Αγαπητή Αμπα γεια σου! Είμαι 30 χρονών, ζω στην Αθήνα και πρόσφατα παντρεύτηκα ένα πολύ καλό άνθρωπο και σύζυγό τον οποίο αγαπώ πολύ. Όταν ήμουν στην εφηβεία όπως όλοι είχα.τις σχέσεις μου, τους πλατωνικός έρωτες, τα πρώτα σκιρτήματα. Με ένα άνθρωπο όλο αυτό ήταν πιο δυνατό μιας και ήταν ο πραγματικός μου “πρώτος έρωτας” που λέμε. Όλα αυτά τα χρόνια ψιλό μιλούσαμε στα σοσιαλ, είχαμε βρεθεί και για ένα καφέ, του είχα σταθεί και σε μια προσωπική κακή στιγμή. Πάντα τον σκεφτόμουν με αγάπη και τολμώ να πω ότι εξακολουθώ να το κάνω. Το θέμα είναι ότι είδα ότι πολύ πρόσφατα παντρεύτηκε. Και ένιωσα παράξενα! Όχι άσχημα αλλά σαν να μην είχε ας πούμε το δικαιωμα, ότι τώρα είναι κάποιας άλλης και επίσημα και όχι δικός μου… είναι πολύ κακό αυτό που σκέφτηκα;
– 30parakati
Και να είναι, αν μείνει εκεί, ως σκέψη, είσαι οκ. Κράτα την και παρακολούθησε την και ερεύνησε την. Δεν είμαστε καλοί (αν είμαστε) επειδή δεν κάνουμε κακές σκέψεις, αυτά είναι τα κόλπα της θρησκείας για να μας έχει στο χέρι. Είμαστε καλοί όταν είμαστε σε θέση να ελέγχουμε τις παρορμήσεις μας. Σε ποιον κάνει κακό αυτή η σκέψη, για να σε προβληματίζει;
Πρόβλημα είναι μόνο αν τον κρατούσες στη ζωή σου ως κρυφό χαρτί, για να δραπετεύσεις ψυχολογικά. Αυτόν τον άνθρωπο μοιραία τον εξιδανίκευσες. Μπορείς να τον αγαπάς, αλλά αυτή η σχέση είναι κυρίως κατασκευασμένη, μετά από τόσα χρόνια. Η ζωή σου είναι αυτή που έχεις μπροστά σου κάθε μέρα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αυτή η σκέψη καλύπτει με ρομαντικό μανδύα κάποιου είδους ναρκισσιστική ανάγκη. Δηλαδή εσύ συνεχίζεις τη ζωή σου κανονικά και κπ άλλος είναι δικός σου, δεν του επιτρέπεται να είναι ευτυχισμένος κ σε κάθε του βήμα πρέπει να έχει εσένα σαν βάση της σκέψης του. Εξάλλου σου ανήκει, είναι δικός σου επειδή πριν χρόνια μοιραστήκατε ωραία συναισθήματα. Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν την ανάγκη να αισθάνονται μοιραίοι για τους άλλους. Κάποιοι σε αυτή τη σκέψη ανατριχιάζουν, κάποιοι νιώθουν υπέροχα… εκεί παίζει ρόλο η ναρκισσιστική τάση του καθενός.
Έχει δίκιο,μπορεί όντως να κρύβει την ναρκισσιστική στάση που όλοι λίγο πολύ έχουμε για τον εαυτό μας.
Δεν αναφέρω πουθενά ωστόσο ότι στον άλλο δεν επιτρέπεται να είναι ευτυχισμένος! Αντίθετα το του εύχομαι βαθιά και ειλικρινά! 🙂
Σ’ευχαριστώ για το σχόλιο!
Ναι δεν το είπες ούτε το ενόησες. Το παίρνω πίσω! Εύχομαι κι εγώ ευτυχία στο παλιό σου φιλαράκι!
Όταν σταματήσεις να βλέπεις με ιδιοκτησιακούς όρους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή σου, τότε δεν θα σε επηρεάζει η προσωπική τους πορεία και θα είναι ένα βήμα προς τη δική σου πραγματική ελευθερία και ωριμότητα.
Δυστυχώς έχω δει πολλούς ανθρώπους να εγκλωβίζονται σε παρελθοντικές καταστάσεις που τους κρατούν δέσμιους σε μία σχεδόν φαντασιακή πραγματικότητα, χάνοντας εν μέρει την ίδια τους τη ζωή.
Επετρεψε μου να διαφωνήσω στο τελευταίο κομμάτι.. θα ήμουν δέσμια στη φαντασιακή μου πραγματικότητα αν δεν είχα προχωρησει τη ζωή μου και περίμενα ότι το προ δεκαετίας+ αγόρι μου θα γυρίσει και θα μου ζητήσει να παντρευτουμε για παράδειγμα! Δεν θα το κανα ποτέ. Ίσως στο μυαλό μου να τον είχα ακόμα ως “δικό”μου αλλά όχι σαν αντικείμενο…απλώς συναισθηματικά. Μπορεί όντως τώρα όμως να κατακτήσω την πραγματική μου ελευθερία όπως λες. Σ’ευχαριστώ για το σχόλιο!
Νομίζω πως οι παιδικοί / εφηβικοί / πρώτοι έρωτες τελοσπάντων είναι ειδική κατηγορία σχέσεων. Καταλαβαίνω αυτό που γράφει η 30parakati. Είναι περίεργο το συναίσθημα οταν η πρώτη σου αγάπη προχωράει, ακόμα και αν το έχεις κάνει εσύ πρώτη. Είναι και αυτό ένα στάδιο ωριμότητας, πολύ χρήσιμο. Όλα θα πάνε καλά φίλη, όχι δεν είσαι καθόλου κακός άνθρωπος ούτε είναι πολύ κακή η σκέψη που έκανες. Είναι πολύ ανθρώπινη. Ελπίζω να έχεις μια όμορφη και ενδιαφέρουσα ζωή με τον άνθρωπο που επέλεξες να είσαι μαζί.
