Αγαπητή «Α, μπα»: Δεν θέλω να γίνω η τέλεια νοικοκυρά για να με προτιμήσει

Αγαπητή Α, μπα, Είμαι 30 και αυτός 33. Είναι η πρώτη φορά που συγκατοικώ με σχέση μου, και μάλιστα κατευθείαν (από την 2η βδομάδα σχέσης με αποκλειστικά δική του προτροπή και συνεχής πίεση). Μένουμε στο σπίτι του (είχα και εγώ δικό μου σπίτι αλλά δεν τέθηκε ποτέ σαν επιλογή να μείνουμε εκεί, είναι κάθετος σε αυτό). Στην αρχή ήμασταν μέσα στην τρέλα, δεν με άφηνε να φεύγω από το σπίτι (σκέψου κατάσταση ομηρίας σχεδόν), και οι 8 ώρες στην δουλειά (μακριά ο ένας από τον άλλον) ήταν ατελείωτες για αυτόν. Στην ουσία τώρα. Α) Τον τελευταίο μήνα μου εξέφρασε προβληματισμούς του τύπου, ότι έχει περιοριστεί ο κοινωνικός του κύκλος και πρέπει να κάνει νέες επαφές, ότι το διάβασμα (για το master του) έχει μείνει πίσω, ότι δεν βλέπει τους γονείς όσο θα ήθελε, και ίσως θα ήταν καλύτερο να μένω κανά 2 μέρες την εβδομάδα σπίτι μου για να έχει το χρόνο να τα κάνει αυτά. Δεν μου άρεσε η ιδέα, το πήρα σαν απόρριψη, του το είπα και ενώ δεν επιμένει να το εφαρμόσουμε, μου πετάει διάφορα ότι αν μένουμε χωριστά καμιά φορά, θα αποφεύγουμε την τριβή κ θα αποσυμφορίζεται η σχέση. Να σημειωθεί ότι δεν έχει όντως φίλους στην Ελλάδα (έμενε χρόνια εξωτερικό), και εγώ που έχω, κάθε φορά που θέλω να κανονίσω μαζί τους κάνει μούτρα ότι τον εγκαταλείπω και δεν τον σκέφτομαι. Β) Η μαμά του έρχεται κ καθαρίζει το σπίτι καμιά φορά (όταν δεν είμαστε μέσα) και του φέρνει σε μόνιμη βάση φαγητό (παρόλο που ξέρουμε και οι 2 να μαγειρεύουμε). Κάνουμε ένα αυτόνομο πρόγραμμα φαγητού, όπου εγώ μαγειρεύω για μένα κ αυτός τρώει από την μαμά του πάντα. Θεωρεί ότι αυτό γίνεται επειδή υπάρχει έλειψη χρόνου από μεριάς του και είναι απολύτως νορμάλ να τον βοηθάει η μαμά. Γενικά εγώ πιστεύω (και του τα έχω πει προφανώς) ότι μου πετάει το μπαλάκι για δικές του αποτυχίες (μη σωστής οργάνωσης της ζωής του) και ότι μένουμε στο σπίτι του υπό τους δικούς του όρους, με αποτέλεσμα η μαμά να έχει πρόσβαση όπως παλιά που έμενε μόνος του και γενικώς κάνει την ίδια περίπου ζωή χωρίς να ξεβολευτεί, σε αντίθεση με εμένα που ξεβολεύτηκα τελείως. Τα προβλήματα Α & Β τα συζήτησα μαζί του, και του είπα ότι πρώτον πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αν θέλουμε να μένουμε μαζί όλες τις μέρες της εβδομάδας και δεύτερον τι όρια πρέπει να θέσουμε στους τρίτους για να έχουμε μια ομαλή συγκατοίκηση. Η απάντηση ήταν ότι θέλει να μένουμε μαζί όλες τις μέρες, αλλά η μαμά να έρχεται να καθαρίζει και να του πηγαίνει φαγητό, και να μη του βάζω κανόνες και να μη του γκρινιάζω για αυτά, αφού είμαστε μόλις 3 μήνες μαζί (τύπου χαλάρωσε, δεν παντρευόμαστε). Του είπα να χωρίσουμε και δεν θέλει με τίποτα. Και γιατί να θέλει άλλωστε, αφού πάω με τα νερά του, και την ζωή του εργένη κρατάει έτσι, και έχει και μια κοπέλα στην ζωή του που περνάει καλά. Υ.Γ.1 Καθαρίζω μια χαρά και εγώ, και σχετικά συχνά.. καλά ίσως δεν μαγειρεύω τόσο καλά όσο η μαμά του (και ούτε θέλω να την ανταγωνιστώ). Γενικώς δεν θέλω να μπω στην διαδικασία να γίνω η τέλεια νοικοκυρά για να με “προτιμήσει” Υ.Γ.2. Μου φαίνεται πολύ αστείο που χρειάστηκε να βάλω το Υ.Γ1 ως υπεράσπισή μου. Ξέρω ότι είναι μαμάκιας και ότι η οικογένεια που θα προτιμά, θα είναι πάντα αυτή της “μαμάς”, και ότι δεν θα με δει ποτέ ως πρώτη οικογένεια ακόμα και αν κάνουμε παιδιά. Οπότε η ουσιαστική ερώτηση είναι : “Με πολύ υπομονή και κουβέντα, υπάρχει περίπτωση να αλλάξει ο τρόπος που τα βλέπει ή χάνω τον χρόνο μου μαζί του? Αν και στα 33 του θα έπρεπε να τα έχει αμφισβητήσει όλα αυτά. Τελικά δεν νομίζω ότι έχω ουσιαστική ερώτηση, αλλά αφού έγραψα το σεντόνι, μη πάει χαμένο :P

Για αρχή, φαντάσου την καμπάνα στον καθεδρικό ναό του Αγίου Πέτρου της Κολωνίας. Μετά, φαντάσου δέκα τέτοιες καμπάνες. Μετά βάλε αυτές τις καμπάνες μέσα σε μια γιγαντιαία καμπάνα που τις χωράει όλες μαζί. Μετά, φαντάσου εκατό τέτοιες γιγαντιαίες καμπάνες. Και μετά, φαντάσου όλες αυτές τις καμπάνες, από τις τεράστιες στις γιγαντιαίες και τιτανοτεράστιες, να χτυπάνε όλες μαζί.

Εμ, δεν τις ακούς. Δεν τις ακούς, και η ερώτηση είναι αν ο άλλος θα αλλάξει «με κουβέντα».

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News