Λατρεμένοι Α,μπα και Αμποπαρέα, Πριν από 6 μήνες αποφασίσαμε με τη σύντροφό μου να συγκατοικήσουμε. Μέχρι τότε εγώ έμενα μόνη μου στην Αθήνα και αυτή είτε στο πατρικό της (Αθήνα και αυτό), είτε σε άλλες πόλεις της Ελλάδος (όπου εργαζόταν), όπου της παρεχόταν διαμονή και διατροφή. Η συγκατοίκηση και συμβίωση βαίνει καλώς ως τώρα εκτός από ένα θέμα στο οποίο θα με ενδιέφερε να ακούσω τις απόψεις σας. Τη διατροφή. Και εξηγουμαι: Η σύντροφός μου (30 χρ. ) δεν έχει μαγειρέψει πολλές φορές στη ζωή της, είτε γιατί δεν έχει χρειαστεί είτε γιατί πάντα θα βρει μια εναλλακτική λύση. Αντίθετα εγώ, που ζω μόνη μου απο μικρή ηλικία και με γονείς σε άλλη πόλη, έχω μάθει να μαγειρεύω και μάλιστα το προτιμώ από το να μαγειρεύει κάποιος άλλος για μένα. Η Γ. (σύντροφός μου) πηγαίνει περίπου 3 φορές την εβδομάδα στο πατρικό της απ’ όπου και παίρνει ταπεράκια με το μαμαδίστικο φαγητό. Τα ταπεράκια περιλαμβάνουν μερίδες μόνο για αυτήν, καθώς ο τρόπος που μαγειρεύει η μάνα της δεν μου αρέσει αλλά και δεν νιώθω ωραία να μαγειρεύει και για ένα άτομο παραπάνω, έστω και αν μιλάμε για μια μερίδα παραπάνω την εβδομάδα. Εγώ από την άλλη μεριά, τρώω και μια φορά την εβδομάδα φαγητό παρεχόμενο από την εργασία μου. Και η φαση πάει κάπως έτσι: Το σκ επιλέγουμε μαζί τα φαγητά που θα μεγειρέψουμε μέσα στην εβδομάδα (με μια βαρύτητα περισσότερο σε δικές μου επιλογές γιατί εγώ θα φάω το περισσότερο από αυτό.) Το μαγείρεμα το αναλαμβάνω τις περισσότερες φορές εγώ. Η Γ. γνωρίζει τι φαγητό θα μαγειρέψει η μάνα της 1-2 μέρες πριν, γνωρίζει και τι φαγητό θα μαγειρέψω εγώ και αναλόγως επιλέγει τι θα φάει. Να εξηγήσω εδώ οτι δεν πετιέται φαγητό, δηλαδή μου διευκρινίζει πάντοτε πόσες μερίδες να μαγειρέψω γι αυτήν. Αν υπάρχει πραγματική ανάγκη λόγω του ότι η μάνα της δεν βρίσκεται Αθήνα και εγώ δεν έχω μαγειρέψει τίποτα, θα μαγειρέψει κάτι να φάει. Όλη αυτή η κατάσταση με νευριάζει λίγο. Φίλοι μου λένε: “έλα μωρέ σιγά το πράγμα ! Εσύ μαγειρεύεις το φαγητό σου και αυτή τρώει απ’ τη μάνα της, που είναι το κακό? ” Με νευριάζει που δεν έχει την ανάγκη να μαγειρέψει και γι αυτό δεν μαγειρεύει. Με νευριάζει ίσως ότι είναι 30χρ. και περιμένει απ’ τη μάνα της να μαγειρέψει γι αυτήν. Θα μου άρεσε να ήταν δικιά μας φροντίδα η επιλογή και το μαγείρεμα του φαγητού. Μία από κοινού υποχρέωση και όχι ολοδικιά μου. Νομιζω, χωρίς να είμαι απολύτως σίγουρη, ότι δεν με ενοχλεί το γεγονός ότι έχω αναλάβει εγώ το μαγείρεμα αλλά ότι δεν το βλέπει καθόλου σαν δική της υποχρέωση. Δεν την ενδιαφέρει. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς με νευριάζει αλλά δυσκολεύομαι. Μήπως κρύβεται κάτι άλλο πίσω από αυτή την ενόχλησή μου..; Μήπως κάπου αλλού έχουν τις ρίζες τους τα νεύρα αυτά…? Είναι όντως λόγος να τσιτώνομαι ? Είμαι πολύ μπερδεμένη… Μήπως θα μπορούσατε να με βοηθήσετε ?
