Αγαπητη Α μπα, Θα ήθελα πάρα πολύ να ακούσω μια αντικειμενική απάντηση για το θέμα που έχω. Βασικα θα ήθελα να το ακούσω γιατί νιώθω ότι την ξέρω την απάντηση αλλά δεν μπορώ να πάρω την απόφαση. Με το αγόρι μου είμαστε μαζί 4 χρόνια με πολλά πάνω κάτω. Ο κύριος λόγος που μένουμε μαζί, παρά μερικά προφανή προβλήματα ,είναι ότι υπάρχει πάρα πολύ συναίσθημα και από τις δύο πλευρές. Ξέρω ότι οι σχέσεις δεν τελειωνουν λογω έλλειψης αγάπης μόνο αλλα δεν μπορώ να παραγνωρισω και να αφήσω τόσο εύκολα αυτόν τον άνθρωπο που με αγαπάει και τον αγαπάω. Πλέον έχω φτάσει στο σημείο να τον ξέρω τόσο καλά που να μπορώ να διαχωρίσω το συναίσθημα του για εμένα από άλλες συμπεριφορέςπου εχει και που με πληγώνουν. Στο προκείμενο, πάντα είχαμε πολύ μεγάλη απόσταση στο τι θεωρεί ο ένας φλερτ με άλλους και τι ο άλλος. Έγιναν πολλά λάθη και από τις δύο πλευρές. Εγώ από τη μεριά μου προσπαθούσα εμμεσα να τον ελέγξω ( και δεν μου άρεσε καθόλου αυτό) , εκείνος μου έκρυβε πράγματα και μίλαγε μέσω μηνυμάτων με κοπέλες άλλοτε σε φιλικό και λίγο παραπάνω πλαίσιο αλλοτε σε ξεκάθαρα ερωτικό , χωρίς να έχει γίνει κατι. Η συζήτηση αυτή είχε γίνει άπειρες φορές ανάμεσα μας και πλέον ξέρω ότι ενώ με αγαπάει καλύπτει κάποιες άλλες ανασφάλειες του με αυτή του τη συμπεριφορα και αυτό έστω και αν προσπαθεί να το μετριάσει δεν πιστεύω ότι θα φύγει ποτέ. Από τη μεριά μου εγώ, ενώ αναγνωρίζω την προσπάθεια ξέρω ότι μακροπρόθεσμα δεν μπορώ να είμαι μαζί του αλλά δεν μπορώ να πάρω ακόμη την απόφαση να τον χωρίσω. Πρόσφατα είδα κάποια μηνύματα με μια κοπέλα που είναι φίλη του και ανά καιρούς εκείνος πέταγε υπονοούμενα και οπότε έλειπα εγώ πάντα της έστελνε κλπ. Έχω στεναχωρηθεί όχι για τα μηνύματα αυτά κάθε αυτά, αλλά επειδή νιώθω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου και δεν μπορώ να πάρω μια απόφαση. Ρωτάω συνέχεια μήπως είμαι υπερβολική, φοβάμαι ότι άμα του πω να χωρίσουμε δεν θα μπορέσω να μείνω στην απόφαση μου και τέλος τον Σεπτέμβρη θα φύγω για δουλειά στο εξωτερικό για ένα χρόνο και δεν αισθάνομαι εννοείται καμία ασφάλεια από τη σχέση σε αυτό το θέμα. Απλά αναρωτιέμαι πώς γίνεται ένας άνθρωπος να είναι συνέχεια μαζί σου, να σε θέλει σαν άνθρωπο και σεξουαλικά ,να περνάτε καλα, να ανησυχεί για το ότι θα φύγεις αλλά να συνεχίζει αυτού του είδους τη συμπεριφορά. Συγγνώμη για το κατεβατο απλά νιώθω πάρα πολύ μπερδεμένη. Υγ. Εγώ είμαι 25 και αυτός 38
–Μπερδεμένη
Αχ, Θεούλη μου.
Αν καταλάβεις γιατί το κάνει, τι θα αλλάξει στο πρόβλημα που έχεις; Θα είναι τέτοια η κατανόηση σου που θα σταματήσει να σε πληγώνει αυτή η συμπεριφορά; Αυτό το παλεύεις εδώ και τέσσερα χρόνια, και αυτό που έχεις καταφέρει φιμώνοντας τον εαυτό σου και την εσωτερική του επανάσταση στην συνεχή υποτίμηση της νοημοσύνης σου, είναι να κοντεύεις να τρελαθείς γιατί δεν ξέρεις πια τι είναι το σωστό και τι είναι το λάθος.
