Αγαπητή μου Α μπα, Έχω στείλει ερωτήσεις για διάφορα θέματα και τώρα έφτασε η ώρα να στείλω κι αυτήν. Είμαι σε σχέση εδώ και αρκετα χρόνια, από τα 18 μου έως τώρα που είμαι 22. Αυτόν τον άνθρωπο τον αγαπώ πάρα πολύ και όπως είναι λογικό, έχουμε περάσει πολλά, καλά και κακά. Γενικά υπάρχουν μικρά αλλά συχνά διαστήματα καβγαδων χωρίς ιδιαίτερα σημαντικό λόγο και ειδικά όταν δεν μπορούμε να βρεθούμε από κοντά και η συζήτηση είναι διαδικτυακή. Έτσι και πριν λίγες μέρες, ήταν μια κατάσταση λίγο απόμακρη και κάπως ψυχρη, αλλά σε φυσιολογικό βαθμό. Και… Έτυχε και γνώρισα κάποιον εντελώς τυχαια μέσω κοινής γνωστής, ο οποίος μου κέντρισε το ενδιαφέρον απροσδόκητα πολύ, τόσο που έπιασα τον ευατο μου να περιμένει πως και πως να μου στείλει μήνυμα. Και απορώ πάρα πολύ! Γιατί η τελευταία φορά που είχα νιώσει έτσι με κάποιον, ήταν τον πρώτο καιρό του φλερτ με το αγόρι μου. Και αυτόν τον καιρό τον έχω ως κάτι πανέμορφο στο μυαλό μου. Και τώρα ξαφνικά, το νιώθω αυτό με έναν άγνωστο, ενώ εξακολουθω και αγαπώ και νοιάζομαι και σκέφτομαι το αγόρι μου! Δεν έγινε τίποτα πέρα από τρεις τέσσερις συνομιλίες, οι οποίες αν και είχαν χαρακτήρα φλερτ, δεν ξέφυγαν από κανένα όριο και ούτε θα ήθελα (παρόλο που τις περιμένω ώρες ώρες αυτές τις συνομιλιες!). Είμαι χαμένη γιατί το αγόρι μου είναι ο πρώτος μου έρωτας, δεν θέλω να τον χάσω επειδή θα κάνω εγώ κάτι χαζό (γτ τον θέλω, όχι γτ είναι ο πρώτος μου έρωτας) και νιώθω εντελώς μπλεγμένη από το πουθενά! Είναι φυσιολογικό σε μια σχέση να περνάει κανείς τέτοιες φάσεις ή υποδεικνύει κάποιο κενό στη σχέση μου με το αγόρι μου; νιώθω μικρή και άπειρη και μάλλον είμαι, και εκτιμώ τη βοήθεια…
– Κάμπια
Kάμπια, δεν γίνεται να σε πάρει άλλος από το χέρι και να σε βγάλει απέναντι. Πρέπει να το διαχειριστείς μόνη σου. Είναι φυσιολογικό να περνάει μια σχέση διακυμάνσεις. Είναι επίσης φυσιολογικό να σου γυαλίσει κάποιος ενώ είσαι σε μια καλή σχέση. Δεν υπάρχει όμως «απόμακρη και ψυχρή κατάσταση σε φυσιολογικό βαθμό». Μια κατάσταση είναι απόμακρη και ψυχρή, ή δεν είναι, και πρέπει να το δεις αυτό κατάματα, και να μην κρύβεσαι πίσω από το «όμως τον αγαπώ και τον νοιάζομαι». Δεν είναι λογικό να έχετε περάσει πολλά κακά. Θα μπορούσατε και να μην έχετε περάσει πολλά.
Δεν κάνουμε σχέσεις με όλους όσους αγαπάμε και νοιαζόμαστε. Πρέπει να υπάρχουν κι άλλοι λόγοι, όπως υπάρχει λόγος που έχετε συχνά διαστήματα καβγάδων. Είναι απαραίτητο να τους παραδεχτείς, αντί να λες «χωρίς ιδιαίτερα σημαντικό λόγο». Δεν χρειάζεται να είναι «ιδιαίτερα σημαντικός» σαν το Σύνταγμα του Κράτους, η βαρεμάρα ας πούμε, είναι ένας συνηθισμένος λόγος που χωρίζουν τα ζευγάρια. Και είναι σημαντικός.
