Αγαπητή «Α, μπα»: Έχω ένα σπάνιο σύνδρομο αλλά θέλω παιδί

Είναι εγωιστικό να θέλω τόσο ένα παιδί; Είμαι 30 χρονών παντρεμένη εδώ και 1μιση χρόνο. Με τον σύζυγό μου είμαστε μαζί 9 πολύ όμορφα και γεμάτα χρόνια… Κι ήρθε κάποια στιγμή που γεννήθηκε η επιθυμία για ένα παιδί. Δυστυχώς , φέρω ένα σπάνιο κληρονομικό σύνδρομο που προσβάλει τα οστά του κρανίου μην επιτρέποντας στον εγκέφαλο να αναπτυχθεί σωστά. Στην οικογένεια πάσχουμε από από αυτό, η μητέρα μου, η αδερφή μου και εγώ. Έχουμε χειρουργηθεί και οι τρεις μας (η αδερφή μου κι εγώ σε βρεφική ηλικία) και το έχουμε ξεπεράσει, όμως φέρουμε την γενετική μετάλλαξη. Επομένως αφού επισκεφθήκαμε δύο γενετιστές, όπου μας έδωσαν 50% πιθανότητα να γεννηθεί το παιδί μας με το σύνδρομο, αποφασίσαμε να μπούμε στη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης προκειμένου να γίνει επιλογή των υγιών εμβρύων που θα προκύψουν για εμφύτευση. Μέχρι εδώ όλα καλά σκεφτόμουν. Είχα ήδη πειστεί πως σύντομα θα γινόμασταν γονείς, ίσως και σε δίδυμα! Ξεκινήσαμε τις διαδικασίες, πολύ τρέξιμο, εξετάσεις, υπέρογκα ποσά… Με απολύουν από τη δουλειά μου γιατί απουσίαζα συχνά για ιατρικούς λόγους. Ακολουθούν δύο προσπάθειες εξωσωματικής, ανεπιτυχείς και οι δύο… Οι οικονομίες μας πλέον τελείωσαν και η ψυχή μου κι η αγκαλιά μου έμειναν άδειες… Για αρκετό διάστημα υπέφερα από κρίσεις πανικού, στον ύπνο μου, στο σουπερμάρκετ που θα έβλεπα μια έγκυο, την ώρα του φαγητού.. Ακολούθησαν διάφορα προβλήματα υγείας όπως παρατεταμένη αιμορραγία της μήτρας από τις πολλές ορμόνες. Πήρα βάρος, πρήστηκα, ήμουν συχνά ζαλισμένη, τα νεύρα μου κι η αντοχή μου δοκιμάστηκαν. Νιώθω τυχερή που σε όλο αυτό ήταν και είναι δίπλα μου ο άντρας μου, αλλά ώρες ώρες φοβάμαι πως θα κουραστεί να βλέπει να είμαι τόσο συχνά δακρυσμένη. Είναι πολλά τα βράδια που κλαίω πριν με πάρει ο ύπνος. Οι κοντινοί μου άνθρωποι λένε “είσαι μικρή, θα κάνετε κι άλλη προσπάθεια” ή “ξέρω την τάδε που έκανε 6 εξωσωματικές κι έμεινε έγκυος στα 40 της, μην τα παρατάς” και πραγματικά δεν με βοηθούν, αντιθέτως κλείνομαι και αποφεύγω την παραμικρή συζήτηση με αποτέλεσμα να νιώθω μοναξιά κι απελπισία. Σκέφτομαι, γιατί θέλω τόσο ένα παιδί; Είναι εγωισμός; Γιατί κάνουμε παιδιά; Για να φτιάξουμε μικρά ομοιώματα όσων δεν καταφέραμε να γίνουμε; Γιατί θέλω να δώσω αγάπη πολλή αγάπη σκέφτομαι. Γιατί νιώθω την επιθυμία να με πλημμυρίζει! Θα ήταν λάθος να προσπαθήσουμε φυσιολογικά με το ρίσκο του 50-50 ; Και τι άνθρωπο θα με καθιστούσε μετά αυτό; Θα θέλαμε να υιοθετήσουμε, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολη διαδικασία ούτε αυτή. Ειδικά τώρα που δεν έχω δουλειά ακόμη. Ποιά είναι η γνώμη σου αγαπητή α, μπα μου;

-Σοφία

H γνώμη μου είναι ότι αυτό που περνάς είναι αντικειμενικά πάρα πολύ δύσκολο και χρειάζεσαι βοήθεια επαγγελματική, γιατί έχεις φτάσει προ πολλού στο σημείο να έχεις προβλήματα στην καθημερινότητά σου. Μην περιμένεις από τους κοντινούς να σε στηρίξουν, όχι επειδή δεν θέλουν, αλλά δεν μπορούν, και δεν μπορούν γιατί στον κόσμο μας η έννοια «γυναίκα» είναι ταυτισμένη με το «μάνα» και αυτό δεν βοηθάει καμία μας τελικά.

Το φιλοσοφικό του πράγματος, του «γιατί θέλουμε παιδιά» είναι επίσης κάτι που πρέπει να συζητήσεις στη θεραπεία σου γιατί δεν θέλουν όλοι οι άνθρωποι. Εσύ θέλεις, άρα για σένα πρέπει να μάθεις. Αν θέλεις τόσο πολύ να μάθεις, δηλαδή, γιατί δεν είμαι σίγουρη και ότι χρειάζεται να το απαντήσεις. Γιατί σε βασανίζει αυτό το ερώτημα; Είναι πιο ρεαλιστικό (πιο υγιές; ) να προσπαθείς να δεχτείς να μην αποκτήσεις κάτι που θέλεις, παρά να προσπαθείς να πειστείς ότι δεν το θέλεις.
Για την προσπάθεια εκτός εξωσωματικής πρέπει να το συζητήσετε με τους γιατρούς σας. Το ρίσκο όμως εσείς θα το πάρετε, τελικά.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News