Γειά σας! Έκανα μια απίστευτη βλακεια. Σήμερα το μεσημέρι. Μιλούσα με μια φίλη μου και της έλεγα ότι για μένα ο άντρας μου είναι πάνω από τα παιδιά μου. Με άκουσε η 12χρονη κόρη μου και λέει ‘σε άκουσα’. Μου κρατάει μούτρα και η ίδια και ο 8χρονος γιος μου (θα του το είπε). Πώς το μαζεύουμε αυτό; Επίσης αμπα, πειράζει που νιώθω λίγο περισσότερη αγάπη για τον πατέρα τους απ ότι για τα παιδιά; Τα λατρεύω όμως…
-Κακή μητέρα;
Δεν θα σου πει άλλος τι θα έπρεπε να νιώθεις για τον άντρα σου και για τα παιδιά σου, γιατί δεν είναι κάτι που μπορείς να ελέγξεις. Αν αυτό νιώθεις, αυτό νιώθεις. Δεν μπορώ να κατανοήσω πώς μπορείς να το ξεκαθαρίσεις τόσο πολύ μέσα σου, και μάλιστα ποσοτικά, με το «λίγο περισσότερη αγάπη», σα να είναι η αγάπη σπανακόπιτα. Στο δικό μου μυαλό έχει άπειρες μορφές που δεν συγκρούονται μεταξύ τους, και δεν χρειάζεται να βάλεις κάποιον πάνω από κάποιον άλλον. Αναρωτιέμαι τι εννοείς «πάνω από τα παιδιά μου». Είναι πιο σημαντικό να είναι ο άντρας σου καλά από τα παιδιά σου; Ειλικρινά ρωτάω. Είναι τόσο διαφορετικές αυτές οι σχέσεις, που δεν βλέπω πώς μπορείς να τις συγκρίνεις και να βγάλεις νικήτρια. Ο άντρας σου προφανώς δεν σε χρειάζεται με τον τρόπο που σε χρειάζεται η οχτάχρονη κόρη σου. Με την κόρη σου δεν έχετε ισότιμη σχέση. Η κόρη σου δεν μπορεί να σε εγκαταλείψει και να πάει να μείνει με άλλη μαμά αν εσύ δεν την καλύπτεις. Η κόρη σου δεν έχει άλλη επιλογή από το να σε αγαπάει. Ίσως αυτό σε μπερδεύει κάπως στο τι είναι σημαντικό για σένα, ή τι νομίζεις ότι είναι σημαντικό για σένα.
Το αν είσαι κακή μαμά ή καλή μαμά δεν είναι κάτι που μπορεί να βγει από μια παράγραφο που έγραψες, ούτε νομίζω ότι είναι το «καλή» και το «κακή» λέξεις που αρκούν για να χαρακτηρίσουν έναν τόσο μεγάλο ρόλο. Κατά πάσα πιθανότητα θα είσαι και τα δυο. Οπότε, στο μόνο που μπορώ να απαντήσω είναι «πώς το μαζεύουμε». Με ειλικρίνεια, θα έλεγα, αν μπορούσες κι εσύ να ξεκαθαρίσεις μέσα σου τι εννοείς, με έναν τρόπο που δεν θα προκαλέσει ανασφάλεια στα παιδιά, που υπενθυμίζω, είναι πλήρως εξαρτώμενα από σένα και το ξέρουν.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αν θα έπρεπε να πω έναν λόγο για τον οποίο ευχαριστώ την ψυχοθεραπεία, αυτός θα ήταν ότι ηρέμησε τον θυμό που είχα αποκτήσει, εξαιτίας του ότι, επειδή κανείς δεν είχε χρόνο ν’ασχοληθεί μαζί μου και να μου εξηγήσει, περίμεναν από μένα να δείχνω εγώ κατανόηση σε καταστάσεις που δεν μπορούσε το παιδικό μυαλό μου να συλλάβει. Με αγαπούσαν, με φρόντιζαν, δε θα άλλαζα ούτε γονείς ούτε αδέρφια, όμως μεγάλωνα με την πεποίθηση ότι εγώ φταίω που δεν καταλαβαίνω. Ότι είμαι υπερβολική και μεγαλοποιώ πράγματα μικρά κι ασήμαντα. Ήμουν κουραστικό παιδάκι, απαιτητικό και γκρινιάρικο, τους είχα αλλάξει τα φώτα και είχα… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ βρε Πόντια να σαι καλά. Πόσο εύστοχο και βαθυστόχαστο είναι αυτό που γράφεις . Και πόσο μεγαλόψυχο. Πρέπει κάποια στιγμή να μιλήσουμε εδώ για το πώς και σε ποιο βαθμό η συστημική καταπίεση των γυναικών παίζει ρόλο στην διαμόρφωση δυσλειτουργικών σχέσεων μεταξύ μάνας και κόρης. Πόσο βοηθητική θα ήταν αυτή η συνειδητοποίηση για την συγχώρεση κ εν τέλει την απελευθέρωση και των δύο.