Έχεις χάσει τον εαυτό σου επειδή προσπαθείς να πιστέψεις τα φούμαρα ότι όλο αυτό το φλερτ μένει εκεί (δεν ξέρω γιατί το πιστεύεις, αλλά έστω) και ότι αφού εσένα «αγαπάει», όλα όσα κάνει – που ξέρει ότι σε πληγώνουν – είναι δικαιολογημένα από την άγια αγάπη του. Και αφού το νοιάξιμο (άλλο το νοιάξιμο, άλλο η αγάπη, αλλά έστω) είναι αμοιβαίο, τότε; Τότε τι;
«Μα αφού αγαπιόμαστε».
Αν πιστεύεις ότι μπορείς να διαχωρίσεις το συναίσθημα του για εσένα με το γεγονός ότι εδώ και τέσσερα χρόνια κάνει κάτι που σε πληγώνει πάρα πολύ και το ξέρει, βρίσκεσαι σε μια σχέση που σου κάνει πάρα πολύ κακό γιατί έχεις διχάσει τον εαυτό σου για να επιζήσεις. Έχεις βάλει τον λογικό σου εαυτό σε πάγο και τον προδίδεις.
Ο λόγος που δεν αποχωρείς δεν είναι η αγάπη. Είναι η κακώς εννοούμενη αυτοσυντήρηση σου που σου απαγορεύει να καταλάβεις πόσο έχεις κακοποιήσει τον εαυτό σου. Σου λείπει ένα πόδι και αρνείσαι να κοιτάξεις κάτω να δεις τα αίματα. Κοιτάς πάνω και επιμένεις ότι δεν πονάς. «Δεν είναι πόνος, αγάπη είναι.»
Θα είναι πολύ δύσκολο να συγχωρήσεις τον εαυτό σου που έκατσε και άκουγε όλες αυτές τις μπαρούφες για τόσα χρόνια, αλλά θα τα καταφέρεις. Πρέπει να τα καταφέρεις. Θα τα καταφέρεις όταν αναλύσεις τους λόγους που το έκανες. Θα είναι πολύ δύσκολο, αλλά πρέπει να το κάνεις. Καλή δύναμη.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πάμε όλοι μαζί: ΤΟΥΣ ΒΆΖΕΤΕ ΠΟΛΎ ΨΗΛΆ ΧΏΡΙΣ ΛΌΓΟ ΚΑΙ ΜΕΤΆ ΔΕΝ ΦΤΆΝΕΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΤΥΣΕΤΕ
Έχω πραγματικά στενοχωρηθεί. Τι ανεχόμαστε ρε συ , για να λέμε ότι έχουμε σχέση;Πότε, θα ξυπνήσουμε οι γυναίκες ρε φίλε; Τόσο πολύ μας αγχώνει το αβέβαιο, που καθόμαστε να μας κανιβαλίσουν κανονικά και αναρωτιόμαστε κι από πάνω, μήπως είμαστε τρελές;
Σκέφτομαι, σε πόσο κλάμα και δυστυχία έχω υποβάλει τον εαυτό μου και ανατριχιάζω. Πότε θα ζήσουμε σαν άνθρωποι, επιτέλους;
J Brian συνδέθηκα για να σου πω ότι σε έχω εκτιμήσει ιδιαιτέρως , κάποια σχόλια δε τα έχω βγάλει σκρινσοτ . Αυτό ακριβώς σκέφτομαι κ εγώ, αν κ πολύ νεότερη , κ δυσκολεύομαι να συγχωρήσω τον εαυτό μου που ξεκάθαρα μου έδειχνε ότι δυσφορούσε . Ακόμα δεν έχω φτάσει βέβαια στο τέλος του δρόμου , αλλά με τη βοήθεια του ψυχιάτρου πιστεύω ότι θα τα καταφέρω . Peace
