Αγαπητή «Α, μπα»: Εγώ είμαι ανασφαλής ή αυτός προσβλητικός;

Καλησπέρα! Διαβάζω φανατικά την στήλη αυτό το διάστημα του εγκλεισμού, αλλά και παλιότερα με μικρότερη βέβαια συχνότητα. Να σας συγχαρώ, λοιπόν, για την δουλειά που κάνετε. Στο θέμα μας… γιατί ρε συ Α,μπα μου ορισμένοι γίνονται εύκολα αγενείς και προσβλητικοί με πράγματα που ίσως ο συνομιλητής τους είναι ανασφαλής; Μιλούσα προχθες με έναν τύπο μέχρι που η συζήτηση πήγε στην εμφάνιση. Με ρώτησε τι ύψος έχω, απάντησα 1,60 κι η απάντηση που πήρα από πλευράς του ήταν “ωραίο ύψος αυτό για γυναίκες αν δεν είναι ταυτόχρονα και 60 κιλά”. Σημειωτέον είμαι ακριβώς 60 κιλά, πράγμα που δεν γνώριζε. Μάλιστα στα 60 κιλά έφτασα τους τελευταίους μήνες, χάνοντας περίπου 10 παραπανίσια με μικρές αλλαγές στην καθημερινότητα μου. Πάνω, δηλαδή, που είχε αυξηθεί λιγάκι η αυτοπεποίθηση μου, αρχίζοντας να αλλάζω πράγματα στην εμφάνιση μου ήρθε αυτή η τοποθέτηση και μου δημιούργησε ορισμένες ανασφάλειες. Το συζήτησα, έπειτα, με μια φίλη κι η ίδια μου είπε πως σε τέτοιες περιπτώσεις ευθύνη δεν φέρει μόνο αυτός που προσβάλει αλλά και το εύφορο ανασφαλές έδαφος που βρίσκουν οι προσβολές του. Ρωτώ κι εγώ Α,μπα μου… ήμουν εγώ ανασφαλής κι υπερευαίσθητη που στεναχωρήθηκα λιγάκι ή ήταν αυτός χοντροκομμένος με την συμπεριφορά του;

–μια 20χρονη αναγνώστρια

Η φίλη σου έχει άδικο. Την ευθύνη μιας προσβολής την φέρει μόνο αυτός που προσβάλει. Το πώς αντιδρά κάποιος σε μια προσβολή, το τι νιώθει, δεν είναι «ευθύνη» της προσβολής. Δεν είναι μισή ντροπή δική του, είναι όλη δική του.

Προφανώς χρειάζεται και πρόσφορο έδαφος για να πιάσει μια προσβολή τόπο – όμως εδώ η φίλη υποστηρίζει ότι οφείλουμε να έχουμε πλαστικοποιηθεί πλήρως και να μην έχουμε ενσωματώσει την απόλυτη και δεδομένη θέση ότι μια γυναίκα οφείλει να είναι λεπτή. Η «συζήτηση» γύρω από αυτό ήταν. Πώς πρέπει να είναι το σώμα μιας γυναίκας, και η φίλη λέει ότι έχεις ευθύνη αν συμμερίζεσαι την κυρίαρχη τάση. Αυτό είναι αδύνατο. Μεγαλώνουμε με σκληρά δεδομένα, και μόνο λίγες καταφέρνουν να αρχίσουν να αποδομούν τις κυρίαρχες αυτές ιδέες μέσα τους, κι αυτό γίνεται με πάρα μα πάρα πολύ κόπο, και δεν τελειώνει ποτέ η διαδικασία.

Η απάντηση του ήταν διπλά υποτιμητική. Δεν σχολίασε μόνο το βάρος (και φάνηκε ότι δεν έχει ιδέα σε τι αντιστοιχεί ένα νούμερο, μόνο να κριτικάρει ήξερε) αλλά και το ύψος «για μια γυναίκα». Δηλαδή σύμφωνα με τον απόλυτο κριτή που είναι ο ίδιος, υπάρχει και ανώτατο αποδεκτό όριο (φυσικά υπάρχει – καθορίζεται από του πού αισθάνεται ο ίδιος «άντρας» δίπλα σε μια γυναίκα, δηλαδή το βαρόμετρο είναι το δικό του ύψος). Αυτό δεν λέγεται «τοποθέτηση», λέγεται «μισογυνισμός», και μάλιστα από την κλασική συλλογή.

Είσαι πολύ μικρή και αυτά τα σχόλια πληγώνουν πολύ, γιατί ακόμα αναρωτιέσαι «μπας και έχει δίκιο». Όχι, δεν έχει δίκιο. Και έχεις δίκιο που στενοχωριέσαι. Προσοχή, δεν πρέπει να στενοχωριέσαι που είσαι εξήντα κιλά, αλλά έχεις δίκιο να στενοχωριέσαι για την επίθεση, γιατί αυτό που είπε είχε στόχο να οριοθετήσει το αποδεκτό, και να γίνει ο ίδιος κριτής, άσχετα με την δική σου εμφάνιση. Έχει δικαίωμα να έχει προτιμήσεις και γούστα, φυσικά, αλλά αυτός δεν μίλησε για την δική του προτίμηση, μίλησε ως δικαστής για το αυτονόητο, και βέβαια, δεν χρειάζεται να λέει δυνατά ό,τι σκέφτεται κάθε δευτερόλεπτο για το ύψος και το πλάτος των άλλων, όπως δεν κάνουν και οι γυναίκες που γνωρίζει με τις δικές του αναλογίες.

Ένα thank you, next είναι αυτό που χρειάζεται να αναπτύξεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News