Με το σύντροφό μου γνωριστήκαμε και ζούσαμε χρόνια στο εξωτερικό, πολύ ευτυχισμένοι και ερωτευμένοι. Πρόσφατα, και αφού κάναμε οικογένεια, βρήκαμε καλές δουλειές στην Ελλάδα και επιστρέψαμε. Και εδώ άρχισαν τα προβλήματα. Οι γονείς του, ενώ παλιότερα δεν ήταν σε θέση (και ούτε έδειχναν να θέλουν) να ανακατευτούν στη ζωή μας, έχουν πια γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας. Το πρόβλημα είναι ότι ο σύντροφός μου δεν τους λέει ποτέ όχι σε τίποτα, ακόμη και σε πράγματα με τα οποία (θεωρητικά) δε συμφωνούμε, σχετικά με την ανατροφή των παιδιών. Κάθε φορά που ανακύπτει ένα τέτοιο πρόβλημα τελικά, και συνήθως μετά από καυγάδες, τους δίνει δίκιο, καθώς εμείς “δεν έχουμε πείρα και δεν ξέρουμε”. Σαν αποτέλεσμα έχω ξενερώσει αφόρητα. Ξέρω ότι και να χωρίσω την οικογένειά του την “παντρεύτηκα” αφού υπάρχουν παιδιά, αλλά από την άλλη δεν έχω καμία διάθεση να προσαρμοστώ σε αυτή την κατάσταση, και όλο φαντάζομαι τη ζωή μου μόνη μου. Αξίζει άραγε τον κόπο να προσπαθήσω να υπερασπιστώ τις έως τώρα επιλογές μου ή καλύτερα να βρω την ησυχία μου;
Θέλεις να πεις ότι θέλεις να χωρίσεις επειδή ο σύντροφος σου επιτρέπει στους γονείς του να ανακατεύονται στη ζωή σας;
Όχι ότι αυτό δεν υπήρξε ποτέ αιτία χωρισμού, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι χωρίζεις αυτόν, και όχι τη μαμά του. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που ήταν στο εξωτερικό. Αυτό που κατάλαβες τώρα για αυτόν, ίσχυε και όταν ήσουν ερωτευμένη, όταν ήσασταν μακριά από τους γονείς του. Δεν αποφάσισαν οι γονείς του να ανακατευτούν. Αυτός το επέτρεψε, και τους δίνει δίκιο μάλλον επειδή θεωρεί ακόμα ότι αυτοί είναι η κυρίως του οικογένεια, ότι σε αυτούς ανήκει, και όχι στην οικογένεια που δημιούργησε μόνος του. Η επιστροφή στην Ελλάδα έβγαλε από μέσα του κάτι που δεν είχες δει, αλλά είναι σημαντικό να σκεφτείς καλά και να τον δεις συνολικά, αλλιώς θα συνεχίζεις να νομίζεις ότι το πρόβλημα που έχεις είναι οι γονείς του.
Δεν ξέρω αν αξίζει να κάνεις οτιδήποτε – δεν ξέρω τι θα πει «αξίζει» για σένα. Εννοείς αν αξίζει η προσπάθεια από μόνη της, ή αν αξίζει η προσπάθεια μόνο εφόσον φέρει το αποτέλεσμα που θέλεις; Εσύ ξέρεις αν η κοινή σας ιστορία είναι τέτοια που σε κάνει να νιώθεις ότι πρέπει να την σεβαστείς. Ό,τι και να κάνεις, να είναι σε σχέση με αυτόν, και τις δικές του επιλογές, και όχι εξαιτίας του καθρεφτίσματος της συμπεριφοράς του.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Οι γονεις εχουν γινει οι αποδιοπομπαιοι τραγοι. Μπορουμε να εχουμε κι αλλο ενα μαντρα σε εικονιτσα παρακαλω για το “”δεν εχεις προβλημα μαζι τους, με εκεινον εχεις το προβλημα” η κατι παρεμφερες;
Για να έχουν γίνει οι γονείς μέρος της καθημερινότητάς σας τους δίνετε τα παιδιά να σας τα κρατάνε ή να σας τα μεγαλώνουν. Επομένως ένας άμεσος τρόπος κοψίματος του ομφάλιου λώρου είναι να μην σας τα κρατάνε! Δεν ξέρω τι θα απαιτηθεί αλλά σίγουρα θα απαιτηθεί κάτι. Εμείς που τα κάνουμε όλα μόνοι μας (αναγκαστικά λόγω έλλειψης δυνατότητας βοήθειας από γονείς) έχουμε να βγούμε για καφέ οι δυό μας απο τον Μάϊο του 2016 και σινεμά σε ενήλικη ταινία προ αμνημονεύτων, πάντως *γίνεται* αν κρίνεις ότι πρέπει. Η σχέση όμως πρέπει να είναι πολύ γερή για ν’αντέξει. Είναι μεγάλη φθορά… Διαβάστε περισσότερα »
Γεια σου Καραβαν με τα τρομερα ευστοχα σχολια! Αγωνιστικους χαιρετισμους απο ενα ζευγαρι που επισης μεγαλωνει παιδια χωρις την παραμικρη βοηθεια – αλλα με το κεφαλι ησυχο.
