Γεια σας Ά, Μπα και αγαπημένες σχολιάστριες!Δυστυχώς θα φέρω στην κουβέντα ένα δυσάρεστο θέμα. Σήμερα το απόγευμα μου τηλεφώνησε ο μπαμπάς μου ότι ο παππούς πέθανε και να πάρω αμέσως αεροπλάνο να πάω στην κηδεία. Μένω πολλά χρόνια σε διαφορετική πόλη και ειδικά τον παππού τον έβλεπα Χριστούγεννα και Πάσχα. Είχε περάσει τα 90, είχε άνοια και επειδή ταλαιπωριοταν ευχόμουν να φύγει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα όπως και έγινε. Το θέμα μου είναι πως δε θέλω να πάω σε αυτή την κηδεία και να ζήσω όλο αυτό τον πόνο και το συσσωρευμένο δράμα που ξέρω ότι θα αντικρύσω. Είχα την ευκαιρία να χαιρετήσω τον παππού πριν μερικές μέρες οπότε μέσα μου είμαι ήρεμη. Ό πατέρας μου απαιτεί να πάω, καταλαβαίνω ότι με θέλει γιατί θέλει στήριξη και εκεί είναι που έχω και την ερώτηση…. Να προφυλαξω τον εαυτό μου από κατι που δε θέλω να ζήσω αφήνοντας μόνο τον πατέρα μου που με χρειάζεται εκει (Θα είναι όλη η οικογένεια, η μητέρα μου, αδέρφια κτλ αλλά εκείνος θέλει οπωσδήποτε κ εμενα) ή να πάω μόνο και μόνο για να τον στηριξω; Αισθάνομαι ότι με θέλει για να μοιραστεί τον πόνο που νιώθει όμως εγώ δεν ειμαι έτοιμη να τον δεχτώ…
-Μαυροφορεμένη (διαχρονικα) απούσα
Ελπίζω να μην περίμενες απάντηση τέσσερις μήνες μετά για να αποφασίσεις, και ελπίζω να ξεπέρασες τον παιδικό σου, απαράδεκτο εγωισμό, και να έκανες αυτό που ήταν το σωστό, όχι αυτό που ήταν το εύκολο. Οι κηδείες γίνονται για αυτούς που μένουν πίσω, όχι για αυτόν που έφυγε, αυτός πλέον αδιαφορεί. Δεν θέλω να σκέφτομαι την απογοήτευση του πατέρα σου για τέτοιου είδους τεράστιο κρέμασμα από μέρους σου. «Εγώ τον χαιρέτισα, οπότε είμαι ήρεμη». Ναι, να μην πας σε κηδεία μήπως και στενοχωρηθείς, οι άλλοι πάνε για να περάσουν ένα ευχάριστο απόγευμα. Και ο πατέρας σου να κάτσει σπίτι του προτιμάει, αλλά δεν του περνάει από το μυαλό να το κάνει. Μακάρι να πήγες και να εκνευρίζομαι τώρα χωρίς λόγο.
Αν δεν σου είχε ζητήσει κανείς συμπαράσταση, θα έλεγα να κάνεις ό,τι θέλεις. Η απάντηση μου είναι αυστηρή γιατί ο πατέρας σου, ο πατέρας σου, ξαναλέω, σου ζήτησε με ξεκάθαρο τρόπο την συμπαράσταση σου. Θέλει οπωσδήποτε κι εσένα. Δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να ρωτάς στα σοβαρά να κάνεις κάτι άλλο από αυτό που σου ζήτησε. Σου έχει ζητήσει πολλές φορές κάτι τέτοιο;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
90 χρονων.. πληρης ημερων και με ανοια, και περιμενεις να δεις κηδεια με συσσωρευμενο δραμα και πονο;
Αχ.. ποσο αμαθη εισαι ακομη σε τετοιον πονο..
και το λεω γιατι : Κηδεψα πατερα ενω ημουν ακομη παιδι.. εκει να δεις πονο. Και οταν χρονια αργοτερα εφυγε η γιαγια μου.. 95 ετων, υπηρχε μεγαλη διαφορα. Στεναχωρηθηκαμε μεν, την αγαπουσα την γιαγια μου.. αλλα καμια σχεση η δικη της κηδεια σε σχεση με την κηδεια του νεωτατου πατερα μου
Και μη νομιζεις οτι μπορεις με τετοιον απαραδεκτο τροπο να ξεφευγεις καθε φορα.
Χα χα, αυτό έγραψα κι εγώ προτού διαβάσω τα σχόλια. Έλεος κάπου!
Λογικά γνωρίζει τους συγγενείς της και την κατάσταση κάπως καλύτερα και μάλλον ξέρει τι θα γίνει στην κηδεία. Εγώ δεν πήγα στις κηδείες των ηλικιωμένων ανθρώπων της οικογένειας και η τρίτη απώλεια ήταν αυτή του 19χρονου ανεψιού μου. Η αδερφή του δεν ήθελε να πάει και πανικόβλητη μου ζήτησε να μείνω σπίτι μαζί της, και της είπα ναι. Αυτά το πρωί της παραμονής της κηδείας. Το επόμενο πρωί της είπα ότι θέλω να πάω στην κηδεία, θέλω να βρίσκομαι εκεί. Και η ανεψιά μου είπε το ξέρω και συγνώμη που σου είπα να μείνεις. Πήγα στην κηδεία έχοντας στο μυαλό… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ πόντια μου έχεις σπαράξει την καρδιά σήμερα. Πολύ λυπάμαι για τον ανηψιό σου. Συλληπητήρια έστω και χρόνια μετά, δεν υπάρχει παρηγοριά όταν φεύγει ένα παιδί τόσο νέο.
Σ’ευχαριστώ πολύ. Ήταν ένας θάνατος από μια ασθένεια που *κανονικά* δε σκοτώνει. Δεν υπάρχει όντως καμιά παρηγοριά και γι’αυτό όσοι ξέρουμε τι θα πει να είσαι απαρηγόρητος, εκεί που υπάρχει παρηγοριά, δεν υπάρχει λόγος να την τσιγκουνευόμαστε.
“Να πάω μόνο και μόνο για να τον στηρίξω;” αναρωτιέσαι. Μόνο και μόνο; ΜΟΝΟ ΚΑΙ FUCKING ΜΟΝΟ; Για ποιο άλλο λόγο δηλαδή να πάει κανείς σε κηδεία; Για τον καλό καφέ; Για τα κουλουράκια; Για να περάσει μια όμορφη μέρα με το crew;
Με εκνεύρισες. Δεν περιστρέφεται όλη η γη γύρω από σένα.
για το “τι θα πει ο κοσμος”, ειναι ενας αλλος λογος που πολλοι πανε σε μια κηδεια…
Συμφωνώ. Ωστόσο, θεωρώ ότι υπάρχουν καταλληλότερες ευκαιρίες να κάνεις την επανάστασή σου.