“Ανθρώπινη σκέψη”
Μπράβο ρε συ este, αυτή τη λέξη έψαχνα!
Ευχαριστω!
Η απάντηση που με συγκίνησε περισσότερο όχι γιατί μου χάιδεψε τα αυτιά αλλά ίσως γιατί με της Λένας ένιωσα ότι κατάλαβε τι ήθελα να πω! Σ’ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες να κάνεις αυτό το σχόλιο και για την όμορφη ευχή σου στο τέλος 🎈
Χάρηκα πάρα πολύ που το έγραψες αυτό. Ναι, και εγώ πιστεύω οτι κατάλαβα τι θες να πεις γιατί το έζησα κάπως έτσι στα 30 παρά κάτι μου και εγώ. ❤️
Πιστεψε με, το θυμάμαι 🙂
Μοιράστηκα απλά το συναίσθημα μου!
Σ’ευχαριστώ για το σχόλιο!
Κακό δεν είναι, εγωιστικό όμως ίσως. Αυτή η βαθύτερη ανάγκη που έχουμε να νιώθουμε ότι εμείς πάμε μπροστά, ευτυχισμένοι, αλλά οι άλλοι μένουν πίσω, μας περιμένουν ανά πάσα στιγμή να γυρίσουμε, μας σκέφτονται, μας θέλουν. Δεν ισχυρίζομαι ότι τα νιώθεις αυτά, ίσως ένα μέρος αυτών. Το θετικό είναι ότι αν αυτή η σκέψη μείνει απλά σκέψη, χωρίς να επηρεάζει την ζωή σου, που πρόσφατα έχει μπει σε νέα τροχιά, με έναν σύζυγο που αγαπάς, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Αν όμως υπάρχει ένα μοτίβο συμπεριφοράς όπου κυριαρχεί μια τάση κτητικότητας από μέρους σου, τότε ίσως αξίζει να το διερευνήσεις λίγο παραπάνω.
Ποτέ δεν θα ευχομουν ειδικά για αυτό το πρόσωπο να μείνει πίσω και να μη φτιάξει τη ζωή του! Για ποιο λόγο άλλωστε όταν την έφτιαξα εγώ; Ίσως όμως πιστευα όντως μέσα μου κάποιες φορές ότι κι αυτός με σκέφτεται…όχι ερωτικά, δεν ξέρω αν μπορώ να το εξηγήσω.. σ’ευχαριστώ για το σχόλιο σου!
Εμείς που ειμαστε στα μιντ-20’ς έχουμε να δούμε πολλούς “έρωτες της ζωής μας” να παντρεύονται😛😛
Ντάξει κι εμένα ίσως μου φαινόταν περίεργο, πιο πολύ ίσως γιατί θα σήμαινε το τέλος μιας εποχής.
Αυτό ακριβώς puma μου.. και μιλάμε για έρωτα στο τέλος της εφηβείας, γερο χτύπημα τότε! ☺️ Σ’ευχαριστώ για το σχόλιο σου!
Αυτή η ερώτηση μου θύμισε την ελληνική ταινία “Νύχτα γάμου”, στη σκηνή με Καραγιάννη και Γεωργίτση (τι κούκλος θεέ μου) όπου οι 2 πρώην εραστές βρίσκονται τυχαία σ ένα ξενοδοχείο και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
Κ.: Ώστε παντρεύτηκες ε;; Φτου σου δε ντρέπεσαι κάθαρμα, κτήνος παλιάνθρωπε! Που μου λεγες ότι θα μ αγαπάς για πάντα!!
Γ: Γιατί εσύ τι έκανες, δεν παντρεύτηκες;;
Κ: ΜΗ ΦΕΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΔΩ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΣΕΝΑ!
Από τις αγαπημένες μου σκηνές. 😂😂😂
Μου αρέσει η προσέγγιση σου!
Ναι όντως η ερώτηση μου ήταν κάπως έτσι 😂😂😂😂 Ξέρεις όταν το κάνεις εσύ δεν πιάνεται, όταν γίνει από τον άλλο πάντα μας φαίνεται αλλιώς!!
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου!
Χμμ, λες να σκέφτηκε και αυτός το ίδιο όταν είδε ότι έχεις παντρευτεί;
Όχι, δεν είναι κακό, ούτε σπάνιο θα έλεγα, αυτό που σκέφτηκες. Απλά προσπάθησε να μην φτάσεις στο σημείο να εξιδανικεύεις καταστάσεις.
Πίστεψέ με δεν τον εξιδανίκευσα ποτέ, μάλιστα
και τότε γνώριζαα και τώρα ακόμα περισσότερο γνωρίζω ότι αυτή η σχέση είχε πολλά μη ιδανικά μέσα της! Απλά ήταν Η 1η σχέση ☺️
Όσο για το αρχικό σου ερώτημα….μάλλον κάνεις δεν θα μάθει ποτέ!
Σ’ευχαριστώ για το σχόλιο σου!
Φυσικά παντρεύτηκα και…ήμουν δική του όσο ήταν κι αυτός δικός μου τοτε! Νομίζω δεν αναιρεί το ένα το άλλο. Είμαστε όλοι ελεύθεροι ενήλικες να ζήσουμε τη ζωή μας, αλλά παράλληλα μας ενώνει και ένα κοινό παρελθόν.. το ένιωσα σαν end of an Era και ήθελα να το μοιραστώ.
Σ’ευχαριστώ που απάντησες!