Αγαπητή αμπα πρώτ΄απ’όλα να χαίρσαι την οικογένεια σου και κατά δεύτερον συγχαρητήρια για το καινούριο σπίτι του αμπά! Καιρός λοιπόν να μοιραστώ τον δικό μου πόνο ο οποίος είναι δεν είναι ιδιαίτερα σοβαρός αλλά ίσως μερικοί να ταυτιστούν. Φοβάμαι τα αεροπλάνα. Πολύ. Και ζω και εργαζομαι στο Βέλγιο. Που σιγά την απόσταση, 3 ώρες με το αεροπλάνο είναι η Αθήνα (εκεί είναι το πατρικό μου οπότε δεν χρειάζεται καν να πάρω δεύτερη πτήση). Και ενώ είμαι τυχερή και μπορώ να πηγαινοέρχομαι αρκετά συχνά και εύκολα, κάθε φορά που επιστρέφω Βέγιο και θέλω να κλείσω εισητήρια για την επόμενη φορά, με πιάνει άγχος για την πτήση που θα γίνει σε τρείς μήνες! Και να σκεφτείς ότι προτού μετακομίσω στο Βέλγιο μου άρεσαν οι πτήσεις!! Ήθελα εσκεμμένα να πάω κάπου μακρυά για να πάρω αεροπλάνο! Και μετά από ένα- ενάμιση χρόνο αφότου είχα μετακομίσει στο Βέλγιο αρχισα να μην νιώθω τόσο άνετα και από τότε άρχισε η κατηφόρα. Την τελευταία φορά τον Μάιο κατέβηκα Ελλάδα με τον φίλο μου και κατα τη διάρκεια ολόκληρης της πτήσης δεν ξεκόλλησα το πρόσωπο μου από το παράθυρο (κάπως βοηθούσε να κοιτάω ένα σταθερό σημείο αναφοράς στον ορίζοντα και ευτυχώς δεν είχε ιδιαίτερη συννεφιά). Πιάστηκε ο λαιμός μου να κάθομαι σαν κουκουβάγια αλλά όποτε προσπαθούσα να χαλαρώσω και κοίταζα μέσα, ένιωθα το κούνημα του αεροπλάνου (το ανύπαρκτο σχεδόν αφού δεν είχε αναταράξεις) και ζαλιζόμουν. Δεν θα αναλυσω καν το πως νιώθω όταν το αεροπλάνο πλησιάζει στον προορισμό και πρέπει να κατέβει (νιώθω το βάρος μου να πέφτει μπροστά λες και πέφτει το αεροπλάνο). Πτήση Αθήνα Θεσσαλονίκη βράδυ οπότε δεν βλέπω τίποτα από το παράθυρο κόντεψα να λιποθυμίσω, ένιωθα τις δυνάμεις τόσο πολύ και την πίεση μου να πέφτει από την απότομη κίνηση του αεροπλάνου προς τα κάτω. Μάταιες οι προσπάθειες του φίλου μου να μίλησουμε για να ξεχαστώ ή να δούμε ταινία. Με το που ακουμπήσουν οι ρόδες του αεροπλάνου στο έδαφος ένα τεράστιο βάρος φεύγει και είμαι άλλος άνθρωπος! Λες και ξυπνάω από λήθαργο. Και τι δεν εχω προσπαθησει για να ξεπεράσω την φοβία! Έχω κάτσει να διαβάσω πως λειτουργεί το αεροπλάνο, γιατί δεν πέφτει το αεροπλάνο, πόσο πραγματικά ασφαλές είναι το αεροπλάνο, μαρτυρίες ανθρώπων που φοβούνται τα αερπλάνα, στο τρένο προσπαθώ να φανταστώ ότι είμαι σε αεροπλάνο ώστε να εξοικοιώνομαι με την ιδέα αναταράξεων, έχω δοκιμάσει να μείνω άυπνη πριν