έτσι μπράβο, Πόντια, κάνε μας αλοιφή και είναι και δύσκολη μέρα (μήνας, χρόνος…)
Με συγκλόνισε η ιστορία σου, σε φαντάστηκα να περπατάς αγέρωχη μικρούλα και τη μαμά σου να τα ‘χει χαμένα. Όχι, δεν θέλω την τσίχλα, εσένα θέλω. Σκέφτηκα την κόρη μου, που χθες μετά από μια πολύ κουραστική μέρα μου ζητούσε επίμονα να έρθω στο δωμάτιό της να παίξουμε play mobil και της έλεγα ότι έχω άλλα 15 πράγματα να κάνω. Τελικά όμως πήγα παρά την κούραση και το χάρηκε πάρα πολύ. Κοιμήθηκε χαρούμενη.
Πόντια να ξέρεις πολύ με άγγιξε αυτό που έγραψες, νομίζω ότι η κόρη μου είναι σε μια παρόμοια φάση με εσένα τότε. Ίσως όχι τόσο δικαιολογημένα όσο εσύ, αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Αυτό το μικρό κοριτσάκι είναι η δική μου κόρη, δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να μαζέψω τις τύψεις μου…νομίζω ότι είναι ευαίσθητη όσο και η πόντια, και πολύ δεμένη μαζί μου…γιατί κι εγώ εισέπραττα την ίδια συμπεριφορά από τη δική μου μητέρα αλλά αυτό δεν μου προκάλεσε προσκόλληση σε εκείνη, αντίθετα κάπως σαν να την ξέγραψα μέσα μου…όχι πως δεν πληγώθηκα βέβαια κι εγώ. Ουφφ. Πάντως την κουβέντα που είπε η γράφουσα δεν την καταλαβαίνω ούτε την κατατάσσω στην ίδια κατηγορία. Ντροπή μου προκαλεί, δεν μου αρέσει καθόλου.
Έχω σοκαριστεί από τη δήλωση. Όχι επειδή είμαι “μανουλα του facebook” αλλα επειδή, όπως είπε και η Λένα, η αγάπη είναι τόσο διαφορετική. Δηλαδή είναι τόσο ξεκάθαρο μέσα σου ότι αγαπάς τον άνδρα σου πιο πολύ από τα παιδιά σου;ή ο ανδρα σου πρέπει να είναι ευχαριστημένος για να μην φυγει ενω τα παιδια στην παρούσα φάση δεν μπορούν; Πιστεύω ότι πίσω από αυτή τη δήλωση κρύβεται ένα μεγααααααααλο θέμα το οποίο δεν έχεις καν αντιληφθεί ότι υπάρχει. Μίλησε με παιδοψυχολογο για το τι θα πεις στα παιδιά σου αλλα η απολυτοτητα με την οποία βλέπεις το θέμα νομίζω ότι… Διαβάστε περισσότερα »
Έβαλες σε τάξη ακριβώς αυτά που ήθελα να πω, έγραψα και έσβησα τόσες πολλές φορές και πάλι δε μπόρεσα να εκφραστώ σωστά, σοκαρίστηκα απλά. Εγώ πιστεύω ότι προσπαθεί να ξορκίσει τη μεγάλη της ανασφάλεια ότι ο σύζυγος θα την απατήσει, εγκαταλείψει κτλ. Σιγουρα είναι για ψυχολόγο πάντως.
Τα είπες πολύ σωστά. Αν η ερώτηση στάλθηκε πριν 1-2 μήνες, θα ήθελα να μάθω πώς τελικά η μαμά ξηγήθηκε στα παιδιά. Δεν ξέρω τι να πω…το όλο σκεπτικό, η δήλωσή αυτή με φέρνει σε τρομερή αμηχανία.
Είναι σοκαριστικό να βλέπω πόσο εύκολα κρίνουμε έναν άνθρωπο που ευάλωτος ανοίχτηκε μπροστά μας. “Παίζει να είναι κακή μάνα”;;;; Λαϊκό δικαστήριο και σήμερα. Κρίμα.
