Γεια σας Λένα και αναγνώστριες/αναγνώστες, θέλω να σας ρωτήσω κι εγώ τη γνώμη σας για κάτι. Χθες συναντήθηκα στην Αθήνα με μια γνωστή μου (αγγλίδα) που την ξέρω από τα χρόνια που σπούδαζα και δούλευα σε διάφορα μέρη της Ευρώπης (δεν πάει πολύς καιρός). Η κοπέλα τα τελευταία δύο χρόνια περνάει πολύ χρόνο στην Ελλάδα μιας και δούλευε σεζόν σε νησί κι επίσης τα έχει και με Έλληνα γι’αυτό μένει στην Αθήνα τελευταία. Συζητώντας διάφορα πράγματα για την Ελλάδα μου είπε ότι ο κόσμος εδώ πολιτισμικά είναι 50 χρόνια πίσω από τις υπόλοιπες χώρες στην Ευρώπη με αφορμή κάτι που της είπα, ότι ακόμα στην Ελλάδα δεν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει νέο φεμινιστικό κίνημα, παρόλο που υπάρχουν φεμινιστικές ομάδες (να σημειώσω, ότι η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που αυτή τη στιγμή δεν έχει φεμινιστικό κίνημα). Επίσης μου είπε για νησιώτες που γνώριζε τα καλοκαίρια που δούλευε, οι οποίοι έκαναν ομοφοβικά σχόλια στα μούτρα αντρών που, σύμφωνα με αυτούς, ήταν θηλυπρεπείς, προκειμένου να υποστηρίξει την άποψή της ότι η Ελλάδα είναι πολύ πίσω. Σκεφτόμουν λοιπόν αυτά που είπε και νομίζω πως εγώ, έχοντας ζήσει σε τρεις χώρες τη Ευρώπης κι έχοντας γνωρίσει ανθρώπους από πολλά μέρη, έχω καταλήξει στο ότι η ευμάρεια και η ανάπτυξη δε συνάδει απαραίτητα και με την προσωπική καλλιέργεια ούτε με το πόσο ανεκτικός είναι κάποιος απέναντι στο διαφορετικό. Απλά σίγουρα σε άλλες χώρες οι νομοθεσίες προστατεύουν τις διαφορετικές ομάδες ανθρώπων ώστε να μπορούν αυτές να ζουν με μεγαλύτερη ασφάλεια, χωρίς να κινδυνεύουν από τον κάθε φασίστας ότι θα τους επιτεθεί. Ωστόσο, από φίλους, Έλληνες και μη, έχω ακούσει πολλές ρατσιστικές λεκτικές επιθέσεις στη Γερμανία, στην Ιταλία γίνεται ο κακός χαμός καθώς αυτά τα υποστηρίζει και ο πρόεδρός τους, ενώ έχω παρατηρήσει ότι σε μεγάλες πόλεις όπως στο Παρίσι και το Λονδίνο, ο κόσμος που ζει είναι τόσο ετερόκλητος που συχνά ακόμα και άτομα από το χώρο της τέχνης για παράδειγμα (που ίσως θεωρείται ο πιο ανοιχτός) θα έχουν σεξιστικές ή ρατσιστικές απόψεις. Επίσης σε μια εποχή που μισό εκατομμύριο Έλληνες ζουν στο εξωτερικό και υπάρχει τέτοια πρόσβαση στην πληροφόρηση , μου φαίνεται ακραίο να λέμε ότι πολιτισμικά οι Έλληνες είναι 50 χρόνια πίσω. Δεν εθελοτυφλώ στο ότι υπάρχει κόσμος ημιμαθείς και συντηρητικός. Αλλά και πού δεν υπάρχει; Νομίζω ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα, και δε σας κρύβω ότι λίγο θίχτηκα με αυτό που είπε. Εσύ Λένα που ζεις πολλά χρόνια Αμερική, τι λες πάνω σε αυτό, πιστεύεις πως είναι η Ελλάδα πολιτισμικά 50 χρόνια πίσω; Θα ήθελα και τη γνώμη των αναγνωστών, ευχαριστώ! Υ.Γ. Νομίζω ότι κάνω την ερώτηση διαχωρίζοντας όσο γίνεται τον κόσμο από τη χώρα σε επίπεδο κρατικών φορέων και υποδομών, διαφορετικά κλάφ’τα Χαράλαμπε :p
-του αιγαίου τα μπλουζ
Δεν σε βοηθάει να θίγεσαι. Μόνο η πληροφορία έχει νόημα, όχι οι απόψεις, ούτε το συναίσθημα. Αλλιώς δεν μπορούμε, δεν πρόκειται να αλλάξουμε.