Έχω δει ως επαναλαμβανόμενο μοτίβο ερωτήσεις νεαρών κοριτσιών που επιμένουν στην πρώτη «σοβαρή» τους σχέση ενώ έχει λήξει προ πολλού με την εμμονή «όμως τον αγαπώ». Νομίζω ότι έχει περισσότερο σχέση με την εικόνα που θέλουν να έχουν για τον εαυτό τους, ως η «σοβαρή» που κάνει «σοβαρές σχέσεις» και δεν βαριέται, δεν ψάχνει αλλού, είναι αφοσιωμένη στον άντρα της, που θα ξεπεράσει όλα τα εμπόδια γιατί έτσι είναι οι σχέσεις, δύσκολες, παρά με αγάπη. Η «σοβαρή» 22χρονη που έχουν στο μυαλό τους δεν θα ξεμυαλιζόταν με το φλερτ ενός αγνώστου. Δεν είναι ο άγνωστος που σε τράβηξε, αγαπητή φίλη, όσο η υπόσχεση ή η ελπίδα να πας κάπου καλύτερα, πιο ταιριαστά.
Πρέπει να είσαι πολύ ειλικρινής με τον εαυτό σου και να παραδεχτείς αν βαριέσαι, αν δεν τον θέλεις πια, αν σε εκνευρίζει ώρες ώρες, αν έχει το τάδε ή το δείνα ελάττωμα που δεν αντέχεις άλλο, αν δεν λαχταράς να τον δεις, ή αν δεν σε νοιάζει και πολύ τι κάνει τώρα και αν είναι καλά.
Άσε τις αγάπες και τα χρόνια που πέρασαν. Δεν έχετε και μια ζωή μαζί για να μιλάς σαν χωρισμένη πενηντάρα. Μην αντιγράφεις συμπεριφορές και ατάκες μεγαλύτερων επειδή δεν ξέρεις ποια είσαι. Βρες ποια είσαι και τι θέλεις, για να παίρνεις τις σωστές αποφάσεις για σένα, όχι για το ανύπαρκτο κοινό. Δεν είναι κάτι που θα γίνει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά αυτός πρέπει να είναι ο προσανατολισμός σου, και η πορεία θα είναι γεμάτη λάθη. Δεν πειράζει. Πρέπει να τα κάνεις, για να μάθεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
πολυ σοφη κουβεντα ¨να παιρνεις αποφασεις για σενα και οχι για το ανυπαρκτο κοινο”. με εφαρμογη σε ολο το μηκος και το πλατος των αποριών..
Πολύ σωστό αυτό Franny! Κυρίως αν το κοινό είναι όντως ανύπαρκτο! Διάβασα κάποτε μια φράση που μου άρεσε πολύ: “Μεγαλώσαμε με το τι θα πει ο κόσμος. Τελικά δεν είπε τίποτα!”
Βέβαια αυτό δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Το κοινό είναι συχνά πολύ πολύ υπαρκτό! Μπορεί να είναι πολύ μεγάλη η πίεση των γονιών, του περίγυρου γενικά, το βλέπουμε και εδώ συνέχεια στις ερωτήσεις. Εκεί θέλει ακόμα μεγαλύτερη αυτογνωσία αλλά και δύναμη.
Ωστόσο δεν νομίζω και ελπίζω πως δεν είναι αυτή η περίπτωση της κοπέλα στα 22 της χρόνια! Όπως και να έχει, όντως εξαιρετική η απάντηση της Λένας!
είναι λογικό άλμα αυτό που λες. Δεν μπορείς να ξέρεις πως σκεφτότανε για τις άλλες κοπέλες.
