Αγαπητή «Α, μπα»: Φοβάμαι πως θα με τσαλαπατήσουν και θα γελάνε με την παιδικότητα μου

Αγαπητή Α μπα μου, δε σου γράφω για να μου απαντήσεις σε κάποια απορία, αλλά γιατί θέλω απεγνωσμένα μία παρηγοριά, μία επιβεβαίωση ότι η ζωή έχει και τα καλά της (που φυσικά και έχει απλά τώρα δυσκολεύομαι να τα δω), μια θετική κουβέντα. Το κείμενό μου θα είναι μια απεικόνιση των συναισθημάτων μου και οι προτάσεις μεταξύ τους μπορεί να μοιάζουν άσχετες, και αυτό γιατί δεν μπορώ να οργανώσω τις σκέψεις μου σε ένα τυπικό κείμενο..θα καταλάβεις στη συνέχεια. Είμαι φοιτήτρια 20 χρονών. Νιώθω πολύ συχνά πως δεν θα “ενηλικιωθώ”ποτέ. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί. Πως καμιά φορά, το να είσαι ένας όμορφος άνθρωπος, είναι πιο σημαντικό από το να είσαι καλός άνθρωπος. Πως το να μπορείς να διαφημίζεις τον εαυτό σου, είναι προσόν σχεδόν απαραίτητο για την σύγχρονη επιβίωση. Πως το να τσαλαπατάς τους άλλους για μία θέση εργασίας είναι κάτι “φυσιολογικό”. Πως τα συναισθήματα τελικά δεν έχουν τόση αξία…γιατί είναι κάτι που δεν μπορείς ούτε να το δεις, ούτε να το πιάσεις, ούτε να το μετρήσεις. Με φοβίζει το γεγονός πως οι άνθρωποι επιζητούν να νιώσουν μόνο τα “καλά” συναισθήματα ( τα οποία συχνά ταυτίζουν με την επιτυχία και το κοινωνικά αποδεκτό “φαίνεσθαι”) και θα κάνουν τα πάντα για να μην αντιμετωπίσουν τα “κακά” συναισθήματα.. μα γιατί να αποζητάμε μόνο την ευτυχία? Είναι σαν να ζητάς να γεννηθείς χωρίς να πεθάνεις. Σαν να ζητάς να φας κάτι χωρίς να το μασήσεις. Με φοβίζει το γεγονός πως ένας μεγάλος σκοπός της ζωής μου από εδώ και πέρα θα είναι να βγάζω λεφτά. Δε με ενδιαφέρουν τα λεφτά. Δε θέλω να σπουδάζω για να βρω μια δουλειά. Θέλω να σπουδάζω για να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Θέλω να κάνω πράγματα στη ζωή μου που να με φορτίζουν συναισθηματικά και όχι να με αφήνουν κενή. ‘Όμως φοβάμαι Α μπα μου, από αυτό το λίγο που έχω ζήσει στην κοινωνία ως “ενήλικας”, πως αν επιδιώξω να ζήσω έτσι όπως επιθυμώ την ζωή μου, όλοι οι άλλοι οι “σκληροί” άνθρωποι θα με τσαλαπατήσουν και θα γελάνε με την παιδικότητά μου.. και στο τέλος θα απομείνω ένα μικρό σκουπιδάκι στον κάδο όλων των άλλων.

–sweet child of mine

Θα εξομαλυνθεί αυτό που αισθάνεσαι όταν καταλάβεις ότι αυτοί που είναι «σκληροί» δεν είναι πιο δυνατοί, αλλά συνήθως πιο φοβισμένοι ή/και ανόητοι. Η δύναμη είναι στον συνδυασμό της λογικής με την ευαισθησία, δεν έγινε τυχαία τίτλος βιβλίο.

Για να γίνει πραγματικότητα αυτό που θέλεις χρειάζεσαι γνώση και εμπειρία. Η γνώση δεν είναι μόνο οι σπουδές, αλλά είναι μια καλή αφετηρία. Όταν μάθεις πώς να διδάσκεις στον εαυτό σου αυτά που χρειάζεται να ξέρει, θα είσαι σε θέση να ζήσεις τη ζωή σου όπως επιθυμείς. Για να γίνει αυτό χρειάζεσαι όμως τόνους αρχικής γνώσης. Άπειρες ποσότητες. Αν συνειδητοποίησες στα είκοσι ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί, έχεις αργήσει. Πρέπει να ξεκινήσεις το διάβασμα, και όταν λέω διάβασμα δεν εννοώ τυχαία πράγματα που βρίσκεις στο ίντερνετ (θα είσαι σε θέση να βρίσκεις αξιόλογα αναγνώσματα στο ίντερνετ όταν έχεις αρκετή αναγνωστική εμπειρία), αλλά διάβασμα βιβλίων, σοβαρών εφημερίδων, σοβαρών περιοδικών. Πολύ διάβασμα. Για τα πάντα. Ξεκινώντας από αυτό που σπουδάζεις, καταλήγοντας στα πάντα. Αυτό, σε συνδυασμό με ταξίδια, όσο πιο πολλά μπορείς, με εκθέσεις, με μουσική, με σινεμά, με ό,τι αξιόλογο κυκλοφορεί. Για πολλά χρόνια. Και μετά, θα δεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News