Αγαπητή «Α, μπα»: Είναι η αγάπη μου για τα παιδιά μου μια κοινωνική κατασκευή;

A,μπα μου, Δεν θα μπω σε πολλές λεπτομέρειες αλλά είμαι 43 και μεγάλωσα σε πιο πατριαρχικές συνθήκες απ´ό,τι (ελπίζω) οι νεότερες γενιές. Διαβάζω με χαρά όταν γίνονται σχόλια από αναγνώστριες που έχουν σχέση με νορμάλ άντρες. Εγώ πάλι, μεγαλώνοντας, δε γνώρισα ΠΟΤΕ έναν άντρα που να μοιράζεται ισότιμα τις ευθύνες ενός νοικοκυριού και των παιδιών με τη σύζυγό του, ούτε τον πατέρα μου, ούτε φίλους τους, ούτε συγγενείς, ούτε πατεράδες συμμαθητών μου, κλπ. Κι εννοείται κανέναν που να κάνει ό,τι κάνει μια γυναίκα (μαγείρεμα, καθάρισμα, ψώνια, παιδιά, κλπ) κι η γυναίκα του μόνο να εργάζεται εκτός σπιτιού(αστικός μύθος). Άσε που οι περισσότεροι ήταν απόντες γενικότερα και η συμμετοχή τους στην ανατροφή των παιδιών συνοψιζόταν στο να τους πάνε θάλασσα τις Κυριακές του καλοκαιριού π.χ., ώστε να προλάβει η μαμά να κάνει φασίνα (κατακουράζονταν οι άντρες τους!). Καταλαβαίνω ότι, για να συνοψίσω, ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, αλλά επειδή κι εγώ έχω παιδιά, αν μου έλεγε ο άντρας μου «για τα επόμενα 18 έτη θα τα αναλάβω και τα παιδιά και το σπίτι εγώ παράλληλα με τη δουλειά μου», θα μου φαινόταν αδιανόητο, ως προς τα παιδιά, να τα αποφεύγω για να πηγαίνω στο καφενείο, και, επιπλέον, να έχω τον άντρα δούλο μου. Αναρωτιέμαι λοιπόν, έτσι με έχει μάθει η πατριαρχία κι εμένα; Δηλ, συγκεκριμένα, η αγάπη μου προς τα παιδιά μου, και να τα φροντίζω, να παίζω μαζί τους, να θέλω να νιώθουν φροντισμένα και χαρούμενα, είναι μια κοινωνική κατασκευή; Και, τέλος, όλοι αυτοί οι αδιάφοροι προς τα παιδιά τους κι εκμεταλλευτές προς τις γυναίκες τους (που παράλληλα εργάζονταν κανονικά 8ωρο κι εκτός σπιτιού), είναι ψυχοπαθείς και δε νιώθουν αγάπη για την οικογένειά τους κι ενσυναίσθηση γι´αυτούς, παρά μόνο για τον εαυτούλη τους;

Είναι πολύ ενδιαφέρον το ερώτημα, αλλά δε νομίζω ότι μπορεί να απαντηθεί, παρά μόνο θεωρητικά, γιατί κανείς μας δεν μπορεί να μεταπηδήσει σε μια μητριαρχική κοινωνία και να γυρίσει να μας πει ποια είναι η διαφορά.

Θα ήθελα να πω όμως το εξής: η λέξη «αγάπη» από μόνη της είναι έμφυλα φορτισμένη. Αλλιώς επιτρέπεται να αγαπάνε οι γυναίκες, αλλιώς οι άντρες. αυτό το μαθαίνουμε από νεογέννητα, άρα είναι αδύνατον να πούμε τι είναι αγάπη και τι έχουμε μάθει ότι είναι αγάπη, ή μάλλον, αυτό που έχουμε μάθει ότι είναι αγάπη, αυτό περιγράφουμε ως τέτοια. Οι γυναίκες, ως καταπιεσμένες, θεωρούν αδιανόητο να καταπιέζουν τους άντρες τους, οι άντρες όμως, ως κυρίαρχοι, δεν έχουν λόγο να θεωρούν αδιανόητη την καταπίεση που ασκούν, γιατί πολύ απλά, τους βολεύει, κι αφού τους βολεύει, δεν τους ενοχλεί ώστε να τους προβληματίσει.

Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για όλες τις γυναίκες αλλά δεν μας είναι ξένη η εικόνα μιας ασφυκτικά  «ικανής» νοικοκυράς που τα κάνει όλα στην εντέλεια αλλά βράζει από θυμό και πικρία που αντί για βραβείο για την αξιοσύνη της, τρώει μούντζες από την οικογένεια της. Αυτή η γυναίκα θεωρεί ότι τα έδωσε όλα από την καρδιά της και δεν πήρε τίποτα, αυτό δεν είναι η αγάπη; Να φροντίζεις το σπιτικό σου; Επίσης, δεν μας είναι ξένη η εικόνα του άντρα που θεωρείται κελεπούρι από τους γύρω επειδή φέρνει λεφτά στο σπίτι και τηγανίζει πατάτες στα παιδιά του μια φορά το μήνα. Αυτός, δεν θεωρεί ότι αγαπάει την οικογένεια του; Αυτό δεν του επιβεβαιώνουν όλοι γύρω του;

Δεν πιστεύω ότι η αγάπη ως συναίσθημα είναι κοινωνική κατασκευή, σίγουρα όμως ο τρόπος με τον οποίο είναι αποδεκτό να εκδηλώνεται η αγάπη από το κάθε φύλο, είναι. Οι γυναίκες έχουν μάθει ότι το φύλο τους σημαίνει μητρότητα που σημαίνει θυσία, και αυτό είναι αγάπη. Η θυσία, είναι αγάπη. Η προσωπική θυσία είναι αγάπη μόνο για αυτές, όχι για τους άντρες. Για τους άντρες αγάπη είναι η παροχή προστασίας. Αυτό είναι που στηρίζεται από την πατριαρχία. Αν δε υπήρχε ο συναισθηματικός εκβιασμός, δεν θα λειτουργούσαν οι γυναίκες τόσο ρομποτικά. Έχουν πιστέψει ότι ναι, η θυσία είναι κάτι τιμητικό. Κάτι σαν αυτούς που αυτοαναφλέγονται στο όνομα κάποιου θεού, είναι ανάλογο το δόγμα. Θα έχεις παρατηρήσει πόσο έξαλλες γίνονται αυτές που έχουν θυσιάσει τα πάντα όταν υπονοηθεί ότι μια άλλη γυναίκα κοιτάει και την δική της ευχαρίστηση παράλληλα. Γι’αυτές τις γυναίκες, επιτρέπεται το μανικιούρ μια φορά την εβδομάδα και καφεδάκι με την κουμπάρα πού και πού. Αυτό θεωρούν «self-care», που είναι άλλη μια τεράστια μπαρούφα για να το βουλώνουμε. Τα μανικιούρ δεν εξισορροπούν τις ατελείωτες ώρες δουλειάς εντός και εκτός σπιτιού, ούτε το συναισθηματικό βάρος της ευθύνης των παιδιών, των γέρων και όλων των ανήμπορών.

Οπότε, ναι, πιστεύω ότι για όλες μας, ο τρόπος που αισθανόμαστε ευθύνη για τα παιδιά μας, είναι κοινωνική κατασκευή. Όχι η αγάπη που αισθανόμαστε, αλλά αυτό που πιστεύουμε ότι σημαίνει αγάπη και τι σημαίνει αυτό για την δική μας εξέλιξη.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News