Συγνώμη για την παρέμβαση, αλλά μου έκανε εντύπωση το “πώς θ’άσχοληθούν ήσυχα τις ώρες κοινής ησυχίας”! Τι ωραία που υπάρχουν ακόμα γονείς που το σκέφτονται αυτό, σε αντιπαράθεση με το “παιδιά είναι, τι να κάνουμε”!
Καραβαν, αυτά διαβάζω κ χαίρομαι που μας ακολούθησες κ εδώ. Μας κοψοχόλιασες τις πρώτες μέρες :Ρ
Έχω ενα μωράκι 7 μηνών, κι εμείς δεν έχουμε καμία βοήθεια, ο σύζυγος δουλεύει μέχρι αργά το απόγευμα και είμαι όλη μέρα μόνη με το μωρό, αλλά όταν επιστρέφει ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά εκείνος μαζί του. Διάβασα από πότε έχετε να βγείτε οι δυο σας και φρίκαρα!! Αλλά..στο τέλος της μέρας πάντα είμαι ευγνώμων που τελικά δεν έχω κανέναν πάνω απ το κεφάλι μου και δε νιώθω υποχρεωμένη σε κανέναν.
Να σας ζήσει! Εμάς ο μικρός κλείνει τα 2 τώρα και η πεθερά μου τον έχει αναλάβει εδώ και 1 χρόνο τις 8 ώρες που δουλεύουμε.
Αισθάνομαι απέραντη ευγνωμοσύνη… Όμως είναι φορές που δεν αντέχω, θέλω να διαφωνήσω μαζί της, να της πω “τί είναι αυτά που λες;” αλλά δε μπορώ. Τα χέρια μου είναι δεμε
Kυρίες μου (Τι άλλα-Άντα-No Roots- Ευαγγελία) σας ευχαριστώ για το σχολιασμό σας!
Louk Ritia
Να σας ζήσει το μωράκι σας! Μην απελπίζεσαι. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα να κάνουν τα ζευγάρια μεταξύ τους *wink wink* Kι αν υπάρχουν καλές φίλες-φίλοι που μπορούν ν’ασχοληθούν ένα δίωρο κάποια φορά για να πάτε έστω για μια μπύρα στο παγκάκι μην το απορρίψετε! Όλα καλά. Άλλωστε όπως λέω μές τον αυτοσαρκασμό που με διακρίνει “έχει ο Τουτάτις… όταν θα πάνε φαντάροι”. Προβλέπω να το καίμε άγρια τα δυό γερόντια τότε (με τα υπογλώσσια παραμάσχαλα)!! Χαχαχαχα
Πλέον αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολύ δύσκολο, αλλά μόλις άρχισα να βλέπω πρόσφατα ότι κάτι δεν πάει καλά και να “τρελαίνομαι”, όπως λες, έτρεξα σε ψυχίατρο. Δεν είναι να τ αφήνεις όταν έχεις μωρό. Υπερκόπωση και ήπια κατάθλιψη. Υπάρχουν μέρες που είμαι καλά και λειτουργική και μέρες που όπως λέει και η Καραβαν είτε θα έρθει μια φίλη να στηρίξει είτε θα παρατήσει τη δουλειά ο σύζυγος έστω για λίγο.
Κόρες, καλά κάνετε και πελαγώνετε. Δεν είναι εύκολο. Και όποι@ σας πει ότι είναι ιερό να είσαι μανούλα, και άντε μωρέ όλα τα καταφέρνουν οι γυναίκες και ότι άλλες προσπαθούν να αποκτήσουν ένα μωρό και δεν μπορούν οπότε εσύ να το βουλώνεις, να του ρίξετε ένα διάολο γερό. Να κάνετε ό,τι πραγματικά θα σας βοηθήσει στην ψυχική σας υγεία. Γυναίκα για το σίδερο; Να πάτε κομμωτήριο; Να κρατήσει μια φίλη, ενας συγγενης το παιδι να κοιτάξετε μια ώρα το ταβάνι; Μη διστάσετε να ζητήσετε βοήθεια από όποιον μπορείτε. Το μήνυμα ελπίδας που μπορώ να σας δώσω είναι ότι με τον… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν ειναι καθολου ευκολο! Κατα τη γνωμη μου χρειαζεσαι συνεχεια προσαρμογη σε νεα δεδομενα. Και να ξερεις πως δεν ειναι μονο για σενα δυσκολο. Και να πηγαινεις νωρις για υπνο χωρις τυψεις. Και να οριοθετησεις ολες σου τις σχεσεις αυστηρα. Και πολλα αλλα…που τα μαθαινω κι εγω στην πορεια.
