Αγαπητή «Α, μπα»: Eίμαι στον 6ο μήνα και σκέφτομαι να χωρίσω

Έφτασα στο σημείο να γράψω κάπου γιατί πραγματικά πιστεύω ότι θελω κάποια αντικειμενική συμβουλή ή οτιδήποτε. Είμαι 23 χρόνων και περιμένω το δεύτερο παιδί μου ..από άλλο άντρα. Στο πρώτο παιδί στα 19 μου ήμουν με κάποιον πολύ λίγο καιρό ενώ αρχικά φαινόταν ότι το ήθελε πολύ και ότι είχα βρει το άλλο μου μισό μόλις γεννήθηκε το παιδί έγινε άλλος άνθρωπος και όταν έφτασε το μωρό 3 μηνών απλα έφυγε χωρίς καμία εξήγηση. Εν τέλη κατάλαβα ότι ήταν για το καλύτερο και έζησα 2 υπέροχα αλλά και πολύ δύσκολα χρόνια με τον μικρό να τα βγάζω πέρα σαν μόνη μαμά και ευτυχώς είχα τον μπαμπά μου να με βοηθάει στο babysitting όσο δούλευα. Λίγο πριν ο γιος μου κλείσει τα 2 γνώρισα εναν άντρα σχεδόν 10 χρόνια μεγαλύτερό μου. Κατευθείαν μου έβγαλε μια αίσθηση σιγουριάς και σκέφτηκα μετά από 2 χρόνια μόνη να δοκιμάσω μια σχέση. Ο γιος μου τον συμπάθησε αμέσως- κάτι που δεν κάνει ευκολα- οπότε κ εγώ το πήρα σαν πολύ θετικο κομμάτι . Η σχέση προχωρούσε γρήγορα μέτα από 4 μήνες που περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί και με το παιδί μου συγκατοίκησαμε . Βέβαια πάντα ήμουν επιφυλακτική για το παιδί οπότε ακόμα παραμένω εγώ αυτή που έχει την κυρια φροντίδα του στα πάντα. Μόλις κλείσαμε 2 μήνες συγκατοίκησης άρχισαν πολύ έντονοι τσακωμοί για το τίποτα αλλά καθώς τα βρησκαμε και επειδή ο γιος μου ήδη είχε δεθεί μαζί του δεν έκανα βήμα χωρισμού αν κ το σκεφτομουν. Πέρασαν άλλοι 5 μήνες και είχα φτάσει στα όρια μου ήμουν έτοιμη να χωρίσω και τότε ..μένω έγκυος. Για λίγες μέρες όλα ήταν τέλεια καθώς αυτός ήθελε πολύ ένα ακόμα παιδί. Μετά άρχισαν πάλι τα ίδια. Ηλίθιοι τσακωμοί που όμως λίγο λίγο έχουν σκοτώσει σχεδόν κάθε συναίσθημα απέναντι του. Είναι καλός άνθρωπος κατά τα άλλα , αλλα δεν είμαι ευτυχισμένη μαζί του. Είμαι στον έκτο μήνα και σχεδόν κάθε μέρα σκέφτομαι να χωρίσω. Λατρεύω τον γιο μου και τώρα νιώθω τρελές ενοχές που σκέφτομαι ότι εύχομαι να γινόταν κάτι και να μην ήμουν έγκυος πια..δεν θα έκανα ποτέ έκτρωση , ιδικά για τόσο “εγωιστικό” λόγο γι’αυτό και δεν έκανα αλλά είμαι δυστυχισμένη μαζί του..ότι και να πω ότι και να κάνω είναι κάτι κακό για αυτόν και λάθος και άξιο τσακωμού ενώ κ εγώ έχω φτάσει στο σημείο απλά να μην τον αντέχω αλλο. Είμαι 23 όπως είπα και νιώθω απαίσια στην ιδέα να χωρίσω και να μείνω μόνη με δύο παιδιά και μάλιστα από δύο διαφορετικούς γονείς. Όπως και νιώθω πολύ άσχημα να υποβάλλω τον γιο μου σε συνεχείς αλλαγές γιατί απέναντι του φέρεται πολύ καλά και τον λέει ήδη μπαμπά. Νιώθω εγκλωβισμένη και σε αδιέξοδο και κυρίως δυστυχισμενη. Είμαι εντελώς χαμένη … Ευχομουν ότι αυτή η εγκυμοσύνη γεννά παιδί θα την ζούσα αλλιώς μέσα σε μια οικογένεια και όχι μόνη μου…Νιώθω τόσο ηλίθια

