Ο πατέρας μου πεθαίνει και έχω να σας πω κάτι. Αγαπητή α μπα, δεν έχω να εκφράσω κάποιο ερώτημα αλλά θέλω να μοιραστώ μαζί σου και μαζί σας την δική μου αλήθεια. Ο πατέρας μου παλεύει με τον καρκίνο εδώ και ένα χρόνο. Όταν το μάθαμε χάσαμε την γη κάτω από τα πόδια μας και ως γνωστόν η οικογένεια άλλαξε αυτόματα. Ήταν αρκετά δύσκολο για μένα να συνειδητοποιήσω το τι πραγματικά συμβαίνει και να φανταστείς πως τώρα άρχισα να το συνειδητοποιώ πραγματικά. Η αδερφή μου από την άλλη ως πολύ μικρότερη, μαθήτρια Δημοτικού και έχοντας αδυναμία στον μπαμπά δεν ξέσπασε ποτέ ίσως επειδή δεν μπορεί να αντιληφθεί την σοβαρότητα της κατάστασης και καλύτερα έτσι είναι κρίμα να χαλάσει την παιδική της ηλικία. Πλέον, ο πατέρας μου βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου και είναι πιο άρρωστος και αδύναμος από ποτέ. Στην αρχή το πάλευε με αξιοπρέπεια και δύναμη. Έδειχνε πως τα πάει καλά. Πριν ένα μήνα όμως όλα άλλαξαν και δεν του μένει χρόνος. Θέλω να πω σε όλους τους αναγνώστες που διαβάζουν αυτό το κείμενο, χαρείτε και εκμεταλλευτείτε την κάθε στιγμή που σας δίνεται. Ζήστε την ζωή σας στο έπακρο χωρίς να σας ανησυχήσουν τα μικροπροβλήματα της ζωής. Εμένα η ζωή που είχα δεν πρόκειται να επιστρέψει ξανά. Το ξέρω. Η ζωή μου χωρίζεται σε δύο μέρη. Μαζί με τον πατέρα μου αρρώστησα και εγώ, ψυχικά όμως και δεν μπορώ να απολαύσω τα καθημερινά πράγματα χωρίς να σκέφτομαι αυτό που με βασανίζει. Γελάστε, ερωτευτείτε, τραγουδήστε, ΖΗΣΤΕ. Εκτιμήστε τα μικρά πράγματα στην ζωή σας.
Αγαπητή φίλη, αυτό το «πριν και μετά» κανένας δεν το γλιτώνει. Αυτό που διαφέρει στον καθένα μας είναι η βαρύτητα του. Η εμπειρία όμως, δεν μεταφέρεται. Όπως δεν θα το καταλάβαινες εσύ αν δεν είχες χάσει πρώτα τη γη κάτω από τα πόδια σου, έτσι δεν μπορούν να σε καταλάβουν όσοι δεν το έχουν πάθει ακόμα. Είναι καλό που είμαστε προστατευμένοι για κάποια χρόνια.
Μην έχεις τύψεις που δεν ήσουν όσο ανέμελη έπρεπε, όταν μπορούσες, μέχρι να ανατραπεί η ζωή σου. Το γεγονός ότι έχασες τη γη κάτω από τα πόδια σου αποδεικνύει ακριβώς αυτό: ότι ήσουν ανέμελη. Μην πιστέψεις όμως ότι δεν μπορείς να επανέλθεις σε μια άλλη μορφή. Δεν θα γίνεις ποτέ η ίδια, συμφωνώ. Μπορείς όμως να γίνεις κάτι άλλο. Να γίνεις καλύτερη. Είσαι νέα και μπορείς.
Χρειάζεσαι προετοιμασία, και χρειάζεσαι φροντίδα. Πήγαινε τώρα σε ψυχολόγο, θα σου κάνει καλό. Δεν εννοώ ότι θα ξεχάσεις ή ότι θα μπορείς να απολαύσεις τη ζωή, εννοώ ότι θα αποκτήσεις εργαλεία για τη συνέχεια. Τώρα δεν τα έχεις, κανείς δεν τα έχει από πριν. Είναι πιο ασφαλές να μην αυτοσχεδιάσεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Τι μαχαιριά στο στομάχι ήταν αυτή. Τα έχω περάσει και σε καταλαβαίνω απόλυτα, δεν υπάρχει πιο οδυνηρή εικόνα από αυτή του πατέρα μου τις τελευταίες του μέρες στο νοσοκομείο, ματώνει η ψυχή μου ξανά και ξανά σαν να το βλέπω τώρα μπροστά μου. Και η δικιά μου ζωή μου χωρίζεται σε 2 μέρη, πριν την αρρώστια και μετά. Ακούω για κάτι άσχετο που έγινε χρόνια πριν και αμέσως σπεύδω αυτόματα να κάνω τον υπολογισμό, τότε ήμουν ανέμελη, τότε ήμασταν στο νοσοκομείο κοκ. Δεν έχω συμβουλή, μόνο ότι όπως όλα στη ζωή, η απώλεια απλά συνηθίζεται. Να προσέχεις την αδερφή σου.