Πω πω πραγματικά καραβαν τα είπες όλα…
υπάρχει ακόμα το σινεμά;
Όπως έχει αναφερθεί πολλές φορές στο Α, μπα το πρόβλημα το έχεις με τον σύντροφο. Δε λέω ότι δεν είναι λόγος διαζυγίου, όπως είπε και η Λένα, αλλά να ξέρεις ότι (σε περίπτωση που χωρίσετε) όταν τα παιδιά θα είναι στον πατέρα τους οι γονείς του θα συμπεριφέρονται όπως και τώρα. Αυτός δε φαίνεται διατεθιμένος να καταλάβει ή να προσπαθήσει να φερθεί ως γονιός. Έχει μάθει να φέρεται μόνο σαν παιδί.
Γεια σας! Είμαι η κοπέλα της ερώτησης. Ήθελα να σας διευκρινίσω, για να μην αποπροσανατολίζω τη συζήτηση, ότι το πρόβλημα προφανώς δεν είναι οι γονείς. Η αντίδραση ή, όπως σωστά είπε η Καραβαν, το βόλεμα του συντρόφου μου είναι το πρόβλημα. Εγώ δε θέλω να έχουν λόγο οι γονείς στην ανατροφή των παιδιών, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, γιατί δεν το θεωρώ σωστό. Ο σύντροφός μου από την άλλη θεωρεί ότι μόνοι μας δε θα τα καταφέρουμε (ασχέτως αν τόσα άλλα ζευγάρια στον κόσμο τα καταφέρνουν). Αυτό που αναρωτιέμαι επομένως είναι αν έχει νόημα να προσπαθήσω να τον πείσω ότι πρέπει… Διαβάστε περισσότερα »
Καλησπέρα! Μιά ερώτηση, αφού ζούσατε εξωτερικό και είχατε ήδη οικογένεια, όπως αναφερεις (με όχι τους γονείς του εκεί, φαντάζομαι, αλλιώς θα είχατε ήδη από εκεί προβλήματα), αυτό από μόνο του αρκεί για να μην χρειάζεστε σύγκριση με άλλα ζευγάρια. Πώς είναι δυνατόν ο σύζυγος να πιστεύει ότι δεν θα τα καταφέρετε, αφού το κάνατε ήδη; τι επιχείρημα αντιπαραβαλλει ενάντια του ίδιου του παλαιότερου εαυτού του, και του δικού σου μαζί, που τότε μπορούσατε και τώρα όχι; Επισης, δράττομαι της ευκαιρίας να πω και ένα γενικό σχόλιο, ως εντύπωση και από παλιότερες ερωτήσεις που διαβάζω, οι οποίες φανερώνουν μια δυσκολία, όταν… Διαβάστε περισσότερα »
Με βάση την παραπάνω διευκρίνιση φαίνεται εκτός από το βόλεμα να έχει και κάποια ανασφάλεια για το αν είναι καλός γονιός και αν μπορεί να τα καταφέρει. Ίσως σε αυτό το κομμάτι να μπορούσες να τον βοηθήσεις περισσότερο, να νοιώσει πιο σίγουρος για τον εαυτό του δηλαδή. Θα μπορούσε να αναλάβει να κάνει πράγματα μόνος του με τα παιδιά, να πάρει πρωτοβουλίες και αποφάσεις. Βέβαια εάν τα παιδιά τα κρατάνε οι γονείς του, είναι πιο δύσκολο, καθώς υπάρχει συνεχής τριβή. Σε αυτή την περίπτωση ίσως πρέπει να σκεφτείτε το ενδεχόμενο της μπέιμπι σίτερ, έτσι για δοκιμή, να μην κουράζονται και… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω ότι δεν είναι οι γονείς το πρόβλημα….
πάνω στο σχόλιο της Καραβάν «πώς θ’άσχοληθούν ήσυχα τις ώρες κοινής ησυχίας» – respect παρεπιπτόντως 🙂 όταν είμασταν μικρά, καπου 6-7 χρονών ο αδερφός μου κι εγώ, ο αποκάτω μας είχε κάνει μήνυση στους γονείς μου γιατί ισχυριζόταν ότι κάναμε φασαρία, ειδικά τα μεσημέρια. Εμείς εντωμεταξύ είμασταν πάντα παναγίες γιατί οι γονείς μου μόνο μια παραξενιά είχαν: ο μεσημεριανός ύπνος είναι ιερός. Ο δικαστής φυσικά δε δέχτηκε τους ισχυρισμούς και έκανε και επίπληξη στο γείτονα. Fast forward 30 χρόνια μετά: έχουν μείνει μόνο οι γονείς μου στο πατρικό μας, ο τότε γειτονας έχει φυγει και έχει νοικιάσει το διαμέρισμα σε… Διαβάστε περισσότερα »