Γεια σου Αμπα, ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση και θα το εκτιμούσα αν θα μπορούσες να μου απαντήσεις. Η ερώτηση μου είναι «είμαι χαραμοφάησα;». Και εξηγώ τελείωσα σχολή και μεταπτυχιακό με καλό βαθμό, έχω κάνει πρακτικές, εθελοντικά, ξένες γλώσσες από ολα αλλά τώρα που ήρθε η ώρα να πίασω δουλειά έχω μείνει πίσω γιατί προσέχω την μητέρα μου. Έχει καρκίνο σε αρκετό προχωρημένο στάδιο οπότε την προσέχω, την ταίζω, καθαρίζω το σπίτι, κάνω τα ψώνια, της κάνω παρέα, προσέχω τα φάρμακα της, καθαρίζω εμετούς τα πάντα. Γενικά την βλέπω αδύναμη και να φοβάται, να μην θέλει να συνεχίσει πολλές φορές οπότε θέλω να είμαι δίπλα σε εκείνη, αλλά και τον πατέρα μου που δουλεύει τόσο σκληρά να μας συντηρήσει και θέλει και εκείνος βοήθεια με όλα αυτά γιατί είναι έτοιμος να καταρρεύσει.. Δεν νιώθω πως μπορώ να τους αφήσω μόνους τους και να βρω μια δουλειά, φοβάμαι πως θα καταρεύσουν και οι δυο.. Αλλά ακούω από άλλους που μου λένε ε σιγά πήγαινε, κοίτα το μέλλον, μην το αφήνεις, θα τα καταφέρουνε αυτοί και αναρωτιέμαι μήπως είμαι υπερβολική; Είδα τώρα και στο ζάπινγκ ένα επεισόδιο από τις οικογενειακές ιστορίες που δεν δούλευε ο γιος (40 χρονών δεν ξέρω και εγώ πόσο) και του δίνανε οι γονείς του από τα λιγοστά που έβγαζαν και σκέφτομαι είμαι και εγώ έτσι; Δούλευα λίγο παράλληλα με τις σπουδές μου, αλλά δεν ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα στο σπίτι..δεν θέλω να είμαι έτσι και να πίνω το αίμα των γονιών μου και ήδη νίωθω άσχημα να τους ζητάω λεφτά και για αυτό προσπαθώ να μην το κάνω αλλά μήπως είμαι απλά τεμπέλα ή κάτι άλλο και δεν θέλω να ενηλικιωθώ και να βρω μια δουλειά σοβαρή για το μέλλον μου; Ξέρω πως δεν μπορείς να μου πεις τι να κάνω, απλά θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σου
– ηλιαχτίδα
Άλλος ένας λόγος που χρειαζόμαστε τον φεμινισμό: η απλήρωτη γυναικεία εργασία. Έχει κάνει τις γυναίκες να θεωρούν ότι το νοικοκυριό και η φροντίδα των αρρώστων είναι αέρας.
Πώς γίνεται να θεωρείς ότι δεν δουλεύεις;
Όχι μόνο δουλεύεις αλλά κάνεις δουλειές πολλών ειδικοτήτων, και είναι μια δουλειά που δεν έχει αργίες, δεν έχει αναρρωτική άδεια για σένα, δεν έχει ούτε ένα ρεπό. Αν πάθαινες εσύ κάτι, τι θα γινόταν με το σπίτι και τους γονείς σου; Για να το καταλάβεις πιο καλά, αν πληρώνατε κόσμο να καθαρίζει, να ψωνίζει και να μαγειρεύει, και να φροντίζει την άρρωστη μητέρα σου χωρίς κανέναν διάλειμμα, πόσα λεφτά θα ξοδεύατε; Αυτή είναι η δουλειά που κάνεις. Και είναι πάρα πολύ σοβαρή, και είναι πάρα πολύ δύσκολη, γιατί δεν είναι μια άρρωστη γυναίκα, είναι η άρρωστη μαμά σου.
