Menu
in

Αγαπητή «Α, μπα»: Έτσι απλά σταματάει κάποιος να σε θέλει;

Ένα ωραίο πρωινό μου είπε ότι πιέστηκε και ότι θέλει να μείνει με τον εαυτό του

Αμπούλα, Σου γράφω μπερδεμένη και θυμωμένη , προσπαθώντας κι εγώ η ίδια να καταλάβω τι μου γίνεται . Μόλις χώρισα και δεν ξέρω τι να νιώσω. Είχα μια σχέση περίπου ενός έτους . Το αγόρι μου το γνώρισα όταν επισκέπτηκα τη φίλη μου που παρέμεινε στην πόλη που σπουδάζαμε μαζί σε μια κοινή παρέα . Μιλάω για έναν άνθρωπο πολύ όμορφο , πανέξυπνο , που παρόλο που με βρήκε σε δύσκολη φάση , με κέρδισε με την ευστροφία και τη διεκδίκηση του . Ο πρώην μου λοιπόν (αυτό είμαστε πλέον ) ήρθε στη ζωή μου από το πουθενά (όπως συνήθως συμβαίνει) και την έκανε άνω κάτω . Ήμασταν σε απόσταση μεγάλη γιατί εγώ μένω Αθήνα και αυτός Θράκη . Ενώ όλο αυτό ξεκίνησε ως μια ωραία φάση , κατέληξε μια υπέροχη σχέση , με πηγαινελα τουλάχιστον μία φορά τον μήνα , με πολύ ωραία video calls, φοβερές συζητήσεις ως το πρωί (τέτοια χημεία δεν έχω ξαναδεί ποτέ μου ). Ο άνθρωπος αυτός με νοιαζοταν και με στήριζε παρα πολύ και εγώ το ίδιο . Ωστόσο ήμασταν και οι δύο σε δύσκολη φάση . Εγώ προσαρμογή στα νέα μετά τη φοιτητική ζωή δεδομένα μου , εκείνος δούλευε και ταυτόχρονα πάσχιζε να κλείσει το PhD του . Γενικά πολύ άγχος . Και αλήθεια σου λέω Αμπα μου αυτός ο άνθρωπος με είχε κυνηγήσει όσο κανείς αλλος. Μου μιλούσε για τα προβλήματα του , με έβαζε προτεραιότητα, επεδιωκε να με δει όσο συχνότερα ήταν εφικτό , με καθησύχαζε . Ώσπου ένα ωραίο χαρούμενο πρωινό χωρίς να έχει προηγηθεί κανένας καβγάς , μου λέει ότι πιέστηκε, ότι έχει το διδακτορικό του , ότι μαντεψτε , θέλει να μείνει με τον εαυτό του . Δε μου άφησε περιθώριο να πω τίποτα, παραμονο ότι δεν το περίμενα . Έκλαψα πολύ , πάρα πολυ , δυστυχώς και μπροστά του . Δεν μπήκε καν στον κοπο να μου το πει από κοντά γιατι δεν είχε χρόνο . Αλλά πώς γίνεται τόσους μήνες να βρισκόταν άκρη και τώρα ξαφνικά να μην προλαβαινει ; Αρκετά βραδιά τις πρώτες ημέρες τον πήρα τηλέφωνο κλαίγοντας αρχικά για να του πω ότι τον θέλω ακόμα , είτε για να του πω ότι δεν ήταν ειλικρινής (ντραμα Κουίν) , ώσπου στο τελευταίο τηλέφωνο του είπα άντε γεια στο καλό . Ξέρω προφανώς ότι ήταν δικαίωμα του, ξέρω ότι δεν ήταν υποχρεωμένος να με προετοιμάσει και να μου το πει από κοντά όπως θα ήθελα εγώ. Απλά ολη αυτή η συμπεριφορά έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την έως τώρα εικόνα μου για αυτόν . Βεβαίως δεν τον ήξερα τόσο καλα , αλλα είχαμε κάνει τοσες συζητήσεις που είχα μια αρκετά καλή εικόνα. Δεν είμαι χθεσινή , ξέρω ότι άλλοι άνθρωποι προσποιούνται χρόνια ολόκληρα . Αλλά Αμπα μου απογοητεύομαι τόσο πολύ που το αγόρι που για εμένα είχε ανοιχτή μια ζεστή αγκαλιά και μου μιλούσε πάντα τόσο όμορφα , ξαφνικά είναι ψυχρός , ξαφνικά δεν έχει χρόνο , ανεβάζει στορυ που δεν θα ανέβαζε όσο ήταν μαζί μου , τύπου τι ωραία που περνάω . Ενώ εγώ είμαι κλεισμένη σπιτι και κλαίω. Δεν τον πίεσα ποτέ μου ,το αντίθετο . Γιατί τέτοια αντίδραση; Δηλαδή χωρίσαμε και δεν τον ενδιαφέρει καθόλου το αν είμαι καλά ; Με κυνηγησε τόσο πολύ για να με αδειάσει ξαφνικά ; Έτσι απλά του πέρασε ; Δεν άλλαξε τίποτα μεταξύ μας και δεν μπορώ να καταλάβω. Έχω χωρίσει ξανά και από μεγάλη σχέση , αλλά τοτε υπήρχαν λόγοι , υπήρχαν προβλήματα . Αυτός υποστηρίζει ότι εγώ δεν εφταιξα , ότι απλά σταμάτησε να θέλει σχέση . Και καταλήγω λοιπόν , έτσι απλα σταματάει κάποιος να σε θέλει ; Συγγνώμη για την ζάλη , βρίσκομαι καθαρά σε σύγχυση . Ελπίζω όταν θα διαβάσω αυτό το κείμενο να μην πονάει τόσο

Το κυνήγι, η ενασχόληση, η προτεραιότητες, όλα αυτά, τα έκανε πιέζοντας τον εαυτό του. Δεν του έβγαιναν αυθόρμητα. Γι’ αυτό κλάταρε ξαφνικά. Δεν ξέρω γιατί πίεσε τον εαυτό του, υπάρχουν πολλοί πιθανοί λόγοι – ότι έτσι νομίζει ότι πρέπει να φέρεται, μπορεί να τα έκανε για να τα πιστέψει και ο ίδιος, επειδή φαινόσουν καλή στα χαρτιά, επειδή ένιωθε μοναξιά, ποιος ξέρει γιατί, ούτε αυτός δεν θα ξέρει. Δεν είναι ακριβώς ότι πρόκειται περί προσποίησης, η προσποίηση έχει μέσα τον δόλο, δεν ξέρω αν υπήρξε δόλος. Δε νομίζω ότι οτιδήποτε από όλα αυτά θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, αλλά δυστυχώς θα το κάνω και χειρότερο. Η φάση ζωής που περιγράφεις και για τους δυο σας, είναι από αυτές με το λιγότερο άγχος. Δεν υπάρχει μεγάλο ρίσκο, ούτε μεγάλη ευθύνη στο να προσαρμόζεσαι (εσύ) και να τελειώνει το διδακτορικό (αυτός). Δεν λέω ότι είναι εύκολα. Αλλά δεν είναι εξήγηση για το «άγχος» που υποστηρίζει ότι τον απομάκρυνε.

Σχολιάστε