Αγαπητή Αμπά, υποφέρω από τους φίλους μου και συνειδητοποιώ ότι έκανα λανθασμένες επιλογές φίλων και ότι τώρα αυτό πληρώνω και είναι ίσως αργά επειδή είμαι σε μεγάλη ηλικία (προς 50) που είναι δύσκολο να κάνεις νέους φίλους. Τους φίλους με τους οποίους συμπορευόμουν το μόνο που μας έδενε ήταν οι κοινές εμπειρίες ζωής επειδή τους ξέρω πολλά πολλά χρόνια. Δεν πολυταιριάζαμε ούτε στις αξίες ούτε στο lifestyle (αυτοί παντρεμένοι με παιδιά, εγώ ελεύθερο πουλί με κατά διαστήματα σχέσεις). Κάθε λίγα χρόνια έχανα και από ένα φίλο κυρίως λόγω παρεξηγήσεων ή επειδή δεν θεωρούσαμε σημαντικά τα ίδια πράγματα. Για μένα είναι πολύ σημαντικό αν είναι κάποιος άρρωστος να τον τρέξω, μια φίλη μου όταν αρρώστησα σοβαρά δεν με πήρε ούτε και ένα τηλ τους επόμενους μήνες να δει τι κάνω και όταν την πήρα εγώ μια φορά για να της πω για την κατάσταση της υγείας μου μου είπε σόρυ βιάζομαι τώρα δεν μπορώ να μιλήσω και μου το κλεισε. Κι έτσι δεν της μιλώ πια, όχι επειδή την ήθελα να με τρέξει, αλλά επειδή ήθελα να ενδιαφερθεί αν είμαι καλά. Γενικά ανακαλύπτω ότι είμαι ανάμεσα σε πολύ λάθος για εμένα ανθρώπους. Φτιάχνεται ή είναι αργά; Παλιά δεν το ανέλυα και ούτε με ένοιαζε γιατί τότε δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήταν σημαντικό ενώ τώρα μπορώ. Αν είναι να με παραπέμψεις σε ψυχολόγο πρώτα πληζ πες μου τι θα μου προσφέρει αφού έχω συνειδητοποιήσει τι κάνω λάθος.
-Λανθασμένες φιλίες
Να καταλάβεις πώς να το κάνεις σωστά. Αυτό δεν ρωτάς; Αν φτιάχνεται; Δεν αρκεί να αναγνωρίσεις το λάθος. Αυτό είναι μόνο η αρχή.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Σε όλες, μα σε ΟΛΕΣ, τις ερωτήσεις του τύπου “μήπως είναι αργά;” η απάντηση είναι πάντα:
ΟΧΙ, ποτέ δεν είναι αργά.
Μπορεί να μην είναι εύκολο, μπορεί να θέλει πολύ δουλεία και προσπάθεια, μπορεί δεν ξέρω κι εγώ τι, αλλά αργά δεν είναι ποτέ.