Δικάζει σήμερα η Λένα
Δικάζει αλλά αυτή η ερώτηση δεν είναι για δικαστήριο.
Πόντια δεν ξέρω αν το εννοείς όπως το καταλαβαίνω, αλλά συμφωνώ ότι δεν είναι για δικαστήριο. Μέτα το θάνατο του μπαμπά μου δεν ξαναπάτησα σε καμία κηδεία και σε κανένα νεκροταφείο. Είναι πολύ προσωπική απόφαση και κανείς δεν μπορεί να κρίνει την κοπέλα που προσπαθεί να προασπιστεί την ηρεμία της.
Δεν βλέπω να γράφει στο θέμα της ότι πήρε μία προσωπική απόφαση να μην ξαναπάει σε κηδεία και σε κανένα νεκροταφείο.
Και εννοείται ότι δεν καταλαβαίνω τι είδους απόφαση είναι αυτή. Μήπως να ορκιστείς ότι δεν θα ξαναπατήσεις και σε Δημόσια Υπηρεσία; Μήπως να κλειστείς σε κανένα μοναστήρι καλύτερα;
Αχ, φοβερό επιχείρημα
Ναι, έτσι το εννοώ. Στις κηδείες αγαπημένων προσώπων πηγαίνουμε για να τους αποχαιρετήσουμε εμείς. Πρέπει να πηγαίνουμε για εμάς.
Πολύ σωστά λες ότι πρέπει να πηγαίνουμε για εμάς. Άρα όταν δεν επιθυμούμε να πάμε για εμάς, γιατί εμείς θέλουμε να αποχαιρετήσουμε το αγαπημένο μας τρόπο με κάποιον άλλο προσωπικό τρόπο, τότε κι αυτό θα έπρεπε να είναι εντάξει.
Ναι, thecorn, δεν διαφωνούμε πουθενά. Είμαι της άποψης ότι ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και ό,τι αντέχει σ’αυτές τις περιπτώσεις, γι’αυτό και θεωρώ ότι δεν είναι για δικαστήριο. Αν δεν της βγαίνει να κάνει το αναμενόμενο, να σπεύσει δίπλα στον θλιμμένο μπαμπά της, τότε μάλλον ο μπαμπάς της δεν έχει κερδίσει την αγάπη της. Γιατί την αγάπη την κερδίζουν οι γονείς. Και όταν αυτό δε συμβαίνει, τότε την απαιτούν. Και ποτέ δεν μπορείς να κατηγορήσεις ένα παιδί, για το ότι δεν αγαπάει αρκετά τον γονιό του, γιατί χρειάζεται προσπάθεια να μη σ’αγαπάει το παιδί σου. Εγώ ίσα ίσα νομίζω ότι… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν δικάζει, προφανώς η κοπέλα έχει και ένα καλά εδραιωμένο παιδικό εαυτό και η Λένα μιλάει στον ενήλικο εαυτό της και όχι στον παιδικό, γιατί δεν κάνει συμμαχία με τον παιδικό εαυτό και καλά κάνει που δεν κάνει.
Leas, Berne?
Χα χα, όχι Berne, δεν έχω διαβάσει κάτι δικό του. Θα έλεγα @@@@@ που είναι το όνομα του αναλυτή μου. Αυτός σε κάτι τέτοια όταν τον πίεζα να δεχτεί αυτό που του λέω και ότι έχω δίκιο και είναι όπως τα λέω εγώ (και αν πάρουμε το παράδειγμα εδώ θα έλεγα κάτι του τύπου ‘γιατί να πονέσω πηγαίνοντας στην κηδεία αφού μπορώ να αποφύγω τον πόνο και δεν καταλαβαίνω τι μου λέτε και ποιος λογικός άνθρωπος θέλει να πονάει ενώ κάλλιστα μπορεί να αποφύγει τον πόνο’), μου έλεγε με σταθερό τόνο ‘όχι, εγώ δεν συνομιλώ με το παιδικό σας κομμάτι,… Διαβάστε περισσότερα »
Επειδή τα λόγια του έλεγαν την αλήθεια χωρίς συναίσθημα. Κανένα συναίσθημα. Ούτε δικό του. Για να διακρίνει κανείς το ότι η Λένα μιλάει στον ενηλικο εαυτό, πρέπει να δει πέρα από τον επιθετικό τόνο που κυριαρχεί στην απάντηση. Ακούμε τα σημαντικά όταν μας δεν μας τα λένε “δυνατά”, όταν δεν μας ξεκουφαίνουν.
Παρεμπιπτόντως, θα ήμουν πολύ καλύτερα και πολύ πιο σύντομα ίσως, αν είχα τη δύναμη να κάνω μια θεραπεία χωρίς ενσυναίσθηση προς τον παιδικό εαυτό μου. Την ξεκίνησα όμως σε περίοδο που είχα ανάγκη την ενσυναίσθηση, οπότε μάλλον δε θα το άντεχα, θα είχα φύγει και δε θα ξαναγύριζα.
