Αμπά μου ,θα ήθελα να ρωτήσω μέσω της στήλης σου αν υπάρχουν κοπέλες που μπορούν να μας πουν τις εμπειρίες τους ,οι οποίες παρά το ότι βίωσαν κακοποίηση ώς παιδιά ,δεν στιγματίστηκαν από αυτό εξαιτίας των σωστών χειρισμών των γονιών τους. Και ποιοι ήταν αυτοί οι χειρισμοί; Όταν λέω δεν στιγμάτισε, εννοώ δεν καθόρισε αυτό την ύπαρξη τους, μπόρεσαν να συνεχίσουν τη ζωή τους..κάτι τέτοιο, γιατί καταλαβαίνω ότι ποτέ δεν θα ξέχασαν!!
-μαμά που ανησυχεί
Οι χειρισμοί ήταν ένας, η θεραπεία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Η απάντηση είναι αυτή που δίνει η Λένα. Θέλω όμως να προσθέσω και μια προσωπική εμπειρία όχι κακοποίησης, αλλά οπωσδήποτε παραβίασης – για την ακρίβεια τρεις – από εννιά μέχρι δεκατριών χρονών. Και στις τρεις περιπτώσεις, αυτό που ήταν κοινό στη στάση των γονιών μου, και πολύ σημαντικό και γι’ αυτό και για τη μετέπειτα ζωή μου, όπου ως γυναίκα αντιμετώπισα πολύ συχνά την αντικειμενοποίηση, ήταν το εξής: Καταρχάς δέχτηκαν ανεπιφύλακτα αλλά και ψύχραιμα όσα τους είπα, καταδίκασαν ξεκάθαρα τους δράστες και με διαβεβαίωσαν ότι δεν το προκάλεσα εγώ. Κυρίως όμως μου πρόσφεραν ένα πλαίσιο σκέψης όπου εγώ ήμουν πολύ… Διαβάστε περισσότερα »
Κακοποίηση άγρια από γονέα εδώ. Αγριο ξύλο, το κεφάλι μου εκσφενδονιζοταν στον τοίχο για πλάκα. Μαστίγωμα στις πατούσες που είναι οι απολήξεις των νεύρων και δεν μένουν σημαδια, σύμφωνα με την περιγραφή. Και μετά με την πορτοκαλάδα στο χέρι. Η ενήλικας αυτόπτης μάρτυρας αντιδρούσε σε φάση “είσαι υπερβολικη”. Ωστόσο, άμα θέλεις να ζήσεις όλα ξεπερνιούνται. Στη δική μου περίπτωση ψυχοθεραπεία και συγχώρεση. Δεν είχα εγώ το πρόβλημα κι είχα δικαίωμα να ζήσω χωρίς να είμαι το “θυμα”. Η λέξη κλειδί είναι ψυχοθεραπεία. Χωρίς θεραπεία δεν νομίζω ότι θα τα είχα καταφέρει.
πωπω πολύ λυπάμαι βρε Lou… πολλά μπράβο πάντως που το προσπάθησες και τα κατάφερες
Lou ανατρίχιασα.. Χαίρομαι πάρα πολύ που κατάφερες να βγεις δυνατή από όλο αυτό.
Να μη λυπαστε παιδιά, συμβαίνουν και αυτά. Χαρούμενοι να είμαστε!
Δεν μπορω να σου πω τι βοηθάει, μπορω ομως να σου πω με σιγουρια τι ΔΕΝ βοηθάει: δεν βοηθάει να δειχνεις εσυ η ίδια απελπισμένη και σκεπτικη αναγκάζοντας κατα καποιο τροπο το παιδι σου να σε παρηγορησει για κατι που συνέβη στο ιδιο ή να μη σου μιλάει για αυτο που του συνεβη ωστε να μη σε ταράζει. Ακομα περισσοτερο δεν βοηθάει, ή μαλλον καταστρεφει, το να μαλωσεις το παιδι σου οτι δεν προσεξε και δεν σκεφτηκε και δεν προνόησε. Δεν βοηθαει να σκεφτεσαι φωναχτα εναλλακτικα σεναρια στα οποια ολο αυτο θα ειχε αποφευχθει. Τυπου “αν ειχες παει απο εκει..… Διαβάστε περισσότερα »
Θεραπεια σε ειδικο. Πολυμηνη. Και ηταν δωρο ζωης. Και ηταν ο μονος τροπος.
