Αγαπητή «Α, μπα»: Έχω ένα πρόβλημα πέντε χρόνια και δεν ξέρω τι να κάνω

Σε διαβάζω εδώ και χρόνια και θαυμάζω τον τρόπο σκέψης σου. Ελπίζω να πεις κάτι που θα με βοηθήσει να βγω απ το αδιέξοδο που είμαι. Έχω σχέση 10 χρόνια, είμαστε κι οι δυο 45 χρονών κι έχουμε μια κόρη 5 χρονών. Εκείνος έχει ένα ακόμα παιδί από προηγούμενο γάμο, το οποίο μένει κυρίως με τη γιαγιά του και μαζί μας εξαιτίας της αδιαφοριας της μητέρας του, η οποία δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου, ξέρει μόνο να τσεπώνει τη διατροφή και το παιδί το βλέπει το πολύ 1-2 φορές την εβδομάδα (ενώ έχει εκείνη την επιμέλεια). Όταν έμεινα έγκυος συμφώνησα να ζήσουμε στο σπίτι του, σε μια περιοχή της Αθήνας περίπου 40 λεπτά με το αυτοκίνητο μακριά απ’ την περιοχή που μεγάλωσα και ζούσα ως τότε, δηλαδή μακριά απ’ τους γονείς μου, φίλους μου και κάθε δικό μου άνθρωπο, προκειμένου να μην έχουμε το έξοδο του ενοικίου. Κι αυτό το λάθος το πληρώνω εδώ και 5 χρόνια πολύ ακριβά. Γιατί εκείνος δουλεύει όλα αυτά τα χρόνια στο εξωτερικό (είχε υποσχεθεί πως θα γυρίσει Ελλάδα αλλά δεν…) και βρίσκεται στην Ελλάδα μόνο τα σαββατοκύριακα και κάποιες λίγες εβδομάδες τον χρόνο (Χριστούγεννα, πάσχα και καλοκαιρινές διακοπές). Εγώ εργάζομαι, οπότε με ένα παιδί μόνη μου δεν μπορούσα να τα καταφέρω και αναγκάστηκα να μένω στους γονείς μου τα διαστήματα που έλειπε (σχεδόν δηλαδή όλο το χρόνο). Η κατάσταση αυτή δεν έχει αλλάξει εδώ και 5 χρόνια, κάθε Παρασκευή ετοιμάζω βαλίτσα, παίρνω το παιδί και ερχόμαστε “σπίτι μας” και κάθε Κυριακή βράδυ γυρνάμε στους γονείς μου. Δεν θέλω να σου πω πόσο ψυχοφθόρο και κουραστικό είναι για μένα, θα σου πω μόνο πως βλέπω βαλίτσα και με πιάνει κρίση πανικού, θα σου πω ότι νιώθω σαν φιλοξενούμενη και στα δυο σπίτια, δεν αισθάνομαι ότι έχω κάτι που να μου ανήκει, βασικά νιώθω άστεγη κι ας ξέρω ότι δεν είμαι. Έχω χάσει όλους τους φίλους μου εξαιτίας αυτής της κατάστασης γιατί τα ΣΚ που δεν δουλεύω, μου φαίνεται βουνό να κάνω πάλι δρομολόγια για να τους δω, εφόσον πηγαίνω στο σπίτι του άντρα μου (άσε που και να ήθελα δεν προλαβαίνω μιας και έχω ένα σωρό δουλειές να κάνω όπως το να πλύνω και να σιδερώσω ρούχα μιας εβδομάδας γι αυτόν και το παιδί του), τις καθημερινές που είμαι στους γονείς μου δεν έχω κανέναν να μου κρατήσει το παιδί για να βγω αφού οι γονείς μου το κρατάνε ήδη όλες τις ώρες που είμαι στη δουλειά και επιπλέον η μητέρα μου εργάζεται και φεύγει με το που γυρνάω εγώ στο σπίτι, όσο για τον πατέρα μου, είναι ηλικιωμένος και με σοβαρά προβλήματα υγείας και δεν μπορώ να τον επιβαρύνω περισσότερο. Τον άντρα μου δείχνει να μην τον ενδιαφέρουν όλα αυτα, θεωρεί ότι κακώς μένω στους γονείς μου κι ότι θα έπρεπε να έχω βρει μια άλλη λύση για να μένω μόνιμα στο σπίτι του, πχ να πάρουμε μια γυναίκα να μας κρατάει το παιδί. Εγώ δεν συμφωνώ να δίνουμε μισό μισθό για να μεγαλώνει μια ξένη γυναίκα το παιδί και παράλληλα να ζω εντελώς μόνη μου και αποκομμένη από κάθε δικό