Αχ βρε πόντια, μιλάω για τη δική μου ενσυναίσθηση που ήταν στο 0,000 και που στην περίπτωση εδώ, θα αδυνατούσα πλήρως να κατανοήσω τη θέση του πατέρα και να του σταθώ, που μου το ζήτησε μάλιστα. Ο θεραπευτής, αν δεν έχει ενσυναίσθηση προς τον ασθενή του, δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Τελεία. Αυτό είναι σίγουρο. Μόνο που ενσυναίσθηση δεν σημαίνει καταλαβαίνω τη θέση σου ως leas, σημαίνει μπαίνω στη θέση του άλλου και βιώνω ως ο άλλος, δηλαδή γίνομαι για λίγο η κοπέλα της ερώτησης αλλά την ίδια στιγμή είμαι και έξω από αυτό και παρατηρώ. Η ποιότητα δηλαδή είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι έχω υπόψη, περισσότερο ήθελα να πω ότι θα με βοηθούσε μάλλον πιο άμεσα ένας θεραπευτής που θα μιλούσε εξαρχής μ’αυτόν τον τρόπο. Αλλά το λέω τώρα, δεν ξέρω αν θα το έλεγα πριν 3 χρόνια. Δεν είμαι του χαϊδολογήματος γενικά και παρόλο που διαφωνώ με τη Λένα στη σημερινή απάντηση, και με τον τρόπο και με το περιεχόμενο, καταλαβαίνω βέβαια ότι το βλέπουμε διαφορετικά για χίλιους λόγους που βεβαίως και δεν ξέρω και ούτε είναι αναγκαίο να μάθω, γιατί πολύ απλά, οι άνθρωποι διαφέρουμε και δε θέλει πάντα ανάλυση αυτό. Στην προκειμένη ένιωσα την ανάγκη να επισημάνω την επιθετικότητα… Διαβάστε περισσότερα »
Δε νομίζω ότι δικάζει, έχουμε κάνει λίγο καραμέλα τον τελευταίο καιρό τη λέξη δικάζει. Πλέον τη λέμε ακόμα κι όταν διαφωνεί κάποιος και εδώ μου φαίνεται ότι απλά εκδηλώνει τη διαφωνία της με επιχειρήματα. Η γράφουσα δεν θέλει να στηρίξει τον μπαμπά της γιατί ποιος τρέχει μωρέ ( μένω σε άλλη πόλη) για κηδείες τώρα δεν ήμασταν και πολύ κοντα (τον βλέπω Χριστούγεννα και Πάσχα). Στη γράφουσα: Όσο και να λες περί αυτοδιάθεσης και ψυχολογικών, σκέψου ότι δεν θα είναι και τοσο δυσάρεστο αφού δεν είναι και τόσο κοντά σου ο παππούς και έφυγε πλήρης ημερών. Κρίμα που σου ζήτησε… Διαβάστε περισσότερα »
Πωπω διαφωνώ τόσο πολύ με την απάντηση ρε παιδιά. Το πένθος είναι κάτι εντελώς προσωπικό και κανείς δεν πρέπει να πάει γιατί κάποιος του το ζήτησε. Αγνοείτε εντελώς το πώς λειτουργεί η κοινωνία και τι πανηγυράκια είναι οι κηδείες μου φαίνεται. Είμαι 99% σίγουρη ότι ο πατέρας ήθελε την κόρη εκεί μόνο και μόνο για το “τι θα πει ο κόσμος” και όχι για ειλικρινή στήριξη. Γιατί πάνω απ’όλα πενθούμε όταν το δείχνουμε και μας βλέπουν να κλαίμε πάνω από την κάσα και με κανένα άλλο τρόπο. Άραγε αν δεν πήγαινε στην κηδεία αλλά τους περίμενε στο σπίτι μετα για… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν της ζήτησε να πενθήσει. Της ζήτησε συμπαράσταση στο δικό του πένθος. Βασίζεται πάνω της ο πατέρας της κι αυτή τον αδειάζει.
Αν ζητούσε την παρουσία της για το “τι θα πει ο κόσμος” θα μας το έγραφε, γιατί θα την απάλλασσε από τυχόν ενοχές. Δεν το λέει όμως. Εμείς γιατί να “είμαστε 99% σίγουροι” ότι την θέλει γι’ αυτό;
Έχει τη γυναίκα του εκεί (και τα αδέρφια της και όλη την οικογένεια). Δε βασίζεται καθόλου πάνω της για να πενθήσει τον 90χρονο παππού που είχε χρόνια άνοια. Είναι αστείο να το πιστεύετε. Της είπε να πάρει αμέσως αεροπλάνο και να πάει για να μη χάσει την κηδεία, αν την έχανε αλλά πήγαινε αμέσως μετά θα ήταν οκ; Σας λέω ότι δε θα ήταν αλλά δεν το καταλαβαίνετε. Τελοσπάντων, δε θα συμφωνήσουμε ποτέ.
Για εμένα πάλι η αγαπη έχει σαν προϋπόθεση την αποδοχή του άλλου. Αν κάθε φορά χρειάζεται να περάσει κάποιου είδους έγκριση η επιθυμία/συναίσθημα του αγαπημένου μας μιλάμε για άλλου είδους σχέση και όχι σχέση αγάπης.
Τα συναισθήματα της κοπέλας δεν έχουν σημασία; Λίγο μονόπλευρη η απάντηση.
Πιο είναι το συναίσθημα της δηλαδή; Ότι δε θέλει να ταλαιπωρηθεί; Σε κάθε περίπτωη αφού μπαίνει αυτή η ζυγαριά, συναίσθημα μου συναίσθημα του πάλι θα δώσω την ίδια απάντηση. Και ναι καμία φορά ξεβολευομαστε, υπομένουμε για τους αγαπημένους μας
Και καμιά φορά δεν τίθεται θέμα βολής αλλά αντοχής. Απορώ πραγματικά γιατί θεωρείτε δεδομένο ότι η γράφουσα δε θέλει να ξεβολευτεί, ενώ λέει ξεκάθαρα ότι “Αισθάνομαι ότι με θέλει για να μοιραστεί τον πόνο που νιώθει όμως εγώ δεν ειμαι έτοιμη να τον δεχτώ…”
Δεν είναι ξεβόλεμα.
Ναι, όλοι που δεν αντέχουμε τις κηδείες το κάνουμε γιατί βαριόμαστε, πού να τρέχουμε, και δε θέλουμε να ξεβολευτούμε. Το βρήκες.
Ενώ οι άλλοι που πάνε το κάνουν γιατί γουστάρουν
Και όλοι πρέπει να έχουν την ίδια αντοχή ε;
Εν τω μεταξύ seagull αν δεν θέλεις να πηγαίνεις σε κηδείες μην πας! Οι κηδείες είναι για να σε βοηθούν με το πένθος σου! Αν δεν σε βοηθούν, γιατί να πας;
Ειλικρινά όμως, το να δεις τον παππου σου και να σε στοιχειώσει αυτή η εικόνα για πάντα σε τι βοηθάει; Είναι τόσο κακό να μη θες να τη δεις; Ή νομίζετε ότι δε θα ανοίξουν την κάσα στο πανηγυράκι για να κλάψουν γύρω γύρω οι θείες; Και ναι επιμένω οι κηδείες είναι πανηγυράκια σόρυ αν κάποιον τον προσβάλει αυτό, αν και δεν είμαι σίγουρη γιατί να το πάρει κάποιος προσωπικά.
Eleanor θα μπορούσε να είναι διακριτικά παρόν ή ακομα και να μην παραστεί στην κηδεία (ως νεκρώσιμη ακολουθία). Υπάρχει και η επιλογή του να πάρει το αεροπλάνο και να πάει να στηρίξει τον πατέρα της. Στο σπίτι του; να πάνε μια βόλτα; Να του δώσει μια αγκαλιά; Με τον δικό της τρόπο. Να είναι εκεί χωρίς να δει όλα αυτά που περιγράφεις.
Η ενόχλησή μου έγκειται στο ότι ο πατέρας της απαίτησε να μπει αμέσως στο αεροπλάνο για να μη χάσει το μυστήριο. Δε διαφωνώ με κάτι στο σχόλιό σου. Επίσης, στο ότι πολλοί θεωρείτε ότι δεν πάει γιατί βαριέται! Αν είναι δυνατόν. Μπορεί να είναι εκεί με χίλιους δυο τρόπους. Μπορεί να είναι εκεί και μία εβδομάδα αργότερα ή και ένα μήνα αργότερα. Συναισθηματικά είναι εκεί εφόσων αγαπάει τον παππού της. Αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετό.
