Αγαπητή «Α, μπα»: Φοράω το λουλουδάτο μου φόρεμα, το μαντήλι στο άτριχο κεφάλι και περπατάω δίπλα στο ογκολογικό ρε μ@@@@!

Σήμερα το πρωί πήγα στο ογκολογικό νοσοκομείο. Ήθελα να ζητήσω από τη γιατρίνα μου να μου υπογράψει την άδεια ασθενείας για τη χημειοθεραπεία που ακολουθώ και την οποία είχα ξεχάσει να της ζητήσω τη μέρα που πήγα για την έγχυση. Όποια δεν έχει μυαλό, έχει πόδια. Η ζέστη είναι αποπνικτική και ο ήλιος καίει ανελέητα, οπότε η αδερφή μου με αφήνει όσο πιο κοντά μπορεί στην είσοδο του νοσοκομείου και με περιμένει στο αμάξι με τα αλαρμ αναμμένα. Στην επιστροφή από το ιατρείο, ανεβαίνω τη μικρή ανηφόρα μέχρι τον κεντρικό δρόμο με ένα μικρό λαχάνιασμα, όμως νιώθω ευχάριστη τη διαφορά ανάμεσα στην κούραση του σήμερα και την ατονία της προηγούμενης εβδομάδας, όταν ακόμα ήμουν καταβεβλημένη από την τελευταία θεραπεία. Από την κορυφή της ανηφόρας στρίβουν προς το μέρος μου δύο νεαροί άντρες και περνούν δίπλα μου μιλώντας και χασκογελάνε. Αυτός που περνά ακριβώς δίπλα μου, χωρίς να με αγγίξει, χαμηλώνει τη φωνή του αρκετά ώστε να τον ακούσω μόνο εγώ και αφήνει ένα αργόσυρτο “χελλόουουουου”… Μέσα μου έπαθα έκρηξη. Έξω μου δεν ανοιγόκλεισα καν τα μάτια μου. Μέσα μου ξεδιπλώθηκε ολόκληρο πυρηνικό μανιτάρι από σκέψεις: φοράω το μακρύ, λουλουδάτο μου φόρεμα και το ασορτι μαντήλι στο άτριχο κεφάλι μου ρε μαλάκα, περπατάω δίπλα στο ογκολογικό, είμαι ιδρωμένη, μπαφιασμένη, με το βλέμμα κατεβασμένο, τόσο κατεβασμένο που το μόνο που έχω καταγράψει από την παρουσία σας είναι ότι είστε δύο, νεαροί, μελαμψοί, άντρες κι εσύ πρέπει, *πρέπει* να με κάνεις να σε προσέξω, *πρέπει* να μου μιλήσεις, κι όσο το μανιτάρι ξεδιπλώνεται φτάνει στα ρουθούνια μου και η βρώμα από τον ιδρώτα σου και πάνω εκεί σκέφτομαι ότι νάτη, καταφτάνει και η ρατσιστική σκέψη που προσπαθώ να ελέγξω… Στο αμάξι δε μίλησα γι’αυτό, στην αδερφή μου δεν είπα τίποτα, εξάλλου μου φαινόταν και εντελώς ανούσιο εκείνη τη στιγμή. Και τώρα, πέντε ώρες μετά μου έρχεται να κλάψω από τα νεύρα μου. Είμαι υπερβολική; Από τη μια νιώθω ενοχές που τον έβριζα βρωμιάρη απο μέσα μου, από την άλλη νευριάζω που μπορεί να νομίζει ότι μου έφτιαξε τη μέρα με την ατάκα του, σιγά, ένα γεια μου είπε. Έπρεπε να αντιδράσω; Να πω στον άντρα μου τώρα, πέντε ώρες μετά, πόσο σκουπίδι, πόσο αδύναμη αισθάνθηκα; Πώς να πω στους γιους μου να μη φέρουν ποτέ καμία και κανένα σε αυτή τη θέση; Μήπως η αντίδρασή μου είναι δυσανάλογη;

–Who cares

Η περιγραφή σου, με το μανιτάρι, είναι τόσο ακριβής, πετυχημένη, τόσο χαρακτηριστική. Δεν είσαι μόνη σου σε αυτή την αγανάκτηση, αλλά εσύ ζεις μέσα στο σώμα σου, με τη συγκεκριμένη του ιστορία, οπότε φαντάζομαι ότι ένιωσες μια κάποιου είδους μοναξιά, που σε εμπόδισε από το να μιλήσεις στην αδερφή σου, στον άντρα σου και στα παιδιά σου.

Δεν «έπρεπε» τίποτα. Χαίρομαι μόνο πολύ που το γράφεις εδώ, γιατί πιστεύω ότι είναι καλύτερα να μιλάς για αυτά τα μανιτάρια, μέχρι να καταλάβεις ότι δεν είσαι υπερβολική όταν εξαγριώνεσαι όταν κάποιος παραβιάζει την ιδιωτικότητα σου, την ανάγκη να περπατήσεις στο δρόμο μόνη σου με τις σκέψεις σου, χωρίς να σου υπενθυμίσει ένας άντρας ότι είσαι κάτι σαν ένα ζευγάρι παπούτσια, ή ένα γρήγορο αυτοκίνητο, ή ένα άλογο. Χωρίς να αναρωτιέσαι αν θα φας βρίσιμο ή ξύλο αν αποφασίσεις να απαντήσεις. Γιατί αυτό είναι το θέμα. Τα «κομπλιμέντα» έρχονται πάντα μαζί με μια απειλή, τόσο αθώα είναι. Αν δεν τα δεχτείς, κινδυνεύεις. Κινδυνεύεις ακόμα και αν τα δεχτείς.

Αναρωτιόμαστε αν είμαστε «υπερβολικές» που κάποιος μας απειλεί στο δρόμο, στα καλά καθούμενα, και ο λόγος που μας απειλεί είναι ότι είναι άντρας και του επιτρέπουν όλοι να το κάνει. Και ρωτάς αν είναι δυσανάλογη η αντίδραση σου;

Σου εύχομαι περαστικά, μια τεράστια αγκαλιά για αυτό που ζεις και έζησες, και με την ελπίδα να τολμάμε όλες να ζούμε όλα μας τα συναισθήματα, όσο «ασήμαντα» και αν μας φαίνεται ότι είναι, γιατί αυτό μας έμαθαν, να αμφισβητούμε την οργή μας, να τη σβήνουμε μόνες μας, μέχρι να καούμε ζωντανές.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News