Πήγαινα δημοτικό όταν σκοτώθηκε ο πατέρας μου.εγινε ξαφνικά.δεν υπήρχε χρόνος “προετοιμασίας “.μεγαλο σοκ γ όλους ιδίως γ την μητέρα μ.μεγα λάθος μας που δεν πήγαμε κατευθείαν όλοι σε ψυχολόγο.θες το σοκ,το τραύμα,που όλοι στράφηκαν εναντίον μας απ το πουθενά?
Πήγαινε από τώρα αν θες τη γνώμη μ.
Α και προετοιμάσου ν δεις τα πραγματικά πρόσωπα των συγγενών σ τώρα που θα φύγει απ τη ζωή…κ όχι δεν θα είναι όμορφα…
Καλή δύναμη κορίτσι μου…
Μια μεγάλη αγκαλιά από μένα..
το τελευταίο σκέλος δεν χρειαζόταν. καθόλου μα καθόλου.
αυτό με τους συγγενείς εννοώ
Το είπα προειδοποιητικά…εμας μας ήρθε κεραμιδα κ στα καπάκια μας ξεκίνησαν πόλεμο…κινδυνευαμε ν χάσουμε ακόμα κ τ σπίτι που μέναμε,ν μας πετάξουν στ δρόμο,μας μπλόκαραν τραπεζικούς λογαριασμούς-ζούσαμε με λεφτά του παππού μου δανεικά,κ μας πήραν αντικείμενα αξίας κ ηλεκτρονικα-πανακριβα τοτε κ τα πούλησαν!!!δικά μας πραγματα!!!γ ν μην πω ότι βούτηξαν κ πούλησαν τ πελατολόγιό του πατέρα μ έναντι μεγάλου ποσού κ δεν μας έδωσαν μια… Δεν είχαμε ν φάμε κ δεν κάνω πλάκα… Θ πέσουν οι μάσκες όλων τώρα,ν μην ξέρει τ ν περιμένει?? Δεν το πα με κακία ν βοηθήσω πήγα ν μην πάθουν τα ίδια με εμάς …τουλαχιστον… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι η αλήθεια, aiyo. Συμβαίνει. Και όπως κάποιοι προτρέπουν να προετοιμαστείς ψυχολογικά για την απώλεια, καλό είναι να προετοιμαστείς και ψυχολογικά για την αλλαγή των σχέσεων. Και νομικά… Μακάρι να είναι τυχερή και να μην έχει τέτοια, αλλά θα είναι στις εξαιρέσεις. Και έχει να κάνει και με την πατριαρχία αν και όντως το τελευταίο που μάλλον χρειάζεται είναι κοινωνική ανάλυση οπότε σταματάω το σχόλιο εδώ…
Φίλη μου έχω κάνει την ίδια συζήτηση με τον πατέρα μου όταν έχασε τον δικό του πατέρα. Ο πατέρας μου ένιωθε χρέος να περάσουμε πολύ χρόνο μαζί για να μην “νιώσω όπως ένιωσε” και εγώ ναι μεν το καταλάβαινα αλλά έτρεχα με το διδακτορικό μου, ήθελα να είμαι με το αγόρι μου και η ζωή μου δεν ήταν στην πόλη των γονιών μου. Θεώρησε επίσης χρέος του να μιλάμε καθημερινά ενώ δεν είχαμε κάτι να πούμε. Δυστυχώς η επικοινωνία δεν μπορεί να εκβιαστεί με αφορμή το φόβο του μέλλοντος. Σε ευχαριστώ για αυτά που γράφεις, και τον μπαμπά μου τον… Διαβάστε περισσότερα »
Λυπάμαι πολύ που το ζεις αυτό! Να θυμάσαι μόνο, ότι δεν χρειάζεται να είσαι πάντα η δυνατή, ούτε να καταπιεζεις τα συναισθήματα σου. Σου στέλνω μια αγκαλιά!