Δεν γίνεται να διαχωριστεί το θέμα των απόψεων των πολιτών για την ελευθερία και τη ισότητα από το επίπεδο των κρατικών φορέων και υποδομών. Οι απόψεις αυτές καθορίζουν την πολιτική. Αλλιώς είναι το μπάτζετ σε μια χώρα που ζητάει, απαιτεί κοινωνική υποστήριξη σε ευπαθείς ομάδες, αλλιώς είναι σε μια χώρα που η άποψη που επικρατεί είναι «τα ήθελε και τα έπαθε». Μόνο ένα παράδειγμα από τα άπειρα που θα μπορούσα να σου δώσω για να καταλάβεις ότι το κράτος ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ.
Δεν ξέρω αν είναι εύστοχο το «πενήντα χρόνια πίσω», δεν μετριούνται έτσι τα πράγματα. Γίνονται όμως έρευνες σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο για τέτοια θέματα, και η Ελλάδα, πώς να το κάνουμε, δεν είναι μεταξύ των προοδευτικών χωρών. Ναι, παντού υπάρχει ρατσισμός. Αλλά σε μερικές χώρες είναι χειρότερα από άλλες. Το «δηλαδή άλλοι καλύτεροι είναι» δεν είναι επιχείρημα, ειδικά αν η απάντηση είναι «ναι, υπάρχουν άλλοι που είναι καλύτεροι, και είναι δίπλα μας». Σε παρακαλώ, διάβασε παρακάτω για να δεις με ποιες χώρες έχουμε τις ίδιες απόψεις, και τι μπορεί να σημαίνει αυτό.
Σε αυτή την έρευνα ας πούμε μεταξύ άλλων λέει ότι « οι ανατολικοευρωπαίοι είναι πιο πιθανό να θεωρούν τον πολιτισμό τους ανώτερο από τους άλλους. Στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό φτάνει το 89%.»
Επίσης, «Η έρευνα του Pew Research Center έδειξε ότι το ήμισυ και πλέον των ενηλίκων στην Ελλάδα, τη Βοσνία, την Αρμενία, τη Γεωργία και τη Ρουμανία, δήλωσαν ότι η θρησκεία ήταν πολύ σημαντική στη ζωή τους, σε σύγκριση με περίπου έναν στους 10 ενήλικες που τόνισε τη σημασία της θρησκείας στη Γαλλία, τη Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο.»
Σε αυτή την έρευνα αναφέρεται ότι «στη γενική κατάταξη η Ελλάδα κατετάγη 36η στον κόσμο και 21η μεταξύ 24 χωρών της Ε.Ε., στα θέματα εφαρμογής του νόμου» και «Τελευταία μεταξύ 24 κρατών-μελών της Ε.Ε. κατατάχθηκε η Ελλάδα στα θέματα ασφάλειας και δημόσιας τάξης, σε έρευνα που πραγματοποίησε η αμερικανική μη κυβερνητική οργάνωση World Justice Project. Πρόκειται για έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 120.000 νοικοκυριών και 3.800 ειδικών, σε 126 χώρες παγκοσμίως.»
Εδώ πάλι, φαίνεται ότι «την τέταρτη θέση, ανάμεσα σε 34 χώρες της Ευρώπης, καταλαμβάνει η Ελλάδα στη λίστα με τους πιο θρησκευόμενους πολίτες, σύμφωνα με έρευνα που διενήργησε το κέντρο Pew Research. Στις πρώτες θέσεις, βρίσκονται η Ρουμανία, η Αρμενία και η Γεωργία.»
Δες κι αυτή εδώ, που μεταξύ άλλων λέει ότι «Ο δεύτερος πίνακας άφορα το πόσο αυστηρά πρέπει να είναι τα κριτήρια που πρέπει να πληροί κάποιος μετανάστης για να παίρνει ιθαγένεια. Η Ελλάδα βγαίνει πρώτη σε αυστηρότητα, με την Σουηδία να έρχεται τελευταία.»
Κι εδώ, όπως κάθε χρόνο, ο θεσμός που εμπιστεύονται περισσότεροι οι Έλληνες είναι ο στρατός (γιατί έχει αποδείξει (;) τη χρησιμότητα του (;) τόσες φορές σε τόσες κρίσεις, αλλά όλοι βάζουν ΟΛΑ τα μέσα για να πάρει καλή μετάθεση ο γιος τους), με δεύτερη την αστυνομία.
Προφανώς θ α μπορούσα να βρω κι άλλες έρευνες, αλλά με πιάνει η ψυχή μου κάθε φορά που τα διαβάζω αυτά και λέω να σταματήσω εδώ.