Αυτή είναι μια απάντηση που είναι φούστα-μπλούζα με το nickname σου 🙂
🙂
Βασικα οπως το βλεπω εγω απ’τη δικη μου οπτικη γωνια, ΑΝ ειναι αργα για κατι τοτε ειναι αργα για πισωγυρισματα, για δισταγμους ως προς το να οριοθετησει τη ζωη της αποφασιστικα ( σε καθε τομεα, αρα και στο θεμα με τους φιλους που ειτε δεν ειναι αληθινοι φιλοι ειτε απλα η ιδια δε νιωθει να την εμπνεει η συναναστροφη μαζι τους), για κολληματα κ εμμονες…..δλδ πλακα πλακα για τα αντιθετα απ’αυτα για τα οποια πιστευει εκεινη οτι ειναι αργα…Το βρισκω λιγο αλλοκοτο που οχι μονο αυτη αλλα αρκετοι ανθρωποι μεσης ηλικιας, ειδικα γυναικες ομως, θεωρουν πως ειναι αργα στη ζωη… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητή γράφουσα, συμπάσχω και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Βρίσκομαι κι εγώ σε παρόμοια κατάσταση, λίγο πριν τα 40. Δυστυχώς, είναι αρκετά δύσκολα τα πράγματα για νέες φιλίες, συγγνώμη αν ακούγομαι απαισιόδοξη, αλλά αυτή είναι η δική μου εμπειρία. Μετά απο πολλή προσπάθεια, νέα χόμπι, δραστηριότητες κλπ. καταλαβαίνω ότι μετά από κάποια ηλικία δεν επενδύουν πλέον οι άνθρωποι σε κάτι νέο. Οι περισσότεροι είναι δεσμευμενοι και στον μικρόκοσμό τους, όσοι δε είναι ελεύθεροι είτε έχουν ήδη φίλους και διστάζουν για Χ-Ψ λόγους να βάλουν νέους ανθρώπους στην παρέα τους είτε δεν επιδιώκουν κάτι πιο βαθύ και αληθινό, παρά μονο να έχουν 1-2… Διαβάστε περισσότερα »
Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις καινούριες φιλίες! Πιστεύω ότι μπορείς να γνωρίσεις άτομα σε κάθε ηλικία και να ταιριάξεις μαζί τους! Έχω ζήσει σε 3 χώρες και σε 4 διαφορετικές πόλεις της Αγγλίας και κυρίως μέσα από χόμπυ γνωρίσα διαφορετικά άτομα, άλλοι ήταν για έναν καφέ, άλλοι έχουν μείνει καλοί μου φίλοι. Η μητέρα μου στα 55 της ξεκίνησε τένις και γνώρισε κάποι άτομα και πλέον κανονίζουν μαζί διακοπές, εκδρομές κλπ. Ο πατέρας μου χώρισε στα 60 του από την γυναίκα του και ξεκινόντας μαθήματα κιθάρας γνώρισε ένα σωρό κόσμο και πήγαιναν μαζί σε live, εκδρομές και τελικά έγινε… Διαβάστε περισσότερα »
Εμένα πάλι με στεναχωρεί που όλα τα συνδέουμε με την ηλικία. Μέχρι πότε πρέπει να κάνουμε παιδιά, μέχρι πότε πρέπει να έχουμε βρει τον άνθρωπο μας, μέχρι πότε μπορούμε να αποφασίσουμε αλλαγή καριέρας, μέχρι πότε “μας παίρνει” να χωρίσουμε, να απομακρυνθούμε από άθλιες σχέσεις. Μέχρι πότε μας επιτρέπεται και είναι εφικτό να επιλέγουμε τους ανθρώπους που θα είναι δίπλα μας; Τα 30; τα 40; Να το αφήσουμε εκεί, στα 45; Για μένα η απάντηση είναι ότι όσο όλα γυρίζουν και αποφασίζονται με βάση συγκεκριμένα κουτάκια που έχουν φτιάξει άλλοι για μας, ποτέ δεν θα είμαστε ικανοποιημένοι, πάντα κάτι θα γίνεται… Διαβάστε περισσότερα »
