Αγαπητή «Α, μπα»: Εγώ, η κόρη μου, ο μπαμπάς της και η νέα του γυναίκα

Αγαπημένη μου Α,μπα και φίλοι, γεια σας με γλυκό χαμόγελο και πικρούλι βλέμμα. Θα ήθελα τη βοήθειά σας. Είμαι 43 ετών, 6 χρόνια διαζευγμένη, με παιδί 8 ετών. Με την κόρη μου ζούμε σε νησί, 3-4 ώρες απόσταση από παραθαλάσσια πόλη της χώρας. Έχω την επιμέλεια του παιδιού και δεν υπάρχει διατροφή από τον πατέρα διότι δεν έχει την οικονομική δυνατότητα. Μόνη μου τα βγάζω πέρα. Ο πατέρας ξαναπαντρεύτηκε (και καλά έκανε ο άνθρωπος), όμως όποτε έρχεται να δει το παιδί (ζει στην πόλη και όχι στο νησί), έρχεται πλέον με τη σημερινή γυναίκα του. Καταλήγουμε, Α,μπα μου, να είμαστε έξω για φαγητό, για βόλτα, για παιχνίδι, για ο,τιδήποτε θέλει το κορίτσι μας, εγώ, η κόρη μου, ο μπαμπάς της και η νέα του γυναίκα. Το ίδιο συμβαίνει και όταν την πηγαίνω εγώ στην πόλη. Δεν είναι λογικά αυτά τα πράγματα. Το έχω συζητήσει μαζί του πάμπολλες φορές και του έχω ζητήσει να έρχεται κάποιες φορές μόνος του στις συναντήσεις μας. Να είμαστε οι γονείς και το παιδί. Να σημειώσω ότι ο χωρισμός μας ήταν σχετικά καλός και είμαστε φιλικοί, όχι φίλοι, δεν είχαμε δηλαδή απιστίες και τέτοιου είδους καταστάσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως προδοσίες που καταρρακώνουν το ηθικό των συντρόφων. Από την άλλη, η σημερινή γυναίκα του πρώην άνδρα μου, καλός άνθρωπος, αλλά αυτοαναφορικός, πολυλογού και κουραστική. Συγγνώμη που εκφράζομαι έτσι αλλά, πάντα μιλάει τόοοοοσο πολύ που δεν αντέχεται. Την τελευταία φορά που ήρθαν μιλούσε και πάλι τόοοοοσο πολύ για τα πολιτικά και τη δουλειά της, σταματημό δεν είχε, που το παιδί μου στο τέλος, αφού επιστρέψαμε από τη βόλτα, μου είπε «μαμά εγώ δεν μπόρεσα να μιλήσω καθόλου με τον μπαμπά, μόνο η Αλεξάνδρα μιλούσε, μου πήρε τα αυτιά». Προφανώς, η κόρη μου άρχισε να μιλάει και να εκφράζει πράγματα που παλαιότερα, λόγω ηλικίας, δεν μπορούσε να βάλει σε λέξεις. Γιατί η πολυλογία ήταν από πάντα. (Στην πρώτη συνάντησή μας, νόμιζα ότι μιλάει ακατάπαυστα εξαιτίας του άγχους της πρώτης επαφής μαζί μας, αμ δε! Πάντα έτσι γίνεται). Φρίκαρα με αυτά τα λόγια της κόρης μας και φυσικά αργά το βράδυ, αφού είχε κοιμηθεί το παιδί πήρα τηλέφωνο στον πατέρα της. Με το νι και με το σίγμα του μετέφερα τις λέξεις της κόρης μας. Αρχισε να ουρλιάζει στο τηλέφωνο, να λέει ότι οι κοινωνίες έχουν εξελιχθεί και ότι η κόρη μας πρέπει να προσαρμοστεί στα δεδομένα της ζωής. Ήταν άστοχο, αγενές και βλακώδες αυτό Α, μπα μου. Πρώτον γιατί το παιδί είναι ήδη προσαρμοσμένο και εύχομαι συμφιλιωμένο με τις συνθήκες στις οποίες ζει και δεν ήταν τρελή απαίτηση να θέλει κάποιες ώρες της ζωής της μόνο με τον μπαμπά της και τη μαμά της. Άσχετο (και σχετικότατο) με τον θυμό που έβγαλε στο τηλέφωνο ο μπαμπάς του παιδιού, μού θύμισε πόσο δίκιο είχα όταν του είπα πως πρέπει να χωρίσουμε. Αυτές τις αναίτιες στενοχώριες δεν άντεχα, τα ουρλιαχτά και τους θυμούς. Στο παιδί δεν έχω αναφερθεί ποτέ αρνητικά για τον μπαμπά του. Το παιδί δεν γνωρίζει ότι ο μπαμπάς δεν συμμετέχει στα έξοδα της ανατροφής του. Για το παιδί ο μπαμπάς είναι επιτυχημένος επαγγελματίας της ειδικότητάς του και όχι άεργος. Η ερώτησή μου είναι η εξής, Α,μπα μου και φίλοι, αποφάσισα να μην ξαναδεχτώ επίσκεψη από το ζευγάρι. Όχι όσο δεν κατανοούν ότι προτεραιότητα σε αυτήν τη συνάντηση έχει το παιδί και όχι η πολυλογία της Αλεξάνδρας. Βρισκόμαστε για το παιδί, όχι για τους ανούσιους μονολόγους μιας γυναίκας –που λυπάμαι για αυτή- αλλά 55 χρονών είναι, κάπου θα ξέρει να βάζει μια τελεία και να σέβεται το 8χρονο παιδί του άνδρα της. Θεωρώ ότι έκανα το σωστό, μήπως όμως υπάρχει κάτι που δεν βλέπω; Εδώ θέλω τη βοήθειά σας. Να σας αναφέρω και κάτι, εξίσου άβολο, που συνέβη τον Ιανουάριο στα γενέθλια του παιδιού. Είχα ενημερώσει για το πάρτυ, ήρθαν στο νησί και πήγαμε στον παιδότοπο. Και πριν καν προλάβω να αφήσω την τούρτα στο τραπέζι, τσουπ οι δυο τους με το παιδί, για selfie… Ούτε την ευγένεια να φωτογραφηθούμε μαζί, ούτε φυσικά συνεισφορά στα έξοδα του πάρτυ. Δεν ήταν αγένεια αυτό; Σηκώθηκε η δασκάλα της τάξης της κόρης μου και είπε, πού είναι η μαμά για τη φωτογραφία; Και χάρηκα εκείνη τη στιγμή γιατί κάποιος με θυμήθηκε και με υπερασπίστηκε. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο και τις συμβουλές σας.

