αγαπητή αμπα και αγαπημένοι αμπό-βιοι είμαι τριάντα ετών και είσαι η αγαπημένη μου βραδινή συνήθεια πολλά χρόνια, από τότε που σε ανακάλυψα ένα βραδυ όταν ήμουν μικρή φοιτητριούλα. θα εκτιμούσα λοιπον αν έριχνες λιγο φως στην κάπως μπερδεμένη σκέψη μου τον τελευταίο καιρό μιας που τα λες χύμα και σταράτα και πολύ το γουστάρω αυτό.δεν είμαι σιγουρη αν υπάρχει ξεκάθαρο ερώτημα στην ιστορία, ωστόσο θα το προσπαθήσω να το θεσω κάπως. τον τελευταίο χρόνο είμαi μόνη αφού χώρισα επώδυνα έπειτα από αρκετά χρόνια σχέσης στο τέλος της οποίας έκανα μια ειλικρινή κουβέντα με τον εαυτό μου και τελικά με πολύ κόπο τα βρήκαμε (με τον εαυτό μου). στο σήμερα ερχόμενοι λοιπόν είμαι πολύ καλά, απολαμβάνω τον χρόνο μου, τις παρέες μου και την καθημερινότητά μου όσο μπορώ και πραγματικά δεν αναζητώ απεγωσμένα κάποιο συντροφο, παρόλο που δεν έχω αποκλείσει τον έρωτα από τη ζωή μου. τα αρκέτα φλερτάκια που προέκυψαν κατά το διάστημα αυτό οφείλω να πω ότι δεν με συγκίνησαν ιδιαίτερα, (είχα όμως σε καποια από αυτά καλή πρόθεση). και ενώ λοιπόν συμβαίνουν τα από πάνω, συναντάω τον ας τον πουμε Φ. Φίλος φίλου και με το που τον βλέπω λέω.. πού ήσουν κρυμμένος? πολύ γρήγορα βεβαια πληροφορήθηκα από τον κοινό μας φίλο όταν ρώτησα ότι είναι φρεσκοπαντρεμένος (daaaaaamnnn) αν και είμαστε συνομίληκοι. απο εδώ καπου ξεκινάει το ερώτημα ας το πούμε. υπό άλλες συνθήκες, για μένα η περίπτωση αυτή θα ήταν απαγορευτική εξ αρχής. όχι γιατί είμαι καμία συντηρητική κλπ αντιθέτως επειδή σέβομαι και εκτιμώ τους ανθρώπους που καταφέρνουν να διατηρούν μακροχρόνιες αγαπημένες σχέσεις και τους θαυμάζω. ούτε εξιτάρομαι με τη φάση ουάου απαγορευμένο ας το ζήσω και τέτοιες μαλακίες. Τον λίγο καιρό που συναναστρεφόμαστε λοιπόν, (λόγω δουλειάς σε κάποια διαλείμματα) ο άνθρωπος είναι σοβαρός, δεν μου έχει δώσει δικαίωμα αν και δείχνει ότι με συμπαθεί και του αρέσει η παρέα μου πλην όμως εμένα εξακολουθεί να μου αρέσει και πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να τον προσεγγίσει ερωτικά. είμαι αρκετά εμφανίσιμη (δεν το λέω ψωνίστικα) και πιστεύω ότι υπο άλλες συνθήκες θα ήταν τα πράγματα αλλιώς. το καταλαβαίνω στον τρόπου που με κοιτάει και μου μιλάει. αλλά δεν με φλτερτάρει συνειδητά. οι συνθήκες όμως είναι έτσι. και νιώθω άσχημα με εμένα ρε αμπά.. διότι πράγματι πιστεύω έχουμε κοινά, ταιριάζουμε και αμέσως μετράβηξε ο τρόπος του να το πω, η ενέργειά του. όπως και να το πω δε περιγράφεται. όμως δεν το βρίσκω σωστό. τι μου συμβαίνει είναι το ερώτημα. σκέφτηκα να συνεχίσω την παρέα μαζί του να απομυθοποιήσω λίγο τη φάση στο μυαλό μου αν υποθέσουμε ότι κάπως το έχω μεγαλοποιήσει μπας και μου περάσει. αλλά αμπά μου μπα. Είναι ένας ωραίος μέσα και έξω τύπος, πλην όμως έχει κάνει ξεκάθρα την επιλογή του στη ζωή. Είναι δικαίωμά μου να τον φλερτάρω διακριτικά και να δώ τι παίζει και δικαίωμά του να θέσει όρια;; Κανονικά η απάντηση που θα έδινα στο ερώτημά μου είναι αυτή η γνωστή παροιμία με τα μοναστήρια και τους καλογήρους που είναι τοοοοοσοι πολλοι. Αλλά εν προκειμένω μου είναι δύσκολο να κάνω skip.μου εχει δημιουργηθεί μία ακατανίκητη επιθυμία να τον γνωρίσω κι αλλο. Πες τα τσουβαλατα. Αντέχω.
Ό,τι και να λες, ό,τι και να νομίζεις, είναι αδύνατον να τον γνωρίσεις με τον τρόπο που το εννοείς όσο δεν είναι διαθέσιμος (και όσο εσύ πιστεύεις ότι αν δεν ήταν παντρεμένος, θα ήταν μαζί σου). Τον βλέπεις με παραμορφωμένο τρόπο (όπως σου αρέσει καλύτερα), και όσο δεν σου δίνει δικαιώματα, η παραμόρφωση θα γίνεται μεγαλύτερη.
Δική σου η ζωή, βέβαια.