Είσαι σε πολύ καλό δρόμο, που αναγνωρίζεις τι φταίει και τι πρέπει , να κάνεις. Είναι επίσης πολύ σημαντικό, που το καταλαβαίνεις νωρίς. Δεν υπάρχει, πιο απογοητευτικό πράγμα και πιο θλιβερό, από ανθρώπους γύρω στα 50 και βάλε, να καταλάβεις ότι συνέθλιψες τον εαυτό σου και δεν έζησες καλά… Οι πιο πολύ δεν το αντέχουν, ως παραδοχή (και είναι λογικό) και γίνονται οι γνωστοί “χαροκαμένοι/ες “, αμπελοφιλόσοφοι, που τα ξέρουν όλα και γεμίζουν αρνητισμό τους γύρω. Νομίζω, πως μια φορά στη ζωή μας, επιβάλλεται , να κάνουμε την προβληματική και χάλια σχέση, αλλά το φαινόμενο, έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Γι… Διαβάστε περισσότερα »
Έχεις απόλυτο δίκιο. Η πίεση και η ανασφάλεια που νιώθουν οι γυναίκες όσο μεγαλώνουν, τις κάνουν να μένουν σε σχέσεις ανούσιες όπως παρατηρώ. (Και εγώ μαζί). Η πίεση ότι θα χωρίσεις και θα είσαι “χωρισμένη και μόνη” (και όχι ελεύθερη), το ότι πλησιάζεις τα 30 και ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΜΑΝΑ(Καλά ,μετά τα 30 σε κλαίνε,άστο) και γενικά χρεώνεσαι την αποτυχία ότι “δεν κράτησες τον άντρα, δεν ήσουν αρκετά καλή >>>απετυχες” . Όλα αυτά μας οδηγούν να ωραιοποιουμε μια κατάσταση απλά και μόνο για να μην αποτύχουμε. Μας φτύνουν και νομίζουμε ότι βρέχει.
Λοιπόν, συνδέθηκα μόνο και μόνο για να σου απαντήσω, καθώς πέρασα ακριβώς τα ίδια. Για 2 χρόνια ομως. Είναι ακριβώς όπως τα λέει η αγαπητή μας Αμπα. Έχασα τον εαυτό μου. Προσπαθούσα να τον κοροϊδέψω λέγοντας δε μπορεί, με αγαπάει, απλώς έτσι είναι σαν άνθρωπος. Ανασφαλής και θέλει επιβεβαίωση και αυτό με έκανε να αναλώνομαι όλο και πιο πολύ προσπαθώντας να τον ικανοποιήσω, ΠΑΤΩΝΤΑΣ με ακόμη περισσότερο και πνίγοντας τον ενδότερό μου εαυτό, που μου ζητούσε τα ρέστα για την κακοποίηση που μου κάνω. Έτσι αρρώστησα, ήμουν χάλια. Έχω χτίσει με πολύ κόπο καριέρα. Πήγα να την καταστρέψω. Καθώς δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Διάβασε αυτά που γράφει η Λένα λεξούλα-λεξούλα ξανά και ξανά
Ποια προσπάθεια ακριβώς κάνει; Α ναι! Κουράζεται πολύ να σε πείσει πως όλο αυτό είναι φυσιολογικό και πρέπει να το αποδέχεσαι γιατί σε αγαπάει. Εντάξει σε αυτό να του αναγνωρίσουμε πως έχει κάνει καλή δουλειά, γιατί αγαπητή μου δεν είναι καθόλου φυσιολογικό να αποδέχεσαι μια τέτοια συμπεριφορά στο όνομα καμιάς αγάπης. Πάντως αυτό που ρωτάς γίνεται και παραγίνεται, είχε βγει και τραγουδάκι τη δεκαετία του’70 νομίζω. “Επιπόλαιο με λες που γυρνάω με πολλές…. δεν αλλάζω εγώ μυαλά, σ’αγαπάω μεν αλλά, έτσι ήμουν έτσι είμαι κι έτσι θα ‘μαι” Υ.Γ Ναι χάνεις τον εαυτό σου σε τέτοιες σχέσεις γι αυτό χρειάζεται… Διαβάστε περισσότερα »
“κι αν τσιλιμπουρδίσει λίγο, άντρας είναι, σημασία έχει ότι σε σένα θα γυρίσει”. Ελλάδα 1960.
Μας το έχουν πει τόσες φορές που στο τέλος κάποιες το πιστεύουν.