Είναι πολύ δύσκολο να πεις σε κάποιον άλλον τι είναι αυτό που τον ενοχλεί για οτιδήποτε, αν ο ίδιος δεν ξέρει, μπορώ όμως να σου πω ότι δεν είναι απαραίτητο να είναι μόνο ένα. Γιατί να μην είναι όλα αυτά μαζί; Ένα ένα ίσως να μην ακούγονται τόσο φοβερά, αλλά όλα μαζί μαζεύονται κάπως μπόλικα, και ίσως γι’αυτό να μπερδεύεσαι, επειδή ψάχνεις το ένα.
Προσπαθώ να μπω στη θέση σου και νομίζω ότι αυτό που θα με ενοχλούσε είναι ότι στο θέμα του φαγητού, που είναι πολύ σοβαρό θέμα (δεν είναι μόνο επιβίωση, είναι συνάντηση, είναι δημιουργία, είναι χαλάρωση, είναι μοίρασμα, αγάπη, φροντίδα, επικοινωνία) δεν είσαστε ομάδα, δεν υπάρχει ομάδα, και δεν την απασχολεί. Φαντάζομαι ότι δεν βλέπει το φαγητό με τον μεταφορικό τρόπο, παρά μόνο ως δουλειά, ως ανάγκη που πρέπει να καλυφθεί, όπως το ντους. Αν αυτή η στάση (της μη ομαδικής σκέψης και στάσης) βγαίνει και σε άλλους τομείς της σχέσης σας, ίσως να μην είναι τόσο εμφανής, και να σου προκαλείται εκνευρισμός που δεν μπορείς να εντοπίσεις. Αυτά είναι όμως δικές μου σκέψεις σε κάτι που μου είναι εντελώς άγνωστο.
Θέλω να πω, θέλω να προτιμάει ο σύντροφος μου το φαγητό στο σπίτι από τα ταπεράκια της μαμάς του. Δεν θέλω να τον αναγκάσω να θεωρεί το δικό μας σπίτι πρωταρχικά δικό του σπίτι, θέλω να το θέλει, να το θεωρεί αυτονόητο. Στη μαμά είναι πια καλεσμένος, επισκέπτης. Δεν χρειάζεται και πολλή ανάλυση αυτό.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θα ρωτήσω κάτι που πραγματικά το έχω απορία. Αν ένας απο τους δύο συντρόφους αγαπάει το μαγείρεμα και ο άλλος όχι, είναι κακό να συμφωνήσουν να μαγειρεύει μόνο ο ένας (αν γίνεται χρονικά) και ο άλλος να αναλάβει εξ’ ολοκλήρου κάποιες άλλες δουλειές; Πρέπει δηλαδή όλα να γίνονται οπωσδήποτε απο κοινού;
Συμφωνώ με Bourbourita. Ούτ’εγώ μαγειρεύω, εκτός από τα δύο συνοδευτικά πίατα-υπογραφή μου. Αντιστοίχως, δε θέλα κανείς ν’αγγίζει και να μπλέκει με τη μπουγάδα μου. Χρειάζεται να πω πώς έχουν μοιραστεί οι δουλειές στο σπίτι;
Αχ αυτό μου θυμίζει πάρα πάρα πολύ τον άντρα μου όταν πρωτοσυγκατοικήσαμε. Δύο φορές την εβδομάδα απαρέγκλιτα πήγαινε στον πατέρα του να φάει το μεσημέρι, άσχετα αν υπήρχε φαγητό στο σπίτι μας ή όχι. Ήταν συγκεκριμένες μέρες, καθημερινές μεσημέρι και εγώ ήμουν στη δουλειά, οπότε δεν υπήρχε λόγος να με πειράζει αφού δεν θα τρώγαμε μαζί έτσι κι αλλιώς. Εμένα με πείραζε όμως, και πάρα πολύ μάλιστα, και δεν μπορούσα να προσδιορίζω τί ακριβώς ήταν αυτό που με πειράζει τόσο. Ο άντρας μου και όλοι οι υπόλοιποι έλεγαν πως δεν έχω λόγο να νευριάζω καθώς πήγαινε εκεί για να δει… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ, έχω δώσει εγώ μάχες για το ταπεράκι! Είναι τρελός παρεμβατισμός το ταπεράκι και τρελή άσκηση ελέγχου και όσο πιο νωρίς το καταλάβουν οι απανταχού μαμάκηδες του κόσμου, τόσο περισσότερα ευτυχισμένα ζευγάρια θα έχουμε! Πάντως, κι εγώ με την πεθερά μου έχω ζήσει σκηνικά απείρου κάλλους με τα ταπεράκια: φόρτωμα με το ζόρι, passive-aggressive συμπεριφορές τύπου “Αχ, μάλλον δεν είμαι καλή μαγείρισσα γιατί η Γρανίτα Λεμόνι δεν τα θέλει τα φαγητά μου” , προτάσεις (που ευτυχώς τις έκοψα έγκαιρα) να δίνει έστω μια μερίδα για τον σύζυγό μου (γιατί προφάνως εγώ μπορώ να μείνω νηστική ή να κάνω τον κόπο… Διαβάστε περισσότερα »
Μέγα θέμα το ταπεράκι. Και παρεμβατισμός και έλεγχος και γενικά μια φάση “μπορεί να έφυγες, αλλά ακόμα με έχεις ανάγκη για να φας (για το πιο βασικό δηλαδή)”.
