Πιστεύεις ότι τους φόβους μας πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε στην πράξη; Δηλαδή να προσπαθούμε να κάνουμε σταδιακά-έστω και με μικρά μικρά βήματα-ό,τι μας φοβίζει προκειμένου να το εξαλείψουμε;
-φοβισμένη
Για μια άλλη φορά θα σας παρακαλέσω να είσαστε πιο συγκεκριμένοι στο ‘Α μπα’ όταν κάνετε ερωτήσεις, αν βέβαια θέλετε όντως απάντηση και όχι ψιλή κουβεντούλα. Άλλος είναι ο φόβος της αράχνης, άλλο ο φόβος του θανάτου. Άλλο να έχεις παράλογους φόβους, άλλο να έχεις λογικούς. Άλλους πρέπει να τους εξαλείψεις, άλλους πρέπει να τους φροντίσεις. Ο φόβος είναι χρήσιμος, σε προστατεύει. Εμπόδιο είναι αν φοβάσαι πράγματα που δεν χρειάζεται, ή δεν πρέπει να φοβάσαι. Και πώς διακρίνεις τους μεν από τους δε; Με εμπειρία, με προσπάθεια, με περισυλλογή, με γνώση, με μελέτη, με αυτογνωσία.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αυτή την φοβία με τις αράχνες δεν την κατάλαβα ποτέ. Να πεις για τις κατσαρίδες, να το καταλάβω. Πότε είδε κανείς αράχνη να τρέχει καταπάνω του;
Στην ουσία, δεν έχει λογική να φοβόμαστε τις αράχνες και τις κατσαρίδες (εκτός, αν μιλάμε για δηλητηριώδη αράχνη που τότε, ναι, εξαφανιζόλ!) καθώς δεν αποτελούν πραγματική απειλή για την ζωή μας.
Η φοβία, όμως, έχει αυτό το χαρακτηριστικό: δεν εκπορεύεται από την λογική, συνήθως. Δεν είναι απαραίτητο ότι έχεις κάποια τραυματική εμπειρία με κάποιο ζωύφιο ώστε να μην αντέχεις στην θέασή του.
Νομίζω είναι θέμα εγκεφάλου.
Αχ χτύπησες φλέβα τώρα. Έχω κατέβει από ταξί στην Αλεξάνδρας επειδή μια αράχνη περπατούσε στο πίσω κάθισμα. Δεν έχει σημασία αν είναι μεγάλη, μικρή, τριχωτή, με λεπτά η παχιά πόδια. Αρκεί να δω μια και αυτομάτως βλέπω τη ζωή μου να περνάει μπροστά μου μέσα από τα 40.000 μάτια τους. Έχω επίγνωση ποσό γελοίο είναι αλλά πραγματικά με πιάνει φρίκη. Έχω αποφασίσει ότι φταίνε τα πολλά πόδια και τα πολλά μάτια.
Άλλες «κουλές» φοβίες:
Ο σκύλος μου παραλύει μπροστά σε σχάρες (αυτές του δρόμου) και μια συμφοιτήτρια μου (καλή της ώρα) φοβόταν το γιαούρτι. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…
Παιδιά, δε θέλω να σας το χαλάσω, αλλά το γιαούρτι περιέχει εκατομμύρια μικροβιάκια που κάνουν το μπάνιο τους στο (ακίνητο) γάλα, σαν αλλες Κλεοπάτρες. Το λέει κ η συσκευασία: ΖΩΝΤΑΝΟ γιαούρτι.
Αν το σκεφτείτε, θα μπορούσε να ναι τόμος απο τις “Ανατριχίλες” που διαβάζαμε μικροί. :Ρ
Κι εγώ με τις κατσαρίδες, με απενεργοποΙΟΥν! Και με το που θα δω μια, όλο το καλοκαίρι μου στιγματίζεται κι είμαι σε επιφυλακή… συμφωνώ με τη Nancy Tzalavra περί ανεξαρτησίας κι ελευθερίας.
Πού είσαι εσύ??? Οι αράχνες είναι βλαμμένες επειδή κάθονται ακίνητες αλλά όταν αποφασίσουν να κουνηθούν δεν τις προλαβαίνεις. Συμφωνώ με Γιαγιά, είναι too much σαν εικόνα και ιδέα. Μου τη δίνουν και εκείνα τα σαυράκια τα διάφανα που επίσης είναι ακίνητα, σε στυλ “έχεις χεστεί πάνω σου και το απολαμβάνω”. Με τις κατσαρίδες το γελοίο που παθαίνω είναι ότι τις βρίζω λες και φταίνε για όλα τα δεινά μου, ενώ δεν τις φοβάμαι ακριβώς, δλδ τις σκοτώνω, οκ. Αυτό που με ζορίζει απίστευτα είναι τα ψάρια και πάντα απορούσα, μόνο εγώ είμαι; Έχουν κι ανοιχτά μάτια, είναι και απλώς ακούνητα,… Διαβάστε περισσότερα »
Μπα σε καλό σας πνίγηκα από τα γέλια.