Μα δε θα πάει για τον παππού της. Ο πατέρας της την έχει ανάγκη. Τώρα. Όχι σε μια εβδομάδα που θα έχουν περάσει όλα
Ανέφερες ότι αγνοούμε πλήρως πώς λειτουργεί η κοινωνία και ότι όλες οι κηδείες είναι πανηγυράκια. Αυτή η δήλωση με πείραξε προσωπικά. Τα συγκεκριμένα έθιμα τα βρίσκω κι εγώ μακάβρια και τα απορρίπτω. Το ίδιο και πολλοί άλλοι. Υπαρχουν κηδείες χωρίς αυτά. Απορρίπτω εξίσου και τον γάμο, και περνώ απαίσια σχεδόν σε όλους τους γάμους. Το αν θα παρευρεθώ ή όχι όμως, εξαρτάται από τη σχέση που έχω με τα άτομα, γύρω από τα οποία περιστρέφεται η τελετή. Εν κατακλείδι, αν θέλω να στηρίξω κάποιον, θα πάω σε μια κηδεία, ακόμα κι αν διαφωνώ με τις θείες που κοπανιούνται, αντίστοιχα, θα… Διαβάστε περισσότερα »
Εσύ να πας, εκείνη γιατί να πάει; Γιατί το ότι εσύ θα πας σε ένα μυστήριο παρόλο που το βρίσκεις μακάβριο σημαίνει ότι εκείνη είναι λάθος; Συνδέετε το μυστήριο με τη στήριξη και αυτό είναι το κύριο σημείο στο οποίο διαφωνούμε. Τελοσπάντων το έχουμε τραβήξει από τα μαλλιά, σε κανένα σημείο δε θεωρώ ότι είμαι πιο γαμάτη από εσένα αν αυτό είναι που σε εκνεύρισε. φιλικά πάντα.
Princess το θέμα δεν είναι για μένα η κηδεία σαν διαδικασία ταφής αλλά η στήριξη που ζητάει/απαιτεί ο πατέρας.
Το συναίσθημα της είναι ότι δεν θέλει να είναι παρών ‘σε όλο αυτό τον πόνο και το συσσωρευμένο δράμα’!
Ακριβώς γι’ αυτό θα περίμενα τελείως διαφορετική αντιμετώπιση απ’ τον πατέρα.
Άρα να μπει σε αγώνα δύναμης με τον πατέρα της trapezokathismata?
Seagull με όλο το σεβασμό, και δεν το λέω άσχημα ή ειρωνικά, δε συνεννοούμαστε. Ειδικά στο παραπάνω μήνυμά σου “Ενώ οι άλλοι που πάνε το κάνουν γιατί γουστάρουν” ειλικρινά δεν ξέρω τι να απαντήσω, αν και το σκέφτηκα αρκετά. Οπότε ας το αφήσουμε.
trapezokathismata έχεις δίκιο ότι παρασύρθηκα από «το βρήκες» που το βρήκα αρκετά ειρωνικό. Σε κάθε περίπτωση ξεκίνησα το σχόλιο μου με την φράση «για εμένα». Δε θα πούμε σε κανένα τι σχέση θα έχει με τον πατέρα του. Εγω μια σχέση αγάπης την θέτω σε άλλες βάσεις
“παρασύρθηκα από «το βρήκες» που το βρήκα αρκετά ειρωνικό” Μα ήταν ειρωνικό και επιθετικό – γιατί απαντούσα στο μήνυμά σου που έλεγε “[…] Ότι δε θέλει να ταλαιπωρηθεί; […] Και ναι καμία φορά ξεβολευομαστε, υπομένουμε για τους αγαπημένους μας” Υπονόησες, ή μάλλον ευθέως εννόησες ότι όσοι δεν αντέχουμε απλά σκεφτόμαστε τη βολή μας και φυσικά αυτό σημαίνει ότι δε θέλουμε να προσπαθήσουμε για τους αγαπημένους μας. Ήταν μια αρκετά γενικευτική και απλουστευτική εικασία αυτό που έγραψες, ελπίζω να συμφωνείς. Για το λόγο αυτό η κακομοίρα εκνευρίστηκα και όντως έγραψα ειρωνικά, και δεν το παίρνω πίσω να πω την αλήθεια. No… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω ότι από όλα τα σχόλια προκύπτει ότι χρειάζεται μια διάκριση. Η σχέση της κορης με το πατέρα, το ύφος γραφής της «μαυροφορεμένης» όλα έχουν το ειδικό βάρος τους. Ίσως να είχα μεγαλύτερη ενσυναίσθηση αν εισέπραττα περισσότερο συναίσθημα από την γράφουσα αλλά είδα πολύ λογική.
Από εκεί και πέρα ο καθένας κάνει τις προβολές του και είναι ένα θέμα που σίγουρα μας αγγίζει όλους. Δεν υπάρχει πασπαρτού.
trapezokathismata συγγνώμη που παρεισφρυω και συγγνώμη προκαταβολικά αν θεωρήσεις το σχόλιο μου παρεμβατικό. Θεωρώ ομως ότι κανείς προβολές από δικές σου εμπειρίες στη συγκεκριμένη ερώτηση. Έγραψες και σε άλλα σημεία για τη δική σου εμπειρία με τον παππού σου για αυτό παίρνω το θάρρος να σχολιάσω. Φυσικά και ήταν απαράδεκτο να σχολιάσει κάποιος το πόσο κι αν θα πενθήσεις τον παππού σου επειδή ήταν υπερήλικας. Και φυσικά είχες δικαίωμα να διαχειριστείς τον μεγάλο πόνο και πένθος σου όπως θέλεις. Σε ότι αφορά όμως την ερώτηση επειδή και άλλοι κάνουν τέτοιες προβολές λυπάμαι αλλά νομίζω δεν ταιριάζουν πουθενά. Η γραφουσα πουθενά-μα… Διαβάστε περισσότερα »
“Σε ότι αφορά όμως την ερώτηση επειδή και άλλοι κάνουν τέτοιες προβολές λυπάμαι αλλά νομίζω δεν ταιριάζουν πουθενά. Η γραφουσα πουθενά-μα πουθενά- δεν κάνει λόγο για δική της αβάστακτη στεναχωρια.” Ήθελα να το γράψω από πριν αλλά βαρέθηκα. Το σκέφτηκα κάποια στιγμή ότι αφενός το παράκανα με τις προσωπικές αναφορές, αφετέρου άθελά μου εκτροχίασα και αποδυνάμωσα το ίδιο μου το επιχείρημα. Για να συνοψίσω λοιπόν και, ελπίζω, να το σώσω λίγο: για μένα δεν έχει σημασία πόσο δείχνει ότι πονάει η γράφουσα, ούτε πόσο πονάει όντως. Δεν έχει σημασία αν φοβάται ότι θα φάει φρίκες (όντως έκανα προβολή), αν έχει… Διαβάστε περισσότερα »
Τι να πω είμαστε κακοπροαίρετοι ίσως εμείς που την ψέγουμε αλλά εγώ πιστεύω ότι αν ήταν στην ίδια πόλη που γίνεται η κηδεια η γραφουσα θα πήγαινε και δεν θα τα έλεγε όλα αυτά. Επίσης πιστεύω ότι αν ήταν ένα πρόσωπο πολύ κοντά σε αυτήν πάλι θα πήγαινε και δεν τα θα έλεγε όλα αυτά.