Τι να σας πω ρε παιδια εγω δεν το βλεπω ετσι… παραδειγμα… οποτε πηγαινω στην γιαγια μου παντα παιρνω κι ενα ταπερακι απο το φαγητο της… Κι εχω βγαλει μαγειρικη σχολη, και ξερει πως μαγειρευω καλα , και πως τρωμε καθε μερα σπιτικο φαγητο κι εχει γινει κι αρκετες φορες το αντιστροφο (να της παω εγω ταπερακι με το δικο μου φαι για να δοκιμασει κτλπ κτλπ)… Νομιζω ειναι η μητρικη αναγκη να δωσει φαγητο και ποτε δεν λεω οχι… γιατι στην τελικη ξερω πως θα το φαμε και πως θα το χαρω που ειναι ενα κομματι γιαγιαδιστικο… Πχ της… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω το θέμα ταπεράκι, αν και φαίνεται μια αθώα και ευπρόσδεκτη προσφορά, είναι τροχοπέδη για την ανεξαρτητοποίηση του ατόμου. 🙂
Και μάλλον, επειδή έχεις μάθει να είσαι από μικρή αυτόνομη, τώρα κάπως σου κλωτσάει που κατά κάποιο τρόπο έχεις μπει σε ένα τρυπάκι χωρίς να θες που σου στερεί την απόλυτη ελευθερία. Δηλαδή, πρέπει η σύντροφός σου να δει τι θα μαγειρέψει η μαμά της για να αποφασίσετε μετά εσείς τι και πόσο θα φτιάξετε.
Εγώ πάντως είμαι μαζί σου…έκοψα τα ταπεράκια, μόλις αντιλήφθηκα τον παρεμβατισμό τύπου “γιατί εφαγες έξω, αφου σου είχα δώσει τάπερ” κλπ κλπ
Εγώ πάντως θαυμάζω τον προγραμματισμό σας, που γνωρίζετε 1-2 μέρες πριν τι και πόσο ακριβώς θα μαγειρέψετε, κι εσύ και η μαμά της. Εγώ συνήθως τρέχω τελευταία στιγμή στα σούπερ μάρκετ και ψάχνω τη γρήγορη λύση.
Ζηλεύεις. Το είπες στην πρώτη αιτία που έγραψες για την ενόχληση σου ‘Με νευριάζει που δεν έχει την ανάγκη να μαγειρέψει και γι αυτό δεν μαγειρεύει’. Συνήθως αυτό που πραγματικά μας συμβαίνει φαίνεται στην πρώτη σκέψη μας, στα δευτερόλεπτα πριν νιώσουμε την ανάγκη να το λογοκρίνουμε, πριν το διανθίσουμε με τυχόν άλλες αιτίες, λιγότερο ενοχλητικές για εμάς, από το να δούμε κατάματα τη ζήλια (να είναι δική μας φροντίδα, κοινή υποχρέωση κτλ). Το λες καθαρά πως αν υπάρχει πραγματική ανάγκη να μαγειρέψει θα το κάνει ενώ τονίζεις την σύγκριση με εσένα που έχεις ανάγκη να μαγειρέψεις γιατί οι δικοί σου… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς αυτό σκέφτηκα.Είπα να το γράψω αλλά είδα το σχόλιο σου!
