Αγαπητή «Α, μπα»: Είναι φυσιολογικό που φρικάρω τώρα που είμαι έγκυος;

Είναι φυσιολογικό το στάδιο που μία-για πρώτη φορά -εγκυμονούσα φρικάρει σταδιακά για αυτό που πρόκειται να γίνει στο σώμα της, για τη ζωή που αναγκαστικά αφήνει πίσω, για το στρες που πρόκειται να την κυνηγάει για όλη τη συνέχεια της ζωής της δεδομένου πως θα έχει ευθύνη για έναν άνθρωπο, για όλα αυτά που μπορεί να συμβούν ή να μη συμβούν ενώ θα έπρεπε, για πιθανούς κινδύνους αλλά για το ρίσκο που παίρνει; φταίνε και οι ορμόνες ή είναι καθαρά προσωπικό το θέμα;

–milou

Για το περιβόητο θέμα των γυναικείων ορμονών -σα να υπάρχει θέμα μόνο με τις γυναικείες, σα να είναι οι άντρες μηχανές που ωθούνται μόνο από τη λογική- που τις έχει κάνει να αμφιβάλλουν για την ισχύ της λογικής τους και τους έχει μάθει να ολοκληρώνουν κάθε αρνητική σκέψη για οτιδήποτε με την ερώτηση «μήπως είμαι υπερβολική», έχω γράψει εδώ, και αντιγράφω ξανά την τελευταία παράγραφο.

Υπάρχουν πολλά στοιχεία που δείχνουν πως οι ορμόνες πράγματι επηρεάζουν τη συμπεριφορά ποικιλοτρόπως. Δεν φαίνεται όμως ότι είμαστε έρμαια των έσω εκκρίσεών μας. Το νομικό σύστημα, τουλάχιστον ως προς το σκέλος των ορμονών φαίνεται πως έχει δικαίωμα να ζητά ευθύνες από τον Mike Tyson για τους βιασμούς γυναικών, ακόμα κι αν στο αίμα του κυλά εξαιρετικά περισσότερη τεστοστερόνη. Το αν αυτός ο άνθρωπος γνωρίζει πώς θα μπορούσε να παρακάμψει τις πιθανώς αρνητικές προδιαθέσεις του, όσο και στο ποιας μορφής συμπεριφορά ωθείται από την κοινωνική πραγματικότητα στην οποία αναπτύχθηκε και ζει, είναι άλλο θέμα που δεν μπορεί να αναλυθεί εδώ.

Τώρα, σε σένα. Οι ορμόνες σου προσαρμόζουν το σώμα σου σε ό,τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, και σε ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει μετά. Αν πάνε καλά όλα και εκκριθούν στις αναλογίες που πρέπει, θα έχεις τη λιγότερο δυνατή ταλαιπωρία (αν όχι, άλλη ιστορία). Πέρα από τους κινδύνους και τις διάφορες εκδοχές μιας φυσιολογικής εγκυμοσύνης, αν δεν είχες άγχος για αυτό που συμβαίνει, για αυτό που πρόκειται να συμβεί, και για όλα όσα δεν μπορείς να ελέγξεις έχοντας πια υπό την προστασία σου ένα πλάσμα εντελώς απροετοίμαστο για τον έξω κόσμο, ή θα ήσουν ρομπότ, ή κάτι πάρα πολύ λάθος θα έτρεχε με τις ορμόνες σου. «Καθαρά προσωπικό θέμα» (δεν ξέρω και τι εννοείς ακριβώς) είναι με την έννοια του πόσο νιονιό έχεις για να συνειδητοποιείς τι πας να κάνεις – ή πόσα λεφτά έχεις για να λύσεις ό,τι προκύψει.

Μου φαίνεται μια ακόμα απόδειξη του «γιατί χρειαζόμαστε τον φεμινισμό» όταν μια έγκυος, δηλαδή άνθρωπος σε ιατρικά πολύ τεταμένη κατάσταση, που πρόκειται μετά την εγκυμοσύνη να παραμείνει σε τεταμένη κατάσταση ακόμα και αν όλα πάνε τέλεια, και που πρόκειται να αλλάξει η ζωή του για πάντα με έναν πολύ θεμελιώδη τρόπο, αναρωτιέται αν είναι νορμάλ που φρικάρει. Είναι τέτοιο το μπαράζ της «απόλυτης ευτυχίας της Μανούλας», που καθόμαστε και εξηγούμε η μία στην άλλη γιατί είναι ΟΚ να φοβάσαι που δεν ξέρεις αν μπορείς να αντιμετωπίσεις το τσουνάμι που έρχεται.

Ναι, είναι ΟΚ. Είναι ΟΚ αν φοβάσαι και φρικάρεις πώς θα τα βγάλεις πέρα. Δεν είναι φυσιολογικό στάδιο, είναι η φυσιολογική κατάσταση από δω και πέρα, μάλλον για όσο θα είσαι ζωντανή, πια. Όταν κάνεις παιδί χάνεις την ανεμελιά σου με έναν τρόπο που δεν ήξερες ότι είναι δυνατόν να χαθεί, μια ανεμελιά που δεν ήξερες καν ότι είχες. Καλώς ήρθες! 😊

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News