Αγαπητή Α,μπα, Πριν λίγα χρόνια έγινα νονά, κάπως με το ζόρι.. Η μαμά του βαφτιστηριού είναι παιδική μου φίλη, με πίεσε με τον τρόπο της να βαφτίσω το μικρό (μου το ζητούσε κάθε φορά που θα βλεπόμασταν, με επίκληση στο συναίσθημα κλπ) κι εγώ τότε δυστυχώς δεν αρνήθηκα (όπως όφειλα), ενώ μέσα μου ήξερα πως ούτε τη διαδικασία της βάφτισης αντέχω (θυμώνω με την τελετή – παπαδαριό – θυμιατά – λάδια και λυπάμαι/συμπονώ τα μωρά για αυτό που υφίστανται), ούτε με ιντριγκάρει η ιδέα μιας τέτοιας μακροχρόνιας δέσμευσης απέναντι όχι μόνο στο παιδί αλλά και τους γονείς του. Και κυρίως με προβλημάτιζε και με προβληματίζει η δέσμευση σε μια σχέση την οποία μπορώ πολύ λίγο να “επηρεάσω” δεδομένου ότι η διαπαιδαγώγηση του παιδιού είναι στα χέρια των γονιών του κατά κύριο λόγο. Στο σήμερα λοιπόν, παρατηρώ τον εαυτό μου να μη συμπαθεί ιδιαίτερα το παιδάκι, να αποφεύγω να το βλέπω συχνά και όποτε το κάνω να με κουράζει πολύ η συμπεριφορά του (φεύγω πάντα εξουθενωμένη και προβληματισμένη). Ξέρω πώς ακούγεται αυτό, όπως ξέρω πως το πρόβλημα δεν το έχω με το παιδί, αλλά με τους γονείς του (καθώς η συμπεριφορά του είναι καθρέφτης ή αποτέλεσμα της στάσης των γονιών). Από την άλλη, δείχνω κατανόηση στην φίλη μου και μαμά του (η οποία έχει επωμιστεί σχεδόν εξολοκλήρου την ανατροφή του) και είμαι σίγουρη πως προσπαθεί για το καλύτερο. Η ερώτηση μου είναι, ποια θα ήταν η καλύτερη/πιο τίμια στάση μου; Να μιλήσω στη μαμά (στον πατέρα δεν σκοπεύω, θεωρώ πως είναι το κύριο πρόβλημα στην οικογένεια με άρνηση να κατανοήσει) για αυτά που θεωρώ ως εξωτερικός παρατηρητής πως θα βοηθούσαν καλύτερα το παιδί (πχ στο κομμάτι της οριοθέτησης, επιθετικότητας, θυμού); Αλλά με ποιο δικαίωμα να μιλήσω για το πώς θέλουν να μεγαλώσουν το παιδί τους (ειδικά εφόσον δε μου ζητήθηκε η άποψη μου); Ή μήπως όταν βρίσκομαι με το παιδί να προσπαθώ με τον τρόπο και με τη συμπεριφορά μου να διαχειριστώ διαφορετικά τις καταστάσεις στις οποίες τεστάρει τα όρια του ή που του προκαλούν θυμό ή/και επιθετικότητα; Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι πως είναι μάταιο να προσπαθώ, δεδομένου ότι βλεπόμαστε αραιά, από την άλλη δεν αντέχω και συχνότερη συναναστροφή!
–Νονά Cruella
Υπάρχει μεγάλο ταμπού στο να χαρακτηρίζουμε παιδιά, και ενώ κι εγώ βρίσκω λάθος να το κάνουν οι γονείς τους, ή να το κάνουν άλλοι παρουσία τους, δεν συμφωνώ στο ότι πρέπει να καταπιεζόμαστε και να μην αφήνουμε τον εαυτό μας να κάνει αρνητικές σκέψεις για ένα παιδί, επειδή είναι παιδί.
Ναι, είναι δυνατό – και λογικό, και αναμενόμενο – να μην τα βρίσκεις με ένα παιδί, ακόμα και να το αντιπαθείς. Δεν χρειάζεται να είναι προβληματικό το παιδί για να το νιώσεις, ούτε είναι απαραίτητο να ευθύνονται οι γονείς του για αυτό που αισθάνεσαι. Τα παιδιά είναι εκκολαπτόμενοι άνθρωποι, και τι να κάνουμε, δεν ταιριάζουμε με όλους τους ανθρώπους. Δεν είσαι τέρας αν δεν σου αρέσει η παρέα ενός συγκεκριμένου παιδιού, και δεν χρειάζεται να νιώθεις ότι εσύ φταις, ή ότι κάπως αλλιώς εξηγείται, ή ότι αυτό σημαίνει ότι είσαι υπεύθυνη για να το «διορθώσεις», ώστε να σου αρέσει.