Αυτό που θέλεις είναι να ζήσεις σε ένα περιβάλλον απόλυτης προστασίας στο οποίο θα έχει άλλος τις ευθύνες για τις δυσκολίες της ζωής και νομίζεις ότι ο τρόπος για να το πετύχεις αυτό είναι να κάνεις παιδί με έναν άντρα, άρα, οικογένεια.

Η οικογένεια, αυτό που φαντάζεσαι ως οικογένεια, δεν δημιουργείται αυτόματα μόλις κάνεις παιδί. Το πλαίσιο ασφάλειας που ονειρεύεσαι γίνεται μεταξύ δυο ανθρώπων που έχουν ισότιμη σχέση και κανένας δεν είναι εκεί για να σώσει τον άλλον. Υποτιμάς τη νοημοσύνη μας, αλλά και την δική σου, όταν λες ότι ο λόγος που συγκατοίκησες με κάποιον ήταν ότι τον συμπάθησε ο γιος σου που δεν συμπαθεί εύκολα. Ένα σχεδόν βρέφος συμπαθεί όποιον του υποδείξει η μαμά του να συμπαθήσει: εσύ τον οδήγησες εκεί που ήθελες γιατί αυτό ευχόσουν. Έβαλες το παιδί μπροστά και αυτό είναι ανεπίτρεπτο.

Το παιδί δεν λέει μπαμπά κάποιον χωρίς να του έχει δοθεί η άδεια ή η ενθάρρυνση από τους μεγάλους να το κάνει. Όπως το έμαθε, πρέπει να το ξεμάθει. Όπως κι εσύ πρέπει να μάθεις ότι τα παιδιά δεν λύνουν προβλήματα στα ζευγάρια, μόνο δημιουργούν, οπότε για να επιβιώσει μια σχέση με ένα παιδί πρέπει να είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΓΕΡΗ και αυτό δεν γίνεται τυχαία, μαγικά. Χρειάζεται δουλειά από τον καθένα, προσωπική δουλειά και προσπάθεια, που δεν έχεις κάνει.

Πρέπει να κάνεις θεραπεία για να λύσεις το όραμα ευτυχίας που έχεις, γιατί και λάθος είναι, και με λάθος τρόπο προσπαθείς να αποκτήσεις.

Και μια σημείωση: τα πρώτα δυο χρόνια δεν ήσουν μόνη μαμά. Είχες τον πατέρα σου που τράβηξε ΤΟ κουπί να σε στηρίζει. Αν δεν τον είχες, τότε θα ήσουν μόνη μαμά, δεν ξέρω αν συνειδητοποιείς πόση ασφάλεια είναι να έχεις τόσο αξιόπιστο babysitting ΔΩΡΕΑΝ. Δεν αντέχω να βλέπω την άμισθη εργασία των παππούδων να αντιμετωπίζεται ως «βοήθεια». Αν δεν τον είχες, θα καταλάβαινες τι εννοώ.

Και δεν εξετάζω καν το «έμεινα έγκυος» σε μια σχέση που σκεφτόσουν να εγκαταλείψεις. Ούτε την θεωρία ότι είναι εγωιστικό να κάνεις έκτρωση επειδή δεν θέλεις το παιδί. Δηλαδή, ποιος άλλος λόγος θα μπορούσε να υπάρχει, που δεν είναι εγωιστικός; Αυτά τα δέχομαι όπως είναι, γιατί είναι πλέον δεδομένα. Όμως δεν γίνεται να τα κρατήσεις ως δεδομένα στη ζωή σου για πάντα, γιατί έτσι θα κάνεις και τρίτο παιδί με τρίτο άντρα, ελπίζοντας στην οικογένεια που θα σου λύσει όλα τα προβλήματα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News