Ναι, Moodus. Το πρόβλημα είναι πως επειδή είναι δύσκολο να βρεθούμε αντιμέτωποι με τέτοια συναισθήματα, τα σπρώχνουμε κατευθείαν στο ασυνείδητο για να μην τα δούμε, να τα ξεφορτωθούμε. Και μετά ταλαιπωρούμαστε διότι μπερδευόμαστε ψάχνοντας αλλού και το πράγμα περιπλέκεται πολύ. Δεν είναι εύκολο να παραδεχθείς πως ζηλεύεις, πως μισείς, πως φθονείς, πως έχεις κάνει αδικίες, ακόμα και χυδαιότητες… Αν σου το δείξει κάποιος, συνήθως το εκλαμβάνεις ως προσωπική επίθεση ακριβώς διότι είναι πολύ δύσκολο. Ησυχάζεις όμως όταν παραδέχεσαι τέτοια αρνητικά συναισθήματα, και μετά ξεκινά η προσπάθεια να γίνεσαι καλύτερος που, όπως λέει η Λένα, δεν τελειώνει ποτέ. Ευτυχώς, θα έλεγα… Διαβάστε περισσότερα »
Συνήθως, όμως, οι αυτόνομοι άνθρωποι δεν ζηλεύουν το βόλευμα, το απεχθάνονται. Μου τυχαίνει πολύ συχνά να νευριάζω με παντώς είδους βολέματα, όμως όχι επειδή θα ήθελα να τα έχω κι εγώ, αλλά επειδή μου ανακατεύουν το στομάχι και ρίχνουν τον άλλο στα μάτια μου.
Δεν είμαι σίγουρη αν οι αυτόνομοι άνθρωποι απεχθάνονται τους βολεμένους. Κι επίσης δεν ξέρω πόσο κοντά βρίσκονται η απέχθεια με την ζήλια. Νομίζω πως εξαρτάται και από άλλα πράγματα του χαρακτήρα και σίγουρα και από το πόσο συμφιλιωμένος είσαι με όλες αυτές τις αγκυλώσεις στα ανθρώπινα. Δεν είναι μονοσήμαντη έννοια. Αυτόνομος μπορεί να είσαι γιατί μαγειρεύεις το φαγητό που τρως αλλά την ίδια στιγμή να μην είσαι αν χρειάζεσαι έγκριση της μαμάς στη ζωή σου για να νιώθεις καλά. Αυτονομία μπορεί να ψάχνεις αν πας στον Καναδά για σπουδές και να σου μοιάζει πως ναι επιτέλους την απέκτησες, αλλά αν… Διαβάστε περισσότερα »
Καταλαβαίνω τι λές, μου έρχονται στο μυαλό ορισμένοι ημί-αυτόνομοι που ξέρω, όμως εγώ εννοούσα τους άλλους, τους κανονικούς αυτόνομους που δεν θα αντάλλαζαν την αυτονομία τους με τίποτα. Υποκειμενικά είναι αυτά βέβαια.