την πτήση μπας και κοιμηθώ, να μιλήσω για την φοβία μου σε ανθρώπους μπας και καταλάβει ο εγκέφαλος μου ότι δεν υπάρχει λόγος να νιώθω έτσι (που τελικά μάλλον το αντίθετο καταφέρνω γιατί σαν να μεγαλοποιείται στο κεφάλι μου τελικά). Τίποτα όπως φαντάζεσαι. Τελικά την τελευταία φορά που ήμουν Ελλάδα πήγα σε φαρμακείο να μου δώσει τίποτα χάπια να ξεραθώ και να ησυχάσω. Τελικά μου έδωσε μια φόρμουλα με συνδυασμό συμπλεγμάτων της βιταμίνης Β που χαλαρώνει και γενικά βοήθησε πολύ κατά τη διάρκεια της πτήσης γιατί κατάφερα μέχρι και ταινία να δω (το lost το οποίο το έχω ξαναδει αρκετές φορές, ειρωνία το ξέρω). Αλλά τώρα που πρέπει να κλείσω εισιτήρια πάλι και μόνο που σκέφτομαι την απογείωση ή την πτήση ή την όλη διαδικάσια με λούζει κρύος ιδρώτας. Άμα μπορούσα να πάρω τρένα και να φτάσω Ελλάδα έστω και να έκανα 15-20 ώρες πραγματικά πιστεύω θα το προτιμούσα. Έλα που όμως θέλω τουλάχιστον 35 ώρες και είναι πιο ακριβά στην τελική από ότι τρείς ώρες μέσα σε ένα αεροπλάνο. Και τελικά δεν νομίζω να είναι ο φόβος ότι το αεροπλάνο θα πέσει, είναι που τελευταία νιώθω τα κουνήματα, ακόμα και τα αναιπαίσθητα, πάρα πολύ και δεν ξέρω πως προέκυψε αυτό. Και σε μέτριες αναταράξεις έχω πέσει με το αεροπλάνο κανα δυο φορές όπου έπρεπε να πάρουν οι αεροσυνοδοί το τρόλει με τα φαγητά μέσα αλλά ενώ εκείνη την ώρα ήταν τρομακτικό, δεν μπορώ να πω ότι ήταν τραυματικό. Και έχω μια φίλη η οποία λόγω της δουλειάς της αλλά και λόγω του ότι λατρεύει τα ταξίδια, κάθε δύο εβδομάδες μπαίνει σε αεροπλάνα. Και το ζηλεύω γιατί ταλαιπωρούμαι τόσο πολύ αυτές τις τρείς ώρες χωρίς να υπάρχει λόγος. Άσε που ονειρεύομαι συχνά ότι είμαι σε αεροπλάνο αλλά παραδόξως βλέπω ότι είμαι σε σύντομες και όμορφες πτήσεις, ίσως είναι κάτι που θέλω να συμβεί πολύ; Θαυμάζω απεριόριστα τις αεροσυνοδούς πάντως γιατί εγω και να με πλήρωναν εκατομμύρια δεν θα μπορούσα να κάνω αυτό το επάγγελμα. Εσένα σου έχει τύχει κάτι σχετικό; Υπάρχει κανένας από τους αναγνώστες που συμπάσχει; Έχετε να προτείνετε κάτι που δεν έχω δοκιμάσει ήδη;
–Γιατί να μην είναι η Ελλάδα πιο κοντά στο Βέλγιο;
Αυτό που δεν έχεις δοκιμάσει ακόμα, και μάλλον δεν έχεις σκεφτεί, είναι να το αντιμετωπίσεις με την βοήθεια ειδικού στις φοβίες. Αυτό που έχεις είναι πολύ κοινό, και υπάρχουν πολλοί τρόποι να το αντιμετωπίσεις, πρέπει να βρεθεί αυτός που σου ταιριάζει καλύτερα.