Από τη μεριά που το βλέπω εγώ, αν είναι τα πράγματα όπως τα λες, (μπορεί να μιλάμε για αναμενόμενη παιδική συμπεριφορά που σου φαίνεται δυσάρεστη), το παιδί δεν έχει όρια γιατί η μάνα του δεν τα σέβεται ως ιδέα, κάτι που φαίνεται και στο ότι σε πίεσε με ψυχολογικά μέσα για να ενδώσεις σε κάτι που δεν ήθελες, ακόμα και εις βάρος του παιδιού της (ποιος θέλει να έχει μια πολύ απρόθυμη νονά; Αυτή, για τους δικούς της λόγους). Όμως, ούτε εσύ ξέρεις να τα τηρείς, γιατί παραβίασες τα δικά σου, και δεσμεύτηκες για κάτι που ήξερες ότι δεν θα έφερνες εις πέρας με τη θέληση σου. Άρα, ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Δεν βρίσκεσαι σε θέση να κάνεις υποδείξεις για κάτι που δεν έχεις ερωτηθεί.
Όμως, έχεις κάθε δικαίωμα να περιφρουρήσεις τα όρια σου, έστω και τώρα, και αυτό μπορείς να το κάνεις ακόμα και με ένα παιδί. Δεν λες συγκεκριμένα παραδείγματα, αλλά αν ας πούμε σε σπρώχνει, δεν πας στη μάνα του να κάνεις διάλεξη, αλλά λες λάιβ, εκείνη τη στιγμή, στο παιδί, «μη με σπρώχνεις, δεν είναι σωστό», αν σε χτυπάει του κρατάς το χέρι ήρεμα και αποφασιστικά και του λες «δεν χτυπάμε, είναι λάθος», και πάει λέγοντας. Δεν μπορείς να αλλάξεις τη μάνα του για να αλλάξει αυτή το παιδί της, μπορείς όμως να δείξεις στο παιδί ότι ο τρόπος που αντιδρά η μάνα του στην επιθετικότητα δεν είναι ο τρόπος που αντιδρούν όλοι οι άνθρωποι, και αυτό από μόνο του μπορεί να είναι μεγάλο μάθημα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θέλω να πω πως θεωρώ τον ρόλο της νονάς / του νονού υπερεκτιμημένο. Δεν χρειάζεται να πιστεύουμε πως πρέπει να είμαστε δεύτεροι γονείς για τα βαφτιστήρια μας και αν τελικά δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στον ρόλο να αισθανόμαστε αποτυχημένοι. Μπορούμε να έχουμε τις σχέσεις που θέλουμε με τους ανθρώπους που θέλουμε (και αυτό συμπεριλαμβάνει και τα παιδιά). Μπορεί κάποια στιγμή της ζωής μας να γίνουμε νονοί ή να βαφτίσουμε τα παιδιά μας αλλά αυτό δε σημαίνει οτι το παιδί μας ντε και καλά θα επικροτήσει (κάποια στιγμή στο μέλλον) την απόφαση που εμείς πήραμε (με τα όποια κριτήρια είχαμε τη… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς. Λες και το εκάστοτε παιδί θα πάθει κάποιο ανεπανόρθωτο ψυχικό τραύμα αν δεν έχει την σούπερ ουάου σχέση με τους νονούς του. Προσωπικά, θα επεδίωκα τη δημιουργία μιας στενής σχέσης με ένα παιδί εάν είχα εξίσου στενή σχέση με τους γονείς του, αλλά δεν νομίζω ότι θα άντεχα να συμμετάσχω στη βάρβαρη τελετουργία της βάφτισης.
Βρε este κι εγώ ακριβώς αυτό πιστευω. Καλό είναι ο νονός να είναι φιλος με τους γονείς και να μην ξεχάσει το βαφτιστηρι του μετά τη βάφτιση αλλά εκτός αν η οικογένεια είναι πολύ θρήσκα δε νομίζω ότι περιμένει από το νονό κάποια πνευματική καθοδήγηση ή ανάμειξη στην ανατροφή του παιδιού. Δηλαδή οκ, αφου δε συμπαθεις το παιδάκι και τους γονείς του πάρε τα δωράκια που αναμένεται και κρατά τη γνώμη σου για τον εαυτό σου.