Επειδή δεν μπορώ να σου πω εγώ τι να κάνεις, και το καταλαβαίνεις, έτσι δεν μπορούν να σου πουν και οι άλλοι τι να κάνεις, οπότε η μόνη συμβουλή είναι να κλείσεις τα αυτιά σου σε όσους ξεπετάνε ένα τόσο πολύπλοκο πρόβλημα με μια φράση «έλα μωρέ θα τα βρούνε αυτοί». Να πάνε να λύσουν τα δικά τους προβλήματα με το «έλα μωρέ». Κι εσύ όμως μην τα συζητάς δεξιά αριστερά. Αν ακούς τέτοια, σημαίνει ότι τα λες σε λάθος ανθρώπους. Αν καταλάβεις πόσο σκληρά δουλεύεις ήδη, δεν θα χρειάζεσαι επιβεβαίωση από άλλους.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ηλιαχτίδα μου, έκανα εγγραφή για να σου πω ότι έχω υπάρξει κι εγώ στη θέση σου: Ήμουν 24 και είχα μόλις τελειώσει το μεταπτυχιακό. Όσο οι υπόλοιποι ξεκινούσαν δουλειές, ταξίδευαν, δημιουργούσαν σχέσεις, διασκέδαζαν, εγώ μάζευα φάρμακα από τον ΕΟΠΥΥ και παραπεμπτικα απ'τους γιατρούς. Θεωρούσα ότι έκανα το σωστό ηθικά και σκεφτόμουν ότι αυτές οι καταστάσεις, του να στηρίξεις τους γονείς σου έμπρακτα, έρχονται σε διαφορετική ηλικία στον καθένα και σ'εμένα έτυχε τότε. Έχουν περάσει 8 χρόνια από τότε. Άργησα να ξεκινήσω την επαγγελματική μου πορεία, αλλά μπορώ να σου πω ότι όταν βρήκα την πρώτη μου δουλειά (μετά από πρακτική)… Διαβάστε περισσότερα »
Πόσο θετικό και αισιόδοξο το σχόλιό σου, Παπαρδέλα!
Εύχομαι η κοπέλα να το διαβάσει και να πάρει δύναμη!
(Σε κάποια συνέντευξη με ρώτησαν για το κενό στο βιογραφικό και τους είπα ότι ήμουν φροντιστής αρρώστου.
@acantholimon, αυτό είχα στο μυαλό μου)
Τα λες πολύ σωστά και ενθαρρυντικά Παπαρδέλα! Enjoy, από ‘δω και πέρα!
Η υπεύθυνη της διπλωματικής μου, εδώ στο Βέλγιο, μου είχε ακυρώσει ένα σωρό ραντεβού και είχε μείνει πίσω στις υποχρεώσεις της στο μεταπτυχιακό γιατί σχεδόν κάθε μέρα, εδώ και δύο μήνες πηγαίνει και φροντίζει την βαριά άρρωστη μητέρα της. Πολλές φορές τέτοιοι άνθρωποι καταλαβαίνουν καλά τι σημαίνει όλο αυτό. Αλλά δυστυχώς, και αυτό ισχύει και για τους recruiters, πρέπει να πάθεις για να μάθεις!
Πολύ ωραίο σχόλιο! Μεγάλη υπόθεση (και προτέρημα) να έχει κάποιος τη συνείδησή του ήσυχη!