Δες ας πούμε τι βρήκα εδώ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Συγγνώμη εκ των προτέρων για το ύφος αλλά η ερώτηση μου φάνηκε ασύλληπτη. Γράφεις ένα ολόκληρο κατεβατό για το πόσο υποφέρεις(δεν αμφιβάλλω επουδενί) , περιγράφεις συνθήκες ζωής , εμπειριες πτήσεων και φτάνουμε στο ότι έχεις δοκιμάσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ όπου λεω θα έχει πάρει σβαρνα η καημένη όλους τους ψυχολόγους που υπάρχουν και τα βιβλία αυτοβοηθειας και τιποτα αλλά… τα πάντα ήταν οτι έμαθες πως λειτουργεί το αεροπλάνο και πληροφορήθηκες ότι είναι ασφαλές μέσο.Και εκανες μερικά άλλα “κόλπα” για να ξεγελαστεις. Δίνεις την εικόνα μορφωμένου και οικονομικά ανεξάρτητου ανθρώπου, πραγματικά πως γίνεται να μην έχεις δει ειδικό; Πώς γίνεται αν δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Για μένα ήταν όλα μια χαρά μέχρι πριν από 10 χρόνια που βίωσαν μια αναγκαστική προσγείωση. Στη συνέχεια κ για 4 χρόνια δε μπήκα σε αεροπλάνο. Όταν αναγκάστηκα να ξαναμπώ ένιωθα όλα αυτά που νιώθει η φίλη μας. Αρρωστια. Κλάματα, πόνος στο στομάχι για ένα μήνα. Δεν έκλεινα έγκαιρα θέση από φόβο, έμενα αϋπνη μέρες πριν. Δε μιλούσα σε κανέναν, μαλώνα με το φίλο μου. Μια φορά σε μια πτήση επιστροφής έκλαιγα στο εστιατόριο το βράδυ πριν φύγουμε. Κοιταχτηκα στον καθρέφτη κ ένιωσα τέτοια ντροπή στην εικόνα μου. Κ άρχισα να το δουλευω. Κ έλεγα μπορείς μπορείς μπορείς είσαι δυνατή… Διαβάστε περισσότερα »
Eχω πάθει ακριβώς το ίδιο. Ενώ δεν καταλάβαινα τίποτα, έχοντας ταξιδέψει μεγάλα ταξίδια Αμερική και Ασία (μέχρι Απω) σε πλήρη χαλαρωση και με τρικούβερτους ύπνους, σε ένα ενδοευρωπαϊκό απλό φάγαμε τέτοιο κούνημα που μετά όποτε μπαίνω έχω άγχος και εννοείται δεν κοιμάμαι, δεν μπορώ να διαβάσω κλπ.Σφίξιμο στομαχιού σε όλη την πτήση. Εχουν περάσει 4χρόνια και δεν έχω επανέλθει. Να πάω σε ειδικό; Ή μήπως μεγαλώνοντας αυξάνονται οι φοβίες και μάταιος ο αγώνας;
Συμπάσχω.Εγώ παίρνω χάπια για να μπώ στο αεροπλάνο.
Δεν ξέρω αν είναι πολύ παρήγορο (φαντάζομαι λίγο θα είναι) αλλά έχω φίλη που δεν. μπαίνει. σε αεροπλάνο. Ποτέ. Φοβάται την ιδέα, αρνείται να τη δοκιμάσει, πιστεύει ακράδαντα πως θα πεθάνει. Οπότε δεν έχει μπει ποτέ. Όλα τα ταξίδια τα κάνει οδικώς. Δεν είναι δα και τεράστιες οι αποστάσεις στην Ευρώπη μας (το Βρυξέλλες-Αθήνα σου λέει γίνεται σε 27 ώρες αν είστε δύο οδηγοί και το πάρετε non stop) και προς Ασία/ Αφρική κάπως ρημαδοπηγαίνεις με μερικές έξτρα ημέρες από Τουρκία, οπότε “τι να κάνουμε, την Αμερική και την Αυστραλία ας μην τις δω ποτέ”.
