Αγαπητή Α Μπα καλησπέρα! Μπαίνω στο θέμα αμέσως! Έχω την πρώτη νορμάλ σχέση μου στα 30 φεύγα (επιτέλους!) με ένα τύπο που δεν είναι νάρκισσος, είναι δοτικός, με αγαπά, με βοηθά είναι γλυκός και με σκέφτεται σοβαρά. Μέχρι τώρα είχα συνηθίσει σε μυστήριους ανώριμους ό,τι να ναι τύπους που ο καθένας έφευγε για τους λόγους του…. με κανένα από αυτούς δεν ήρθα ποτέ αρκετά κοντά ώστε να μένω μαζί συχνά ή να σκεφτόμαστε συγκατοίκηση παρα μόνο με αυτόν. Το θέμα μου είναι το εξής: στα 35 μου έχω συνηθίσει τη μοναξιά μου. Να αράζω στην κρεβατάρα μου, να χαλαρώνω, να κάνω ό,τι μου κατέβει χωρίς να λαμβάνω υπόψη την παρουσία του άλλου και το “μαζί”. Γιατί όλοι οι υπόλοιποι μετά από κάποιες ώρες που μασταν μαζί γυρίζανε στη ζωή τους. Αυτός όμως δεν είναι έτσι…είμαι εγώ μέρος της ζωής του ουσιαστικό, αναπόσπαστο. Πρώτη μου φορά το βιώνω. Και είναι πανέμορφα. Και τον λατρεύω. Και δεν νιώθω μόνη στο χάος. Αλλά είναι πολλές στιγμές που ο παλιός μου εαυτός μου χτυπά την πόρτα και θέλω να μαι μόνη. Νιώθω πως χαίρομαι τη μοναξιά μου σχεδόν το ίδιο με το όταν είμαι μαζί με την αγάπη μου. Νιώθω πως θέλω και τα 2 σε μια χρυσή ισορροπία. Νιώθω πως όταν βρισκομαστε σκέφτομαι “α τι ωραία είμαστε παρεούλα” και ταυτόχρονα “αχ και να μουν μόνη τώρα ωραία θα ταν” . Κι αυτό με ανησυχεί… Ποιά η γνώμη σου; σε τί μπορεί να οφείλεται; χρειάζομαι κι άλλο χρόνο για να συνηθίσω σε μια εντελώς διαφορετικά ζωή εφόσον είμαι ασυνήθιστη στο μαζί; (η σχέση μετρά μήνες) ή σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με τη σχέση; (που μάλλον αφορά εμένα και όχι αυτόν). Μήπως τελικά δεν “κάνω” για συντροφικές σχέσεις; κι όμως νιώθω να το έχω τόσο ανάγκη… αλλά και πάλι… η μοναξιά είναι γλυκόπικρη και όχι τελείως πικρή… και τη θέλω πολύ!
-πιο καλή η μοναξιά;
Αναρωτιέμαι τι πιστεύεις ότι κάνουν όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι. Λες ότι όλοι θέλουν να είναι με τον άλλον συνέχεια, χωρίς διακοπή, και δεν θέλουν να είναι ποτέ μόνοι; Σίγουρα υπάρχουν και αυτοί, αλλά ναι, θέλεις και τα δυο σε μια χρυσή ισορροπία, προσπάθησε να την βρεις, σε συνεργασία με τον άλλον. Στις νορμάλ (; ) σχέσεις, το ζευγάρι αναπτύσσεται παράλληλα, και όχι αυτοκόλλητα.
Δυο άνθρωποι είναι πετυχημένα μαζί όταν είναι μαζί επειδή θέλουν, όχι επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Αυτές είναι οι συντροφικές σχέσεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ρωτάς στ’ αλήθεια με ανησυχία σε τι οφείλεται το ότι χρειάζεσαι χρόνο και μόνη σου;
Η πλειοψηφία σε κάποιο ενδιάμεσο βρίσκει τις ισορροπίες της, αυτό με το 24/7 μαζί σαν τους σιαμαίους για τους περισσότερους ανθρώπους δεν είναι σχέση, είναι τρομακτικούλι, είναι καλή ιδέα για στολή στο Χαλογουίν.
Γιατι πιστευεις ότι οι πελούσιοι έχουν ξεχωριστά μπάνια; Η εγγύτητα είναι πιο ωραία όταν δεν είναι καταναγκαστική. Πολύ φυσιολογικό, πολύ τετριμμένο το βρίσκω αυτό που σου συμβαίνει. Και μια δοκιμασία για τη σχέση σας θα είναι αν του πεις ενα βράδυ ‘ξερεις, βρε μωρό, λεω να κάτσω σπιτι να αράξω μονη μου’ και εκείνος δε θα κρατήσει μούτρα ή δε θα του ερθει κεραμύδα που δε θες να ειστε σιαμαίοι ή κάτι αντίστοιχο.
Φούστα όχι μόνο οι πλούσιοι! Στο τελευταίο σπίτι που μένουμε έχει δύο μπάνια και τα δύο σε μέγεθος wc (βασικά η μόνη διαφορά είναι ότι το ένα έχει ένα μικροσκοπικό ντους) και από την πρώτη μέρα πανευτυχείς τα χωρίσαμε. Από τις καλύτερες ιδέες που είχαμε ποτέ!