Ρε πόντια αυτό με τα ψάρια makes total sense. Είναι άψυχα και ανέκφραστα. Και η θεωρία με το ακίνητο γάλα επίσης.
Όσο το σκέφτομαι κι εγώ, τόσο σωστό μου φαίνεται: Μας τρομάζουν αυτά που στην “κανονική” ή αρχική τους κατάσταση θα είχαν κίνηση. Όταν τα κοιτάμε όμως, δεν έχουν. Αλλά είναι ΖΩΝΤΑΝΑ που λέει και η Ευαγγελία. Είναι σε μια αφύσικη ή δυσάρεστη κατάσταση (βλ. ψάρια).
Είναι σαν νεκρή φύση, αλλά με καθόλου ποιητική έννοια. Τα ζωύφια ειδικά, είσαι βέβαιος ότι θα σκαρφαλώσουν πάνω σου.
Εμένα αν θέλει κανείς να με ξεκάνει, ας μου δείξει νυχτερίδα. Θα μείνω στο τόπο, promise.
χαχαχαχαχα
το γιαούρτι; τέλειο! μα το γιαούρτι;
“στην πίτα να σας βάλω τζατζίκι ή γιαούρτι; μα, που πήγε;”
ένας καλός κανόνας γενικά είναι ότι όποιος φόβος υπάρχει με σκοπό να μας προστατεύει από φυσικό κίνδυνο καλώς υπάρχει (αλλά κανονικό φυσικό κίνδυνο, όχι δεν βγαίνω έξω γιατί θα μου πέσει γλάστρα στο κεφάλι. αν έχει 8 μποφόρ, ναι, να το καταλάβω). οι υπόλοιποι μάλλον είναι δημιουργήματα του εγκεφάλου μας.
“Μα πού πήγε?” Χαχαχα
Κάποτε, είχα ένα σοβαρό τροχαίο και χτύπησα στο πρόσωπο. Ήταν αρκετά μεγάλο το σημάδι στο μέτωπο. Ντρεπόμουν, έλεγα δεν θα ξαναβγώ έξω ποτέ, φοβόμουν να αντικρυσω άνθρωπο. Μη στα πολυλογώ, ένα μήνα μετά, βγήκα τρεμάμενη έξω, σκεπτόμενη ότι δεν γίνεται, πρέπει να αντιμετωπήσω τον φόβο μου (είχα ξεμείνει κι από τσιγάρα χαχαχα). Με κάθε βήμα και βλέποντας ότι nobody gives a shit, άρχισε να ελαφρύνεται ο πόνος και η ντροπή. Δεν έχεις ιδέα πόσο πολύ πρέπει να προσπαθούμε να αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας. Είναι δοκιμασίες από τις οποίες γινόμαστε περισσότερο άνθρωποι, πιο δυνατοί γιατί το μπορέσαμε.
Εγώ πάντως που φοβόμουν τα αεροπλάνα, έκλεισα εισιτήρια μόνη μου και ταξίδεψα.. Ακόμη και σήμερα είναι τρομερά υπερήφανη για τον εαυτό μου και ευχαριστώ κάθε μέρα τον εαυτό μου που το έκανα..
Υ.Γ. Πλέον ταξιδεύω συνέχεια κ κυρίως με αεροπλάνο λόγω δουλειάς.
Σοκοφρετα κλείσε εισιτήρια και φύγε, μόνο αυτό χρειάζεται.. Πίστεψε με.
μονο αν σου κανουν τον βιο, αβιωτο, κανουν την καθημερινοτητα σου προβληματικη, σε κανουν μη λειτουργικο, η εστω, αν σου την σπαει να εχεις τον συγκεκριμενο φοβο και θελεις οπωσδηποτε να απαλλαγεις.
