Αγαπητή Αμπά και λοιπό παρεάκι. Περιμένω το πρώτο μου παιδάκι σε μερικούς μήνες. Είμαι 34 χρόνων και όχι από τις γυναίκες που ονειρεύονταν μια ζωή να γίνουν μάνες. Από τη μία χαίρομαι και ανυπομονώ για αυτήν τη νέα φάση στη ζωή μου από την άλλη γνωρίζω πολύ καλά τις δυσκολίες που θα έχει. Δεν τρέφω αυταπάτες. Παράλληλα βομβαρδίζομαι απο τον περίγυρο ή από διάφορες άλλες πηγές (άρθρα, ίντερνετ κλπ) για τις δυσκολίες της μητρότητας. Οι χαρούμενες πλευρές αυτής περιορίζονται σε χαζοχαρούμενα μαμαδοσάιτ τα οποία αποφεύγω. Για ποιο λόγο εστιάζουμε τόσο στις δυσκολίες και οχι στην ομορφιά του νέου αυτού ρόλου? Είναι η ροπή του ανθρώπου προς τη γκρίνια και στο πόσο δύσκολα περνάμε? Θα είναι άραγε τόσο τρομακτικά όσο τα φαντάζομαι? Αναζητώ λίγη αισιοδοξία. Ευχαριστώ!
– Μέλλουσα φοβισμένη μαμά
Η Α,ΜΠΑ ΑΠΑΝΤΑΕΙ
Λοιπόν, εστιάζεις πολύ ωραία σε ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα. Η συζήτηση είναι ή γύρω από τις δυσκολίες, για τις γυναίκες που δεν φοβούνται να παραδεχτούν ή να συζητήσουν πόσο δύσκολα είναι, ή μπαλαντζάρει προς την αντιμετώπιση ότι με το χαμόγελό του μωρού τα ξεχνάς όλα και η αγάπη της μάνας λύνει τα πάντα. Στον γενικό διάλογο που κυριαρχεί, δεν υπάρχει μια ψύχραιμη – ας πούμε – τοποθέτηση για το θέμα, που περιλαμβάνει τις δυσκολίες και τις χαρές με κάποια νηφαλιότητα. Προφανώς δεν περιορίζεται η εμπειρία στις δυσκολίες, αλλά κατά τη γνώμη μου, δεν ξεχνάς τα πάντα με ένα χαμόγελο, και είμαι σίγουρη ότι η αγάπη της μάνας δεν τα γιατρεύει όλα. Ταυτόχρονα, πρέπει να υπάρχει χώρος για τις γυναίκες που πραγματικά πλέουν σε πελάγη ευτυχίας, αλλά και γι’αυτές που συνειδητοποιούν ότι θα ήταν καλύτερα να μην είχαν κάνει παιδί.
Δεν ξέρω αν θα είναι τόσο τρομαχτικά όσο τα φαντάζεσαι γιατί δεν ξέρω τι φαντάζεσαι, και δεν ξέρω τίποτα για τις συνθήκες στην οικογένεια σου. Ξέρω όμως, και γι’αυτό είμαι σίγουρη, απολύτως σίγουρη, ότι όσο ζούμε κάτω από το πατριαρχικό βάρος, και όσο μαθαίνουμε ότι ο βασικός προορισμός της γυναίκας είναι να γίνει μανούλα, και άρα αυτό σημαίνει ότι η ανατροφή των παιδιών είναι δική της ευθύνη, όσο φοβόμαστε ότι το πρώτο που θα ακούσουμε αν κάτι πάει στραβά η ερώτηση θα είναι «η μάνα τους πού ήταν», ε, πώς να το κάνουμε;
Όποια χαρά υπάρχει στην διαδικασία, μειώνεται -νομίζω- αρκετά από τις προσδοκίες που έχουμε από τον εαυτό μας, από τις απαιτήσεις που έχουμε από τον εαυτό μας, από την μοναξιά που έχει αυτή η διαδικασία (εφόσον είμαστε κυρίως μόνες με το παιδί), από την τεράστια ευθύνη του να φροντίζεις ένα ανήμπορο πλάσμα που η εξαρτάται από σένα για την επιβίωση σου. Δεν είναι λίγο πράγμα. Μιλάμε για την επιβίωση του. Το διακύβευμα είναι ανείπωτο, δεν μπορώ ούτε να το γράψω, τόσο μεγάλο είναι. Γι’αυτό κάνουν τις πάπιες οι πατεράδες και μεταφέρουν αλλού την ευθύνη. Παριστάνουμε όλοι ότι δεν υπάρχει κάτι ανησυχητικό, όλα λύνονται με αγκαλίτσες και φιλάκια, ενώ όλοι ξέρουμε ότι τα μωρά δεν ξέρουν ούτε να καταπίνουν, και μια λάθος κουβέρτα μπορεί να τα πνίξει στον ύπνο τους. Κι αυτό κρατάει μήνες.
Ο μεγάλος κίνδυνος, ο γενικότερος, παραμονεύει για χρόνια. Καμία δεν ξέρει από πριν τι ακριβώς να κάνει, γιατί καμία δεν είχε την αποκλειστική ευθύνη. Είναι άλλο να παρακολουθείς, και άλλο να είσαι ο κυρίως φροντιστής. Όμως, παίρνουμε ρίσκα, και καθόμαστε και τα κάνουμε, με το φυλλοκάρδι μας να τρέμει κάθε δευτερόλεπτο που είμαστε ξύπνιες και τις λίγες ώρες που κοιμόμαστε, αν κοιμόμαστε. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν χαιρόμαστε με την διαδικασία;
Φοβάμαι ότι θα σε τρομάξω ακόμη περισσότερο, αλλά αν δεν σου πω εγώ για αυτή την αγωνία, ποιος θα του την πει; Τι να γράψω, δεν ξέρω. Η ανατροφή των παιδιών πρέπει να είναι μοιρασμένη σε πολλά άτομα, για να είναι η ευθύνη μοιρασμένη σε πολλά άτομα, για να μπορεί κάποιος να κοιμηθεί βαθιά για πέντε ώρες χωρίς να φοβάται, για να φέρνει χαρά σε πολλά άτομα, και για να νιώθει το παιδί ασφάλεια, επειδή ξέρει ότι το φροντίζουν πολλά άτομα. Αν είναι ευθύνη ενός, μετατρέπεται δυσανάλογα σε μεγάλο βάρος, και το παιδί δεν ωφελείται από την πληροφορία ότι μόνο η μάνα του το αγαπάει τόσο πολύ. Αυτό πιστεύω.