Όταν έκανα την πρακτική μου 22 χρόνων τελειώνοντας τις σπουδές μου η αδερφή της μαμάς μου άρρωστησε πολύ βαριά με καρκίνο στα 42 της. Είχε 2 μικρά παιδιά τα ξαδέρφια μου που πήγαιναν τότε δημοτικό. Αμέσως η μητέρα μου αφιερώθηκε στην αδερφή της. Με αποτέλεσμα των ατελείωτων ωρών φροντίδας και της στεναχώρια της να αρρωστήσει και εκείνη σοβαρά και ουσιαστικά να μην μπορεί να περπατήσει και να βοηθήσει στο σπίτι μας. Η αδερφή μου 8 χρόνια πιο μικρή από μένα χρειαζόταν κάποιον μες το σπίτι εκτός από τον πατέρα μου ο οποίος έκανε ότι μπορούσε δουλεύοντας πολλές ώρες. Συν τα… Διαβάστε περισσότερα »
To θέμα δεν είναι αν εργάζεσαι, γιατί όπως σωστά έχει ειπωθεί κάνεις ήδη μια πολύ σκληρή δουλειά. Το θέμα είναι ότι όπως σε κάθε δουλειά, κι όπως σε κάθε κατάσταση που σε επιβαρύνει συναισθηματικά και σωματικά, χρειάζεται και κάποιο αντίβαρο. Το έχεις εσύ αυτό; Νιώθεις χαρά κι ικανοποίηση από κάποιον άλλο τομέα στη ζωή σου, έχεις κάποιο ελεύθερο χρόνο, ξεκουράζεσαι, έχεις άλλες σχέσεις; Αν όχι προσπάθησε να φροντίσεις και τον εαυτό σου και να βρεις απλές καθημερινές χαρές, ειδικά αν είναι αβέβαιο πόσο θα κρατήσει το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει η μητέρα σου και πόσο θα έχει ανάγκη τη φροντίδα… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι, γιατί άραγε θεωρείς πως δε δουλεύεις; Σάματις διαβάζεις δεξιά αριστερά και παίρνεις το μήνυμα ότι για να είσαι κοινωνικά αποδεκτή πρέπει να έχεις πτυχίο αλλά και μεταπτυχιακό (στο εξωτερικό κατά προτίμηση), για να δουλεύεις, να κάνεις καριέρα, να μη μένεις εκτός αγοράς εργασίας, να εξελίσσεσαι επαγγελματικά και να ζεις για να σε πουν πετυχημένη; Επαγγελματικά. Αγαπητή ηλιαχτίδα, με συγκίνησες που υπογράφεις έτσι. Φρόντιζα κι εγώ τους γονείς μου και καταλαβαίνω τι περιγράφεις. Εγώ δούλευα, σε μια αρκετά υπεύθυνη θέση, μόνη μου, και περνώντας τα χρόνια γινόταν ακόμα πιο υπεύθυνη. Προέκυψε, ήταν πρώτα θέμα τύχης κι μετά ικανοτήτων. Είχα παρέες,… Διαβάστε περισσότερα »
Σε ανθρώπινο επίπεδο εκτιμάται αυτού του είδους η προϋπηρεσία.Στην αγορά εργασίας δεν είναι και τόσο βέβαιο.Ο πατέρας μου ήταν περιζήτητος τεχνίτης.Όταν διαγνώστηκε η μητέρα μου με καρκίνο,άφησε πίσω τη δουλειά.Μοιραζόταν ανάμεσα στο Μεταξά και τη φροντίδα του αδερφού μου στο νησί.Ήταν μικρός αυτός.Δεν επανέκαμψε ποτέ πλήρως επαγγελματικά.Όταν απορρίπτεις δουλειές και δεν είσαι διαθέσιμος την ώρα,που σε έχουν ανάγκη οι πελάτες,θα βρουν κάποιον άλλον.Αργότερα αντιμετώπισε πρόβλημα ο αδερφός μου.Ήδη από το πρώτο τράκο το εισόδημα του πατέρα μου είχε μειωθεί κι είχε γίνει πιο αβέβαιο,οπότε σε εκείνον έλαχε πάλι ο κλήρος,να κάνει πίσω.Και τελείωσαν όλα εκεί.Είναι πια αγρότης,που δεν το αγαπάει… Διαβάστε περισσότερα »
Όσο περισσότερο κοντά φέρνει κανείς τη μεγάλη εικόνα και βλέπει τις λεπτομέρειες, τόσο λιγότερες λύσεις έχει να προτείνει αγαπητή acantholimon. Γι’αυτό οι περισσότεροι κρατάνε αποστάσεις. Αλλά καμιά φορά η λύση δεν είναι μόνο να κάνεις εσύ τη δουλειά για τον άλλον, είναι και να τον ταρακουνήσεις. Γενικά μιλώντας τώρα, σε περιπτώσεις όπως οι δικές μας, την ψυχραιμία μόνο κάποιος απ’έξω μπορεί να μας βοηθήσει να τη βρούμε, εμείς οι ίδιοι, μου φαίνεται αδύνατον. Είναι καταστάσεις που αν θέλει κανείς να βοηθήσει, δεν πρέπει να περιμένει πράσινο φως για να παρέμβει, πρέπει να το κάνει. Αλλά πρέπει και να ξέρει τι… Διαβάστε περισσότερα »
Όσον αφορά τους κινδύνους, έχω, εκτός από εμένα, πολλά παραδείγματα, δυστυχώς. Όπως και άλλα, που στη βιασύνη να προλάβουν να κάνουν παιδιά, εξασφάλισαν ακατάλληλους πατέρες και το δικό τους μετατραυματικό στρες, ώστε χρόνια μετά να κατηγορηθούν για χειριστικές, κακοποιητικές, που δεν έπρεπε να γίνουν μάνες.