–Ας πούμε ότι με λένε Μαρίνα.

Δύσκολη πίστα, Μαρίνα.

Δεν είσαι εσύ υπεύθυνη για τη σχέση που έχει το παιδί με τον πατέρα του. Καλά κάνεις και δεν εκφράζεσαι ποτέ αρνητικά για αυτόν, αυτό δεν χρειάζεται. Καλά κάνεις και διατηρείς φιλικές σχέσεις και κάνετε μαζί γενέθλια και συναντιόσαστε όλοι μαζί. Όμως, αν βάζει τις φωνές όταν του λες ότι το παιδί έκανε αυτό το σχόλιο, σημαίνει ότι ξέρει πολύ καλά τι συμβαίνει, και τον βολεύει. Ίσως ο μονόλογος της Αλεξάνδρας τον βγάζει από τον κόπο να διατηρήσει, ή να δημιουργήσει επικοινωνία με το παιδί του. Κακώς τα βάζεις με την Αλεξάνδρα. Ο πρώην σου τη διάλεξε, ο πρώην σου την φέρει πάντα μαζί του, ο πρώην σου δεν ενοχλείται από την πολυλογία της. Δυστυχώς είναι όπως τα λέει ο πρώην: η κόρη σου πρέπει να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα, ο πατέρας της είναι αυτός που είναι, με τις επιλογές που έχει κάνει. Δεν μπορείς να λειτουργείς για πάντα ως οδοστρωτήρας, να εξομαλύνεις την κατάσταση πριν δει τις λακκούβες.

Δεν θα έλεγα ότι βρισκόσαστε για το παιδί. Εσύ συνοδεύεις το παιδί γιατί έτσι βλέπει τον πατέρα του. Γιατί δεν έχει μόνη της χρόνο μαζί του; Γιατί είσαι πάντα παρούσα; Γιατί δεν το παίρνει ποτέ μόνος του; Δεν τον εμπιστεύεσαι; Καταλαβαίνω να μην θέλεις να δεις το ζευγάρι, αλλά αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα βλέπει ποτέ τον πατέρα του, δε νομίζω ότι υπηρετείς το συμφέρον του παιδιού έτσι.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News