Σήμερα ξύπνησα με μια ανάμνηση που θέλω να μοιραστώ… Σχετίζεται με το θέμα που συζητείται όλο και περισσότερο στις μέρες μας και αφορά την κακοποίηση των γυναικών. Κατάγομαι από την Κρήτη και παραδόξως ως παιδί δεν θυμάμαι τον πατέρα μου να έχει σηκώσει χέρι ή να έχει υψώσει την ένταση της φωνής του στη μητέρα μου ή σε μας τις κόρες του. Δυστυχώς έχω φάει αρκετό ξύλο από την μαμά μου η οποία έχανε συχνά την υπομονή της. Παρόλα αυτά από μικρή θυμάμαι να σκέφτομαι ότι κανένας άντρας δεν έχει δικαίωμα να ασκήσει βία σε μια γυναίκα, αν κάποιο αγόρι στο δημοτικό προσπαθούσε να κάνει χρήση της δύναμης του για να επιβληθεί σε μένα ή σε κάποια συμμαθήτριά μου θύμωνα και τον έκοβα από την παρέα. Κάπου στα 16 χρόνια μου λοιπόν, θυμάμαι μια καλή μου φίλη να έρχεται κλαμένη και να μου διηγείται ότι το αγόρι της θύμωσε (δεν θυμάμαι τον λόγο) και την χτύπησε. Ήταν αρκετό καιρό ερωτευμένη μαζί του (για το νεαρό της ηλικίας μας) και η καρδιά της είχε ραγίσει. Φυσικά έγινα έξω φρενών, δεν της είπα τίποτε, πήγα και βρήκα έναν εξωσχολικό φίλο που είχα τότε, πιο μεγάλο από εμάς και σχετικά μυώδης και του ζήτησα να βρούμε το αγόρι της φίλης μου και να τον κατσαδιάσουμε για την συμπεριφορά του. Λίγο η απερισκεψία της ηλικίας, λίγο η ένταση της στιγμής, φυσικά η σκέψη μου έγινε πράξη. Απάντησα στη βια με βια, κάτι που δεν με βρίσει καθόλου σύμφωνη στις μέρες μας, έχουν περάσει 20 χρόνια από τοτε… Φυσικά λούστηκα το αποτέλεσμα της πράξης μου, καθώς η φίλη μου τελικά θύμωσε πιο πολύ μαζί μου, αυτοί τα ξαναβρήκαν και εμένα με έκοψε οριστικά… Αν γύριζα τον χρόνο πίσω, μάλλον το ίδιο θα έκανα, γιατί το μάθημα που πήρα ήταν πολύ σημαντικό. Αρχικά έμαθα ότι δεν πρέπει να επιβάλουμε την δική μας κοσμοθεωρία στη ζωή των φίλων μας γιατί κινδυνεύουμε να τους χάσουμε και αν τους χάσουμε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τους βοηθήσουμε. Επιπλέον η απάντηση στη βια με βια ή απειλές μας κάνει ίδιους… με τους …«κακούς», καθώς δεν έχει ηθική βάση. Επίσης, έχοντας την πολυτέλεια να ζούμε σε δυτικό πολιτισμό, οι γυναίκες έχουμε περίσσεια δύναμη, έχουμε το δικαίωμα της επιλογής συντρόφου, οπότε πρέπει να είμαστε προσεκτικές στην επιλογή μας, προσεκτικές στα κριτήρια μας. Προσωπικά πάντα προσπαθούσα ο σύντροφος μου να είναι ηθικός και πράος, να μπορεί να συζητάει και όχι να επιβάλλεται με την σωματική του ισχύ ενώ η εξωτερική εμφάνιση πάντα ερχόταν σε δεύτερη μοίρα. Τέλος, εμείς οι γυναίκες έχουμε ένα επιπλέον χρέος, όταν θα γίνουμε μάνες αγοριών θα πρέπει να τους διδάξουμε τον σεβασμό στο γυναικείο φύλο. Το τελευταίο εύχομαι και εγώ να το επιτύχω, καθώς περιμένω το πρώτο μου παιδί και είναι αγόρι… Εσύ τι πιστεύεις; Είναι δύσκολο να διδάξουμε το αγόρι μας πως να συμπεριφέρεται στις γυναίκες; Πιστεύεις στο μερίδιο ευθύνης που έχουμε ως γυναίκες για την κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία μας;