Την αυτονομία, αν την αποκτήσεις, δεν μπορείς να την ανταλλάξεις. Καταλαβαινόμαστε όμως, από σχόλια σου νομίζω πως ίσως έχουμε κοινές αναφορές.🙂
Έχουμε, το θυμάμαι και από το κοριτσάκι που είχες γράψει 🙂
🙂
Εμένα προσωπικά το μαγείρεμα δε μου αρέσει ΚΑΘΟΛΟΥ, το βλέπω ξεκάθαρα σαν ανάγκη που απλά πρέπει να καλυφθεί. Όταν κάποια στιγμή συγκατοίκησα με τον πρώην μου του το είπα, αν θες να μαγειρεύω οκ, αλλά μην περιμένεις πολλά πολλά γιατί ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. Καταλήξαμε στο ότι ανέλαβε αυτός το μαγείρεμα που του άρεσε κιόλας κι εγώ έπλενα τα πιάτα, το οποίο αυτός το βαριότανε. Δεν ξέρω αν είναι δίκαιη μοιρασιά αλλά το προτιμώ από άλλον πρώην που προσπαθούσε με το ζόρι να με κάνει να μαγειρέψω γιατί ‘έλα μια χαρά είσαι, όλα θέμα συνήθειας ειναι’. 😡 Μέχρι που μια μέρα… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω,ότι κάτι αντίστοιχο μπορεί να με πλήγωνε βαθύτατα.Όχι απαραίτητα επειδή είναι λογικό ή αναμενόμενο.Γιατί έτσι έχω μεγαλώσει.Σπίτι είναι εκεί που μπαίνει τσουκάλι.Είναι εκεί που τρώμε μαζί.Κι ας είναι ένα τοστ μπροστά στην τηλεόραση.Και σπίτι βέβαια είναι κάτι πολύ περισσότερα από τέσσερις τοίχους κι ένα ταβάνι.Επίσης το θεωρώ σημαντικό κομμάτι της ενηλικίωσης,να μην περιμένεις από άλλον,να σου ανοίξει το στόμα σου.Κι αυτό δεν είναι μόνο το μαγείρεμα.Είναι η έννοια να ψωνίσεις.Να έχεις κάτι μέσα στο σπίτι σου,να φαρμακέψεις ποντικό.Να οργανώσεις,να προγραμματίσεις και να είναι δική σου ευθύνη.Φεύγοντας από το σπίτι των γονιών μου,είδα κι άλλα μοντέλα.Ανθρώπους που έτρωγαν ό,τι ώρα ήθελε… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ από όλα αυτά κατάλαβα ότι δεν την ενδιαφέρει το μαγείρεμα και για να μην το αναθέσει όλο σε σενα, παίρνει και από τη μάνα της. Αν πχ. της πεις ότι δε χρειάζεται να παίρνει φαγητό, να το οργανώνετε μαζί, εκείνη να ψωνίζει κι εσύ να το μαγειρεύεις, θα δεχτείτε και εσύ και η σύντροφός σου?
Προσωπικά θα εξέταζα καλύτερα τη φράση “Με νευριάζει ίσως ότι είναι 30 χρονών και περιμένει απ’ τη μάνα της να μαγειρέψει γι αυτήν”.
Είναι αυτή η γενικότερη στάση της και σε άλλους τομείς στη ζωή της?
Υπάρχει περίπτωση πίσω από αυτό να κρύβεται μια ανικανοποίητη ανάγκη σου να είσαι με μια σύντροφο πιο ανεξάρτητη και αυτόνομη, που μπορεί εν ανάγκη να φροντίσει τον εαυτό της, αλλά ίσως κι εσένα?
(Απαραίτητο disclaimer: Δικές μου σκέψεις είναι αυτές, προφανώς, και πιθανόν just farts in the wind.)
Ακριβώς αυτό ετοιμαζόμουν να γράψω. Ότι μάλλον δεν είναι ένα σημείο της καθημερινότητάς της που εμφανίζεται αυτό το κομμάτι του χαρακτήρα της, απλά αυτό έτυχε να φαίνεται πιο ξεκάθαρα.
Να μην έχει ο άλλος το φαγητό ιεροτελεστία, απόλαυση, διασκέδαση μπορεί να είναι και αιτία χωρισμού για μένα! Γι αυτό όμως είμαι 15 κιλά+ του κανονικού μου! Αλλά πολλοί άνθρωποι δεν είναι του φαγητού και το αντιμετωπίζουν διεκπεραιωτικά, οπότε εδώ πάει, περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα! Αν κατά τα άλλα στην καθημερινότητα σας μοιράζεστε στιγμές και περνάτε όμορφα δεν νομίζω ότι το θέμα τάπερ θα έπρεπε να σε απασχολεί και πολύ.
Για μενα ειναι τεραστιο turn off να αντιλαμβανεται ο αλλος το μαγειρεμα απλως σαν χομπι. Να λεει μαρεσει να μαγειρευω αν ειναι για παρεα, αλλα αν ειναι μονο για μενα βαριεμαι, μου στελνει η μανα μου. Ε, οχι. Θεμα αυτοσυντηρησης ειναι, ποιος σου πε οτι πρεπει να σε διασκεδαζει; Ειναι σαν να λες βαριεμαι να καθαριζω, φωναζω τη μανα μου να το κανει, (που αλλο που δε θελει να εχει τα κλειδια του σπιτιου να μπουκαρει οποτε λειπεις). ιου, στην τελικη δωσε πεντε ευρω να φας απο μαγειρειο. Εχεις μισθο και δεν υπολογιζεις καν στα παγια εξοδα το φαϊ που… Διαβάστε περισσότερα »