Καλησπέρα αμποκοινοτητα, θα ήθελα να ακούσω τις γνώμες σας για μια πρόσφατη απόφαση μου. Είμαι 24, και ενώ έχω τελειώσει τις σπουδές μου, αποφασισα ότι δεν μου φτάνει, και μακροπρόθεσμα δεν θα με κάνουν ευτυχισμένη. Το όνειρο μου ήταν να γίνω ψυχολόγος, αλλά λόγω διαφόρων προβλημάτων απετυχα στις πανελλαδικές. Αποφάσισα τώρα στα 24, να ξαναδωσω πανελληνιες και να περάσω ψυχολογια, να προσπαθήσω με όλη μου την δύναμη και αν δεν τα καταφέρω να δίνω μέχρι να περάσω. Όταν το ανακοίνωσα στον περίγυρο, άκουσα επαίνους άκουσα όμως και από δύο άτομα: “σ αυτήν την ηλικία θα ξαναδώσει?” Η “Αλλά πράγματα έπρεπε να σε απασχολούν τωρα”. Δεν ξέρω γιατί αλλά κάπως μου κλωτσησε. Σε καμία περίπτωση δεν κάνω πίσω, εχω δυσκολευτει ήδη πολυ να δουλεύω για να πληρωνω τοθς καθηγητές μου, αλλά μέσα μου με πιάνω να λέω “βρε λες?” Μήπως όντως είμαι μεγάλη για κάτι τέτοιο? Θα ήθελα να ακούσω γνώμες γιατί όσες φορές έχω στείλει έχω βοηθηθεί πολύ. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Μακάρι λοιπόν να βοηθηθείς και τώρα.
Είναι ο τρόπος που λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος: κολλάμε με την αρνητική κριτική πολύ περισσότερο από τη θετική. Αν εκατό μας πουν μπράβο και ένας εκφράσει αμφιβολία, δεν θα χαρούμε με την ξεκάθαρη επιτυχία. Θα αναρωτιόμαστε γιατί ο ένας δεν μας είπε μπράβο.
Υπάρχει σχετική έρευνα για το θέμα και έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Αν διαβάσεις αρκετά θα καταφέρεις ίσως να εξομαλύνεις αυτή την κακή εγκεφαλική λειτουργία. Προτείνω αυτό για αρχή.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πολύ μεγάλη;
Στα 24; Ω, Θεοί!
Σοβαρά τώρα; Στα 24 είσαι πολύ μεγάλη για λίγα πράγματα, όπως ας πούμε να κοιμάσαι με τη μαμά σου (και σε κριση πανικού ακόμα κι αυτό το έκανα, οπότε γράψε λάθος), ή να πνίγεσαι με το φαί σου (που αν διαβάζω Α,μπα ταυτόχρονα, σε ερωτήσεις με πολύ αστεία σχόλια κι αυτό έχει γίνει), και… ξέρεις κάτι; Στα 24 δεν είσαι πολύ μεγαλη για τίποτα. Ούτε καν για να ξέρεις ότι δεν πρέπει να παρασύρεσαι από τα αρνητικά σχόλια του κόσμου.
Καλή επιτυχία!
Δεν είχα χρήματα να σπουδάσω στα 18 άρα δούλεψα, έκανα οικονομίες κ στα 24 μάζεψα μπογαλάκια και αναχώρησα για βόρεια ευρωπαϊκή (οσονούπω exiting) χώρα με εθνικό φαγητό το haggis προς αναζήτηση μόρφωσης. Η 16χρονη κόρη του αφεντικού μου είπε την εξής ατάκα: “Πω πω! θα πάτε πανεπιστήμιο; στην ηλικία σας; χαρά στο κουράγιο σας! πότε θα κάνετε παιδάκια;;!” Αυτά εν έτει 1997. Από ότι φαίνεται οι εποχές άλλαξαν αλλά οι νοοτροπίες όχι. Ακόμη πρέπει να δίνουμε λόγο για το τι θα κάνουμε με τη μήτρα μας κ σε ποια ηλικία. Το μόνο που θα διαφωνήσω είναι το “να δίνω μέχρι… Διαβάστε περισσότερα »
Πρώτον μπλιάχ.
Δευτερον, στην βόρεια ευρωπαϊκή χώρα που είμαι εγώ, το λύκειο τελειώνει στα 19 και μετά για ένα με δύο, ή και περισότερα χρόνια ταξιδεύουν/ δουλεύουν/ ψάχνουν τι θα κάνουν στη ζωή τους. Αν θελήσουν, σπουδάζουν μετά,έχοντας πάρει την απόφαση με πιο ώριμο τρόπο και περισσότερη πληροφορία για τον εαυτό τους και τον κόσμο.
