναι έτσι” και περισσότερο “τι μπορεί να γίνει για να αλλάξει αυτό”. Δεν υπάρχει ούτε εύκολη ούτε σύντομη απάντηση για μια κοινωνία που βρίσκεται σε βαθιά και μακροχρόνια κρίση. Ειδικά για τον ακαδημαϊκό χώρο όπου, αναγκαστικά, τίθεται θέμα ιεραρχίας, θεσμών και διασυνδέσεων, όλα έχουν να κάνουν με το νόμο της προσφοράς και… Διαβάστε περισσότερα »