Οι γυναίκες δεν έχουν «περίσσεια δύναμη», ούτε έχουν «επιπλέον χρέος» όταν κάνουν αγόρια. Οι γυναίκες είναι το καταπιεσμένο φύλο. Τα νομικά δικαιώματα δεν εξισώνουν τις κοινωνικές αδικίες εις βάρος τους. Έχουμε τα προνόμια του δυτικού πολιτισμού, αυτό δεν σημαίνει ότι κατακτήσαμε την ισότητα. Δεν είναι όλα θέμα απόφασης ή «προσοχής». Δεν εξασφαλίζεσαι αν νομίζεις ότι διαλέγεις «πράο» άντρα. Οι βίαιοι δεν φαίνονται από την αρχή. Το ξέρουν ότι είναι, και το κρύβουν. Το πρόβλημα είναι στο πώς αντιμετωπίζεται μια γυναίκα αφού υποστεί βία, και αυτό είναι που τους επιτρέπει να φέρονται έτσι.
Οι γυναίκες δεν είναι κυρίως υπεύθυνες για την ανατροφή των παιδιών, είναι συνυπεύθυνες με τους πατεράδες, και στα παιδιά δεν μαθαίνουμε τον σεβασμό στο γυναικείο φύλο, αλλά την ισότητα, ανεξαρτήτως φύλου. Τα αγόρια δεν χρειάζεται να μάθουν κάτι παραπάνω από τα κορίτσια, ούτε θέλουν ειδικά μαθήματα για να μην γίνουν βιαστές.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θεωρώ το κείμενο του πολιτικού γάμου πολύ πιο συγκινητικό.
Για τα παιδιά λέει:
“Κοινό είναι, τέλος, και το καθήκον και δικαίωμα και των δυο σας να μεριμνάτε για την ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών σας, ώστε να γίνουν χρήσιμοι και χρηστοί πολίτες και ελεύθερες προσωπικότητες.” Απλό, έτσι;
“Όταν θα γίνουμε μάνες αγοριών θα πρέπει να τους διδάξουμε τον σεβασμό στο γυναικείο φύλο”. –> Όταν θα γίνουμε γονείς αγοριών θα πρέπει να τους διδάξουμε τον σεβασμό στον ΑΛΛΟ, είτε είναι γυναίκα, άντρας, παιδί, ενήλικος, σκυλί, γατί, άγριο ζώο. Αν προσπαθούμε να τους εμφυσήσουμε το σεβασμό στη “γυναίκα”, ήδη τους προτρέπουμε να μάθουν να τα διαχωρίζουν, να σκέφτονται ότι “η γυναίκα” είναι κάτι ξεχωριστό, διαφορετικό, ξένο, απέναντι στο οποίο πρέπει να φέρονται με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι στα αγόρια. Ότι οι ίδιοι ανήκουν σε μια κατηγορία, στην μπλε ομάδα με τα αυτοκινητάκια, η οποία πρέπει να προστατεύει και να… Διαβάστε περισσότερα »
Μπράβο, μπράβο! Αυτό.
Λοιπόν. Πρώτον, η επιλογή συντρόφου, και των δυο γονέων, είναι σημαντικό μάθημα για το παιδί. Δεν είναι μόνο να μη σε δέρνει ρε παιδί μου, δεν σταματάνε εκεί οι απαιτησεις! Αν το “είναι πράος” σημαινει ότι συζητάει, ακούει, είναι ένας νορμαλ άνθρωπος τέλος παντων, οκ. Αν σημαινει ότι δεν παίρνει ποτέ πρωτοβουλία και φέρεται σαν ανήλικο, τότε δεν είναι καλό πρότυπο για κανένα παιδί. Δεύτερον, η δική μου εμπειρία λέει ότι η μεγάλη πρόκληση όταν μεγαλώνεις αγοράκι είναι νωρίς νωρίς. Το λέω γιατί βλέπω τις φιλες του γιου μου (5-7 χρονων) που είναι όλες δυναμικές και γεμάτες αυτοπεποίθηση, αλλά φαντάζομαι… Διαβάστε περισσότερα »
Εδώ της κάνει εντύπωση που δεν έφαγε ξύλο μικρή από τον πατέρα της τι να λέμε τώρα. Για να μη συζητήσουμε για την ” περίσσια δύναμη” των γυναικών του δυτικού πολιτισμού που είναι από τα βασικά επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν ότι δεν υφίσταται μισογυνισμός στη Δύση. Γενικά τόσες αρλούμπες μαζεμένες καιρό είχαμε να δούμε σε ερώτηση.