Ναι κάτι παρόμοιο γίνεται και στην ευρωπαϊκή χώρα που είμαι εγώ, ακριβώς κάτω απο την χώρα με το haggis. Κάνουν ενα gap year όπου ταξιδεύουν, δουλεύουν κλπ και μετά είτε συνεχίζουν με σπουδές, είτε ακολουθούν κάποιον άλλον δρόμο. Επίσης εδώ έχω παρατηρήσει ότι είναι πολύ πιο εύκολο να αλλάξεις καριέρα ή να έχεις σπουδάσει κάτι και να ασχοληθείς με κάτι άλλο.
Αυτο το κοριτσι μιλουσε στον πληθυντικο σε καποια λιγο μεγαλυτερη της κ φανταζομαι αρκετα γνωστη, κ το ειχαν κιολας γαλουχησει φαινεται στην οικογενεια του με αποψεις του στυλ οτι ειναι καπως μια γυναικα να μην κανει οικογενεια απο μικρη μικρη….κ δειχνει λιγο σαχλαμαρα το να εκφραζεσαι ετσι στους αλλους τοσο ευκολα (”χαρα στο κουραγιο σου”, ”ποπο τι περιεργο το ταδε με σενα”) οπως κ το να μιλας σε ενα τοσο νεο ατομο σα να προκειται για ετοιμοθανατο γερο……λυπαμαι αλλα την κακια μου θα την πω: Λιγο σπασικλακι το καημενο
Anna αν το δεις και θέλεις στείλε μου ένα mail στο lady_gaga_ampa@hotmail.com 🙂
Μεγάλη???????
Εγώ έδωσα στα 30, έπαθα δηλητηρίαση την ημέρα που εξεταζόμουν στο τελευταίο μάθημα κι έφυγα λίγο μετά την παράδοση των θεματων. Ξαναέδωσα στα 31. Είμαι στο νησί που πάντα ήθελα να μείνω και δεν έβρισκα αφορμή, λέω να πάω και Εράσμους.
ΥΓ ‘Εχω συμφοιτήτρια 62 χρονών.
Από τις πιο όμορφες, έντονες κ mind opening εμπειρίες της ζωής μου το Εράσμους. Δεν μπορώ καν να περιγράψω πως με διαμόρφωσε κ με έκανε καλύτερο άνθρωπο η επαφή μου με μερικά άτομα που γνώρισα. Να πας, να πας και να πας!
Κλαπ κλαπ κλαπ!!!
Κι εγώ το μετάνιωσα τρομερά που δεν το έκανα στο πρώτο πτυχίο! ( γενικά μετάνιωσα τρομερά το πρωτο μου πτυχίο :p)
Κι εγώ!
Sally Spectra, το Εράσμους είναι λόγος να δώσεις ξανά πανελλήνιες από μόνος του!
Μεγάλη 24 χρονών; ΜΕΓΑΛΗ;
Εγώ πάντως έχω φίλο που σκέφτεται να ξαναδώσει πανελλήνιες στα 54 για να γίνει δικηγόρος και να ανοίξει γραφείο με τα παιδιά του, επίσης δικηγόροι και τα δύο (την καταπίεση δεν τη συζητάμε, για τη θέληση λέμε τώρα).
αχαχααχ και ένιωσα μια θηλιά στο λαιμό πριν διαβάσω την παρένθεση.
Καλά, και τι δε θα ‘δινα για να έχω τον πατέρα μου ασκούμενο.
ΚΑΝΤΟ!!! Η ζωη σου αφορα μόνο εσενα και κανεναν άλλο. Ειμαι 43, με 4 παιδια, 2 πτυχία και απαιτητικη δουλεια και προσφατα ξεκινησα, μετα από παροτρυνση της οικογενειας μου, μαθηματα πιάνου, κατι που ονειρευομουν χρόνια. Μολις βάλω αυτο σε σειρα θα γραφτω σε σχολη για Interior design, κάτι που επισης ονειρευομαι χρονια. Η αδελφη μου στα 55 τελειωσε το νυχτερινο και σκεφτεται για σπουδες! Ποτε δεν είναι αργα! Κάνε ότι σε κάνει ευτυχισμενη. Σου ευχομια καλη επιτυχια!
Ουάου, φρουφρου και αρώματα! Τι ενέργεια! Πές μας πότε να ραφτούμε για το ρεσιτάλ! 🙂 Καλη επιτυχια και στις δυο!