Τι θυμήθηκα τώρα…. Πριν αρκετά χρόνια, εκείνες τις μέρες που είχαμε πολύ φρέσκο τον χαμό του μπαμπά μου, φορούσα μαύρα για εκείνες τις μέρες. Ήταν και η φάτσα μου σκατα…όλη η θλίψη καθρεφτίζονταν πάνω μου παντού. Με το που βγαίνω από την οικοδομή, ένα άγνωστο κοριτσάκι (της γειτονιάς) περίπου 8 χρόνων ενώ έπαιζε με κάτι άλλα παιδάκια με κοιτάει και μου λέει…εσύ γιατι είσαι μέσα στα μαύρα; Από κηδεία σε βγάλανε;;; Μπουχαχαχαχαχα… Αυτό το κ@λόμωρο από τότε που το έβλεπα μπροστά μου μου ερχόταν να το βρίσω. Μετά ένιωθα τύψεις γιατί “Έλα μωρέ παιδάκι είναι, δε ντρέπεσαι να σκέφτεσαι έτσι… Διαβάστε περισσότερα »
Πωπω! Μου θύμισε μια κοπέλα που κάναμε παρέα για ένα μικρό χρονικό διάστημα, η οποία με πίεζε να γίνω νονά του παιδιού της. Και ενώ αρνιόμουν κάθε φορά και είχα εξηγήσει επανειλημμένως τα επιχειρήματά μου (ήμουν άνεργη και άφραγκη) και είχα και μερικά ακόμα (δεν μου αρέσουν τα παιδιά και οι εκκλησίες), για κάποιο αδιόρατο λόγο θεωρούσε δεδομένο ότι θα το βαφτίσω. Κάποια στιγμή μου λέει: Κατάλαβα ότι δεν θα γίνεις νονά του παιδιού μου, γιατί το είδα στον ύπνο μου! (Fuck logic. Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να αυτομουτζωθώ. Γιατί το γεγονός ότι της είχα απαντήσει καμμιά… Διαβάστε περισσότερα »
Δε λες πάλι καλά που κοιμάται βαριά και την γλίτωσες; Καταλαβαίνω πάντως γιατί κάνατε παρέα για μικρό χρονικό διάστημα….
Δεν αναφέρεις πουθενά την ηλικία του παιδιού κάτι που είναι πολύ σημαντικό. Αλλιώς θα οριοθετήσεις ένα παιδί στα 3 και αλλιώς στα 8, ένα παιδί στα 3 δεν έχει αντίληψη πλήρη του τι κάνει, συνήθως σε αυτή την ηλικία οι αντιδράσεις του είναι κυρίως μιμητικές ή αυθόρμητες. Ένα τρίχρονο (όταν δεν υπάρχουν διάφορα αναπτυξιακά θέματα) δεν θα σε χτυπήσει για να σε πονέσει (το πιο πιθανό σενάριο) , δεν έχει καθόλου ανεπτυγμένη την ενσυναίσθηση και ως τα 5-6 έτη βρίσκονται στην πιο ”εγωκεντρική ” ηλικία, οπότε δεν μπορούν να καταλάβουν το ”με πονάς” , για να το κόψει θα πρέπει… Διαβάστε περισσότερα »
Θα διαφωνήσω μαζί σου ως προς την αντίληψη ενός παιδιού 3 χρονών, καθαρά και μόνο απο τη προσωπική μου εμπειρία σαν γονιός.
Έτσι όπως τα περιγράφεις αντί για 3 χρονών , θα έλεγα οτι μιλάς για 1 χρόνου παιδί.
Πολυ καλά καταλαβαίνουν τα παιδιά απο τα 3 τους χρόνια τί νιώθουν οι άλλοι, αν έχουν δουλευτεί αντίστοιχα.