Καλά δεν θα σχολιάσω τις κατσαρίδες, θα παραμείνουν αιωνίως ο λόγος που δεν θα νιώσω ποτέ 100% ανεξάρτητη κι ελεύθερη. Haifischnet εχω δει αράχνη, εκεί που κάθομαι ωραία ωραία στο γραφείο μου, να κατεβαίνει με ιστό από το ταβάνι και να σταματάει ακριβώς στο ύψος των ματιών μου, λες και με κορόιδευε! :ρ γενικα με τον ιστό κάνουν οτι γουστάρουν, άμα του στη βαρέσει έρχονται και πάνω σου. Όντας αραχνοφοβη κι εγώ, θα συμφωνήσω με την flying grandma, μάλλον φταιει ο τρόπος που κουνούν τα πόδια τους, γενικα το εχω αυτό το θέμα με τα αρθροποδα, για αυτό δε συμπαθώ… Διαβάστε περισσότερα »
Φοβαμαι παρα πολυ οτι θα χασω τους γονεις μου, κυριως το μπαμπα μου. Ειναι 63 χρονων.οχι και πολυ μεγαλος αλλα και παλι τρεμω.Τι κανουμε με αυτον τον φοβο :/
Αυτόν τον φόβο Μia, τον παίρνεις και τον πας σ’έναν ψυχολόγο. Γιατί αν περιμένεις να περάσει, θα έρθει η μέρα που θα χάσεις τους γονείς σου και θα συνειδητοποιήσεις ότι ο φόβος σου δε σε άφησε να τους χαρείς όσο θα μπορούσες. Άλλοι λένε αν φύγεις από κοντά τους και πάρεις το δρόμο σου και ανεξαρτητοποιηθείς αλλά δε συμφωνώ. Άνετα μπορείς να είσαι στην Αυστραλία με κατάθλιψη.
Για να μην τρέμεις πρέπει να απογαλακτιστείς. Αν μπορούσες να το κάνεις μόνη σου δε θ’αναρωτιόσουν τι να κάνεις.
Πάρε κι αυτό, θα σου κάνει καλό νομίζω: https://www.youtube.com/watch?v=onX08IdkWaQ
Μα έχω απογαλακτιστεί, μένω μόνη μου σε αλλη πολη, δουλεύω μόνη μου και είμαι απο τα παιδια που μιλάνε με τους γονείς 2-3 φορές τη βδομάδα. Δεν ειναι κατι που μου χαλαει την καθημερινοτητα κλπ απλα με θλιβει παρα πολυ και φοβαμαι οτι θα χτυπησει το τηλεφωνο και θα μαθω καποιο τετοιο νεο και θα πεσω σε καταθλιψη για 5 χρονια. Φανταζομαι οτι απλα πρεπει να αποδεχτω οτι θα γινει καποια στιγμη και θα πονεσω οπως πονανε ολοι ( αλλα δε θελωωωωω να το αποδεχτω 🙂 )
Δεν είσαι υποχρεωμένη να πάθεις κατάθλιψη με το άκουσμα αυτού του θλιβερότατου νέου.Επίσης, αν υποθέτεις, ακομα και ως υπερβολή ή αστειο , ότι εισαι επιρρεπης στην κατάθλιψη, κάλιο γαιδουρόδενε παρά γαιδουρογύρευε. Κλέφτες να γίνουν οι ψυχολόγοι;
Mia, διαβάζω την τελευταία μου πρόταση και δεν μου αρέσει καθόλου, και συγνώμη που σε οδήγησα στο να μου πεις τι και πώς. Ήθελα να απαντήσω ως παιδί που έχω ζήσει μ’αυτό το φόβο όλη μου τη ζωή αλλά ακούγομαι σαν κακά μαντάτα ενώ καμία σχέση, το μήνυμα είναι αισιόδοξο. Ένας τέτοιος φόβος δε χαλάει την καθημερινότητα με την έννοια ότι σε παραλύει, αλλά υπάρχει εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού και πάει όπου πας. Σαν ρολόι που κάνει τικ τακ αλλά το έχουν συνηθίσει τ’αυτιά σου. Το τηλέφωνο ήταν και ο δικός μου φόβος και επειδή όλα εδώ πληρώνονται,… Διαβάστε περισσότερα »
Mia, αν βοηθαει σκεψου το εξης: “Τι νοημα, τι οφελος εχει μα σκεφτομαι ετσι; Κανενα.”
Αλλαξε την παραλλογη σκεψη με καποια αλλη, πχ, οταν ξαναδω τους γονεις μου θα προτεινω σινεμα. Ή θα τους φτιαξω το ταδε φαγητο.
Θελει εξασκηση αλλα γινεται. Και εμενα μου το προτειναν, δεν ειναι δικη μου ιδεα. Αν ομως η φοβια επηρεαζει την ποιοτητα της ζωης σου ή αν σκεφτεσαι πολυ συχνα το χειροτερο σεναριο χωρις μαλιστα στοιχεια, πηγαινε σε ψυχολογο οπως ειπε η Ποντια.
Τωρα ειδα τις απαντησεις σας! Το κανω οσο μπορω. Βασικα η μαμα της καλυτερης μου φιλης εχει καρκινο και Η ιδια παει σε ψυχολογο και της εχει πει , μην πενθεις τη μαμα σου πριν πεθανει. Και μου εμεινε στο μυαλο αυτη η φραση. Κι εγω αυτο κανω και μαλιστα ενω προς το παρον εχουν την υγεια τους οι γονεις μου και ειναι κριμα. Καθε φορα που κανω αρνητικη σκεψη προσπαθω να την αποστομωνω με λογικα επιχειρηματα και αρχιζω και τα καταφερνω λιγο λιγο. 🙂