Τε λει ο!!
οι πελουσιοι έχουν και ξεχωριστές κρεβατοκάμαρες επίσης ! αχχχ αυτή ειναι ζωη …οχι σαν εμας τα μπατηρια …50 τ.μ. ο ενας πανω στον αλλον ..
Όταν ξεκινήσαμε τη συγκατοίκηση με τον άντρα μου έκανα τις ίδιες σκέψεις. Ήταν η πρώτη φορά που θα συγκατοικούσα με κάποιον και μου κακοφαινοταν που θα έπρεπε να θυσιάσω κάποια πράγματα παράλληλα. Όπως είπε και η Λένα, δε θέλεις κάτι εξωπραγματικό, αλλά ο,τι θέλουμε πάνω κάτω όλοι μας. Προσωπικά βρίσκω φυσιολογικές αυτές τις σκέψεις, μια και ετοιμάζεσαι για μια αλλαγή στη ζωή σου που δεν έχεις ξαναζήσει. Ίσως να σε τρομάζει και το πώς θα κυλήσει η συμβίωση. ΥΓ: Είπες με αρκετούς τρόπους ότι στην ουσία οι άλλοι δε σε έβλεπαν σοβαρά και ότι είναι σαν ο τωρινός σου σύντροφος… Διαβάστε περισσότερα »
εμείς μπορέσαμε να το λύσουμε με μεγάλο σπίτι, όπου ο καθένας έχει το “γραφείο” του. Ο κανόνας είναι ότι άμα η πόρτα είναι κλειστή ο άλλος δεν ενοχλεί για κανένα λόγο. Δεν συμβαίνει συχνά πια γιατί μετά από τόσα χρόνια νιώθουμε ασφαλείς μεταξύ μας να βιώνουμε μοναξιά παρέα. Έχουμε κοινό κρεβάτι, αλλά υπάρχει και δεύτερο για φιλοξενούμενους και έκτακτες περιπτώσεις.
Όλοι έχουμε ανάγκη από κάποιες στιγμές μοναξιάς, ακόμη και όταν είμαστε σε σχέση.
Εμένα με τρομάζουν πιο πολύ τα ζευγάρια που δεν μπορούν να περάσουν στιγμή ο ένας με τον άλλο πάντως.
Όπως λέω και στον σύντροφό μου: “Μπορώ να είμαι μόνη μου μαζί σου”, όταν είμαστε στον ίδιο χώρο αλλά δίνουμε χώρο ο ένας στον άλλο να κάνει αυτό που θέλει.
Προσωπικά θεωρώ ότι ο καθένας μας εχει ανάγκη για το δικό του χώρο και χρονο. Είτε αυτος είναι στο γυμναστήριο, είτε στον καναπέ με τα πόδια ψηλά μασουλωντας δρακουλινια. Η συγκατοίκηση είναι καλό τεστ για να δείτε και οι δύο κατά πόσο ταιριάζετε σε αυτό…
Λοιπόν, στις πρώτες καλοκαιρινές διακοπές με το έτερον ήμισυ, με είχε ρωτήσει τι κάνω με τις ώρες χωμένη με τη μούρη στο κινητό, και εξήγησα ότι διαβάζω Α,μπα. Μα γιατί λέει τέτοιο κόλλημα ξαφνικά, λέω στην νορμάλ καθημερινότητα το κάνω όταν δεν είμαστε μαζί, σπίτι μου ή στο γραφείο… είδες πόσο σημαντικό είναι να έχεις το χρόνο σου;;;;
Θα βρείτε τους ρυθμούς σας, μην σε απασχολεί, δεν ξέρω κ τι δουλειές κάνετε, αλλά εμείς δεν γυρνάμε ίδια ώρα, κάποιες ο ένας πιο νωρίς, κάποιες ο άλλος, κάποιος θα πάει για έναν καφέ, κλπ. Οπότε μια χαρά έχουμε κ χρόνο μόνοι μας. Απόδειξη, υπάρχουν σειρές που τις βλέπει ο καθένας μόνος του!
Όταν θα συγκατοικήσετε, δε θα είστε μαζί συνέχεια. Είναι άλλο να βλέπεις τον άλλον για κάποιες ώρες μέσα στη μέρα κι άλλο να μένεις μαζί του. Θα βρείτε τους ρυθμούς σας σιγά-σιγά. Ούτε είναι κακό να πεις ότι θέλεις να μείνεις μόνη σου κάποια στιγμή (πότε θα αποτριχωθείς-αν αποτριχώνεσαι, πότε θα διαβάσεις ένα βιβλίο με την ησυχία σου, πότε θα χαζολογησεις;).
Είναι και οι άμυνες, όμως, που υψώνουμε καμμιά φορά που μας κάνουν να νιώθουμε έτσι, μας τυχαίνουν φυσιολογικοί άνθρωποι και δεν ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε κι ασυναίσθητα κρατάμε πισινές μέσα μας.