Κοινώς βαριοταν λίγο να κάνει το ταξίδι για τον παππού (δικαίωμα της δεν κρίνω αυτό), αλλά δεν το έκανε ούτε για να στηρίξει τον πατέρα. Αν θεωρούσε ότι ο πατέρας της το κάνει για να μη λέει ο κόσμος θα μας το έγραφε επίσης.
Πως είσαι 99% σιγουρη για εναν ανθρωπο που δεν το ξερεις και ειδικα απο τη στιγμη που έχει ήδη γράψει ‘με θέλει για να μοιραστεί τον πόνο’ και ‘με θέλει γιατί θέλει στήριξη’. Αν την ήθελε μονο και μόνο για τα μάτια του κόσμου θα μας το έγραφε και θα ηταν θυμωμενη για αυτο όχι γιατι της ζητησε ο πατέρας της να τον στηρίξει.. Επίσης ούτε για το υποθετικό σενάριο μπορείς να ξέρεις την έκβαση. Την έχω ζήσει και εγώ στο πετσί μου την περίπτωση σου αλλά ας μην κρίνουμε και βγάζουμε καθολικά συμπεράσματα για άλλους ανθρώπους από τις δικές… Διαβάστε περισσότερα »
Γελάω που πιστεύετε ότι με γυναίκα και παιδιά εκεί ο πατέρας χρειάζεται οπωσδήποτε την κόρη του να κάνει το ταξίδι για να του κρατάει το χέρι που έχασε τον πατέρα του στα 90 από χρόνια άνοια. Γελάω πραγματικά. Έχετε γίνει όλοι δικαστές ηθικής σήμερα για ένα ηλίθιο θρησκευτικό έθιμο που μόνο του στοχο έχει να βγάζουμε όλοι τους πόνους μας και να τους μετράμε. Ο πατέρας δε θα έπρεπε να απαιτεί τη στήριξη της κόρης του. Ο πόνος του είναι όλος δικός του και να μεταθέτει το βάρος του πένθους στα παιδιά του είναι λάθος.
Τι πρόβλημα έχετε σήμερα; Αν δεν θέλετε εσείς, μην πάτε σε καμία κηδεία.Αυτα τα σχόλια με τα ηλίθια έθιμα και τα πανηγύρακια, κρατηστε τα για τον εαυτό σας. Δεν είναι για όλους έτσι και δεν προσφέρονται για γέλια.
Ευχαριστώ που μου ξεκαθαρίζεις τι μπορώ να σχολιάζω και τί όχι να’σαι καλά.
Δεν είναι όλες οι κηδείες “πανηγυράκια”. Αρκετά προσβλητική δήλωση. Επίσης, δεν προκύπτει από πουθενά ότι ο πατέρας ήθελε την κόρη του παρούσα για να μην παρεξηγηθεί η κυρα Κατίνα. Προκύπτει, ωστόσο, από τον τρόπο γραφής της μαυροφορεμένης, ότι δεν θεωρεί αρκετά σοβαρό λόγο να πάει στην κηδεία της να στηρίξει τον πατέρα της σε μια δύσκολη στιγμή.
Όχι δεν προκύπτει. Είναι δική σας υπόθεση αυτή.
Επίτρεψε μου να διαφωνήσω. Η μαυροφορεμένη γράφει “να πάω μόνο και μόνο για να τον στηριξω;” Από την επιλογή των συγκεκριμένων λέξεων φαίνεται καθαρά ότι δεν θεωρεί σημαντικό να προσφέρει τη στήριξή της. Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα δείγματα αλλά δεν θεωρώ ότι θα είχε νόημα.
Μήπως υπάρχει λόγος που δεν θεωρεί τόσο σημαντική τη στήριξή της; γιατί εμένα αυτό με προβληματίζει.
Σου φαίνεται. Εμένα δε μου φαίνεται. Και ναι, δεν πρέπει να είμαστε όλοι έτσι.
Πόσο δίκιο έχεις
Όταν ο γονιός μας , κάποιος μας ζητάει , με τέτοιο έντονο τρόπο την παρουσία μας για να του απαλύνουμε τον πόνο , κάνουμε ο,τι μπορούμε . Η κηδεία του ανθρώπου που τον μεγάλωσε. Για εσένα μπορεί να ήταν ο παππούς των γιορτών, για τον πατέρα σου όμως είναι ένα άλλο κεφάλαιο , πριν υπαρξεις εσύ , στη ζωή του.
Κηδεία είναι , όχι πάρτι . Κάνεις δεν πάει γιατί γουστάρει. Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος , χωρίς αλλά προβλήματα , που να λέει πόσο καλά νιώθω που πάω σε κηδεία.
Δεν είναι η δουλειά του παιδιού να φορτωθεί τον πόνο του πατέρα. Και ναι πολύς κόσμος πάει γιατί γουστάρει. Πολύς. Για να δείξουν πόσο πονάνε, για να δουν πόσο πονάνε οι υπόλοιποι, για να πιούνε τον καφέ με τα κουλουράκια, για να φάνε την κοτόσουπα. Κόσμος και κοσμάκης!
Ποια κοτόσουπα; Προφανώς ζείτε σε άλλη χώρα. Κοτόσουπα !
Προφανώς εννοούσα ψαρόσουπα. Σόρυ που μπέρδεψα την ιερή ψαρόσουπα με κοτόσουπα.
Καλά αν έπαιζε οποιουδήποτε είδους σούπα, θα πήγαινα σε όλες τις κηδείες, δεν το συζητάμε. Σούπα <3
Δεν είμαι σίγουρη ότι ο πατέρας ζητάει στήριξη μιας και το απαιτεί. Και δεν θα ήμουν τόσο αυστηρή. Προσωπικά αποφεύγω τις κηδείες γιατί μου στοιχίζουν υπερβολικά. Δεν έχω θέμα με τον θάνατο. Έχω θέμα με τον πόνο των ανθρώπων που μένουν πίσω. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Δεν θα άφηνα ποτέ τη μητέρα μου μόνη της σε παρόμοια περίπτωση αλλά δεν μπορώ να κρίνω και έναν άνθρωπο τόσο εύκολα.
Επίσης, αυτό το “αδιάφορο” που διακρίνετε στην ερώτηση, δεν νομίζω ότι χτίστηκε έτσι απλά.
