Αγαπητή «Α, μπα»: Έχω κουραστεί πάρα πολύ

Λένα μου και σχολιαστές καλημέρα. Διαβάζω την στήλη τα τελευταία 3 – 4 χρόνια ανελλιπώς και έχει αλλάξει η οπτική μου σε πολλά θέματα. Είδα το φως μου και σας ευχαριστώ όλους για αυτό.Θέλω την γνώμη σας πάνω σε ένα θέμα που με απασχολεί τόσο πολύ ώστε να μου σκοτεινιάζει τη ζωή. Είμαι 45 ετών. Προέρχομαι από πολύ φτωχή οικογένεια, με πολύ καταπίεση και έχω μεγαλώσει σε κακοποιητικό περιβάλλον. Από πολύ μικρή ηλικία είχα αγχώδεις διαταραχές και διαταραχές πρόσληψης τροφής. Με τελείως προσωπικό αγώνα (και θεραπεία στο παρελθόν) κατόρθωσα να σπουδάσω, να έχω μια  καλή δουλειά, μια ισορροπημένη οικογένεια και να τιθασεύω κάπως το άγχος και τα διατροφικά προβλήματα.   Με τον άντρα μου είμαστε 12 χρόνια μαζί, τα 5 παντρεμένοι, και έχουμε 2 παιδιά νηπιακής ηλικίας.Ο άντρας μου με τους γονείς του έχει κυρίως τυπικές σχέσεις. Αδέρφια δεν υπάρχουν.Οι γονείς του έχουν μεγάλη ακίνητη περιουσία και μεγάλη γενικώς οικονομική άνεση. Όταν αρχίσαμε να μένουμε μαζί και έως ότου να τους γνωρίσω λίγο πριν τον γάμο, δεν το γνώριζα. Εμείς ήμαστε στο ενοίκιο και δεν είχε τεθεί ποτέ συζήτηση, μιας και είχαμε καλούς μισθούς και δεν μας απασχολούσε ιδιαίτερα το οικονομικό.  Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε μια όμορφη οικογένεια χωρίς κανένα συγκεκριμένο θέμα, εκτός από τις σκέψεις μου.  Έχω κουραστεί πολύ Αμπά μου. Έχω κουραστεί τόσο, που μερικές φορές κλαίω από το παράπονο. Θέλω να σταματήσω την δουλειά, μιας και το επάγγελμά μου είναι πολύ απαιτητικό και αγχώδες. Έχω κουραστεί με το μεγάλωμα των παιδιών και με την ατελείωτη καθημερινότητα. Με τον άντρα μου δεν υπάρχει πρόβλημα μοιράσματος. Μπορώ να πω ότι ασχολείται περισσότερο και από εμένα με τα θέματα των παιδιών και του σπιτιού. Νιώθω ότι έχω φτάσει στο τέλος των δυνάμεών μου. Σαν η κούραση που μου αναλογούσε στη ζωή, μου δόθηκε από νωρίς και τώρα τέλειωσε η μπαταρία μου. Την περίοδο της καραντίνας ήμουν άλλος άνθρωπος. Ήμουν ευτυχισμένη. Εδώ και 2 εβδομάδες πηγαίνω καθημερινά στη δουλειά και νιώθω ότι θα καταρρεύσω και σωματικά και ψυχολογικά. Ο άντρας μου δεν μου δίνει μια λύση σε όλο αυτό. Αρχικά να πω ότι ανέκαθεν θεωρούσε τις γυναίκες που δεν εργάζονται τεμπέλες και αποτυχημένες. Όπως επίσης και τους άντρες που δεν ασχολούνται με το σπίτι και τα παιδιά. Το ιδανικό για αυτόν είναι το μοίρασμα σε όλα. Αυτή ήταν και η δική μου θέση όταν γνωριστήκαμε. Και τα είχαμε πει και τα είχαμε συμφωνημένα. Εγώ άλλαξα. Δε μπορώ να αντεπεξέλθω σε όλο αυτό και δεν ξέρω τι έχω δικαίωμα να ζητήσω αφού είχαμε κοινό όραμα και τώρα το αλλάζω εγώ; Ας πούμε ότι αυτή είναι η πρώτη μου ερώτηση. Και επιτέλους φτάνουμε στο βασικό ερώτημά μου. Θέλω να μου πείς αν είμαι υπερβολική που είμαι τόσο μα τόσο θυμωμένη με τους γονείς του άντρα μου, σε σημείο να μην θέλω ούτε να τους βλέπω.  Αμπα μου δεν μας βοηθάνε καθόλου. Έχουν τόσα λεφτά και τόση περιουσία που θα μπορούσαν να μας ανακουφίσουν κάπως. Το θεωρώ αδιανόητο. Δεν ήταν το αρχικό μου πλάνο να μας αναλάβουν. Καθώς ούτε καν ήξερα την οικονομική τους επιφάνεια, αλλά η στάση τους με θυμώνει. Η πεθερά μου έχει ζήσει μια ξεκούραστη ζωή με περιουσία που βρήκε έτοιμη. Συνεχώς κοκορεύεται ότι δεν δούλεψε ποτέ. Εμάς όμως της αρέσει να μας βλέπει ξεθεωμένους. Ακόμα και κάποια διαμερίσματα που έγραψε στον άντρα μου, παίρνει τα ενοίκια η ίδια. Ούτε ένα καλό δώρο στα παιδιά δεν έχουν πάρει. Εγώ από αυτό καταλαβαίνω ότι δεν είναι καλοί άνθρωποι.  Στον άντρα μου δεν έχω πει ακριβώς τι νιώθω για τους δικούς του. Θα ξεφτιλιστώ αν του πω τις σκέψεις μου; Αν του πω να πάρει 2 ενοίκια ώστε να ηρεμήσω χωρίς να εργάζομαι ή με κάτι πιο χαλαρό ως απασχόληση; Είναι τόσο περίεργο αυτό που σκέφτομαι; Μια διέξοδο ψάχνω
-Κουρασμένη Προικοθήρας