Αυτό το μήνυμα με πετυχαίνει σε πολύ ευάλωτη φάση της ζωής μου και όσο να πεις με συγκίνησε πολύ, η γιαγιά μου δε με αναγνωρίζει πια, δύο οικογενειακοι φίλοι των γονιών μου, τους οποίους γνωρίζω από τότε που γεννήθηκα, είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση υγείας και νιώθω ότι έχουν κλονιστει κάποιες σταθερές αξίες. Μπορώ παρα πολύ λίγο να φανταστώ τι περνάς, βλέποντας τον πατέρα σου έτσι. Δεν ξέρω τι λόγια είναι αρκετά για να σε παρηγορησω, το σίγουρο είναι ότι φαίνεσαι δυνατή, πέρασες ένα πολύ ωραίο μήνυμα με το κείμενό σου και εύχομαι ο, τι και να γίνει από δω… Διαβάστε περισσότερα »
Ο πατέρας μου αρρώστησε από καρκίνο όταν ήμουν 19 χρονών ,στα 20 μου έφυγε. Η ζωή μου επηρεάστηκε με πολλούς, πάρα πολλούς τρόπους και πρακτικούς και συναισθηματικούς. Εκείνη την περίοδο που ήταν άρρωστος την βίωσα με άρνηση , αποστασιοποιήθηκα. Δεν αποδέχτηκα τον πόνο, ούτε το πένθος φανερά. Μέσα μου όμως ένιωσα πως γκρεμίστηκε ο κόσμος μου. Μεγαλώνοντας μου έλειψε αφάνταστα το γεγονός πως ότι ανάμνηση έχω από τον πατέρα μου είναι “παιδική”, δεν πρόλαβα να ωριμάσω και να τον γνωρίσω σαν άνθρωπο κι όχι μόνο σαν πατρική φιγούρα. Ακόμα και τώρα προσπαθώ να τον “καταλάβω” ανασύροντας αναμνήσεις. Μάταιο. Λυπάμαι πολύ… Διαβάστε περισσότερα »
Λυπάμαι πολύ… Η μαμά μου πέθανε φέτος ανήμερα το Πάσχα, ολομόναχη σε ένα ίδρυμα από καρκίνο, γιατί λόγω καραντίνας έναν ολόκληρο μήνα δεν μας επέτρεπαν να τη δούμε και μου έχει στοιχίσει ότι δεν πρόλαβα να την δω τελευταία φορά και πως τελευταία φορά την είδα έναν μήνα πριν πεθάνει στα γενέθλιά της για πέντε μόλις λεπτά γιατί είχε ήδη αρχίσει αυτό με τον εγκλεισμό και στα ιδρύματα δεν επέτρεπαν επισκέψεις παρά μόνο από πολύ στενούς συγγενείς. Νομίζω αυτό είναι το μεγαλύτερο αγκάθι που δεν θα ξεπεράσω,γιατί ο θάνατος είναι μέσα στη ζωή και η ζωή συνεχίζεται όσο σκληρό και… Διαβάστε περισσότερα »
Σ’ ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου και την αγκαλιά! Πάντα χρειάζεται! Το καλό της υπόθεσης είναι ότι οι άνθρωποι που χάνουμε δεν φεύγουν από κοντά μας ποτέ, όσο τους θυμόμαστε.
Elenoul λυπήθηκα τόσο πολύ διαβάζοντας αυτό που έζησες. Ελπίζω να καταφέρεις να το ξεπεράσεις με κάποιον τρόπο γνωρίζοντας οτι δεν μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο, δεν περνούσε από το χέρι σου. Τόσο σκληρό όλο αυτό. ❤️❤️
Καλή δύναμη <3
Αυτό που περνάς είναι πολύ δύσκολο και λυπάμαι πολύ για αυτό. Δεν γράφεις πόσο χρονών είσαι αλλά από τον τρόπο που γράφεις φαίνεται ότι είσαι ώριμο άτομο που τα έχεις βάλει ήδη κάτω και έχεις σκεφτεί τι είναι αυτό που σου συμβαίνει σαν άτομο και τι σας συμβαίνει σαν οικογένεια, έχεις φτάσει στο σημείο να εκτιμήσεις την ζωή και τις χαρές τις και να απαξιώσεις τα μικροπροβλήματα της ζωής. Χωρίζεις την ζωή σου σε δύο μέρη γιατί πέρασες ξαφνικά από μια ανέμελη ζωή γεμάτη χαρές και ξεγνοιασιά σε μια ζωή γεμάτη έγνοιες και στεναχώρια καθώς προβλήματα και βάσανα που δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Συγκινήθηκα πολύ με τα λόγια σου, ειδικά οι τελευταίες γραμμές είναι οι σκέψεις μου τα τελευταία χρόνια, που ήρθαν τα πάνω κάτω και στη δική μου ζωή μετά από έναν ξαφνικό θάνατο στην οικογένεια. Δεν έχασα γονιό, αλλά έχασα έναν άνθρωπο που ήταν σαν δεύτερος πατέρας μου, που με ήξερε πιο καλά απ’ ότι ήξερα εγώ τον εαυτό μου (και είπα δε θα κλάψω, γαμωτο). Δεν ξέρω τι να σου πω που να μην μοιάζει τυπικό, δεν ξέρω αν υπάρχει και κάτι που να μπορεί να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, αλλά η ψυχή δε χάνεται, ο μπαμπάς σου θα… Διαβάστε περισσότερα »