Συμφωνώ απόλυτα
«καταλαβαίνω ότι με θέλει γιατί θέλει στήριξη» γράφει, αφού το εισπράτει έτσι δεν έχουμε λόγο να αμφιβάλουμε.
Λέει επίσης ότι το απαιτεί. Ούτε αυτό έχουμε λόγο να το αμφισβητήσουμε.
Εξαιρετικα ευστοχο σχολιο, ειδικα η τελευταια προταση.
Συμφωνώ με Aloutero, Eleanor και no_roots! Αφού μια κηδεία είναι για αυτούς που μένουν τότε και αυτοί πρέπει να μπορούν να διαλέξουν αν είναι η κηδεία ο καλύτερος αποχαιρετηστήριος τρόπος! Ο καθένας πενθεί διαφορετικά! Άλλος θέλει την οικογένεια κοντά του και άλλος θέλει να είναι μόνος! Το βρίσκω πολύ εγωιστικό να απαιτείς από κάποιον που και ο ίδιος πενθεί να σε στηρίξει και ειδικά το να παρευρεθεί σε μια κηδεία και σε ένα κλίμα που δεν θέλει!
Βρε καλές μου, δεν είναι ότι διαφωνώ με την ουσία των λεγόμενών σας. Αλλά δεν πρέπει οι άνθρωποι (έστω, οι 5-6 που έχουμε διαλέξει να είναι κοντά μας) να αλληλοστηριζόμαστε όταν έχουμε ανάγκη; Οταν κάποιος επιτεθεί στη κολλητή σου, δεν θα την υπερασπιστείς επειδή φοβάσαι τις συγκρούσεις (σεβαστή φοβία); Αν κάποιος παρενοχλήσει σεξουαλικά την αδερφή σου δεν θα ορθώσεις το αναστημά σου λόγω των συνεπειών (ενδεχομένως σοβαρών); Το ίδιο και στις απώλειες, που είναι, κατά τη γνώμη μου η χειρότερη πλευρά της ζωής. Ολοι φοβόμαστε και τρέμουμε το θάνατο, αλλά όταν τον αντιμετωπίζουμε όλοι μαζί, μικραίνει. Ετσι το βλέπω εγώ.… Διαβάστε περισσότερα »
Μπράβο Velay το διατύπωσες πολύ ωραία
Velay, εχεις δικιο. Αλλα σκεψου οτι πολλους τους παραλυει ο θανατος με τροπο που πιθανως ουτε οι ιδιοι να μπορουν να αντιληφθουν ακριβως -δε λεω οτι αυτο συμβαινει εδω, δεν το ξερω. Αλλα ποσες φορες εχουμε διαβασει μονο εδω, στο αμπα, για φαινομενικα απαθεις ανθρωπους μπροστα στην απωλεια; Αν λοιπον η κοπελα νιωθει ετσι, μια τεραστια αρνηση να το αντιμετωπισει, θα βοηθουσε αν ο πατερας το αποδεχοταν και το σεβοταν, ακριβως επειδη στηριζουμε αυτους που αγαπαμε στην αναγκη. Και επισης, αν εχεις τραυμα απο σεξουαλικη επιθεση, δεν ειναι απαραιτητο οτι θα ριχτεις να προστατεψεις εναν δικο σου ανθρωπο. Μπορει να… Διαβάστε περισσότερα »
Εχεις δίκιο. Οτι μπορεί κάνει ο καθένας. Ενα βλέμμα συμπαράστασης σε μια σεξουαλική επίθεση στο λεωφορείο είναι καλύτερο από το να συνεχίσεις να έχεις καρφωμένο το βλέμμα στο κινητό και να κάνεις ότι δεν κατάλαβες. Ακόμα και αν η κολλητή μου έρθει πίσω-πίσω στη κηδεία μέλους οικογενείας και με πάρει μια αγκαλιά, ή με βοηθήσει με άλλο τρόπο, πχ στα οργανωτικά της κηδείας (τι βραχνάς και αυτά) θα το εκτιμήσω από τον να κάνει τον Κινέζο και να με βγάλει και απαιτητική από πάνω. Οι τύψεις δεν βοηθάνε πουθενά. Χωρίς να είμαι ψυχολόγος, κρίνοντας και λίγο από τον εαυτό μου,… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιό σου Velay. Αλλά διαφωνώ κάθετα στο ότι η κηδεία είναι το μέρος που θα αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί το θάνατο. Ένα μήνυμα, ένα τηλέφωνο, συνεχής επικοινωνία μεταξύ αυτών που πονάνε είναι αρκετή. Η εκδήλωση συναισθημάτων αρκεί. Δεν χρειάζεται να γίνει κλαίγοντας στην κηδεία για να έχει αξία. Είναι δικαίωμα όλων να μη θέλουν να πάνε στην κηδεία. Είναι ανόητο από τη μεριά του πατέρα να θεωρεί ότι αν δεν πάει ακυρώνεται η αγάπη της για τον παππού της και να απαιτεί να μπει επι τόπου στο αεροπλάνο.
Velay αυτό που λες είναι πολύ διαφορετικό από το δάχτυλο που σηκώνουν μερικοί τύπου “ντροπή σου”.
Μην ξεχνάτε όμως ότι οι φοβίες ή οι εμμονές δεν εκλογικευονται και μερικές φορές είναι μεγαλύτερες από τη συμπόνια.
Επίσης, όταν ένα παιδί “αδιαφορεί” για τον πόνο του γονέα, 9 στις 10 φορές υπάρχει λόγος και 9 στις 10 δεν φταίει το παιδί.
Aloutero ήθελα να στο πω και πιο πάνω, αλλά πάλι είναι σαν να επαναλαμβάνεις σκέψεις μου, οπότε θα σου το πω εδώ, ναι αυτό ακριβώς συμβαίνει. Η κηδεία είναι μια τελετή η οποία είναι όπως είναι, όμως η ουσιαστική στήριξη συμβαινει άλλες ώρες και άλλες στιγμές. Η στήριξη, για εμένα τουλάχιστον, έρχεται με τη γενική συμπεριφορά, στην καθερινότητα. Αυθόρμητα μου βγαίνει ότι απαιτείται η παρουσία για το τι θα πει ο κόσμος.
Velay όχι δεν ΠΡΕΠΕΙ! Κάθε περίσταση δεν είναι ίδια!
Aloutero, συμφωνώ γενικώς, στην τελευταία πρόταση, για ενήλικο παιδί, συμφωνώ-διαφωνώ. Princess Consuela, μια και σ’αρέσει ο Robbins, θα κάνω ένα long shot ότι ίσως σ΄αρέσει και ο Λειβαδίτης και θα γίνω και λίγο γραφική (ειδικότης μου) και θα γράψω: “Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.”