Επιμένω στη δήλωση μου. Η ερωτωσα με περισσή άνεση έκανε τέτοιες δηλώσεις στο τηλέφωνο στη φίλη της και καθόλου ευάλωτη δεν είναι. Ούτε ρωτάει αν πλήγωσε ανεπανόρθωτα τα παιδιά της αλλα πώς να τα τουμπαρει. Και ξέρεις γιατί θυμώνω που θυμώνεις; (ινσεπψιο). Γιατί όταν πω ότι εγώ έχω παιδί με ειδικές ανάγκες θα πεις ααααα άλλο εσύ τότε. Όχι καθόλου άλλο. Όχι δεν φέρνουμε παιδιά στον κόσμο για να είναι η δεύτερη προτεραιότητα μας. Ή μάλλον τριτη: πρώτα ο σύζυγος,μετά ο εαυτούλη μας (μη μας πουν ότι δεν είμαστε καλές μαμαδες) και μετά τα παιδιά. Για να γεμίσουμε ανασφαλιες και… Διαβάστε περισσότερα »
Το μοναδικό σχόλιο που δείχνει ενσυναίσθηση στην ερώτηση. Φωτεινή εξαίρεση
Απαράδεκτο σχόλιο, ειδικά η τελευταία φράση. Η σχολιάστρια μαζί με τα 220 άτομα που επιβράβευσαν το σχόλιο, κάνουν ακριβώς αυτό που υποτίθεται δεν μας αρέσουν να κάνουν οι άλλοι. Απογοήτευση μεγάλη
Μόνο με παιδοψυχολογο μπορείς να το σώσεις.
Και θεωρώ, οτι μόνο με ψυχολόγο μπορείς να σώσεις εσένα. Αυτά τα 2 δεν συγκρίνονται, η αίσθηση μου είναι ότι δεν αγαπάς περισσότερο τον άντρα σου, αλλά είσαι απόλυτα εξαρτημένη από αυτόν. Αν τα παιδιά σου φύγουν θα επιβιώσεις, αν φύγει ο άντρας σου όχι. Αυτό δεν είναι αγάπη, είναι εξάρτηση κ τα έχεις μπερδέψει. Αποψαρα μου..
Πολύ εύστοχη η αποψάρα σου όμως. 🙂
Στην ηλικία της κόρης σου, πριν καμιά 45αρια χρόνια, είχαμε πάει εκδρομή με τους γονείς μου, την μικρή αδελφή και τη γιαγιά μου. Φεύγοντας, δεν ξέρω πως, δεν πρόλαβα να μπω στο αμάξι και ο πατέρας μου, χωρίς να το καταλάβει, έβαλε μπρος και έφυγε. Είδα λοιπόν το αυτοκίνητο των γονιών μου να απομακρύνεται και ένιωσα φόβο, φρίκη, εγκατάλειψη, πόνο. Ένα πλήθος συναισθήματα που αν θυμηθώ το συγκεκριμένο περιστατικό, πάλι τα βιώνω και που επηρέασε βαθιά τη μετέπειτα σχέση με τους γονείς μου. Κι όμως, από ένα τίποτα !! Για την ιστορία η γιαγιά μου ήταν αυτή που κατάλαβε την… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν ήταν ένα τίποτα αυτό το περιστατικό. Δείχνει ξεκάθαρα οτι για τον πατέρα σου δεν ήταν το διαρκές μέλημα του να ελέγχει οτι όλα τα μέλη της οικογένειας ειναι μέσα στο αυτοκίνητο και μάλιστα με ασφάλεια. Και ο πατέρας μου ξεκίνησε μια φορά οταν η μάνα μου ήταν με το ένα πόδι στο δρόμο και το άλλο στον αέρα και τα χέρια στην πόρτα και την έσυρε μερικά μέτρα. Ενδεικτικό της σχέσης τους ήταν. Ότι στα τέτοια του.
Κάποια χρόνια μετά η γιαγιά μου, που το είχε πάρει σαν αστείο, το διηγόταν σε συγγενείς και φίλες, με το πρόλογο “που να δείτε τι πάθαμε κάποτε με τη Νανά”. Κι εγώ δήθεν χαμογελούσα αλλά αισθανόμουν σαν να μου μπήγαν ένα καρφί στην καρδιά και να το γύριζαν. Μια από αυτές τις φορές ήταν μπροστά και η μαμά μου. Τώρα από την έκφραση μου, από διαίσθηση, (η μαμά μου δεν ήταν καθόλου χαζή), δεν ξέρω, γύρισε και είπε στη γιαγιά, την οποία σημειωτέον δεν αμφισβητούσε ποτέ, να σταματήσει αμέσως αυτή τη διήγηση. Η γιαγιά έμεινε με την απορία, εγώ ανακουφίστηκα.… Διαβάστε περισσότερα »
Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας την ερώτηση είναι ότι αυτή ακριβώς την ατάκα είχα ακούσει πριν κάτι χρόνια να λέει η συγγραφέας Λένα Μαντά σε μια συνέντευξή της στην Ελένη Μενεγάκη όταν τη ρώτησε για τη σχέση της με τον άνδρα της. Φανταστείτε πόσο εντύπωση μου έκανε και έχει χαραχτεί στη μνήμη μου. Κάθε φορά που την ξανακούω από κάποιον, μου έρχεται να του πω ότι είναι ατάκα τύπου “Λένα Μαντά”. Κάτι που ακούγεται πολύ βαρύγδουπο, ψαγμένο και στην πραγματικότητα δεν έχει ουσία. Κάπου κάποιος την άκουσε/τη διάβασε, του φάνηκε πολύ τρέντυ άποψη και την αναπαράγει χωρίς… Διαβάστε περισσότερα »
Και γω τη θυμάμαι αυτή την ατάκα και το αναλύεις πολύ ωραία.