Από όσα λες για τους φίλους σου σε συνδυασμό με την ερώτησή σου “ΟΚ, να πάω σε ψυχολόγο, αλλά τι θα κερδίσω;” υποψιάζομαι πως βλέπεις την επικοινωνία σου με τους άλλους με όρους δοσοληψίας: εγώ δίνω αυτό, εσύ τι δίνεις; Ή μάλλον: δώσε μου ακριβώς κάτι αντίστοιχο με αυτό που σου δίνω εγώ, μάντεψε τι έχω στο μυαλό μου και δώσ’ το μου. Οι φιλίες σου χαλάνε μάλλον επειδή έχεις πολύ συγκεκριμένες προσδοκίες από τους φίλους σου, κι αν δεν σου φερθούν ακριβώς όπως περιμένεις και ελπίζεις, πληγώνεσαι, θυμώνεις, παρεξηγείσαι, φεύγεις. Και αν πας με αυτή τη νοοτροπία και στην… Διαβάστε περισσότερα »
Έτσι δεν είναι όταν έχουμε πολύ υψηλές προσδοκίες, να καταλήγουμε να απογοητευόμαστε; Σε όλες τις σχέσεις οχι μόνο στις φιλικές
Αυτό που περιγράφει πάντως είναι ακραίο: να μη σου τηλεφωνήσει η φίλη σου, ενώ έχεις κάποιο πρόβλημα υγείας, να την πάρεις εσύ και να σου το κλείσει, ε όχι, δεν πάει έτσι. Οι ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να είναι αμοιβαίες, καμία σχέση δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη…
Ε ναι, αυτό με τη φίλη που έκλεισε το τηλέφωνο σαφώς ήταν πολύ χοντρό, δεν το συζητάω! Έλα όμως που, παραδόξως, όταν βλέπουμε τους άλλους μέσα από το φακό των δικών μας προσδοκιών, ακριβώς επειδή ΔΕΝ τους βλέπουμε όπως πραγματικά είναι, συνεχίζουμε να κάνουμε παρέα και ανθρώπους κακοποιητικούς και ακατάλληλους, ελπίζοντας να αλλάξουν, αντί να αποδεχτούμε την πραγματικότητα και να τους κάνουμε πέρα. Ισχύει και για ερωτικές σχέσεις, εννοείται, εκεί κι αν ισχύει!
Μόνο και μόνο από το συμπέρασμα της, ότι φταίνε αποκλειστικά οι άλλοι, οι “λάθος άνθρωποι”, η γράφουσα δίνει την αίσθηση ότι έχει πολύ δουλειά να κάνει στη θεραπεία…
Πάντως έχοντας βρεθεί εν μέσω παρεξηγήσεων φίλων μου, όπου ο ένας εκ των οποίων ειναι αυτό που περιγράφει το Αιλουροειδέστατο – με πολύ συγκεκριμένες προσδοκίες από τους γύρω του, τύπου “εγώ είπα αυτό, και άρα έπρεπε να μου απαντήσει έτσι ή να φερθεί έτσι”- εχω παρατηρήσει οτι τείνει να αλλοιώνει γεγονότα και συζητήσεις, ή να παραλείπει κομμάτια (ίσως και ασυνείδητα) ώστε η ιστορία που παρουσιάζει να εκπροσωπεί μόνο τη δική του πλευρά. Τέτοια άτομα, πολύ δύσκολο να ανακαλέσουν δικά τους λάθη, ή να καταλάβουν οτι το άτομο που έχουν απέναντι τους, δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ακριβώς όπως φαντάζονται.
Μα ηταν αρρωστη και πηρε εκεινη τηλ λεει!Δηλαδη ποσο αναισθητος παιζει να ειναι ενας ανθρωπος να τον παρεις εσυ να του πεις για την κατασταση της υγειας σου και να σου απαντησει “σορυ βιαζομαι τωρα” κ να στο κλεισει στη μαπα?
Δεν ξερω ρε παιδια, εμενα ξενος να με επαιρνε θα τον ακουγα…(εκτος κι αν καπου εχει φερθει πολυ λαθος η γραφουσα προηγουμενως,που κ παλι δεν ξερω…μου φαινεται πολυ κακο..)
Εδώ που τα λέμε, ακόμη κι αν ο ο φίλος σου είναι φορτικός και δεν το καταλαβαίνει ή αν όντως πνίγεσαι, μπορείς να απαντήσεις “Συγγνώμη που δεν μπορώ να μιλήσω τώρα, μπορείς να τα πούμε αύριο;” ή “στείλε μήνυμα να κανονίσουμε τηλεφώνημα”. Υπάρχει και ο ανθρώπινος τρόπος.