Δεν θυμάμαι πόσο χρονών ήμουν ακριβώς (περίπου 6 με 8) όταν στενό συγγενικο μου πρόσωπο βρήκε ευκαιρία κάτω από τα σκέπασματα να αρχίσει να με χαϊδεύει στα γεννητικά μου όργανα και να έχει και το θράσος να με ρωτάει “ο μπαμπάς σου δε σε χαϊδεύει έτσι;”. Όταν μετά από αρκετούς μήνες και από τον φόβο μην ξαναμεινω μόνη με το άτομο αυτό, το ομολογησα στη μάνα μου και οι 2 μου γονείς δεν με αμφισβήτησαν καθόλου, έγινε μεγάλος καυγάς με το άτομο αυτό και δεν ξαναμπηκε στη ζωή μου μέχρι που έφυγε από τη ζωή. Σίγουρα αυτό με βοήθησε πάρα… Διαβάστε περισσότερα »
Ψυχοθεραπεία, όσο επίπονη και αν ήταν ειδικά στην αρχή, το καλύτερο δώρο που μου εχω κάνει ποτέ!
Συμφωνώ με την Λένα κ κε όλους τους αναγνώστες. Θεραπεία είναι η μόνη λύση, όχι μόνο για το παιδί αλλά και για εσάς. Να μάθετε πώς να το χειριστείτε, να μπορείτε κ εσείς να μιλάτε κ να κλαψετε κάπου ελεύθερα κλπ κλπ κλπ είναι πολλά τα πράγματα που θα πρέπει να καλύψετε. Και μετά αυτό που θα πρότεινα είναι να ακούτε το παιδί σας και να το βοηθήσετε να επιστρέψει στην κανονικότητα. Φίλους, βόλτες, παρέες εμπειρίες όλα. Αρχίστε πράγματα μαζί και μετά όταν σας πει ή δείξει πως είναι έτοιμο συνεχίζετε να το αφήνετε πιο ανεξάρτητο. Το ότι συνέβη κάτι… Διαβάστε περισσότερα »
Λυπάμαι που το λέω αλλά δεν ξέρω ούτε μια περίπτωση που να το χειρίστηκαν καλά οι γονείς και σε όλες τις περιπτώσεις τα παιδιά μετά την ενηλικίωση πήγαν σε ψυχολόγο μόνα τους, με βαρύ φορτίο την ίδια την κακοποίηση χεράκι χεράκι με την λάθος αντιμετώπιση των γονιών… πες στο παιδί πως ότι και να συμβαίνει είσαι δίπλα του και συνόδεψε το, το νωρύτερο σε ψυχολόγο. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε τα τραύματα να γίνουν βουνά!!
Καταρχήν είναι πολύ ελπιδοφόρο το γεγονός οτι ανησυχείς τόσο και ενδιαφέρεσαι για την κατάσταση. Πολλοί γονείς που έρχονται αντιμέτωποι με τέτοια ζητήματα , συχνά τα πετούν κάτω από το χαλάκι μη μπορώντας να το διαχειριστούν. Κατά τη γνώμη μου, όπως το βίωσα εγώ ως θύμα μέχρι στιγμής, βοηθάει πολύ να ακούσεις και το παιδί, να το ενθαρύνεις και να του προσφέρεις την κατανόηση και την ασφάλεια που χρειάζεται, σε πρώτο επίπεδο. Αν υπάρχει τρόπος να πληρώσει ο θύτης, είτε ποινικά είτε με κάποιο άλλο τρόπο, θα βοηθούσε πολύ την αυτοπεποίθηση του παιδιού. Σίγουρα να ξεκινήσει θεραπεία, με όποια μέθοδο, το… Διαβάστε περισσότερα »
Καλησπέρα αρχικά συνδέθηκα μόνο και μόνο για να σχολιάσω σε αυτή την ερώτηση, αν και έχω μπει αρκετές φορές στον πειρασμό. Έχω κακοποιηθεί λεκτικά και σωματικά από τον πατέρα μου, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι τα 16-17. Όσο ήμουν πιο μικρή, γύρω στην πρώτη δημοτικού, ήμουν πολύ ντροπαλό παιδάκι, σχεδόν δεν μιλούσα. Όλα αυτά μέχρι την εφηβεία, που η κακοποιητικη συμπεριφορά του πατέρα μου ήταν συχνό φαινόμενο. Τόσο συχνό, που μου προκάλεσε πρώτα κρισεις υστεριας και έπειτα κρίσεις πανικού. Εμφανισα σημάδια βίαιης συμπεριφοράς και τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν. Ώσπου μετά από προτροπή της μητέρας μου, που… Διαβάστε περισσότερα »