Συμφωνώ οτι άλλη αντίληψη έχει ένα 8χρονο παιδί, αλλά και πάλι καταλήγουμε στο οτι πιθανότατα δεν έχει δουλευτεί σωστά απο μικρό
Ένα παιδί σε αυτή την ηλικία δεν μπορεί να δεχθεί γιατί εσένα δεν σου αρέσει, ή γιατί σε πονάει, ή γιατί σε ενοχλεί, για αυτό και είπα πως είναι σε ”εγωκεντρική” ηλικία, επειδή δεν σκέφτεται πως νιώθεις εσύ μένει στο πως θα αισθανθεί το ίδιο. Όχι επειδή είναι κακό ή ένα παιδί που δεν είναι δουλεμένο, αλλά επειδή ο εγκέφαλος του ακόμα δεν έχει αναπτυχθεί πλήρως ώστε να είναι τόσο ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση του, αυτό είναι κάτι που θα γίνει λίγα χρόνια αργότερα. πολλές φορές που δεν μπορούν να εκφράσουν με λόγια αυτό που νιώθουν τείνουν να γίνονται πιο επιθετικά, ακόμα… Διαβάστε περισσότερα »
Αρχικά να πω ότι οι απαντήσεις της Λένας που αφορούν γονείς, παιδιά, όρια κτλ, είναι ικανές να φτιάξουν ολόκληρο οδηγό επιβίωσης για οικογένειες. Μόλις σήμερα είχα συζήτηση σχετικά με το θέμα των νονων καθώς έχω κάποια παράπονα από τη νονα της μικρής, ωστόσο κατάλαβα πως δεν αντιμετωπίζουν όλοι αυτο το ρόλο με τον ίδιο τρόπο. Νομίζω το πιο φρόνιμο είναι να κάνει ο γονιός μια συζήτηση με την υποψήφια νονα (ή υποψήφιο νονό) και να πει ο καθένας πώς το φαντάζεται. Εγώ ήθελα μια νονα που να θέλει να βλέπει συχνά το παιδί, να μαθαίνει νέα του και γενικώς να… Διαβάστε περισσότερα »
Σίγουρα θα ειναι ενοχλητικό το παιδάκι, ομως σκέψου ότι μπορεί να σε ενοχλεί διπλά γιατί έγινες απροθυμα νονά του.
Οοοοχιιι!😄😄😄
Γέλασα πολύ με το πως σου το ανακοίνωσε αλλά όπως είπε και η Maggie ΟΟΟΟΟΧΙΙΙΙΙΙΙ!!!!
Σε κάθε περίπτωση που γίνεται επίκληση στο συναίσθημα, εμείς μπορούμε να κάνουμε στον άλλο επίκληση στη λογική.Θεωρώ ότι για να μη γίνεις δυσάρεστη στη φίλη σου έγινες νονά και ακριβώς επειδή πίεσες τον εαυτό σου για κάτι, τώρα δεν ξέρεις με ποιον να τα βάλεις.Συμφωνώ απολύτως με την Λένα, μπορούμε να οριοθετήσουμε τη συμπεριφορά ενός παιδιού με το να τους δείχνουμε ότι κάτι δεν μας αρέσει, αλλά για μία άλλη φορά δεν θέλεις να το αντιμετωπίσεις.Πρέπει, καταρχάς μόνη σου να βρεις τα οριά σου και μέσω αυτού να τα επικοινωνήσεις και στους άλλους είτε είναι ενήλικοι είτε παιδιά.
Τι θα γίνει μ’αυτο το θέμα επιτέλους βρε παιδιά, θα ήθελα ίσως να βαφτίσω τα παιδιά μου – μόνο μετά από αυστηρό έλεγχο των συνθηκών που να εξασφαλίζουν μηδέν ταλαιπωρία για το μωρό – χωρίς πολύ κόσμο, σε ένα όμορφο μέρος, με τους λίγους ανθρώπους που είναι κοντά μας και μας αγαπούν, αλλά… Δε βρίσκω νονούς δηλαδή δεν διανοούμαι να προτείνω σε κάποιον για να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση, και κανένας δεν μου το έχει προτεινει, δηλαδή για να πω την αλήθεια να δείτε δηλαδή τι είναι κι ο κόσμος, για τη μεγάλη μου που είναι κόρη κάποιου… Διαβάστε περισσότερα »
you just have to say NO!
εγκαιρως, ομως..
προφανως και δεν ειναι καλη ιδεα να τους δωσεις οδηγιες πως να συμπεριφερονται στο παιδι τους επειδη εισαι νονα του, αν δεν σε ρωτησουν.
φυσικα και μπορεις να εχεις την συμπεριφορα που πιστευεις τοι πρεπει να εχεις απεναντι του οταν εκδηλωνει απαραδεκτες συμπεριφορες απεναντι σου (που δεν θα περιλαμβανει βια φυσικα) κι ετσι εχεις μια καλη πιθανοτητα, να σε απομακρυνουν οι ιδιοι για να μην τους χαλας το εκπαιδευτικο μοντελο!
problem solved..
Ποιος κάλος σου πατιέται και νιώθεις εσύ υπεύθυνη γι’ αυτή την οικογένεια; Η φίλη σου κάπου βρήκε μια αχίλλειο πτέρνα και γι’αυτό σε έπεισε να γίνεις νονά. Και μάλλον πέτυχε διάνα γιατί σε απασχολεί πάρα πολύ το θέμα ενώ δε φαίνεται να είστε και πολύ κοντά και υποθέτω ότι τα βαφτιστήρια δεν είναι και στην ημερήσια διάταξη των προβλημάτων μας.
Σταματάω εδώ γιατί δεν έχω άλλη ποδολατρική μεταφορά.