μου άνθρωπο σε μια περιοχή που μισώ, ενώ με αυτά τα χρήματα θα μπορούσαμε να νοικιάσουμε ένα σπίτι κοντά στους γονείς μου που θα έχω όλους τους δικούς μου ανθρώπους γύρω μου και θα μπορώ να ζω κι εγώ σαν άνθρωπος όσο εκείνος λείπει στο εξωτερικό. Και το παιδί να μην αναγκάζεται να αλλάζει περιβάλλον κάθε ΣΚ σε τόσο μικρή ηλικία που χρειάζεται σταθερότητα. Να προσθέσω ότι στην περιοχή που είναι το σπίτι του δεν έχω ούτε έναν άνθρωπο να πω καλημέρα κυριολεκτικά. Και το θεωρώ άδικο να ζω κάπου με ένα τόσο μικρό παιδί μόνη μου ενώ εκείνος ζει στο εξωτερικό και θα έπρεπε αν μη τι άλλο να με διευκολύνει στην καθημερινότητα μου κι όχι να μου την κάνει ακόμα πιο δύσκολη. Υποθέτω ότι ο λόγος που αρνείται είναι το άλλο του παιδί, να μη φύγει μακριά και χάσει το άλλο παιδί τις παρέες του (είναι 13 χρονών τώρα), αλλά του εξηγώ ότι έτσι κι αλλιώς όπως είναι η κατάσταση και το άλλο παιδί δεν κερδιζει κάτι, αφού τις καθημερινές μένει με τη γιαγιά του και τα ΣΚ έρχεται σε εμάς. Δεν θα άλλαζε κάτι τόσο φοβερά γι αυτόν το να έρχεται τα ΣΚ σε άλλη περιοχή, ούτε σχολείο ούτε φίλους θα αναγκαζόταν να αλλάξει. Άσε που θα μπορούσε να πιεστεί και η μητέρα του παιδιου να τον αναλάβει έστω κάποια σαββατοκύριακα το μήνα. Έλεος δηλαδή, θα πληρώνω εγώ μια ζωή την ανεπάρκεια της άλλης; Τέλος να διευκρινίσω ότι δεν έχουμε οικονομικό πρόβλημα χωρίς βέβαια να είμαστε πλούσιοι. Ο άντρας μου βγάζει τα τετραπλάσια από μένα κι εγώ έχω ένα καλό μισθό για τα εληνικά δεδομένα (γύρω στα 1200 ευρώ). Έχω σκεφτεί να χωρίσω και να πάω να νοικιάσω μόνη μου ένα σπίτι κοντά στους γονείς μου και να τελειώνει αυτή η ιστορία που με ταλαιπωρεί τόσο πολύ, αλλά δυστυχώς τα ενοίκια στην δική μου περιοχή είναι πολύ υψηλά και οικονομικά δεν θα βγαίνω. Ψάχνω για σπίτι πάνω από 2 χρόνια και δεν βρίσκω τίποτα. Είναι και περιοχή με ελάχιστη προσφορά σε σπίτια κι αν σταθείς τυχερός και βρεις κάτι, θα είναι από 600 ευρώ και πάνω (και μιλάμε για 50 τετραγωνικά έτσι;). Απ’ την άλλη, και το να μείνω μαζί του σε αυτή την κατάσταση δεν το αντέχω. Και λύση να βρισκόταν για το ποιος θα κρατάει το παιδί τις ώρες που δουλεύω, δεν θέλω να περνάω την υπόλοιπη μέρα μου σε μια περιοχή που απεχθάνομαι (άσχημος δήμος από όλες τις απόψεις), χωρίς κανένα δικό μου άνθρωπο να πω μια κουβέντα, να πάμε μια βόλτα με το παιδί. Όλη αυτή η αδιαφορία του για μας και το ότι έστρωσε μια κατάαταση ακριβώς όπως βόλευε εκείνον, με έχει ξενερώσει και δεν τον βλέπω πια όπως τον έβλεπα. Δεν δείχνει καμία διάθεση να με βοηθήσει σε τίποτα κι αυτό με κάνει να βλέπω τον χωρισμό ως τη μόνη λύση. Μπορώ να χωρίσω, θέλω να πω ότι την δύναμη την έχω, πλέον έχω και την επιθυμία. Δεν έχω όμως τα χρήματα που απαιτούνται για να το κάνω και δεν μπορώ να βρω σπίτι να μείνω. Αυτός το ξέρει αυτό και το εκμεταλλεύεται για να συνεχίζουμε έτσι όπως τον βολεύει (μου έχει πει ότι μπορεί να μου δίνει 250-300 ευρώ διατροφή αν αποφασίσω να φύγω). Υπάρχει λύση για μένα;