Τώρα διαβάζω Κάφκα so I can’t relate;p
Οι πρώτες απώλειες και οι πρώτες κηδείες στις οποίες έπρεπε να πάω ήταν της αδερφής της μαμάς μου, η οποία είχε πάθει εγκεφαλικό και για 8 χρόνια τη φρόντιζε η μαμά μου στο σπίτι μας (επειδή η άλλη εφικτή λύση ήταν η καμία, ή μάλλον ήταν μια, να μην την φροντίσει ώστε να επέλθει ο θάνατος-κάτι που έμμεσα της είχε πει ο γιατρός προκειμένου να μας προφυλάξει από την ταλαιπωρία) και η γιαγιά μου, η οποία πέθανε “από γεροντικό μαρασμό” όπως έγραψε ο γιατρός, στα 92, έχοντάς τα 400. Δεν πήγα σε καμία κηδεία γιατί “δε θέλω να πάω σε… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν θεωρώ εγωιστικό ή παιδικό να ζητήσεις από κάποιον να σου συμπαρασταθεί σε μια δύσκολη στιγμή. Αντιθέτως, χρειάζεται μεγάλο θάρρος να ξεπεράσεις την περηφάνια σου και να παραδεχτείς ότι χρειάζεσαι τους γύρω σου.
Ίσως η όλη διαφωνία, η δική μου εννοώ με όλα τα σχόλια που έχουν διαφορετική στάση, να προκύπτει από το γεγονός ότι εγώ δεν θεωρώ ότι η σχέση γονιού/παιδιού είναι μια σχέση σαν όλες τις άλλες, για να μιλήσω για περηφάνια και παραδοχή ότι έχουμε ανάγκη τους ανθρώπους γύρω μας. Το να μη φορτώνει ένας γονιός τον πόνο του στο παιδί του, ζητώντας του να τον μοιραστεί, είναι για μένα αντανακλαστική φροντίδα του γονιού προς το παιδί του. Το να δείχνεις στο παιδί σου ότι δεν το χρειάζεσαι για να σταθείς όρθιος, κάνει το παιδί να νιώθει δυνατό και κυρίως,… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό. Ό,τι είπε η πόντια.
Με συγκίνησες!
<3
Ευχαριστώ για αυτό το σχόλιο Πόντια. Όπως πάντα φοβερά εύστοχο. <3
Πρώτη φορά σχολιάζω, καθώς συνήθως οι απαντήσεις που δίνετε όλες/όλοι με καλύπτουν απόλυτα. Ωστόσο, αυτή τη φορά μου βγήκε πολύ έντονα η επιθυμία να πω κάτι, κι ας πάει κόντρα με την πλειοψηφία. Ο θάνατος είναι ένα ταιράστιο “ζήτημα”, μπροστά στον οποίο όλοι αντιδράμε με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι τον έχουμε βιώσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και όλοι μας έχουμε αντιδράσει με όποιον τρόπο είμασταν εξοπλισμένοι να αντιδράσουμε τη δεδομένη στιγμή. Αν η κηδεία είναι για αυτούς που μένουν πίσω, τότε είναι στη διάθεση του καθενός που έχει μείνει πίσω να επιλέξει πως… Διαβάστε περισσότερα »
“Κάποιες φορές πρέπει πρώτα να φροντίσουμε τον εαυτό μας.” <3
Τα λες πολύ σωστά και καλωσόρισες. Συλλυπητήρια για τον πατέρα σου. Δεν ξέρω αν ο λόγος που πήγα στην κηδεία του δικού μου ήταν, δεδομένου ότι όποτε το σκεφτόμουν σε όλη μου τη ζωή, μου κοβόταν η ανάσα απ’το κλάμα, ότι είχε προηγηθεί ο θάνατος του ανεψιού ή ότι ήταν ξαφνικό και η τελευταία φορά που τον είδα ήταν “τα λέμε σε λίγες μέρες”, ενώ τελευταία που του μίλησα ήταν η προηγούμενη, για να ακούσω ότι περνάει καλά στις διακοπές. Το μόνο που μου στοίχισε ήταν ότι δεν είχα χρόνο να τον αποχαιρετήσω, τον έφεραν κατ’ευθείαν στην εκκλησία και όλα… Διαβάστε περισσότερα »
Πάντα μου ανέβαζαν το αίμα στο κεφάλι αυτοί που “δε μπορούν τις στεναχώριες”. Σωστά φίλη, οι υπόλοιποι το απολαμβάνουμε. Πραγματικά πόνεσε η καρδιά μου για τον πατέρα σου, να θέλεις σε μια δύσκολη στιγμή να στηριχτείς στο παιδί σου και να σε αδειάσει έτσι.
Δυστυχώς υπάρχουν κάποια άτομα που θεωρούν ότι η ζωή είναι όπως στις ταινίες της τηλεόρασης. Δε θέλουν να κουράζονται, να στεναχωρηθούν, να κοπιάσουν… σα κάποιος να τους χρωστάει μονίμως κάτι. Πολύ φοβάμαι πως έχει βάλει και πατέρας της το λιθαράκι του σε όλο αυτό…
E, πες τα! Και δεν μιλάμε για μια οποιαδήποτε κηδεία. Κηδεύεται ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο ενός ανθρώπου που υποτίθεται ότι είναι πολύ σημαντικός για την ερωτώσα. Αν δηλαδή, ο μη γενοιτο, ο πατέρας της αρρωστήσει και χρειαστεί να νοσηλευτεί, τι θα κάνει η κοπέλα; Θα πει “Απαπαπα, δεν πάω ούτε για επίσκεψη. Δεν αντέχω την μυρωδιά θανάτου στα νοσοκομεία.”;
Λίγο ενσυναίσθηση δεν βλάπτει. Ειδικά για δικά μας πρόσωπα.
Granita μου, η γράφουσα δε δικαιούται ενσυναίσθηση, για εκείνη δεν πέθανε ένα σημαντικό πρόσωπο;
Μιλάτε λες και δε θέλει να πάει σε κηδεία ενός γείτονα επειδή δεν αντέχει τα κλάμματα.
Είναι σαν αυτούς που “δεν μπορούν τα νοσοκομεία”
Ναι, πού είναι το πρόβλημα σε αυτό; Επιτρέψτε και σε μας τους φλώρους και τους ευαίσθητους να υπάρξουμε. Συγγνώμη αν ενοχλούμε ε. Θα πάμε εδώ παρακάτω να μην είμαστε μέσα στα πόδια των κωλοπετσωμένων – όπου φυσικά αν είσαι κωλοπετσωμένος και δε λιποθυμάς στα νοσοκομεία και πας πρώτος πρώτος στην κηδεία = αγαπάς πραγματικά. Αν απλά *δεν μπορείς* = αναίσθητος, δεν ξέρεις τι σημαίνει αγάπη και θυσία, παρτάκιας, βολεψάκιας, εγωιστής, ανώριμος, παιδιάστικη συμπεριφορά, φλώρος, δεν ξέρεις από πόνο, νομίζεις ότι η ζωή είναι ταινία (!!!). Καταπληκτικά το πάτε εσείς που σας ξεχειλίζει η αγάπη απ’ τα μπατζάκια, συνεχίστε έτσι.
