Αγαπητή «Α, μπα»: Έχω μεγαλώσει τα αδέρφια μου αλλά τους γονείς μου δεν κατάφερα να τους μεγαλώσω

Ακολουθεί σεντόνι αλήθειας! Είμαι 25 και προέρχομαι από μια οικογένεια όπου η μητέρα ήταν, είναι και θα είναι παρούσα τόσο όσο χρειάζεται, για να πληγώνομαι και να πονάω. Δεν έχω καμία καλή ανάμνηση. Ο πατέρας μου, που προσπαθούσε και προσπαθεί να είναι και μάνα, έχει κάνει καθοριστικά λάθη και μας έχει φορτώσει με ευθύνες και βάρη απίστευτα αβάσταχτα. Έχω μεγαλώσει τα αδέρφια μου και υποφέρω βαθιά για τις εικόνες που έχουν δει και για τα πράγματα που έχουν ακούσει, καθημερινά. Τους γονείς μου δεν κατάφερα να τους μεγαλώσω. Δε τους κατηγορώ παρόλα αυτά. Αυτά όμως θα σας τα πω σε μια άλλη ιστορία. Η σημερινή ερώτηση έχει να κάνει με την δική μου «οικογένεια». Είμαι με έναν άνθρωπο εδώ και 3 χρόνια, που αγαπάω και είμαι ερωτευμένη πάρα πολύ. Είναι ο φίλος μου, ο άνθρωπος μου, το πρότυπο μου. Αυτός είναι η οικογένειά μου, η επιλογή μου. Η τύχη και η ευτυχία μέσα σε όλη αυτή την ατυχία και τη λύπη της ζωής. Σε αυτή τη φάση της ζωής μου λοιπόν, σκέφτομαι πως θα ήταν να μεγαλώσουμε αυτή την οικογένεια, αλλά το σκέφτομαι πολύ. Ένα παιδάκι.. Τα παιδάκια, τα αγαπάω σε βαθμό που πονάει η καρδιά μου. Κάθε φορά που πάμε με το αγόρι μου σε φίλους με παιδιά φροντίζω να είμαι εκείνη που τους πάει τα πιο πολλά δώρα, γιατί μ΄αρέσει να τα βλέπω χαρούμενα, να παίζουν και να γελάνε. Όπως θα ήθελα να είμαι εγώ, όταν ήμουν παιδί. Πολλές φορές με πιάνει baby fever. Θα ήθελα όμως δικά μου; Ας το συζητήσουμε λίγο ωμά. Ήδη από την κύηση πρέπει να υπάρχει ηρεμία, μια πολυτέλεια που παρόλο που μένω πλέον μόνη μου, δεν έχω από τους συγγενείς μου, τα προβλήματα τους είναι καθημερινά και εγώ είμαι ο μοναδικός δέκτης. Μια ψυχολόγος μου είχε πει, ότι πολλά αυτοάνοσα (προσωπικά διαθέτω 2) ξεκινάνε ήδη από την μήτρα, από τα βιώματα της μάνας και το στρες. Πως θα μπορέσω αρχικά, να έχω μια ομαλή εγκυμοσύνη; Τα παιδιά από την άλλη είναι μια μόνιμη ευθύνη, μια μαύρη τρύπα που σου ρουφάει χρόνο, χρήμα και αντοχές. Να τα «ρυθμίσεις» πάνω από όλα, να γίνουν σωστοί και ηθικοί άνθρωποι, να τα μορφώσεις, να τους δώσεις όλα όσα εσύ δεν είχες και ακόμα παραπάνω. Να μη τους στερήσεις τίποτα! Να ξυπνάς ανά 2-3 ώρες για να τα ταΐζεις όσο είναι νεογέννητα, να ξυπνάς στις 6 για να τα πας στον παιδικό και μετά στο σχολείο, να ξαγρυπνάς σε αρρώστιες και λύπες, να έχεις πάντα φαγητό στο σπίτι, σιδερωμένα ρούχα και παράλληλα να δουλεύεις αλλά και πάλι να μη φτάνουν ή να θες να κάνεις πράγματα γι αυτά και να μη μπορείς. Κι αργότερα γίνονται έφηβοι. Νιώθω μια απέραντη υποχρέωση στο να βγάλω έναν σωστό άνθρωπο στην κοινωνία, τίποτα λιγότερο και ξέρω ότι παράλληλα θα πρέπει να βάλω τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα σε κάθε τομέα. Αλήθεια, δε ξέρω αν μπορώ να το ξανακάνω. Είναι ακόμα τόσα πολλά που θέλω να κάνω για εμένα, να μάθω σε εμένα. Όσα τόσα χρόνια έχασα. Πως θα «φτιάξω» κι ακόμα έναν άνθρωπο; Με δάκρυα στα μάτια μου, σας λέω πως δε κυοφόρησα, δε γέννησα αλλά πόνεσα βαθιά και μεγάλωσα δύο παιδιά, τα αδέρφια μου, ενώνοντας κομμάτια καθημερινά, με πόνο ψυχής. Αναγκάστηκα. Όμως έγιναν δυο παιδιά αξιόλογα, με ηθικές αξίες και μεγάλη ψυχή, ότι μπορούσα έσωσα! Πρακτικά λοιπόν, να το κάνω μπορώ. Όμως σήκωσα ένα μεγάλο σταυρό. Κι ακόμα τον σηκώνω. Διάβασα που είπες σε μία άλλη κοπέλα το εξής «θα ήθελα να επισημάνω και σε σένα ότι γάμος και παιδιά δεν σημαίνει μόνιμη απογοήτευση και εγκλωβισμό. Με γεια σου και χαρά σου για ό,τι επέλεξες, αλλά μην πέφτεις κι εσύ στα στερεότυπα από την ανάποδη». Μήπως πάω να πέσω και εγώ; Αλλά εγώ, μόνο απογοήτευση και εγκλωβισμό έχω γνωρίσει. Πως να πιστέψω σε κάτι άλλο; Ξέρω ότι αν «τύχει» ή αν έστω πετύχει, δεν έχει πισωγύρισμα και πως δε θα το μετανιώσω ποτέ για το παιδί μου. Λένα μου όμως μπορώ; Μπορώ ψυχικά; Αντέχω; Θα έχω χρόνο να γίνω καλύτερος άνθρωπος και να δώσω και σε εμένα;