-Φιλοξενούμενη

Εφόσον για σένα η μοναδική λύση που σου φαίνεται καλή είναι ο χωρισμός, τότε είναι ο χωρισμός, οπότε δεν χρειάζεσαι τυχαίες συμβουλές αλλά επαγγελματικές, από δικηγόρο. Η δικηγόρος θα σου πει ότι ο άντρας σου δεν θα σου δίνει την διατροφή που τον βολεύει αλλά αυτή που θα ορίσει το δικαστήριο, οπότε ξανά, πριν κάνεις οτιδήποτε, μίλα με δικηγόρο.

Θα σου πω όμως τα εξής: δεν είναι αλήθεια ότι δεν έχει προτείνει κάποια λύση. Έχει προτείνει τη νταντά. Την έχεις απορρίψει για διάφορους λόγους, και ο πιο σημαντικός είναι “οι δικοί σου άνθρωποι” που λες και ξαναλές, που βασικά σημαίνει ότι δεν θεωρείς τον άντρα σου πια δικό σου άνθρωπο, οπότε δεν έχει ακριβώς νόημα αυτό που θα γράψω, αλλά θα το γράψω. Σου φαίνεται λάθος να μεγαλώσει το παιδί “μία ξένη γυναίκα” που θα αμοίβεται για ακριβώς αυτό γιατί αυτή είναι η δουλειά της, οπότε αν ψάξεις θα είναι και πολύ καλή σε αυτό, αλλά σου φαίνεται σωστό να το μεγαλώνει η μαμά σου, η οποία μετά το οχτάωρο με μικρό παιδί, πάει να δουλέψει, δηλαδή κάνει σχεδόν τη ζωή που κάνεις εσύ, μόνο αρκετά χειρότερα, γιατί α) είναι γιαγιά και όχι μάνα και άρα έχει αρκετά λιγότερες αντοχές και θα έπρεπε να έχει λιγότερες αρμοδιότητες και β) έχει άρρωστο άντρα, άρα μέσα στη μέρα προσέχει ένα μικρό παιδί ΚΑΙ έναν μεγάλο άρρωστο άντρα ΚΑΙ μετά πηγαίνει να δουλέψει. Και αυτό σου φαίνεται οκ.

Ο φεμινισμός αφορά όλες τις γυναίκες και οι γυναίκες άνω των 60 μερικές φορές είναι σα να μην υπάρχουν, ακόμα και για τις κόρες τους.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News