Νομίζω ότι έχεις εστιάσει αλλού από εκεί που πρέπει για να αποφύγεις το δύσκολο κομμάτι, και είναι κάτι που κάνουμε όλοι μας. Για το γεγονός ότι αισθάνεσαι ότι έχει τελειώσει η μπαταρία σου συνολικά εξαιτίας των δυσκολιών που έχεις ζήσει από παιδί, πρέπει να κάνεις θεραπεία, γιατί αυτό δεν θα λυθεί μόνο με εξωτερική βοήθεια. Για το γεγονός ότι άλλαξες, όπως λες, για να εξηγήσεις την άκαμπτη στάση του άντρα σου, χρειάζεται να κάνεις αρκετά πιο ψύχραιμη αξιολόγηση, γιατί αυτό που περιγράφεις ως “συμφωνία”, είναι πολύ κλινικό. Είχατε περιλάβει στη συμφωνία πρέπει να τηρείται ακόμα και αν ο έανς από τους δυο κοντεύει να κλατάρει; Είναι άχρηστη και τεμπέλα όποια γυναίκα νιώθει ότι δεν αντέχει άλλο; Αυτά τα λες εσύ, είναι αυτά που λέει ο άντρας σου, ή είναι αυτά που πιστεύεις ότι θα έλεγε, αν του μιλούσες; Επίσης, του έχεις μιλήσει; Αυτή είναι η πιο σημαντική ερώτηση απο όλες.

Αν είχες υποστήριξη επαγγελματία και υποστήριξη από τον άντρα σου, θα βρισκόταν η λύση χωρίς την βοήθεια της πεθεράς. Αν σε βοηθούσε η πεθερά, θα ήταν πιο εύκολα, αλλά δεν μπορεί να σου λύσει η πεθερά το πρόβλημα (τα προβλήματα), ούτε είναι αυτή που σου το (τα) δημιούργησε.

Δεν είναι τυχαίο που αναφέρεις κυρίως αυτή, και όχι τον πεθερό. Συγκρίνεις τη ζωή σου μαζί της και νιώθεις ότι είσαι ριγμένη. Πράγματι, μερικοί άνθρωποι είναι ριγμένοι σε σχέση με τους άλλους, δεν θα σου πω ότι η ζωή είναι δίκαιη ή ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Όμως η σύγκριση, εκτός του ότι είναι άχρηστη, συνήθως δεν είναι καν ρεαλιστική. Νομίζεις ότι ξέρεις τι ζωή έζησε, αλλά δεν την ξέρεις. Δεν ξέρω αν υπάρχει άνθρωπος που δεν κουβαλάει έναν προσωπικό σταυρό. Είναι καλύτερο να οδηγήσεις την ενέργεια σου προς μια κατεύθυνση που θα βοηθήσει την δική σου ζωή, γιατί αυτό που κάνεις τώρα σε χώνει όλο και πιο βαθιά στην απραξία και στην αίσθηση αδιεξόδου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News