Σχετικά με το θέμα των σπουδών και την ηλικία, είμαι απόλυτος. Ποτέ δεν είναι αργά. Θαυμάζω τους ανθρώπους που συνεχίζουν τις σπουδές ακόμα και αν οι υποχρεώσεις τους (δουλειά, οικογένεια) είναι πολλές. Μια χρονιά έκανα ένα εργαστήριο σε μεταπτυχιακούς φοιτητές και ο πιο συνεπής και αφοσιωμένος στο μάθημα ήταν ένας εκπαιδευτικός περίπου 60 ετών. Είχα, επίσης, φοιτήτρια που λίγο πριν το τέλος του μεταπτυχιακού απέκτησε 3ο παιδί. Και πλέουν συνεργαζόμαστε μαζί στο διδακτορικό. Επίσης, χρόνια προσπαθούσα να πείσω τον αδερφό μου μου να σπουδάσει εκ νέου αντικείμενο που του αρέσει και που θα τον βοηθήσει να φύγει από τη δουλειά… Διαβάστε περισσότερα »
Ολα ωραία αλλά για να αναφέρεις εργαστήριο νόμιζω αναφέρεσαι σε θετικές επιστήμες. Εκεί υπάρχει όριο ηλικίας ας μην κρυβόμαστε. Το αναφέρουν και υποτροφίες ἠ προυποθέσεις για θέση στο πανεπιστήμιο. Τουλάχιστον στο εξωτερικό. Φυσικά αλλό η καριἐρα και άλλο θέλω να το κάνω επειδή το θέλω πολύ και ας μη φέρει επαγγελματική αποκατάσταση. Ο 60αρης φυσικά και μπορέι να ανταποκριθεί στο μεταπτυχιακό, γιατί όχι άλλωστε, αλλά μετά τι?
Το μετά θα το βρει μετά. Αν έχεις φαντασία και όρεξη η ζωή είναι μπροστά σου στα 60.
Όσο για τα όρια ηλικίας, αφορούν συγκεκριμένες επιλογές, όχι όλες.
Φυσικά αφού έχεις λύσει το βιοποριστικό σου αλλιώς και παίρνεις και σύνταξη πολλά μπορείς να κάνεις χωρίς να σε νοιάζει η ωμή πραγματικότητα.
Μπορεί. Υπάρχουν όμως πολλές διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων εκεί έξω.
Μπορεί να μην αφορούν και καμία επιλογή! Όλα στο μυαλό είναι. Παρεπιπτόντως έχει γυριστεί ντοκυμαντέρ με μία Γερμανίδα, που σπούδασε φιλοσοφία στα 90 και κάνει τώρα διδακτορικό με θέμα το θάνατο, που θεωρεί ότι στην περίπτωσή της είναι πολύ ταιριαστό. Η γυναίκα εξήγησε ότι στην ηλικία των 18 ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, πέθαναν κάποιοι δικοί της, εκτοπίστηκε και δεν κατάφερε να σπουδάσει. Μετά παντρεύτηκε και βρήκε ελεύθερο χρόνο η γυναίκα στα 90. Μάλιστα πηγαίνει μία φορά την εβδομάδα στη σχολή για να μην χάνει την επαφή με τους 18χρονους συμφοιτητές της. Εμένα μου αρέσει πολύ αυτή η στάση ζωής.
Ναι, αναφέρομαι σε θετική επιστήμη. Ωστόσο, την ίδια άποψη έχω για οποιαδήποτε επιστήμη και για οποιοδήποτε λόγο θέλει να σπουδάσει κανείς. Ακόμα και αν ο λόγος δεν είναι απαραίτητα η επαγγελματική αποκατάσταση.
Αχ πόσο σε νιώθω και πόσο θα ήθελα να μου είχε εξηγήσει στα 24 μου κάποιος, όταν από φόβο πως “ήμουν μεγάλη” δεν ακολούθησα αυτό που ήθελα, πως ήμουν στην αρχή της ζωής μου!
Προσωπικά ήμουν τυχερή γιατι μου δόθηκε δεύτερη ευκαιρία μετά τα 30, αλλά αλήθεια, τώρα που είμαι 39 και έχοντας κάνει χαοτική επαγγελματική πορεία λογω του φόβου πως “ήμουν μεγάλη” στην ηλικία σου, μιά συμβουλή έχω να σου δώσω από καρδιάς : μην ταλαιπωρήσεις τον εαυτό σου άδικα!Είσαι μόλις 24!💜
Τον παλιό καλό καιρό, όταν έκανα το διδακτορικό μου σε ηλικία 24 χρονών είχα συμφοιτήτρια μία γυναίκα 45 ετών. Ήθελε πολύ να κάνει και εκείνη το διδακτορικό της το το είχε σαν στόχο ζωής, πολύ πιο συνειδητοποιημένη από εμάς τα μικρά. Ο κοινωνικός της περίγυρος τηε έλεγε τα ίδια με σένα. Μεγάλη είσαι, δεν ειναι πράγματα αυτά… και όταν θα τελειώσεις θα είσαι πενήντα χρονών. Εμείς ως νέοι τότε δεν το βλέπαμε καθόλου έτσι. Την πιασαμε λοιπον και της είπαμε, σε πεντε χρόνια θα είσαι πενήντα χρονών έτσι και αλλιώς. Απλά στη μία περίπτωση θα έχεις διδακτορικό και στην άλλη… Διαβάστε περισσότερα »
Καποιες φορες αρκει να μας πει καποιος το προφανες. Τελεια απαντηση, θα την κλεψω!