Το ότι το Σεπτέμβριο θα φύγεις για ένα χρόνο είναι μια πάρα πολύ καλή ευκαιρία να ξεκολλήσει το μυαλό σου. Εκμεταλλεύσου την ευκαιρία και κάνε τη χάρη στον εαυτό σου να απαλλλαγείς από αυτή τη σχέση. Τώρα δεν το πιστεύεις, αλλά θα φτάσει η ώρα που θα χτυπάς το κεφάλι σου για την τεράστια βλακεία σου να προσπαθείς να πειστείς ότι το άσπρο είναι μαύρο. Μην αναλώνεσαι στο να καταλάβεις αυτόν και τις πράξεις του, αυτό δεν θα σε βγάλει πουθενά. Τα λέγαμε προχθές και με τη Scotland, όταν εσύ αισθάνεσαι πως απειλείσαι με τον οποιονδήποτε τρόπο, μην αγνοείς ποτέ… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι όμως αν ο φίλος της της κανει gaslighting κι απο κει πηγάζει το να χιλιοαναρωτιέται αν είναι υπερβολική, κι η αίσθηση ότι έχει χάσει τον εαυτό της , δεν είναι ακριβώς δικό της φταίξιμο για να είναι απαραίτητα το ζητούμενο η αυτοσυγχώρεση. Και ούτε σημαίνει οτι αυτοκακοποιηθηθηκε! Αν ο άλλος της λέει α μην κάνεις έτσι , είσαι υπερβολική ,έχεις παρανοήσει ,και μάλιστα της λέει τέτοια πράγματα 4 χρόνια τώρα, αυτός είναι κακοποιητικός μαζί της. Δεν διευκρινίζει βέβαια πως ακριβώς αποκρούει τις ανησυχίες της ο φίλος της, ούτε πως αυτή άρχισε αυτή να αισθάνεται υπερβολική, αλλά αυτή η τακτική… Διαβάστε περισσότερα »
Απαντάω στο σχόλιο σου γιατί αναφέρθηκες στο gasligting που είναι πολύ σοβαρό. Όπως είπα σήμερα και σε άλλη ερώτηση, με την βοήθεια ψυχολόγου βγαίνω από μια σχέση και το παραπάνω ήταν πολύ εμφανές όπως τώρα είναι και στην κοπέλα. Φτάνεις σε σημείο να αμφισβητείς τα πάντα. Και η κοπελα δε φταίει γιατί έχει μπει τόσο βαθιά σε διαδικασία αμφισβήτησης της λογικής της που δεν μπορεί να αντιληφθεί το προφανές. Θα πρότεινα άμεση ψυχολογική υποστήριξη.
Σε γνώρισε όταν ήσουν 21, αυτός 35, και σε έχει φλομώσει στην παπάτζα. Από-και-κλείεται να μην σε έχει κερατώσει – απλώς τις ενδείξεις για τις απιστίες του τις έχει βαφτίσει “διαφορετικό κώδικα στο φλερτ” ή “δικές του ανασφάλειες”, για να ανέχεσαι όσα πέφτουν στην αντίληψή σου.
Πωπω, αυτό ακριβώς σκεφτόμουν!
Ότι την “τσίμπησε” όταν αυτή ήταν 21 και αυτός 34. Πάλι καλά που στο μεσοδιάστημα η κοπέλα έχει κάνει πλάνο να φύγει από τη χώρα για δουλειά, γιατί δεν θα το είχα περίεργο να της έκανε εκβιασμό να μη φύγει για να ικανοποιεί και άλλο τον εγωισμό του.
Όπου φύγει, φύγει!
Αυτός κάνει τη δουλειά του και τα περνάει ζάχαρη…Εσύ κακοποιείς τον εαυτό σου σε τέτοιο βαθμό που τον δικαιολογείς κιόλας “καλύπτει τις ανασφάλειές του”…Φρικάρισα με τα όσα διάβασα.Ό,τι είπε η Λένα,σου λείπει ένα πόδι και αρνείσαι να κοιτάξεις να δεις τα αίματα.Σου εύχομαι να βρεις τη δύναμη να αποχωρήσεις σώζοντας ό,τι έχει απομείνει από εσένα.Φύγε κοριτσάκι μου και μην κοιτάξεις πίσω σου.