Αγαπητή ηλιαχτίδα, Όπως και πολλοί άλλοι, από ό,τι είδα στα σχόλια, έκανα εγγραφή για να σου μεταφέρω τη δική μου σχετική εμπειρία και να σου πω ότι δεν είσαι η μόνη που αντιμετωπίζεις τέτοιο σοβαρότατο ζήτημα φροντίδας των γονιών σου και αντιμετώπισης από άτομα στον περίγυρό σου και σε καμία περίπτωση δεν είσαι μόνη σε όλο αυτό. Να το θυμάσαι πάντα αυτό. Αν και αυτό που ζω προσωπικά δεν ταυτίζεται απόλυτα με τη δική σου εμπειρία, εντούτοις, έχει κάποια κοινά σημεία που με έκαναν να σκεφτώ πώς έχω αισθανθεί και αντιδράσει κάθε φορά που άκουγα αντίστοιχα σχόλια. Εξηγούμαι: Ζω στην… Διαβάστε περισσότερα »
Πραγματικά θύμωσα με το φοβερό “θα τα καταφέρουν αυτοί”. Τόση έλλειψη συναίσθησης και ανθρωπιάς για το συνάνθρωπό τους και τους λαμβάνεις και στα υπόψη ? Κάνε το ηθικό καθήκον σου απέναντι στους γονείς σου στις πιο κρίσιμες ώρες της ζωής τους και έχεις καιρό και για καριέρα και για όλα. Ο παραλληλισμός με το επεισόδιο των οικογενειακών ιστοριών, που περιέγραψες, τελείως άστοχος. Εσύ δεν είσαι κηφήνας, που τρώει τα λεφτά των γονιών, είσαι αυτή τη στιγμή γι αυτούς η πιο σημαντική τους βοήθεια. Νάξερες πόσο σε έχουν ανάγκη !! Εύχομαι το καλύτερο και για σένα και για τη μαμά σου.
Εδώ λέει ότι καθαρίζει πλένει γηροκομάει νυχθημερόν αλλά θεωρεί ότι τους πίνει το αίμα! Δλδ ρε παιδιά μόνο εμενα μου φαίνονται τρολιές?