Ρομπότ

Πρέπει να κάνεις θεραπεία για να απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, γιατί είναι πολύ προσωπικά και δεν υπάρχουν γενικές απαντήσεις για μια συγκεκριμένη ζωή. Πολύ γενικά, δεν είσαι καταδικασμένη να επαναλάβεις λάθη, και υπό τις κατάλληλες συνθήκες, κάποιος που έχει μεγαλώσει σε δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον, μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερος γονιός, ακριβώς επειδή δεν θεωρεί τίποτα δεδομένο.

Οπωσδήποτε όμως μην πας όμως σε αυτή που σου είπε ότι τα αυτοάνοσα προκύπτουν στην μήτρα από το στρες «και τα βιώματα» (!!!!) της μητέρας. Εκτός από εντελώς άσχετη, είναι και επικίνδυνη. Είναι άγνωστη η προέλευση των αυτοάνοσων, και σίγουρα δεν φταίνε οι μάνες ΚΑΙ γι’αυτό. Αφού έχεις δυο, πώς είναι δυνατόν να την πίστεψες; Δεν σε παρακολουθούν κανονικοί γιατροί; Δεν τους ρώτησες ποτέ από πού προέκυψαν τα δικά σου αυτοάνοσα;

Επιμένω σε αυτό γιατί αν θέλεις να βοηθηθείς, είναι βασικό να ξεχωρίζεις τα γεγονότα από τις υποθέσεις, πόσο μάλλον από τις προβολές που κάνουν οι άλλοι. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να ξεχωρίζεις ποιος είναι ο καλύτερος γιατρός για τα αυτοάνοσα σου, όπως και ποιος είναι ο κατάλληλος ψυχολόγος για να απαντήσεις στα ερωτήματα που έχεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News