Αχ πόσο σε καταλαβαίνω! Την πρώτη φορά που μπήκα σε αεροπλάνο ήμουν πιτσιρίκι. Η χαρά μου, τεράστια! Την δεύτερη ήμουν 17 πήγα Αθήνα για να δώσω εξετάσεις στο σχέδιο. Την ώρα της απογείωσης, μου κόπηκαν τα γόνατα. Δεν έδωσα σημασία. Τα επόμενα 4 χρόνια ούσα φοιτήτρια του εξωτερικού πηγαινοερχόμουν 3 φορές τον χρόνο και άλλαζα δύο αεροπλάνα. Είχα καταλάβει ότι αυτό που φοβόμουν στα αεροπλάνα ήταν η κλειστοφοβία κι έτσι πάντα φρόντιζα να κλείνω θέση με παράθυρο. Θυμάμαι μια φορά που ενώ η θέση έδειχνε παράθυρο, στην ουσία ήταν έξοδος κινδύνου. Τις φωνές μου εκτός από όλους τους επιβάτες, τς… Διαβάστε περισσότερα »
Σφίχτηκε η καρδιά μου έτσι όπως τα περιγράφεις. Ελπίζω να πάς σε κάποιον ειδικό να σε βοηθήσει. Εφόσον τα αεροπλάνα θα είναι ατη ζωή σου, δεν μπορείς όπως είναι να τα αποφύγεις, μην το αμελείς το πρόβλημα. Εμένα μου συμβαίνει κάτι που όποτε το λέω σε κάποιον γελάει για κάποιο λόγο. Αλλα δεν το αντέχω αλλο και είναι ο μόνος λόγος που σκέφτομαι τον ειδικό. Όταν περνάει αεροπλάνο πάνω απο την περιοχή που μένω και ακούγεται πολύ έντονα κάποιες φορές, πάντα μα ΠΑΝΤΑ νομίζω θα πέσει προς το μέρος μου. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι, να το διακωμωδώ στο κεφάλι… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ αγαπητή μου πόσο σε καταλαβαίνω! Ήταν ο λόγος που ξεκίνησα θεραπεία. Κάθε φορά που έμπαινα (πολύ συχνά) γινόμουν ο περίγελος του αεροπλάνου. Για να μην τα πολυλογώ, πρέπει να ξεκινήσεις με κάποιον ειδικό, απλά θα σύστηνα το εξής: Προσπάθησε να θυμηθείς από πότε ξεκίνησε να εκδηλώνεται το σύμπτωμα και αν εκδηλώθηκε παράλληλα με κάποιο γεγονός το οποίο λόγω της βαρύτητάς του, επηρέασε και την δική σου ψυχολογία (πχ. μετακόμισες Βέλγιο και ήταν μεγάλη αλλαγή για σένα).Τι θέλω να πω, προσπάθησε να καταλάβεις αν το σύμπτωμα του φόβου για τα αεροπλάνα κρύβει πίσω του κάτι μεγαλύτερο ή αν είναι απλώς… Διαβάστε περισσότερα »
Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Έχω στείλει κι εγώ ερώτηση αλλά δεν απαντήθηκε. Κι εγώ έκανα μεγάλες και πολλές πτήσεις και δεν καταλάβαινα τίποτα μέχρι που έπεσα σε μια εφιαλτική πτήση. Από τότε τα αεροπλάνα είναι ο πιο μεγάλος μου τρόμος. Το μόνο που με βοήθησε, με την παρότρυνση ειδικού, ήταν ένα ηρεμιστικό χάπι και ένα μάντρα. Όσο αστείο κι αν σου φανεί, επαναλαμβανοντας στον εαυτό μου “μην αγχώνεσαι για πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις”, νιώθω πιο ήρεμη. Το να αντιστεκεσαι στον φόβο το κάνει χειρότερο. Πες οκ θα φοβήθω για 3 ώρες. Δέξου το. Το πιο μεγάλο λάθος που μου… Διαβάστε περισσότερα »
Συμπάσχω και εγω! Ταυτίστηκα ειδικά με το στραβολαίμιασμα τύπου κουκουβάγια. Δύο πράγματα που με βοηθάνε είναι να χαζεύω επεισόδια απο αγαπημένες μου κωμικές σειρές (δηλαδή κάτι που με κάνει να νιώθω οικεία και ανάλαφρα, τίποτα που να μου προκαλεί έξτρα άγχος) και να κλείνω θέση κοντά στα φτερά του αεροπλάνου (με βοηθάει να βλέπω ένα σχετικα σταθερό σημείο). Δεν είναι συνολικές λύσεις (τίποτα δε συγκρίνεται με βοήθεια ειδικού) αλλά ίσως μπορούν λίγάκι να ανακουφίσουν και σένα.