Αυτή η κατάσταση θα σε γεμίσει με τέτοια εμπειρία που μετά ό,τι και να κάνεις θα φαίνεται παιχνίδι. Εισαι υπεύθυνη για τη ζωή ενός ανθρώπου, ποια πρότζεκτ και ποιες δουλειές. Όμως ελπίζω να προσέχεις λίγο τον εαυτό σου, να βγαίνεις ακόμη κι αν δεν έχεις όρεξη, έστω για μια ώρα. Είναι επιβεβλημένο, μη το παραμελείς. Αν δεν ξεδίνεις η κούραση στιβάζεται μέσα σου και γιγαντώνεται κάποια στιγμή. Αν υπάρχει οικονομική ευχέρεια δεν θα ήταν κακή ιδέα να φροντίζει μια γυναίκα τη μαμά σου για 3-4 ώρες τη μέρα, να κάνει ένα φαί ή να καθαρίζει λίγο, για να μπορείς να… Διαβάστε περισσότερα »
Βούρκωσα…Μόνο χαραμοφάϊσσα δεν είσαι,προσφέρεις τόσα,μα τόσα πολλά στους οικείους σου,συναισθηματικά και όχι μόνο,την ώρα που τα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη!!Θα βρεις δουλειά,νομοτελειακά,θα σε οδηγήσει η ίδια η ζωή σε αυτήν την κατεύθυνση…Κάνε όπως αισθάνεσαι,μην ακούς κανέναν.
Έχοντας υπάρξει άτομο που χρειάστηκα round the clock φροντίδα για κάποιο καιρό δεν μπορώ να σου πω πόσο αφάνταστα ανακουφιστικό είναι για την μητέρα σου το ότι την φροντίζει κάποιος που ούτε τον ντρέπεται ούτε ανησυχεί μήπως αν τον φωνάξει θα την αποπάρει, ούτε πρέπει να προσέχει τι λέει και τι κάνει μπροστά του. Ακόμα και ο πιο τέλειος φροντιστής (όλων των ειδικοτήτων) δεν έχει την οικειότητα που έχει ο δικός μας άνθρωπος. Ο φροντιστής μας βλέπει μόνο στα χάλια μας ο δικός μας ξέρει πως δεν είμαστε μόνο τα χάλια μας και κάτω από την αρρώστια είναι ο εαυτός… Διαβάστε περισσότερα »
Να το πάμε συναισθηματικά; Ότι είναι η μητέρα σου και σε έχει ανάγκη και η βοήθειά σου στην αρρώστια της είναι ανεκτίμητη; Ότι αν τους εγκαταλείψεις τώρα στα δύσκολα και όντως καταρρεύσουν θα το κουβαλάς μέσα σου για χρόνια;
Να το πάμε ρεαλιστικά, ότι στην Ελλάδα του 2018 με μεταπτυχιακό και χωρίς προϋπηρεσία άντε να βρεις δουλειά με 800 ευρώ ενώ η αποκλειστική θα θέλει 1000;
Εγώ προσωπικά θα σου πω “έλα μωρέ, παράτα τους, θα τα καταφέρουν αυτοί”. Για τους “άλλους” το λέω, όχι για τους γονείς σου. Εύχομαι περαστικά στη μητέρα σου και όλα να πάνε καλά.
Ότι αν τους εγκαταλείψεις τώρα στα δύσκολα και όντως καταρρεύσουν θα το κουβαλάς μέσα σου για χρόνια;
Δυστυχώς, όταν τα πράγματα έρχονται έτσι, ό,τι και να κάνεις, θα κουβαλάς μέσα σου σίγουρα κάτι, που θα είναι η πίκρα, του γιατί να έρθουν τα πράγματα έτσι. Όταν υπάρχει κάποιος να κατηγορήσεις για κάτι και να ξεσπάσεις, είναι πιο εύκολο, ας είναι και ο εαυτός σου. Μπορείς να κάνεις διάλογο, να μαλώσεις, να πεις και να απαντήσεις. Όταν δεν υπάρχει, εκεί είναι που χάνεσαι.
Έχεις δίκιο Πόντια, να βγεις αλώβητος από μια τέτοια διαδικασία είναι αδύνατο. Εμένα δεν μου έχει τύχει και μιλάω απ’ έξω. Δεν μπορώ να διανοηθώ καν τι πέρασες. Απλά θυμάμαι τη μητέρα μου, που φρόντιζε τους γονείς της τα τελευταία τους χρόνια και μου έλεγε αυτό το πράγμα αργότερα, ότι την ελάφραινε που τουλάχιστον ήταν κοντά τους στις τελευταίες στιγμές και δεν τους άφησε.