Να το κανεις! Προσωπικα ξαναδωσα πανελληνιες μετα απο 1 χρονο στην πρωτη μου σχολη και δεν το μετανιωσα. Οσο μεγαλωνουμε ωριμαζουμε και συγκεντρωνομαστε καλυτερα. Τουλαχιστο αυτο συμβαινει σε μενα στα 33 (προσπαθω να αλλαξω καριερα και το παλευω με online courses). Αν ειχα τα μυαλα που εχω τωρα θα τα πηγαινα καλυτερα στις παλιες σπουδες μου σιγουρα!
Ψιλοβλακες αυτοι που σου εκαναν τα σχολια, για ποια πραγματα θα επρεπε να εχεις μυαλα δηλαδη αν οχι για την ευτυχια και την καριερα σου?
Έχω μια μικρή υποψία ότι εννοούν να βρει κάποιον μόνιμο σύντροφο με τον οποίο θα κάνει στο μέλλον οικογένεια. Τι να την κάνει άλλωστε την καριέρα, γυναίκα πράμα;
Συμφωνώ απόλυτα. Επίσης να συμπληρώσω οτι η αναθεώρηση επιλογών ή και αποφάσεων που είχαμε πάρει στο παρελθόν κάτω από άλλες συνθήκες κτλ. είναι, συνήθως, εξαιρετικά σοφή κίνηση. Το να βλέπουμε το λάθος και να μην το αλλάζουμε από φόβο νομίζω οδηγεί ντε φάκτο στην δυστυχία. Τέλος, για την ερώτηση που θέτεις @dune, νομίζω πως όσοι αντιδρούν εννοούν οτι στα 24 συνήθως έχεις τελειώσει με σπουδές και αρχίζεις να ψάχνεσαι στα επαγγελματικά (παράλληλα με τα προσωπικά, φυσικά). Αυτό το οποίο δεν λένε όσοι το πιστεύουν αυτό, είναι οτι τα κουτάκια αυτά είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να εγκλωβιστείς σε καταστάσεις… Διαβάστε περισσότερα »
Οι Πανελλήνιες είναι ένα μέσο για να βρεθείς εκεί που θέλεις. Θα μπορούσες να επιλέξεις και τις κατακτήριες, αλλά οι Πανελλήνιες έχουν σαφώς μικρότερη ύλη και είναι και πιο αδιάβλητες. Οπότε βγες από τη θεώρηση της ελληνικής κοινωνίας όπου Πανελλήνιες = 17 χρονών και δες το σαν έναν μηχανισμό που σε βολεύει εν προκειμένω. Καλή επιτυχία!
Λοιπόν Sally, πριν ένα μηνα εκλεισα τα 40 και σκεφτόμουν πώς θα γίνει μέχρι τα 55 να έχω αλλάξει καριέρα και να κάνω κάτι διαφορετικό από που κάνω τώρα.
Sally, έχω ανατριχιασει!!!!! Το όνειρο μου στο δημοτικό και όλο το γυμνάσιο ήταν να γίνω γεωλόγος. Θυμάμαι ακόμα να ρωτάω τον μπαμπά μου στην τριτη δημοτικού “πως λέγεται αυτός που ψάχνει τα πετρώματα της γης;”.
Wtf?? Μικρή έκανα συλλογή από πετρώματα, όποιος ανέβαινε στην Αθήνα τον έστελνα στο Μουσείο Γουλανδρή να μου φέρει κι ένα ορυκτό…έχω τεράστιο κόλλημα με τις πέτρες. Τεράστιο όμως.
Παιδιά, περιμένω το update! https://www.geol.uoa.gr/
Επίσης, μην το γελάτε καθόλου αυτό με την ανταλλαγή γνώσεων. Όταν δώσαμε με την κολλητή μου ΑΣΕΠ εκείνη επέλεξε βιβλιογραφία κι εγώ γράφτηκα σε φροντιστήριο και μετά το μάθημα της έδωσα χαρτί και καλαμάρι τις σημειώσεις. Περάσαμε και οι δύο και στο τέλος μου έκανε δώρο και ένα σπα!!