Εμένα με στενοχωρεί πολύ ο εξωραϊσμός άσχημων συνθηκών, οι οποίες δε μου φαίνεται να ξεκινούν συχνά από γυναίκες. Δε θυμάμαι να διάβασα πολλές φορές “τον θέλω αλλά πού και πού, επειδή μ’εκνευρίζει, είμαι ψυχρή μαζί του σε φυσιολογικά πλαίσια”. Είναι σχεδόν πάντα μια συμπεριφορά που εκπορεύεται εν είδει επικοινωνίας, passive-aggressive επικοινωνίας εν προκειμένω, που υποκρύπτει άλλα ζητήματα. Συμφωνώ 100% με τη Λένα πως δεν υπάρχει ούτε ψυχρότητα σε φυσιολογικά πλαίσια ούτε καβγάδες χωρίς λόγο. Αν δε θα τον παντρευόσουν χωρίς σκέψη αύριο, βρες κάποιον άλλον για να περνάς πάντα καλά, είσαι μόνο 22 και αν είναι ο πρώτος ή ο… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ φυσιολογικά τα βλέπω αυτά που σκέφτεται η κοπελίτσα. Μας έχουν παπαριάσει το μυαλό με τις they lived happily ever after με το highscholl sweetheart που λίγο από συντηρητικό περιβάλλον να έρχεσαι λες εδώ θα κάτσω. Δε με χτυπάει, δεν έχει κάποιο σοβαρό θέμα, τι θα κάνω στα 22 μου; τα ίδια σκεφτόμουν κι εγώ στα 22 μου. Βέβαια εγώ χώρισα ευτυχώς. Επίσης ήλπιζα πως 20 χρόνια μετά δε θα υπήρχαν παιδιά να σκέφτονται όπως εγώ τότε αλλά να που υπάρχουν. Εγώ δε θα σου έλεγα ούτε να χωρίσεις ούτε να μη χωρίσεις. Θα σου έλεγα να αρχίσεις να κοιτάς… Διαβάστε περισσότερα »
Αδυνατώ να καταλάβω πως έχετε μια επικοινωνία “λίγο απόμακρη και κάπως ψυχρή αλλά σε φυσιολογικό βαθμό”. Ένα ζευγάρι, που ήδη μετρά 4 χρόνια, θα έπρεπε λογικά να έχει περάσει σε άλλο επίπεδο επικοινωνίας και οικειότητας. Η γνώμη μου, δεν ταιριάζετε και τόσο, ποτέ δεν ταιριάξατε, η σχέση έχει κάνει τον κύκλο της. Και ήταν και μια χλιαρή σχέση.
” Είμαι χαμένη γιατί το αγόρι μου είναι ο πρώτος μου έρωτας, δεν θέλω να τον χάσω επειδή θα κάνω εγώ κάτι χαζό (γτ τον θέλω, όχι γτ είναι ο πρώτος μου έρωτας) και νιώθω εντελώς μπλεγμένη από το πουθενά!” χαρακτηριζοντας σαν “χαζο”, αυτο που θελεις να κανεις, δεν το εξαφανιζεις. καλυτερα βρες γιατι θελεις να το κανεις. απο τις περιγραφες σου δεν φαινεται να ειναι και τοσο “απο το πουθενα”. ουτε φαινεται τοσο ανεφελη, ουτε τοσο ταιριαστη η σχεση σου. επομενως αυτο που σε απασχολει, μπορει να ειναι βαθυτερο απο το “σου γυαλισε”, η απο την διαθεση μιας ξεπετας,… Διαβάστε περισσότερα »
Φωτεινή, ξαναδιάβασα την ερώτηση, για να δω τι έχω χάσει! Από που προκύπτει αυτο;
Δεν λέω ότι δεν συμβαίνει, Φωτεινή! Δυστυχώς συμβαίνει και αυτό… Το επισημαίνω όμως, γιατι ερμηνεύεις (σχεδον) τα πάντα βάσει φύλου. Σκέψου όμως και μια άλλη οπτικη: Όταν είσαι σε σχέση καποια χρόνια και είναι η πρώτη σου, ο χωρισμός ή και η απόφαση να χωρίσεις είναι συνήθως δυσκολος. Αυτό δεν ισχύει μόνον στις γυναίκες, έχω δει πραγματικά πολλούς φίλους μου άνδρες στα πατώματα εκεί γυρω στα 20…. Είναι που δεν έχεις νιώσει με αλλον άνθρωπο ετσι και δεν πιστεύεις ότι θα ξανανιώσεις κιόλας. Είναι που η απουσία του άλλου τον πρώτο καιρό είναι αβάσταχτη και θεωρείς ότι έτσι θα είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν μπορώ να ξέρω πώς σκέφτεται για τις άλλες κοπέλες,συμφωνώ όμως με αυτό που λες στην αρχή. Είναι πιθανό να έχει πέσει στην παγίδα της πατριαρχίας που θέλει τα καλά κορίτσια να δίνουν όρκο αιώνιας υποταγής, στον πρώτο που τους “πήρε” την παρθενιά.
Φωτεινη, μηπως εσυ σκεφτεσαι ετσι? Κι εγω ξαναδιαβασα τι εγραψε η καμπια και πραγματικα… αδυνατω να καταλαβω απο που προκυπτουν τα συμπερασματα και οι υποθεσεις σου.