Αγαπητή «Α, μπα»: Είχα θέμα με τα βαμμένα νύχια ενός άντρα

Αγαπητή Αμπα, χρειάζομαι την οπτική σου και των αναγνωστών. Είχαμε βγει προσφατα με μια παρεα, μεταξύ των οποίων δυο ζευγαρια ομοφυλόφιλων. Έγώ γνώριζα απο τα ζευγάρια τον ξάδελφο μου και εναν φίλο. Ο ξάδελφος με τον σύντροφο το κλασικο ντύσιμο και ο φίλος με τον σύντροφο πιο εναλλακτικό. Μιλάμε γελαμε και σε καποια φαση παρατηρώ οτι τα νυχια του συντροφου του φίλου ήταν βαμμένα. Και εκεινη την ωρα κατι κλωτσαει μεσα μου και σκεφτομαι γιατι, αυτοματα απανταει μια φωνη γιατι οι γυναικες βαφουν τα νυχια οχι οι αντρες, ξαναπανταω πως αυτα ειναι χαζομαρες ποιος ειπε τι ειναι γυναικειο και τι αντρικο καποτε τα παντελονια ηταν αντρικα, ξαναρχεται ομως η φωνη για να πει πως ακομα και στους αρχαιους πολιτισμους υπήρχε το σημερινο μακιγιαζ, και παλι να σκεφτομαι πως και γιατι. Και το αφήνω εκει στην ακρη του μυαλου και μου δειχνει ο ξαδελφος φωτογραφια που φοραει για πλακα τακουνια και ξανα κατι κλωτσαει γιατι ξανα κατι ειναι γυναικειο, και ξανα ο ιδιος διαλογος-μονολογος. Και φτανω μήνες μετά ακομα να σκέφτομαι ποιος ορισε τι ειναι γυναικειο και τι αντρικο; υπαρχει γυναικεια και αντρική φυση; θα επρεπε να υπαρχει στυλιστικός διαχωρισμός; ολα ειναι μια ιδεα και ειμαι παραλογη που δεν θελω να δω ,εγω σαν γυναικα ,τον δικο μου συντροφο με τακουνια; Βάζει ο καθένας το προσωπικό του όριο όπως το τι μας αρεσει στον συντροφο μας; Το ξέρω οτι πρακτικα ρωταω για υφάσματα, χρωματα και σχέδια αλλά όσο γραφω τόσο πιο σημαντικό μου φαίνεται γιατί είναι λες και δημιουργείται ενα καλουπι. Όσο τρομακτική μου φαινεται η εικόνα του να αποδοκιμαζω τα παντα αλλο τοσο μου φαινεται και το να μην υπαρχει διαχωρισμος, γιατι με φοβιζει τοσο;

Την ερώτηση απαντάει η αγαπημένη σχολιάστρια loglady

Ο λόγος που φοβάσαι και κάτι κλωτσάει μέσα σου έχει να κάνει με τον τρόπο που το φύλο επιβάλλεται και γίνεται αντιληπτό στην κοινωνία μας. Δεν είναι «λες και δημιουργείται», το δίπολο υπάρχει πολύ πριν από εμάς – εμείς απλά τοποθετούμαστε βάσει αυτού και μάλιστα αρκετούς μήνες πριν γεννηθούμε. Γιατί λες η πρώτη ερώτηση που γίνεται σε μια έγκυο είναι το φύλο του μωρού; Το δίπολο αυτό βασίζεται στην ιδέα ότι είναι φυσικό, άρα «φυσικά» αναγνωρίσιμο (βλ. διαφορετικά γεννητικά όργανα). Η θηλυκότητα είναι το αντίθετο της αρρενωπότητας κι ένας βασικός τρόπος με τον οποίο αυτή η διαφορά γίνεται εμφανής είναι η επιλογή των ρούχων. Στην πραγματικότητα, τα ρούχα που φοράμε, πολύ περισσότερο από απλώς «υφάσματα με χρώματα και σχέδια», είναι τρόπος επιτέλεσης του φύλου μας κι εφόσον το φύλο μας ορίζεται στη βάση της αντίθεσής του από κάτι άλλο, έτσι και το πώς παρουσιαζόμαστε στους γύρω μας αναμένεται να αντικατοπτρίζει και να αποκρυσταλλώνει αυτή τη διαφορά. Μάλιστα η συμμόρφωση στο δίπολο έχει τέτοια σημασία για την κοινωνία μας (η οποία είναι λίγο εμμονική με τα δίπολα ούτως ή άλλως), που όσοι δεν εκπληρώνουν τις προσδοκίες που επιτάσσει αυτή η «φυσικότητα» αντιμετωπίζονται ως αποκλίνοντες κι ενίοτε τιμωρούνται.

Παρόλα αυτά, τα παντελόνια, ένα παραδοσιακά ανδρικό ένδυμα, έγιναν αποδεκτά στις γυναίκες σχετικά εύκολα, κι αυτό γιατί η σχέση που υφίσταται ανάμεσα στο «θηλυκό» και στο «αρσενικό» δεν είναι απλά σχέση διαφοράς/αντίθεσης. Βασικά, είναι σχέση ιεραρχίας κι αυτή η ιεραρχία κάνει τις φούστες, τα μανό και τα τακούνια να μην είναι αντίστοιχα με τα παντελόνια. Η αρρενωπότητα εξακολουθεί να συνδέεται με θετικές αξίες, όπως η ισχύς, η σοβαρότητα, η νηφαλιότητα κ.ο.κ., επομένως ο γυναικείος δανεισμός ενδυμάτων της ανδρικής γκαρνταρόμπας γίνεται αντιληπτός, συμβολικά τουλάχιστον, ως κίνηση προς τα πάνω, ως υιοθέτηση όλων εκείνων των θετικών αξιών με τα οποία σχετίζεται η αρρενωπότητα. Αντιθέτως, τα τακούνια (ή το νεγκλιζέ ή η φούστα ή το μανό) δεν έχουν κανένα συμβολικό κεφάλαιο για τον σύντροφό σου, γιατί, ως σύμβολα θηλυκότητας, παραπέμπουν σε στοιχεία που δεν αξιολογούνται ιδιαίτερα θετικά και δεν εκτιμώνται τόσο από την κοινωνία μας: παθητικότητα, αδυναμία, επιφανειακότητα, ματαιοδοξία. Οι άνδρες, λοιπόν, που φορούν γυναικεία ρούχα και αξεσουάρ και μακιγιάζ συμβολικά πραγματοποιούν μια κίνηση προς τα κάτω: από την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας προς τη βάση. Η, έστω συμβολική (μέσω των ρούχων), απόρριψη της εξουσίας που τους παρέχει το φύλο τους και η ανταλλαγή της με κάτι που θεωρείται υποδεέστερο προκαλεί σοκ, αμηχανία, γέλιο, φόβο.

Οι άνδρες που φορούν γυναικεία ρούχα ενσαρκώνουν την απόρριψη του στερεοτυπικού δυισμού των φύλων και των αντιλήψεων που αυτός συνεπάγεται, αμφισβητώντας, παράλληλα, την υποτιθέμενη «φυσική» βάση του. Αυτό είναι που σε φοβίζει, γιατί πάει κόντρα σε όλες τις βεβαιότητες με τις οποίες έχουμε μεγαλώσει όλες μας και έχουμε πειστεί ότι είναι ζήτημα γούστου. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ζητήματα κοινωνικοποίησης και μάθησης και, ως τέτοια, εγγενώς ασταθή και μεταβλητά.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News