“Κατάγομαι από την Κρήτη και παραδόξως ως παιδί δεν θυμάμαι τον πατέρα μου να έχει σηκώσει χέρι”. Δεν άκουσα το ένστικτό μου και συνέχισα να διαβάζω. Κακώς όπως αποδείχτηκε. Μαμάδες του facebook ενωμένες ποτέ νικημένες.
Εντελβάις σε παρακολουθώ, έχεις πολύ χιούμορ γενικά. Αλλά αν μου επιτρέπεται, δεν είναι κάπως σεξιστική η φράση ‘μαμάδες του facebook’?λίγο τσουβάλιασμα δεν είναι αυτό;
έτσι λέγεται η ομάδα, Φαίδρα. Το λέει κυριολεκτικά η Εντελβάις
Ο γιος σου, με το καλό να έρθει, θα πρέπει να μάθει να σεβεται τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας. Αυτό είναι κάτι που δε διδάσκεται θεωρητικά, είναι κάτι που θα το βιώσει μέσα στο μεγάλωμά του ζώντας μαζί με εσας. Τα λόγια σας, οι μικρές κουβέντες που νομίζετε ότι δεν έχουν σημασία, οι ανύποπτες κινήσεις σας είναι αυτά που θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τον άνθρωπο που θα γίνει. Θα υιοθετήσει τις αρχές με τις οποίες συνυπαρχετε και ζείτε ως οικογένεια.
Εχεις καλές και αγνές προθέσεις, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί είνα χρέος της μητέρας και μαλιστα “επιπλέον χρέος”. Είναι και χρέος του πατέρα η διαπαιδαγώγηση και καλό είναι αυτό το χρέος να είναι ισόποσα μοιρασμένο και στους δυο γονείς. Από τη θεώρηση “χρέος της γυναίκας” ξεκινάνε πολλά δεινά, ας κάνουμε μια ενδοσκόπηση ειλικρινή, ας δούμε τι κουβαλάμε εμείς οι ίδιοι ως γονείς και μετά θα μεγαλώσουμε και καλύτερους ανρώπους.
Πάντως, να πω το εξής. Εγώ θα ήθελα οι γιοί μου να μεγαλώσουν τελείως διαφορετικά απ’ ότι μεγάλωσε η πλειοψηφία των ανθρώπων της ηλικίας μου (39). Μακάρι να ήταν κάτι απλό, κάποια πράγματα όμως και κάποιες συμπεριφορές είναι τόσο βαθιά ριζωμένα μέσα μας που πρέπει να είμαστε πάντα σε εγρήγορση για να μην πέσουμε σε λάθη εκ πρώτης αθώα, στην ουσία τους όμως αρκετά επιβλαβή.
Υ.Γ. Και κορίτσια να είχα το ίδιο θα έλεγα.
Να διδάξετε στον γιο σας την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων ανεξάρτητα με το φύλο του καθένα. Τονίζεις για τον σεβασμό που πρέπει να έχει ο άντρας απέναντι στην γυναίκα και δεν μιλάς πουθενά για το βασικό, την ισότητα.
Εγώ πάλι θέλω να ρωτήσω εάν θα έκανες το ίδιο αναίσθητο σχόλιο αν οι ρόλοι στο ζευγάρι ήταν αντίστροφοι κ σε δεύτερο χρόνο εάν αυτό το σχόλιο θα ήταν πρώτο σε ψήφους.