Αγαπητή «Α, μπα»: Έχω ανάγκη την επαγγελματική αναγνώριση

Έχω κάποια θέματα χαμηλής αυτοπεποίθησης στα επαγγελματικά. Είμαι αρχιτέκτονας ετών 34. Ξεκίνα από νωρίς αύριο το μικρό ζητηματακι. Όταν πήγαινα στο φροντιστήριο του σχεδίου για να δώσω πανελλαδικές ένιωθα ότι δεν ήμουν αρκετά καλή στο ελεύθερο. Πέρασα στο πολυτεχνείο με τη δεύτερη προσπάθεια. Στη σχολη κυκλοφορουσαν τυπακια-καλλιτέχνες με τα ωραία σκίτσα κλπ. Δεν ένιωθα δυνατή στο ελεύθερο χέρι και δεν το επιχειρούσα συχνά, αν το χα εξασκήσει θα βελτιωνομουν, προφανώς αλλά δεν τόλμησα. Όταν τελείωσα ήταν η αρχή της κρίσης. Δεν υπήρχαν αγγελίες ούτε για δείγμα, ήμουν τυχερή όμως και οι δικοί μου είχαν γραφείο οπότε απορροφηθηκα κατευθείαν εκεί μπλέκοντας με αυθαίρετα και μαλακιες. Έκανα βέβαια και κάποιες αρχιτεκτονικες μελέτες. Οι συμφοιτητές μου κατά πλειοψηφία ασχοληθηκαν με μεταπτυχιακά, εγώ ήθελα να δουλεψω. Μετά από δύο χρόνια έφυγα από το οικογενειακό γραφείο, μετακόμισα με το σύντροφό μου επαρχία (όνειρο ζωής). Εδώ γενικά υπολειτουργω, αρχικά σχεδόν καθόλου δουλειά (δε βρηκα συνεργασίες-κάνεις δεν έψαχνε για υπάλληλο) , μετά σε ένα γραφείο κάνω τη δουλειά μηχανικού σχεδιαζω σπίτια κλπ αλλά δεν αμοιβομαι σωστά και θέλω να φύγω σιγά σιγά. Στο διάστημα αυτό έκανα και 2 παιδιά και τα επαγγελματικά μου δεν τα κυνήγησα παραπάνω, δεν υπήρχε χρόνος – χρήμα για να ανοίξω γραφείο δικό μου. Φτιάξαμε βέβαια και ένα σπίτι για τουρισμό που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα μας λυθεί το οικονομικό μας πρόβλημα σε 2 3 χρόνια. Θα μου πεις που είναι το πρόβλημα;;; Παρολο που δε θα χω ανάγκη να δουλευω σαν μηχανικός εγώ ενοχλουμαι που δεν εχω δικούς μου πελάτες, που δε με εμπιστεύεται για παράδειγμα ο γείτονας μου για να του βάλω μια άδεια. Έχω ανάγκη την επαγγελματική αναγνώριση. Ο άντρας μου λέει να ανοίξω ένα γραφείο, όταν θα αρχίσει να αποφέρει η βίλα, αρχιτεκτονικο, να μην αναλαμβάνω δηλαδή δουλειές-σαβούρα πάρα μόνο αυτές που μου αρέσουν δηλαδή σχεδιασμός. Εγώ σκέφτομαι ότι δεν πρόκειται να με προτιμήσει κάνεις, παρά θα πάει σε αρχιτεκτονικα γραφεία με πολλά υλοποιημενα έργα. Και λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης σκέφτομαι να ανοίξω κανένα γραφειακι να αναλαμβανω ο, τι δουλειές τυχουν έτσι ώστε σιγά σιγά να μου ρθει και κανένα σπιτάκι να σχεδιασω κλπ. Αλλά φοβάμαι ότι πάλι δε θα με εμπιστεύεται κανένας όπως σήμερα. Έχω πετύχει πολλά μέχρι σήμερα το ξέρω. Από τη δουλειά μου σαν αρχιτέκτονας και από την προσωπικότητα μου, που πήρα ένα σοβαρό ρίσκο και μου βγήκε, πρόκειται να βγάζω αρκετά για να ζω άνετα και να μη με νοιάζει τίποτα. Γιατί να στεναχωριεμαι που δεν έρχονται σε εμένα για μια αηδιαστικη δουλειά οπως τα αυθαίρετα; γιατί να ενδιαφέρομαι τοσο για το πρεστιζ του αρχιτέκτονα (που δεν θεωρώ ότι μπορώ να το φτάσω) άρα έστω για το πρεστιζ του μηχανικού γενικώς… ; τι δουλειά θα λέει το παιδι μου ότι κάνει η μητέρα του; εισοδήματιας από βίλα; σορυ για το τεράστιο κείμενο… Είμαι για ψυχολογο;

Για όνομα του μεγάλου Μακαρονοτέρατος, είναι ντροπή να είσαι εισοδηματίας; Όχι να δηλώνεις. Να είσαι. Και μάλιστα από επένδυση που έκανες μόνη σου;

Όλοι είμαστε για ψυχολόγο, άρα κι εσύ. Θέλεις να δουλέψεις το θέμα του «πρεστίζ» όπως το έχεις στο μυαλό σου; Καλύτερα να πας, αν δεν μπορείς να ηρεμήσεις με την (πολύ ωραία) ζωή που έχεις. Υποθέτω ότι είναι κάτι που έχει σχέση με τους γονείς σου, καθόλου πρωτότυπο, όμως είναι πολύ χαρακτηριστικό που δεν το αναφέρεις, άρα δεν σου περνάει καν από το μυαλό.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News