Να τονίσουμε και πάλι ότι δεν πάμε σε ψυχολόγο επειδή είμαστε προβληματικοί χαρακτήρες που έχουν προβλήματα λόγω του δικού τους προβληματικού χαρακτήρα. Συμβαίνει κάτι στη ζωή μας που δεν το καταλαβαίνουμε αρκετά καλά από μόνοι μας ώστε να το ξεμπλέξουμε και μας δημιουργεί πρόβλημα γιατί μπερδευόμαστε στις κλωστές. Το λέω επειδή κλείνεις με μια φράση που δείχνει ότι θεωρείς τους ψυχολόγους, ειδικούς που τους χρειαζόμαστε για να μας πουν τι φταίει, οπότε αν ξέρουμε τι φταίει δε χρειαζόμαστε ψυχολόγο. Μην πας αν δε θες, δεν είναι εύκολο πράγμα η συνεδρίες αλλά ούτε οι σχέσεις είναι εύκολες για όλους. Άνθρωποι που… Διαβάστε περισσότερα »
Αν είναι αργά;
Δεν είναι, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να μην σε βρεις στα 60 και στα 70 να αναρωτιέσαι ακόμα το ίδιο. Σημασία έχει να κάνεις τα επόμενα βήματα πριν την επόμενη ανασκόπηση της ζωής σου, να βρίσκεσαι σε άλλο σημείο κάθε φορά. Χωρίς βοήθεια κινδυνεύεις να μείνεις σ΄αυτή την πίστα.
Φίλη σε νιώθω. Στην ίδια περίπου ηλικία και εγώ και κάθε τόσο αντιμετωπίζω άκυρες συμπεριφορές από φίλες ή φίλους και φυσικά πληγώνομαι. Νομίζω ότι είναι ένα κοινό πρόβλημα αυτό και αρκετά ανθρώπινο. Μεγαλώνοντας όλοι μας αλλάζουμε και αυτό είναι και το ζητούμενο. Αλλάζουμε εμείς, οι συμπεριφορές μας, τα συναισθήματα μας κοκ. Αλλάζουν και οι άλλοι. Κάπου εκεί χάνεται συνήθως η μπάλα γιατί όπως πια ξέρουμε, η αγάπη από μόνη της δεν είναι αρκετή. Εγώ δεν πιστεύω στο αργά πάντως. Μέχρι να πεθάνουμε ζούμε. Μου αρέσει να γνωρίζω νέο κόσμο, να ακούω καινούργιες ιστορίες, να λέω τις δικές μου χωρίς να… Διαβάστε περισσότερα »
Για μένα η μόνη λύση τώρα που φαίνεται να ξέρεις τι θέλεις από τους φίλους σου, είναι οι νέες γνωριμίες. Μη βιάζεσαι. Ξεκινα να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους και σιγά σιγά με κάποιους θα ταιριαξεις, με κάποιους όχι. Χόμπι, αθλήματα, συνεργάτες, σύλλογοι και πάει λέγοντας. Μη ξεκινάς όμως με τεστ να δεις αν θα είναι όπως τους θέλεις. Ξεκινα να δεις αν σου αρεσει η παρέα μαζί τους. Τα 50 μια χαρά ηλικία μου φαίνονται
Έχω βρεθεί στη θέση σου και ειμαι πολυ νεότερη. Αν λοιπόν αναρρωτιέμαι εγω αν είναι αργά, δεν μου κανει εντύπωση που αναρρωτιέσαι εσύ. Λοιπόν ναι, ειναι πιο δύσκολο όσο μεγαλώνεις γιατί ο καθένας έχει ήδη φτιάξει τον κύκλο του. Αλλά αν έχεις θετική και ανοιχτή διάθεση και πας με κέφι στη δουλειά, σε δραστηριότητες, σε διάφορα που σε ενδιαφερουν, σίγουρα θα γνωρίσεις ανθρώπους να κάνετε παρέα. Με βλεπαν οι γονείς μου μεγαλώνοντας να έχω στην πρώτη γραμμή τους φίλους μου και να μην καίγομαι να παντρευτώ άμεσα και μου έλεγαν ” άσε τους φίλους, καποια στιγμή θα παντρευτούν και θα… Διαβάστε περισσότερα »