Εγώ λυποθυμάω στα νοσοκομεία, δεν μπορώ καθόλου. Δεν μπορούσα όμως να αφήσω τον πατέρα μου (ακόμη χειρότερος από μένα) να λυποθυμάει μόνος του, όταν η μάνα του ήταν στο νοσοκομείο. Είναι πολύ καλό να προστατεύεις τον εαυτό σου, αποφεύγοντας δυσάρεστες καταστάσεις. Αλλά καμιά φορά και οι άνθρωποι που αγαπάς χρειάζονται προστασία (πρόσεξε δεν σου λέω, ένας συνάδελφος, που εκεί ιεραρχείς τα πράγματα διαφορετικά), σου λέω ο πατέρας σου, ο σύντροφός σου, ο αδερφός σου. Υ.γ. Μου είχε αρέσε πολύ η συμπεριφορά ένος φίλου/πελάτη του μπαμπά μου, όχι αδελφικού φίλου δηλαδή. Δεν είχε έρθει στην κηδεία της γιαγιάς μου (ούτε την… Διαβάστε περισσότερα »
Πόσο συμφωνώ μαζί σου, Velay!
Είναι καλό και επιθυμητό να προστατεύεις τον εαυτό σου, αλλά καμιά φορά η καλύτερη προστασία είναι να μάθεις να διαχειρίζεσαι αποτελεσματικά δύσκολες καταστάσεις.
Τα “εμείς είμαστε φλώροι και ευαίσθητοι” είναι πολύ ελαφρές δικαιολογίες, συγγνώμη που το λέω ωμά αλλά δε μπορώ να το δεχτώ. Αυτό το επιχείρημα ισχύει μόνο για ανθρώπους με κατάθλιψη, ή κάποια διαταραχή ή ψυχική νόσο, που μπορεί μια τέτοια κατάσταση να τους επιβαρύνει πολύ άσχημα. Από το κείμενο όμως δεν προκύπτει ότι μιλάμε για τέτοια περίπτωση. Για έναν άνθρωπο με υγιή ψυχισμό, ναι, μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο ευαίσθητος αλλά δεν είναι δικαιολογία αυτό. Εγώ δηλαδή τι είμαι, αναίσθητη; Δεν υποφέρω εγώ στις κηδείες; Δεν είμαστε κωλοπετσωμένοι όσοι δε λιποθυμάμε στα νοσοκομεία ούτε είμαστε μάγκες που πηγαίνουμε σε… Διαβάστε περισσότερα »
‘Άσε γιατί τώρα που θύμισες κάποια “ευαίσθητη” κυρία που πήγε ο άνδρας της στο νοσοκομείο να κάνει εγχείρηση για καρκίνο στο έντερο και δεν πήγε ούτε μία φορά να τον δει !! Τον περιποιήθηκαν κάποιοι συμπονετικοί φίλοι !! Και την δικαιολογούσε κιόλας μετά !! Είχα φρίξει.
(((ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΝΟΙΑΖΕ ΚΑΙ BAΡΙΟΤΑΝ))) intensifies
NANA είσαι ακριβώς αυτή που περιγράφω όταν μιλάω για αυτούς που βγάζουν τον πόνο και τον μετράνε στις κηδείες. Δίνεις ρέστα σήμερα.
Αν αυτή η κυρία ήταν η πεθερά μου σε κάποια φάση, θα κατανοούσα απολύτως το γιατί θα το έκανε. Και υπογράφω ότι ο πεθερός μου θα τη δικαιολογούσε μετά.
Θα μπορούσα να γράψω απλά “μόνο οι δυο τους θα ξέρουν πόσο την *περιποιήθηκε* εκείνος, όποτε χρειάστηκε”, αλλά πάντα συγκινεί περισσότερο το βιωματικό απ’το θεωρητικό και είπα να το εκμεταλλευτώ αυτή τη φορά, τις άλλες μου βγαίνει αυθόρμητα.
“Τα “εμείς είμαστε φλώροι και ευαίσθητοι” είναι πολύ ελαφρές δικαιολογίες, συγγνώμη που το λέω ωμά αλλά δε μπορώ να το δεχτώ.” Μην το δεχτείς, δεν είναι υποχρεωτικό. Το αν είναι είτε ελαφρές είτε δικαιολογίες, συγγνώμη με τη σειρά μου κι εγώ που το λέω τόσο ωμά αλλά δε θα το κρίνεις εσύ, ούτε και κανένας άλλος εδώ που τα λέμε. “Αυτό το επιχείρημα ισχύει μόνο για ανθρώπους με κατάθλιψη, ή κάποια διαταραχή ή ψυχική νόσο, που μπορεί μια τέτοια κατάσταση να τους επιβαρύνει πολύ άσχημα” Ακόμα κι αν το δεχτούμε ως επιχείρημα (δεν το δέχομαι γιατί είναι λάθος, αλλά οκ… Διαβάστε περισσότερα »
Well said… Επίσης να μας πουν και πόσες μέρες (ή μήνες) μετά την κηδεία επιτρέπεται να γελάσουμε για να δείξουμε γνήσιο πόνο. Η παρουσία ή απουσία σε μια κηδεία δε λέει τίποτα από μόνη της. Όλοι όσοι πάνε δηλαδή πονούν; Στο χωριό μου πάντως όχι. Καλό είναι να στηρίζουμε τους ανθρώπους που μένουν πίσω αλλά αν δε βγαίνει για τον οποιοδήποτε λόγο νομίζω οτι είναι καλύτερα να μην το γίνεται με το ζόρι. Πιστεύω φαίνεται και είναι χειρότερο.
Αφού από την μία λέει ότι δεν νιώθει βαρύ πόνο μιας που ο παππούς πέθανε σε μεγάλη ηλικία και αυτή πρόλαβε να τον αποχαιρετήσει και από την άλλη λέει δεν μπορώ να μοιραστώ τον πόνο του πατέρα μου. Άρα δεν έχει τόσο σχέση με την κηδεία του παππού, όσο με το ότι δεν θέλει να συμπαρασταθεί στον πατέρα της. Τουλάχιστον εγώ έτσι το εκλαμβάνω από τα γραφόμενα. Μπορεί να κάνω και λάθος. Και να το πάω και λίγο παραπέρα; Είναι διατεθειμένη η γράφουσα να επισκεφθεί και να συμπαρασταθεί στον πατέρα της τη επόμενη μέρα ή την επόμενη εβδομάδα; Γιατί μου… Διαβάστε περισσότερα »
Υπογράφεις σα «Μαυροφορεμένη (διαχρονικα) απούσα». Ελπίζω το διαχρονικά να αναφέρεται στο μαυροφορεμένη και όχι στο απούσα