Παρομοια σκεψη εκανα κι εγω.Θα την καταλαβαινα μια τετοια δηλωση,αν τα παιδια ηταν ενηλικα και η γραφουσα εννοουσε οτι εχει και ζωη με το συντροφο της περα απο τα παιδια.Στο παρον,μου φαινεται,πως να το πω…..ουαου,προσεξτε με,ειπα μεγαλη και πρωτοτυπη ατακαρα.
Βασικά δεν σου « κρατανε μούτρα». Πληγώθηκαν και προσπαθούν με τον παιδικό τους τρόπο να το διαχειριστούν. Τι θα επρεπε να κάνουν δηλαδή. Να κρατανε τους τύπους; Πάρε συμβουλή από επαγγελματία και προσπάθησε σαν να μην υπάρχει αυριο.
Αυτό που είπες μου θυμίζει κάτι βλακεντιες ερωτήσεις συγγενών προς τα παιδιά “ποιον αγαπάς ποιο πολύ τη μαμά η το μπαμπά”;
Νιώθω λίγο άβολα που ήταν σκληρή η απάντηση μου.Με παραξένεψε που το ποσοτικοποιήσες. Πρέπει να νιώθεις πολύ άσχημα τώρα και δικαιολογημένα. Στη θέση σου θα μιλουσα με τα παιδιά εξηγώντας πόσο δίκιο έχουν να νιώθουν θυμωμενα. Άσε να βγάλουν το θυμό και τις ανησυχίες τους και προσπάθησε να τους δείξεις ότι είσαι εκεί για αυτά ο,τι και αν γίνει.
Η απλα πηγαινε σε παιδοψυχολογο.
Αχ δε μπορω. Οι πατεραδες μας ροχαλιζαν του καλου καιρου οσο η μανα μας ξενυχτουσε να μας βαζει θερμομετρα, και οι γυναικες πρεπει να νοηματοδοτησουν χιλιες διαφορετικες αποχρωσεις της Αγαπης, για να παρουν το μπραβο απ την κοινωνια. Φτανει πια.
καθολου βλακεντιες. Μεθοδευμενες ερωτησεις σε αθωα παιδακια για να περασουν μηνυματα κατι δηθεν συγγενεις και παπουδες στους γονεις και να τους χειραγωγουν. ‘Το παιδι ειπε ετσι αρα…??’ Ο,τι και να πει το κακομοιρο το παιδακι, ‘και τους 2’ να απαντησει οτι αγαπαει δε γλιτωνει! ‘Ε δε μπορει καποιον αγαπας περισσοτερο, ποιον?’
Χαζές ερωτήσεις, μαζί με το ‘τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; ’ στα 4χρονα! Τα αγχώνει εντελώς !
Αφού ζητήσεις τη γνώμη παιδοψυχολόγου, θα κάνεις μια μεγάλη συζήτηση με τα παιδιά σου
”Η κόρη σου δεν έχει άλλη επιλογή από το να σε αγαπά”. Κόρη: challenge accepted!
κι είμαι στη φάση που θέλω light πράγματα και βλέπω ξανά μετά από χρόνια how i met your mother, και έχω εικόνα την κόρη με ποτήρι ουίσκι στο χέρι να κοιτάει αλλού όπως ο Barney -wait for it- Stinson και να χαμογελάει με σιγουριά!
Χαχα Barney Stinson? Θεουλης !
Κάνε τους μια παρουσίαση PowerPoint για να τόση δείξεις την ποσοστιαία διάφορα και τους συντελεστές που σε κάνουν να αγαπάς και να έχεις πιο πάνω τον άντρα σου από τα παιδιά σου. Σοβαρά τώρα, έχεις δικαίωμα να νιώθεις όπως θέλεις να νιώθεις αλλά δεν χρειάζεται να το δηλώνεις και μάλιστα σε συνθήκες που ενδέχεται να το ακούσουν και άλλοι που πραγματικά πληγώνονται. Μίλα σε κάποιον ειδικό για το πώς να το εξηγήσεις χωρίς να τραυματίσεις για πάντα τα παιδιά σου.
γουατ δε φακ?